Wednesday, February 29, 2012

Kijkoor: Grafiek uit Twee Huizen


(De afbeelding is het mooiste als u erop klikt)
Vanaf 4 maart is in galerie Kijkoor in Eemnes werk te zien van Paul Gustafsson, een beeldend kunstenaar uit Helsinki. Hij werkt daar in atelier Kaarisilta, een atelier voor mensen die een speciale ondersteuning nodig hebben. Het contact tussen Kaarisilta en Kijkoor is vorig jaar tijdens een symposium ontstaan en heeft tot deze expositie geleid. Op dit moment exposeren kunstenaars van het atelier Kijkoor in de galerie van Kaarisilta in Helsinki. Paul Gustafsson (1979) werkt voornamelijk met houtsnedes. Zijn favoriete onderwerp ontleent hij aan de natuur m.n. vogels. In 2007 was hij genomineerd als kunstenaar met een beperking van het jaar.Gaia Museum in Kopenhagen, Denemarken.

Op de expositie is ook grafiek te zien uit het atelier van Kunstcentrum Kijkoor.

Een bezoek aan de galerie en de werkplaats van Kijkoor is erg de moeite waard. Dus doen!


De expositie duurt tot 23 maart. De openingstijden van galerie Kijkoor zijn: Donderdag van 10.00 tot 16.00uur, Vrijdag van 13.00 tot 16.00 uur, of op afspraak.

Friday, February 24, 2012

Vertrouwen in de dokter

Tot nu aan toe ging alles goed, maar deze week raakte mijn vertrouwen in de medische stand ernstig geschokt. Eerst was daar die dokter Tulleken, die omdat hij De Familie kent van die Prins die in coma ligt, dacht dat hij vertrouwelijke informatie met ons moest delen. En nu is er dat ziekenhuis dat mijn privacy niet meer wil garanderen.

Gelukkig is er voor het laatste een meldpunt waar ik mijn klacht kan deponeren. Nee, wees niet bevreesd, er is mij niets overkomen waardoor ik op de eerste hulp van het VUMc terecht ben gekomen. Mijn privacy is niet geschonden, maar ik wil het in de toekomst wel graag zo houden. En dat is lang niet zeker, als ik de mannen mag geloven die gisteren bij Nieuwsuur recht probeerden te praten wat krom is. Nota Bene, als ik bij mijn huisarts kom en die heeft een stagiair die iets moet leren, wordt mij al bij het maken van een afspraak om toestemming gevraagd. Maar als ik een ongeluk krijg en voor behandeling vervoerd wordt naar het VUMc, kan ik overvallen worden door een mannetje van een televisieproductiebedrijf dat op een monitor heeft gezien dat ik een interessant geval ben, bijna dood of ernstig beschadigd, met de vraag of ik gefilmd mag worden. Ziek, zwak en misschien nog wel erger moet ik dan direct weten wat dat betekent. Alsof ik geen andere dingen aan mijn hoofd heb op dat moment.

Ik ga dus het VUMc op voorhand laten weten dat ik niet, never, nooit toestemming geef om op welke manier dan ook mee te werken aan films, romans, docu´s waarmee het VOMc mijn zorg wil verbeteren. Misschien begrijpen ze dit ook niet en is het beter opname in het VUMc uit te sluiten.

Monday, February 20, 2012

Verjaardag met zang

Twee weken geleden vierden we de tweeënzeventigste verjaardag van mijn vriendin die Alzheimer heeft. Na lang en lastig overleg hadden vrienden en familie besloten er niet al te veel aandacht aan te besteden, omdat het voor haar onrustig zou zijn. Maar we wilden het ook niet zo voorbij laten gaan. Want hoe je het wendt en keert Fransje werd wel weer een jaar ouder. De tijd schrijdt voort en daarmee ook haar Alzheimer. Sinds een paar maanden is ze verhuist van een open naar een gesloten afdeling en dat heeft haar geen goed gedaan. Of misschien moet ik zeggen dat het een het ander heeft versterkt. Fransje dwaalde op de open afdeling wat heen en weer op zoek naar iets dat ze niet meer kan vinden, en daarbij stoorde ze regelmatig haar huisgenoten en de verzorgenden.

Op de gesloten afdeling vindt men haar gedrag minder vreemd. De mensen die er niet dwalen kijken de hele dag vragend voor zich uit. De tijd gaat aan hen voorbij. Niet aan Fransje. Die verwacht nog steeds van haar bezoek actie. Dus toen wij haar verjaardag samen met vriendin Thamar en zoon Sander vierden hebben wij mooie liederen van vroeger gezongen. Sander begeleidde ons aan de piano en dat zingt een stuk gemakkelijker dan a capella met Fransje als voorzanger.

Aan het einde van de middag bezochten wij een concert in de Tuinzaal van het Grote huis. Dat is een terugkerend evenement op de zondagmiddagen, dat meestal wordt verzorgde door talentvolle jonge musici die zo de kans krijgen hun kunsten te laten horen. Dit keer waren het twee jonge vrouwen op piano en tenorsaksofoon. We vonden het allemaal sfeervol en mooi. Fransje ook, hoewel de middag lang was. Toen we afscheid namen kon ze maar moeilijk geloven dat ze niet met ons mee kon naar huis.

Friday, February 17, 2012

Het Huizer Melkmeisje (2)

De Huizer Courant van gisteren meldt op de voorpagina dat de Kunstcommissie, met hoofdletter, inmiddels een vertrouwelijke voordracht heeft gestuurd naar het college, dat de definitieve keuze moet maken. Met Henk Heijnen, de spreekbuis van Bessie, Waimpie en Harpie, zeg ik: It giet nijt oan". Niet doen dus. Geen frivole bosheks en ook niet de Disneyfiguur. Laat het Huizer melkmeisje wat het is in haar keelrood en goud. Er zijn voldoende alternatieven.

Friday, February 10, 2012

Het Huizer Melkmeisje, gerommel met het gemeentewapen


Het Melkmeisje is sinds 1816 het gemeentewapen van Huizen, het dorp waar ik woon. Zij draagt een juk met twee melkemmers. Voor 1815 was het wapen van Huizen in gebruik als dorpszegel met als afbeelding een melkmeisje. Op de zegel stond: "Zegel van het dorp Huizen". Bij beschikking van de Hoge Raad van Adel van 26 juni 1816 werd het oorspronkelijke dorpswapen erkend. Het wapen werd daarbij omschreven als: "zijnde van keel, waarop een melkvrouw van goud".  Zou je er niet trots op zijn?



Het gemeentewapen verwijst naar het agrarisch verleden van Huizen. Tot de opkomst van de visserij rond 1800 waren de landbouw en veeteelt de belangrijkste bronnen van bestaan van de Huizer bevolking. Aan de enigszins gebogen houding van het melkmeisje kun je zien dat het niet altijd even gemakkelijk was.

Tot zover niets aan de hand. Maar sinds enige tijd zijn ze op het gemeentehuis het hoofd kwijt. Men vindt het gemeentewapen van rood en goud gedateerd. Het past niet meer bij het moderne Huizen. Het melkmeisje moet een nieuwe uitstraling krijgen die bij het tegenwoordige Huizen past, luidt het. Huizen moet toeristen trekken. Huizen is niet alleen haven of dorp, Huizen is Haven en Dorp. De bedrijvigheid aan de haven kreeg van de ter ziele gegane Stichting Marketing Huizen met goedvinden van de gemeente een logo met wimpels en botterzeilen. Het Oude Dorp moest nu ook wat. En men liet het oog vallen op het argeloze Melkmeisje. De eerste proeve van modernisering kregen we met het nieuwe logo van het gemeentehuis. Het deed het ergste vrezen. Een modern, kwiek, elegant, melkmeisje in de kleuren van de botterzeilen en wimpels. Niets herinnert meer aan het agrarisch verleden. De kleuren verwijzen naar het water en op pumps en met korte kokerrok kun je geen melk halen.
Het leed was nog te overzien geweest, als het daar bij gebleven was. Maar de gemeentemensen zijn  op hol geslagen. In de Huizer Courant van gisteren lezen we dat er op het Oude Raadhuisplein een beeld moet komen van weer een ander melkmeisje. De twee ontwerpen die door de Kunstcommissie zijn uitgekozen staan te bezichtigen in het Gemeentehuis. Schrik niet, want ze lijken nu helemaal niet meer op melk, kaas en eieren. Je vraagt je af welke opdracht de kunstcommissie heeft gegeven aan de kunstenaars. We mogen stemmen, maar alleen een massaal NEE kan helpen. Niet doen. Niet deze twee detonerende vrouwenfiguren. Het Melkmeisje laten zoals het is in keelrood en goudgeel als gemeentewapen en opnieuw beginnen. Er is genoeg wat het oude dorp symboliseert. 



Friday, February 03, 2012

Achterruit

feedback en support
Als de diagnose Alzheimer is gesteld, stopt het leven niet. Maar de toekomst wordt wel ongewis en dikwijls beangstigend. Zelfs zo beangstigend dat veel mensen het niet mee willen maken. Die willen geen leven zonder verleden, zonder geheugen en zonder herkenning. Die willen niet afhankelijk zijn van anderen, laat staan opgenomen worden in een verpleeghuis om daar de laatste jaren te slijten. Die willen dan nog liever dood. Tegenwoordig kan dat. Die mensen hebben het probleem zelf opgelost. Dat is gelukkig niet iedereen gegeven. Die mensen die niet dood willen, omdat ze liever een ongewis leven leiden dan geen leven zijn een probleem geworden voor hun omgeving.  Hoe daar nu mee om te gaan?

Steeds meer mensen leiden aan Alzheimer, omdat we steeds ouder worden. Alzheimer bestond vroeger ook al, alleen noemden we het toen nog niet zo. Toen waren oudere mensen een beetje kierewiet, vergeetachtig, suf, en lieten ze we een rustig in een hoekje zitten. Ze hoorden er gewoon bij, totdat ze vanzelf dood gingen. Dat kan nu niet meer. Nu moeten we er iets mee. Een mens moet wel zijn nut hebben en zijn bijdrage leveren. Of gaat dat beeld langzaam veranderen nu we aan Alzheimer gaan wennen. Want naarmate we met 'z'n allen ouder worden, neemt het aantal mensen die leiden aan geheugenverlies en niet meer voor zichzelf kunnen zorgen toe. Die mensen kunnen we niet allemaal achter slot en grendel stoppen. Dus klinkt er een zachte oproep in de samenleving om langzamerhand eens te accepteren dat er een ziekte als Alzheimer bestaat en dat met die mensen best wel oom te gaan is.

Dit is allemaal inleiding tot een project, dat steun verdient. Een project van filmmaker Feike Santbergen en fotografe Simone Engelen, die een documentaire willen maken over kinderen die te maken krijgen met alzheimer als opa of oma het geheugen verliest. Blijven ze dan nog wel de geliefde opa of oma?

 
Achterruit #voordekunst from voordekunst on Vimeo.