Waarom ik wel ga stemmen

Europa is een complexe zaak. Voor veel mensen is het een ver van mijn bed show en dat leidt ertoe dat ze donderdag thuis blijven. Dat mogen politici zich aantrekken en zeker de politici van traditionele partijen als PvdA en CDA. Die laten nu het speelveld aan de zwart witten PVV, SP en D66. Straks niet zeuren graag. Eigen schuld, dikke bult.

De vraag of je voor of tegen Europa bent is achterhaald. Europa is er en dus moet je er iets mee. En omdat ik meer geloof in Wij dan in Zij ga ik stemmen. Ik ga stemmen omdat er problemen zijn die alleen door samenwerking en afspraken tussen landen opgelost kunnen worden. Overigens reiken die over de grenzen van Europa. Denk bijvoorbeeld aan het telefoontje van Angela Merkel met Barack Obama om de Europese werkgelegenheid bij Opel veilig te stellen.

Misschien ga ik ook wel stemmen, omdat ik meer vertrouwen heb in Angela dan in Jan Peter. Ze hebben beiden hetzelfde zuinige mondje, maar dat van Angela spreekt klare taak en dat kan je van Jan Peter niet zeggen. Maar het belangrijkste reden dat ik ga stemmen is de wetenschap dat we het klimaat- en het milieuprobleem alleen internationaal kunnen oplossen, dat met een groot Europa vrede binnen de grenzen waarschijnlijker is dan wanneer we dat alle lidstaten afzonderlijk laten regelen, en dat ik ben voor toetreding van Turkije, omdat daarmee een stevige brug naar de Islamitische wereld wordt geslagen.

Natuurlijk moet het gereis tussen Brussel en Straatsburg worden afgeschaft, moet het Parlement meer macht krijgen en moet Neelie blijven. Daarom stem ik op een Partij die niet alleen Ja of Nee zegt, maar ook nog iets meer heeft te bieden.

Nieuwe lente, ander geluid?

Deze maand is het negentig jaar geleden dat vrouwen het actief en het passief kiesrecht kregen. Tijd voor een feestje? Vind ik niet! Negentig jaar geleden hebben optimisten misschien gedacht dat de wereld er anders zou uitzien als vrouwen hun deel van de macht zouden opeisen. Maar zo is het niet gegaan. Vrouwen hebben de Tweede Wereldoorlog niet tegen kunnen houden en om wat dichterbij te blijven ook niet de Kredietcrisis. Er zijn wel vrouwen aan de macht, maar die maken kennelijk niet het verschil. Zijn ze met te weinig of doen ze het gewoon niet goed?!

Veel vrouwen vertalen emancipatie in erbij willen horen. Zij passen zich aan aan het mannelijk leiderschapsmodel, of maken het zelfs nog bonter. Er zijn ook vrouwen die het even proberen, maar vroegtijdig uit de boot vallen, omdat ze bij tegenwind geen middelen hebben om het roer recht te houden. De belofte van vrouwelijk leiderschap kunnen ze niet waar maken. Een paar uitzonderingen daargelaten.

Ik zag afgelopen week de cover van Vrouwenblad Opzij en schrok me dood. Het was de eerste keer dat ik Opzij onder ogen kreeg na het vertrek van Cisca Dresselhuys. Op de cover waren tien vrouwelijke topstukken afgebeeld in een afschuwelijk mannelijk kleurloos metaalgrijs. Het leken maskers van ongenoegen en frustratie. Om te laten zien hoe het eigenlijk moet, preikte binnen in het blad Ophrah paginagroot in een mooi rode japon met overweldigende glimlach.

Ben ik te somber? Onderzoek laat zien dat vrouwen wel degelijk vernieuwing kunnen brengen, als zij zich niet aanpassen, maar hun eigen geluid laten horen. Uit onderzoek blijkt ook dat organisaties met vrouwen in de top beter presteren en betere beslissingen nemen. Het gaat om leiderschap waarin meer ruimte is voor intuïtie, gevoel, inspiratie, dialoog, actief luisteren, empathie, verbinden.

De huidige economische crisis is de crisis van het mannelijk leiderschap, van de modellen, de efficiency, de cijfers, van het steeds groter. Je moet stekeblind zijn als je dat niet ziet. Er zijn weinig vrouwen in de top van de bankenwereld en als ze er al zijn, zijn ze snel verdwenen.

Het wordt tijd dat vrouwen de macht grijpen en dan niet de vrouwen die erbij willen horen, niet de metaalgrijze vrouwen van Opzij, maar vrouwen die een kleurrijk geluid laten horen. Ze zijn er genoeg, kijk om je heen!

Leven in de sloot

Iedere morgen en avond zwemmen ze voorbij, vader en moeder zwaan met negen jongen. Allemaal kleine wolballetjes die om de beurt door pa of ma bij de les worden gehouden. Kom ze niet te na, want je wordt weggeblazen door een boze vader, die daarbij ook nog eens vervaarlijk met zijn vleugels klappert. Gekke vent trouwens, die wel eet van ons brood, maar tegelijkertijd ons benadert als vijanden.

De meerkoeten met jong hebben ook last van hem. Zij hebben zich slordig genesteld op onze waterlelie. Daar stallen zij hun twee jongen - het waren er eerst trouwens drie, maar de derde is verdwenen - terwijl zij zelf om beurten eten halen om ze te voeden. Maar als het zwanengezin langs drijft moeten ze weg. En als dat niet snel gebeurt, valt vader zwaan aan. Zwanen zijn mooi, maar niet leuk.

Sommige eenden trouwens ook niet. Jonge eendjes heb ik nog niet gezien. Er zwemmen veel eendenparen in de sloot, maar die kunnen het blijkbaar niet of willen niet. Nou vind ik dat niet erg, omdat in vorige jaren eendenvaders zo agressief en onbehoorlijk met hun jongen omgingen, dat er van een groot nest niks overbleef.

We hebben geen ganzen en dat vind ik wel jammer. Ganzen hebben namelijk een heel mooi sociaal leven. Ganzen leven in groepen. Als pa en ma gans jongen hebben gekregen worden ze na enige dagen opgevoed door de groep. Vorige week zondag zagen we in de Oostvaardersplassen hoe zo'n veertig tot vijftig jonge gansjes van een volwassen gans leerden hoe ze zich moesten wassen. Grote gans klapt met de veren op het water, alle kleine gansjes doen het na met zichtbaar plezier. Vaders en moeders die vrijaf hebben, keken op de kant toe. Wij aan de overkant.

Vrouw en Paard (3)

Gerti was er dit keer wel, maar het hielp niet. Wat een flauw gekakel. En ook nog eens over onderwerpen die in andere programma's al zijn uitgekauwd zonder nieuw licht. Interesseert het u dat Wouter Bos niet met de PVV van Wilders in een regering wil, of kijkt u ervan op dat we in Nederland nog steeds niet zelf mogen kiezen of we ons leven willen eindigen. Het enige interessante onderwerp namelijk dat er onder werkende vrouwen veel armoede is, kregen de vijf vrouwen niet goed over het voetlicht.

Ligt het aan de formule, vijf vrouwen die om de beurt een onderwerp mogen aandragen dat vervolgens door de anderen wordt becommentarieerd, of ligt het aan de vrouwen. Duidelijk is in ieder geval dat deze vrouwen niets met elkaar hebben; er is geen chemie. En als Hanneke Groenteman niet meedoet, ontbreekt ook nog eens de relativerende glimlach. De New Yorkse vergelijkingen van Heleen Mees irriteren, Sanne Wallis de Vries ergert zich zichtbaar, Rotterdamse Carry vertedert omdat ze zo onvermengd rood is, maar valt geheel uit de toon en Soundos el Ahmadi zat erbij als een vreemde eend in het kippenhok.

Gerti was duidelijk aangeschoven. Ze deed haar best om serieus te zijn, maar is een veel te egocentrisch kunstenmaker om samen met zoveel anderen iets te doen. Dus mislukt! Na de zomer komt er bij AT5 een praatprogramma met echte coryfeeën. Maar volgens mij moeten we op zoek naar de Nederlandse Oprah voor spetterende vrouwentelevisie.

Van de week zag ik haar talkshow over homoseksualiteit bij vrouwen. Of eigenlijk ging het meer over alle vormen van vrouwelijke seksualiteit. Het lastige onderwerp werd van verschillende kanten belicht. Spannende en ontroerende televisie. Zie ik die vijf van Vrouw en Paard niet doen.

Het Diner in Tweevoud

Een Schrijver en zijn Publiek. Bij de vorige Literaire Avond in de Bibliotheek op het Plein, was Kader Abdollah te gast. Hij nam plaats achter de lessenaar in driedelig kostuum en ontpopte zich als een waar redenaar die zijn woorden met zorg kiest, de juiste accenten en klemtonen legt en het publiek meevoert in de kracht van literatuur, het geschreven woord.

Gisteren was er Herman Koch, op gympen en in overhemd, de jongen die het liefst gewoon wil doen, maar niet gewoon is. De televisiemaker die is gaan schrijven, omdat je dat zo lekker in je eentje kan doen en niemand je tegenhoudt om te zeggen wat je wilt zeggen. En die ook achter het spreekgestoelte zegt wat hem voor de mond komt. De wereld volgens Herman Koch. De entertainer die het niet kan laten ons een primeur van een niet gepubliceerd verhaal te gunnen.

Ik bleef achter met veel vragen, die ik hier ga stellen. Misschien heeft iemand een antwoord. Overigens was de Marokkaanse maaltijd die wij samen vooraf nuttigden een groot succes. Voor herhaling vatbaar. Maar dan nu die vragen:

1. Waarom bezoeken veel meer vrouwen dan mannen literaire bijeenkomsten? Lezen vrouwen meer? Of zijn ze gewoon nieuwsgieriger naar de achtergronden van een boek? En komt dat omdat ze zich eerder met de inhoud identificeren?
2. Als je Jeroen Smit van De Prooi zou uitnodigen, zou de verhouding tussen mannen en vrouwen dan omgekeerd zijn? En gaat het dus gewoon over het onderwerp?
3. Waarom heeft Het Diner zo'n succes, net als de Eenzaamheid van de Priemgetallen, Er komt een Vrouw bij de Dokter? Of mag je deze boeken niet over dezelfde kam scheren? Vroeger was er de Bouquetreeks.
4. Waarom vraagt de schrijver wel wie het boek heeft gelezen en niet of we het een goed boek vonden?
5. En waarom vragen we het hem zelf niet?
6. En wie is nu de betere schrijver, Kader Abdollah of Herman Koch.

Vrouw en Paard

Gisteren de tweede uitzending en weer geen Gerti B. De vijf vrouwen praatten met Robert Vuijstje over zijn boek Alleen maar nette mensen, dat de Gouden Uil heeft gewonnen en zijn nominatie voor de ex librisprijs. In zijn boek beleidt een Joodse man die eruit ziet als een Marokkaan zijn liefde voor volle, zwarte vrouwen, maar hij doet nog veel meer. De vijf Vrouw en Paard-vrouwen hadden zich in tegenstelling tot veel mannelijke smaakmakers niet geërgerd. Zij vonden het zonder uitzondering een aangrijpend boek over de krotten van de multiculturele samenleving.

De vrouwen richtten zich ook rechtstreeks tot hun kritikasters. Waarom mogen zij niet gevijven op televisie doen wat veel mannen al jaren doen: praten over hun hobby's. Er is toch ook geen recensent die zich laatdunkend uitspreekt over die mannenpraatprogramma's waar overloos over voetbal wordt gebabbeld.

De interessantste vraag kwam aan het einde! Is feminisme of vrouwenemancipatie, en dus zo'n vrouwenpraatprogramma, nog wel nodig in deze tijd. De meningen waren verdeeld. Heleen Mees en Hanneke Groenteman vonden van wel. Sanne Wallis de Vries vond dat het eigenlijk geen item zou moeten zijn, maar begint toch wat te aarzelen nu zij in de mannenpraatprogramma's soms als leuke versiering wordt gevraagd. De jongste van het stel, de Marokkaanse Soundos el Ahmadi, heeft in haar comedy train wereld geen last van mannen.

Wat vind ik? Je gevoeligheid voor dit onderwerp houdt gelijke tred met wat je in je leven wilt. Als je als vrouw carriére wilt maken in de mannenwereld van openbaar of commerciele bedrijvigheid, moet je van goede huize komen. Maar als je die wereld wilt laten voor wat het is, omdat je het grijze pak niet wilt aantrekken en dikbuikig wilt praten, is er niets aan de hand. Of zie ik het te simpel. Ga er vast nog wel meer over zeggen. Vrouw en paard mag van mij voorlopig blijven. Het zet me aan het denken en geeft me voer voor dit blog. Ben benieuwd of Gerti er de volgende keer bij is.

Overigens las ik net dat Net5 in augustus ook met een vrouwenprogramma gaat komen, maar dan met een minder "kippenhok" gehalte. Dat zal dan wel op die "mannenpraatprogramma's" gaan lijken, die ik zo vervelend vind.

Gerti Bierenbroodspot niet in Vrouw en Paard

Vrijdag met spanning gekeken naar de eerste aflevering van Vrouw en Paard. Het viel niet tegen. De vrouwen lieten elkaar keurig uitpraten, schuwden niet de confrontatie, lachten veel en nadrukkelijk en hadden het ook nog ergens over. Maar waar was Gerti Bierenbroodspot die was aangekondigd als een van de vijf presentatrices? Was haar optreden bij De Wereld Draait Door van Matthijs van Niekerk toch te veel voor de VARA bazen of hebben haar eigen collega's haar de tent uitgezet, of heeft ze zelf eieren voor haar geld gekozen.

Tijdens DWDD werd duidelijk dat Matthijs not amused was, omdat hij haar moeilijk onder de duim kon krijgen. Heeft hij zijn mening over haar de VARA bazen ingeseind? Wie het weet mag het zeggen en alsjeblieft als reactie op dit blog, want ik kan de reden niet vinden. Ik heb haar vuur node gemist trouwens!!

Ondersteboven

Soms confronteren nieuwsberichten je onverwacht en ongemeen hard met jezelf. Zo'n bericht was het verhaal in de NRC dat homoseksuele en biseksuele vrouwen meer last hebben van psychosiciale gezondheidsklachten dan heteroseksuele vrouwen. Ze hebben slaapproblemen, last van angst, depressieve gevoelens, zijn wantrouwig en denken dat ze niet goed functioneren. En dat geldt vooral voor vrouwen jonger dan vijfentwintig jaar.

Waarom houdt dat bericht me nu zo bezig, vroeg ik me af. Suggereert het dat homoseksuele en biseksuele vrouwen last hebben van hun geaardheid, of suggereert het dat hun omgeving er last van heeft? In het onderzoek wordt een verband gelegd tussen de klachten en de onplezierige ervaringen vanwege hun persoonlijke leefstijl of situatie. Er worden vervelende dingen geroepen, vervelende vragen gesteld en er wordt geroddeld.

Vanzelfsprekend denk ik terug aan de tijd dat ik zelf uit de kast wilde komen. Het was rond 1964, het jaar van de val van Chroetsjov, van het huwelijk van Prinses Irene, van de veroordeling van Nelson Mandela, de jaren van de PROVO beweging. Kortom het was een turbulente tijd, waarin veel vaste waarden op zijn kop werden gezet. Uit de kast komen hoorde daar zo'n beetje bij. Veel mensen waren anders. Waarom ik dan niet?

Ik vond gelijkgestemden en samen vonden we onze uitgaansgelegenheden waar we onder en met elkaar konden zijn. Dolle tijden. Soms kwamen gewone mensen kijken uit nieuwsgierigheid. Die werden getolereerd zolang ze zich aan onze mores hielden. En die mores was veel kletsen, veel kijken, vooral niet moeilijk doen en niet bij de gevestigde orde willen horen.

Ik kreeg het pas lastig, toen ik jaren later een serieuze relatie wilde. Want wie wilde er nou met mij en met wie wilde ik? Ik zag mooie vrouwen, maar die waren om naar te kijken, niet om mee te leven. Ik had veel vriendinnen, maar die waren onverdacht niet van mijn kant. En met vrouwen die wel van mijn kant waren vond ik het leuk om te kletsen, maar niet om mee te leven. En dat was dus de tijd dat ik niet goed wist waar ik bij hoorde.

Was dit nu de tijd van psychosociale klachten? Misschien? En als dat al zo was zou je homoseksuele en biseksuele vrouwen moeten toeroepen: blijf jezelf en laat je niet op de kast jagen door de gevestigde orde! Je wordt toch nooit zoals zij! Met mij is immers ook alles goed gekomen.

Maar misschien neem ik het allemaal niet serieus genoeg en is het een groter probleem dan ik heb gedacht. Ik wacht op een televisieserie over jonge homoseksuele vrouwen. Voor de tussentijd heb ik me in ieder geval voorgenomen om meer tijd en aandacht aan het fenomeen te besteden. Misschien moeten wij oudere, gevestigde potten toch wel weer met de roze driehoek gaan lopen. En in ieder geval de Stichting Ondersteboven steunen.