Effectief Leiderschap

Er wordt veel geklungeld aan de top. Noem mij een mens die tevreden is met zijn werk en zijn werkgever. In veel ogen zijn bazen zakkenvullers, nitwits, zwevers, uitbuiters of arrogante klootzakken. Allemaal hebben ze gemeen dat ze er niets van begrijpen en niet willen luisteren naar medewerkers met veel ervaring.

Met een beetje geluk worden ze met een zak vol geld naar huis gestuurd. Maar meestal is de volgende die verschijnt niet veel beter. Managen is een kunst en een kunde en veel managers beheersen die niet. Drie weken Tour de France lieten de verschillen duidelijk zien.

Wielrennen is een sport van individuen. Jarenlang is de tour gedomineerd door topwielrenners, die al dan niet proper hun teamgenoten voor zich lieten werken. Lance Armstrong was de laatste van die mohikanen. De slimste wint, de rest volgt. Veel te managen viel er niet. Dat is nu anders. Er zijn geen uitgesproken favorieten meer, controles op stimulerende middelen zorgen voor nivellering en het winnen van de tour hangt van meer factoren af.

Daarom ben ik blij dat Carlos Sastre de Tour heeft gewonnen. Sastre maakte deel uit van een vriendenteam en aan het hoofd van dat vriendenteam stond een vriendenmanager. Die vriendenmanager wist dat als je de Tour wilt winnen je na drie weken in Parijs de snelste tijd moet scoren. Cruijf zei al dat als je wilt winnen, je er in ieder geval een in moet schoppen. Of met een fietsvariant: als je alleen het juiste achterwiel kiest, kom je nooit als eerste over de streep. Om de Tour te winnen moet een renner fysiek en mentaal sterker moest zijn dan de anderen.


Die vriendenmanager maakte een team van negen goede wielrenners en hij smeedde een duivels plan. Etappe na etappe liet hij zijn zes van zijn renners sleuren aan de kop van het peleton. Drie potentiele kanshebbers werden gespaard tot de bergen. De rest reed de longen uit het lijf en het peleton uit de wielen. "Riss heeft een plan", joelde alle commentatoren door de microfoon. Zij wisten alleen niet welk plan. En dat wisten de ploegleiders van de andere ploegen ook niet en dus wisten zij niet wie ze moesten volgen. Dat ze zelf in de aanval konden gaan, hadden ze zich niet bedacht. Want wielrennen was tot nu vooral volgen.

Met al dat gesleur werd het een slopende tour, die alleen gewonnen kon worden door een topfitte coureur in een topfit team. En natuurlijk had de ploegleider ervoor gezorgd dat zijn team topfit was. Dat hoorde immers tot zijn plan. Na de laatste bergetappen had hij de nummer een van twee van het klassement in handen.

En toen kwam de laatste zet. In de laatste bergetappe had zijn team de gele trui om de schouders. Maar bij de verkeerde persoon. De ploegleider wist dat de gele truidrager nog te jong was om de tour te winnen. En dus fopte hij alle volgers die bij de gele truidrager in het wiel gingen zitten. Een van de andere ploegleden kreeg ruimte en nam op de berg twee minuten voorsprong. De andere ploegleiders waren gerustgesteld, want de nieuwe gele truidrager zou nooit kunnen winnen, omdat hij geen goede tijdrit in de benen had.

Wat een misrekening. Want mentale fitheid speelde ook een rol in het duivelsplan. En waar anderen aan de druk van het secondenspel ten onder gingen, reed de uiteindelijke winnaar met een glimlach om de lippen.

Wat leert deze Tour: als je wilt winnen heb je een plan en de juiste mensen nodig.

Room Eleven in the Concertgebouw

Hoe snel kan het gaan? Heel snel, als je hard werkt en een beetje geluk hebt. Dat dachten we toen we gisteren in een stampvol Concertgebouw genoten van de show van Janne Schra en Room Eleven. Drie jaar geleden trad ze op in het KunstCafe, nu stond ze te stralen op het podium van de beroemdste muziekzaal van ons land.

Eerlijk gezegd was het begin nog een beetje onwennig. Er zijn altijd die lange, brekebenende trappen bij opkomst. Je bent groot als je langzaam af durft dalen om optimaal te kunnen genieten van de spanning in de zaal. Sommige artiesten zoeken een uitweg via de zijtrappen van het podium. Room Eleven had gekozen voor een mix. Een trommelaar in de zaal en de leden van de band verdeeld over de twee trappen. Rommelig.

Twee weken geleden hadden we in dezelfde zaal Wouter Hamel gezien. We ontkwamen niet aan de vergelijking. En op alles scoort Janne hoger. Betere presentatie, meer theater en vooral een veel mooiere stem. Het blijft natuurlijk gek om dit soort jazzy muziek te brengen in een zaal met allemaal braaf zittende mensen. Als je vervolgens in staat bent om leven in zo'n zaal te brengen, ben je een echt talent. Wat mij betreft mag Janne wat maniertjes afleren en veel meer gebruik maken van haar vocale kwaliteiten. Knallen maar.

Het beeld (5)

Fanny zegt dat de vorm nu goed in de steen zit! Daar hebben die twee meiden dan ook hard voor gewerkt. Per sessie hakken ze in twee uur 4 – 6 kg steen weg. Dat doen ze natuurlijk op aanwijzing van de meester. Na afloop van de laatste sessie hebben we gevieren het beeld van alle kanten betast en bekeken. De achterkant zit er het beste in, zegt Fanny. De stand is goed. De voorkant is nog te massief, die leeft nog niet. Schouder en borsten moeten verder blootgelegd worden. Kan geen probleem zijn met al die vrouwen van vlees en bloed in de buurt. Half augustus gaan ze verder.

Huizen moet bruizen

Hoe dan wel, vroeg ik me af na het vorige blog. Huizen moet Bruizen! Of, moet Huizen wel bruizen. Waarom eigenlijk? Wie wil dat? Kennelijk zijn er heel veel dorpsbewoners die er helemaal geen zin in hebben, of die wat er is wel genoeg vinden. Anders zouden die terrassen zomers wel stampvol zitten en zouden ondernemers staan te dringen om in het dorp meer terrassen neer te leggen. Dan zou op Koninginnedag en op de Huizerdag een stroom Huizers door het dorp trekken en zouden bij het Skutsjezeilen aan de de oevers van het Gooimeer drommen mensen staan, vermaakt door Friese dweilorkesten. Dan zou het Huizer Museum te klein zijn voor de Natuur fototentoonstelling in het Huizer Museum, Art for Nature.

Of werkt het anders? De externe klankbordgroep suggereerde in de Toekomstvisie dat er een groot regioneel, landelijk of misschien zelfs internationaal evenement in Huizen moet komen. Allemaal mooi en aardig. Maar past het wel bij het dorp en de Huizers?

Alle vraaggesprekken met Huizers wijzen uit dat er behoefte is aan gezelligheid in het oude dorp. Iedereen wil al jaren meer terrassen op het Raadhuisplein. Kan toch niet zo moeilijk zijn, zou je denken. Maar zelfs dat lukt niet. Moeten we daar niet eens mee beginnen en vervolgens koesteren wat we al hebben en dat leuker, sprankelender, aantrekkelijker maken?

Wie het weet mag het zeggen!

Zondagsrust

De gemeenteraad van Huizen is hard op weg een karikatuur van zichzelf te maken, als we de berichten geloven in de Huizer Courant van vorige week. En dan laat ik hier de ingezonden brief van Dorpsbelangen Huizen over het Dualisme nog buiten beschouwing. Ik denk dat weinig mensen buiten de gemeenteraad, begrijpen waar die brief over gaat. En als ze het al begrijpen, zullen ze zich afvragen wat wij dorpsbewoners met dit gekibbel van volwassen raadsleden te maken hebben.

Ik doel hier wel op de ingezonden brief van de gehele VVD-fractie, waarin die tracht de coalitiegenoten van de PvdA een uitspraak te ontlokken over de zondagsrust. Uit het ook gepubliceerde antwoord van de PvdA fractie-voorzitter Rob van Nunspeet maken we op, dat over het koesteren van die zondagsrust iets is afgesproken in het coalitieakkoord, waarbij vooral rekening is gehouden met de gevoeligheden van coalitiegenoot CDA. Kennelijk is de VVD dat vergeten.

Er zijn trouwens meer raadsleden met een beperkt geheugen. Bij de bespreking in de gemeenteraad van de nota Toerisme, waarvan de krant uitgebreid verslag doet, wist CDA raadslid Joost Kok zich niet te herinneren dat volgens de Toekomstvisie het toerisme in Huizen niet stoelt op een, maar op twee peilers. Niet alleen de haven moet een toeristische trekker worden, maar ook het oude dorp. En een goedwillend PvdA fractielid kwam weer met de muziektent op de Oude Raadhuisplein die in de vorige raadsperiode vakkundig is afgeschoten. Andere raadsleden riepen andere losse toeristische flodders, zoals een fietsroute door het dorp, die er al is. En de wethouder temperde het enthousiasme, omdat volgens haar de ondernemers niet willen.

Het blijft na het lezen van al dit fraais toch de grote vraag wat onze volksvertegenwoordigers nu echt met dit dorp willen. Het lijken opnieuw schone woorden, maar geen echte keuzes. Met het toerisme dreigt het dezelfde kant op te gaan als met het dorpshart. Men wil wel wat, maar als er knopen doorgehakt moeten worden, schrikt men terug. Huizen moet bruizen, maar niet te veel. Het historisch karakter van het dorp moet toeristen lokken, maar voor het behoud van het historisch karakter heeft de gemeenteraad weinig oog. In de hele discussie over het toerisme is bijvoorbeeld de rol van het Huizer Museum niet genoemd, en ook niet al bestaande evenementen, die veel publiek trekken als de Atelierroute, de Kunstpicknick, het South Sea Jazzfestival, de Huizerdag en de Botterdagen.

Hoe zou het dan wel kunnen! De gemeenteraad zou zich allereerst eens grondig op de hoogte moeten stellen van alles wat er al gebeurt in haven en dorp. Vervolgens kan het bedrijven en organisaties uitnodigen die al jaren bezig zijn om Huizen aantrekkelijker te maken. En dan vooral luisteren dames en heren! Vervolgens moet het een professioneel bureau de opdracht geven om samen met die organisaties en bedrijven een toeristisch plan op te stellen. Maar dat alles alleen als de gemeenteraad bereid is ruimte te geven voor nieuwe initiatieven, en ruimte voor gezelligheid. Als we in het oude dorp op zondag alleen de kerkgang mogen bewonderen – jaren geleden kwamen daar trouwens bussen Japanners voor uit Amsterdam, maar toen droegen die kerkgangers nog klederdracht – kunnen we beter de centen in de zak houden. Dan hoeft er ook geen verbinding te komen tussen dorp en haven. In de haven kunnen de ondernemers dan hun eigen gang gaan.

Misschien toch eerst eens een keer echt met elkaar praten over de toekomst van het dorp. En dan niet in de krant, maar gewoon in de gemeenteraad, waar dit soort discussies thuishoren.

Il y a longtemps que je t'aime

Je zou toch willen dat je zelf deze poëtische titel had verzonnen. Wat een wereld vol warmte, troost en verwachting ligt er in verborgen. Il y a longtemps que je t'aime! Hardop zeggen en laten klinken. Dan komt het vanzelf vrij. Deze volzin klinkt in een kinderliedje, dat twee hoofdpersonen in de gelijknamige film van Philippe Claudel samen aan de piano zongen toen ze klein waren en nog in het paradijs leefden. De titel slaat vooral op hun terugkerende genegenheid voor elkaar. De oudste zus heeft vijftien jaar gevangen gezeten, omdat ze haar zoon heeft vermoord. De jongste neemt haar in huis, als ze vrijkomt. Dat is vreemd, omdat ze al die vijftien jaar niets van zich heeft laten horen.

In de film wordt het verhaal langzaam ingevuld. Met prachtig toneelspel laten de twee hoofdpersonen ons vanaf het begin geloven dat het tussen hen weer goed gaat komen. Maar de spanning blijft, omdat we willen weten wat er precies is gebeurd. Vooral de slotscene is adembenemend.

Gaat het zien, dus. En niet alleen voor de film, maar ook voor het nieuwe filmhuis Hilversum. Want met durf en hard werken hebben een stel vrijwilligers een filmhuis neergezet waar ze trots op mogen zijn. Drie smaakvol ingerichte filmzalen en een grandcafe bar, waar je graag wil zijn in een licht en open gebouw midden in de stad. Het kan dus nog. Als je er maar in gelooft.

Klus- en aannemingsbedrijf Hoogmoed-Sjerps

Maandag moest ik weer eens vertellen wie ik ben en wat ik doe. We zaten met twee gemeentelijke rekenkamercommissies voor de eerste keer bij elkaar om ons onderzoek naar de woningbouw in kleine kernen voor te bereiden. Ik zat zelf voor (eerste klus) en stelde voor een kennismakingsrondje te doen. Alle aanwezigen noemden hun naam en vertelden braaf wat ze in het dagelijks leven doen. Toen ik als laatste aan de beurt was, wist ik het ineens niet meer.

Wie ben ik: Nel Hoogmoed, 62 jaar, ongehuwd, geen kinderen, maar wel samenwonend.
Wat doe ik: ineens wist ik het. Mijn vriendin en ik runnen sinds een jaar een klus- en aannemingsbedrijf. We zijn om werk niet verlegen. We wieden onkruid wieden in het 2500 vierkante meter grote aardappelveld van de Voedselbank, we doen boodschappen met mensen die dat niet zelfstandig kunnen, we maken foto's van de Kunstpicknick, we controleren de financien van stichtingen met een ideel doel. We zitten commissies voor die het gemeentelijk handelen en wandelen controleren.

En tussendoor genieten we op de fiets van ons kikkerland, van ons huis in Frankrijk en van reizen in de grote wereld. We vinden de afwisseling tussen hand- en hoofdwerk prettig. We blijven er jong van geest bij en fit van lijf en leden. Alleen niet als we 's morgens stram opstaan.

Dit vertelde ik natuurlijk niet allemaal die avond. Ik brabbelde wat over belangrijk werk in het openbaar bestuur en sporen verdienen en moest er bij glimlachen. Toen ik later ergens las dat vrouwen maar niet willen doordringen in de top - welke trouwens -, dacht ik dat het de hoogste tijd wordt om ons zelf eens serieus te nemen. Ik ben dus sinds vandaag zelfstandig en vrijgevestigd consultant.