Friday, April 26, 2013

Thamar

Mijn lieve vriendin en maatje Thamar is overleden. Ik heb nog geen woorden om het verdriet te beschrijven. Dat komt misschien nog. Hier wel een foto zoals ik me haar wil herinneren: samen op bezoek bij die andere vriendin Fransje.

Sunday, April 21, 2013

Koningslied

We hebben toch al een heleboel van dat soort liederen, met het Wilhelmus voorop. Waarom dan tegen beter weten een nieuw lied geprobeerd? Verkeerd begonnen en nooit meer goed gekomen. Wel erg kleinzielig om die arme jongen via Facebook en Twitter zo in de tang te nemen. Hadden ze dat met Boudewijn de Groot of Huub van der Lubbe ook gedaan? Herman van Veen gaat ook een lied maken, heb ik gelezen. Zal wel voor kinderen zijn. Komt goed uit! Waarom niet dat met z'n allen meezingen. Doe ik nu ook al iedere dag met Alfred Jodocus Kwak. "Kwek, kwek, kwek, ik ben wel goed, maar ik ben niet gek."

Tuesday, April 16, 2013

Kinderspeelplaats

Dit eerste lenteweekend kwamen kinderen met kleinkinderen op bezoek. We wilden naar buiten, hoewel de beloofde zon op zich liet wachten. Pret niet gedrukt. Eerst de eendjes in de sloot, daarna wandelen naar de kinderspeelplaats langs het strandje en langs de volkstuinen. Voor ukken van 3,5, 2,5 en bijna 2 is dat een hele reis. Vooral als er onderweg veel te zien is. Maar het was de moeite meer dan waard. Wat een pret voor jong en oud met glijbaan, trein, klimrek.


 

 



 

Friday, April 12, 2013

Geweld tegen homo's in Frankrijk

In Frankrijk wordt hevig gedebatteerd over de openstelling van het huwelijk voor homo's. Tegelijkertijd neemt het geweld tegen homo's toe! Volgens  de openlijk homoseksuele burgemeester van Parijs Bertrand Delanoë is er een duidelijk verband tussen het een en het ander. De discussie over de openstelling van het huwelijk heeft volgens hem de latente afkeer tegen homoseksuelen blootgelegd in het conservatieve deel van de Franse samenleving. De Franse organisatie SOS Homophobie heeft laten weten dat er gemiddeld nu zo’n 10 meldingen per dag binnenkomen van geweld tegen lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuelen en transgenders (LHBT’s). Daarmee is het aantal meldingen de afgelopen tijd fors toegenomen.

We weten al lang dat tolerantie voor andersdenkenden en -levenden flinterdun is in onze beschaafde samenleving. Zolang wij, homo's, binnen onze eigen groep blijven aan de randen van de samenleving, worden we gedoogd. De zogenaamde ruimdenkenden sluiten ons in hun hart om er politiek een slaatje uit te slaan. Maar als we zichtbaar en hoorbaar opkomen voor onze rechten, gaat de beerput open. Zijn tegenstanders bang? Dat heb ik altijd gedacht. Maar gisteren had Gerdi Verbeet in DWDD een nieuwe theorie. Conservatieven zijn gefrustreerd, dacht zij, omdat zij graag net zo ruim en vrij willen leven als wij, maar niet mogen. Overigens verdedigen zij iets wat wij hen niet af willen nemen. "Laat ze lekker trouwen, kindjes maken en op de bank koekeloeren, als zij dat willen", zei Wilfred de Bruijn in DWDD. Maar laat ons ons eigen leven. Wilfred werd zaterdagnacht mijn zijn vriend in elkaar geslagen.

Overigens las ik dat het anti-semitisme ook weer toeneemt in de beschaafde landen. Heeft het dan misschien ook iets te maken met de uitzichtloosheid van jongeren in deze tijden van economische recessie. Moet al die frustratie een uitlaatklep krijgen? Gezegend zijn we nu het maar niet wil vlotten met Europa.

Sunday, April 07, 2013

Vrienden

In de film Des Hommes et Des Dieux vraagt een jonge Algerijnse vrouw aan een oude Franse monnik of hij weet wat echte liefde is. Dat weet hij: "Echte liefde is als de ander je ontroert!" Aan deze uitspraak moest ik denken, toen ik gisteren mijn vriendin bezocht die Alzheimer heeft en in een verpleeghuis woont. Toen we aangebeld hadden, omdat we de toegangscode van de buitendeur waren vergeten, stond ze achter de deur toen die openging. Zij keek naar mij, ik naar haar. Het is altijd even spannend wat er dan gebeurt. Nu was het nog ongewisser, omdat ik een paar maanden niet op bezoek was geweest.
"Ha, Frans",  zei ik ten teken dat we voor haar kwamen.
Ik kreeg een blijde glimlach als antwoord. Het contact was gelegd. Toen ik haar voorstelde om gedrieën thee te drinken in de huiskamer liep ze zonder dralen met ons mee.
Ze ontroert me, mijn vriendin die al een jaar of acht de ziekte van Alzheimer heeft. Aan haar beleef ik hoe ongewis het leven is. Langzaam is ze weggegleden in haar eigen kleine wereld, waarin ik met woorden geen toegang kan krijgen. Dus houd ik haar hand vast en kijk samen met haar in haar grote boek naar tekeningen en plaatjes. Op de laatste bladzijde heeft iemand de tekst van een favoriet lied geplakt, zodat bezoekers het met haar kunnen zingen. Ze keek naar de letters en ik zag dat ze zocht naar een mogelijke betekenis. Ik hielp haar uit haar brand. We zongen het lied met de woorden en zij neuriede mee. Hoe graag zou ik nog een keer haar klaterende sopraan horen. Nu moest ik al mijn fantasie gebruiken om die uit de achtergrond tevoorschijn te toveren. Zo maakte ik het beeld rond.

Toen de tijd om was, namen we afscheid. Vroeger vond ik het triest om haar achter te laten. Gelukkig laat ze me iedere keer duidelijk weten, dat ze zich thuis voelt in het huis waar ze nu woont. Ik heb het er moeilijker mee dan zij, althans zo lijkt het.

Tuesday, April 02, 2013

Des Hommes et Des Dieux - gemist

Gelukkig zijn er nog films op televisie en is het niet alleen geschetter en getetter. Gelukkig hebben wij een DVD apparaat dat ook opneemt, zodat we films en programma's die ''s nachts worden vertoond op kunnen nemen. Zo konden we gisteren op tweede paasdag stil genieten van Des Hommes et Des Dieux, een film uit 2010 over een groep monniken in Algerije die steeds verder in het nauw wordt gedreven door de burgeroorlog die om hen heen woedt.

De film was in 2010 een groot succes, maar wij hebben hem gemist. Des hommes et des dieux vertelt de waargebeurde geschiedenis van acht broeders, die lid zijn van de orde van Cisterciënzers en leven temidden van de lokale gemeenschap in het Atlasgebergte in Algerije. In Algerije bevechten in het midden van de jaren negentig regeringstroepen en rebellen elkaar om de macht en vechten hun strijd over de hoofden van het gewone volk. Wat dat betreft is er nog niets veranderd. De monniken die het houvast zijn voor de bevolking van het dorp worden door beide vechtende partijen beschouwd als de vijand. Ze krijgen herhaalde waarschuwingen te vertrekken. Maar voor de monniken is dat een dilemma; ze hebben een gelofte afgelegd toen ze het klooster betrokken, en ze willen de plaatselijke bevolking die geen uitwijkmogelijkheid heeft, niet in de steek te laten. Hun twijfel en angst worden prachtig in beeld gebracht. Zij zingen mooi en spreken poëtische teksten. Het einde is onontkoombaar, omdat zij alleen trouw kunnen zijn aan hun gelofte.

De film voldeed geheel aan onze behoefte aan stilte, aandacht en rust en prachtig acteerwerk, zoals dat alleen in Franse films kan. (Amour gezien?) De film begint ook zo veel belovend met een gesprek tussen een jonge dorpsbewoonster en een oude monnik. Zij vraagt hem of hij weet wat echte liefde is. Dat weet hij. Als de ander je ontroert, antwoordt hij.

Dat de film raakt aan een open zenuw in de samenleving - het gewelddadig terrorisme in naam van de godsdienst - zegt ons niet meer zoveel. Dat is van alle tijden en we zien dat iedere avond op het Journaal. Wat ons veel zegt is de keuze waar de monniken voor staan. Staat God of het individu voorop bij hun keuze? Als ze besluiten te blijven, doen ze dat vooral wegens hun religieuze roeping. Tegenover het blinde fanatisme van militairen en terroristen staat het even rechtlijnige vertrouwen en geloof in God. Zonder dat is er voor hen geen leven. Zij blijven dus met een voorspelbare afloop. Dat laatste is treffende in beeld gebracht met de mannen die worden weggeleid in een koud sneeuwlandschap.

Geef ons meer van deze films.