Hoog Sammie, Kijk omhoog Sammie

De Waddenvereniging pleit voor één plan windenergie voor het totale Waddengebied. Nu gaan de provincies en het Rijk erover. Die werken niet altijd samen. Misschien moet het plan worden uitgebreid over het hele land. Uiteindelijk is het ons aller energie die schaars en duur is. Misschien moet in dat plan dan gelijk meegenomen worden de zonne-energie die zo gepropageerd wordt en al die andere energieën waarover individuen zo kunnen steggelen.

De Achtertuin van Huizen

In verkiezingstijd gebeuren vreemde dingen. Dat zijn we wel gewend van de dames en heren politici. Drie jaar en elf maanden zie je ze niet, maar nu er iets te halen valt, verdringen ze zich met vreemde acties op de podia. Zo gaat het ook in mijn dorp. Het begon met het idiote voorstel van de voorzitter van de gemeenteraad ook zijnde partijleider van de VVD om de Naarden Vesting over te nemen. Diezelfde partijman wil niets weten over herindelingen, samenwerking o.i.d., maar wil wel de schatkist van de buurgemeente plunderen. Want de Vesting is wel wat meer waard dan de miljoen die hij ervoor over heeft.

Afgelopen week werd het nog gekker. Aan de overkant van dit dorp aan het water ligt het Nieuwe Land. We zijn er allemaal trots op. Land gewonnen op de zee. Op dat nieuwe land wonen nieuwe mensen. Dat was altijd de bedoeling. Nederland werd immers te vol. Die nieuwe mensen aan de overkant hebben nieuwe wensen. Die willen duurzaam leven. Als je door de polder rijdt, zie je overal aan de horizon de windmolens.  Het zijn er veel. Dat kan ook niet anders als je duurzaam wilt. Het probleem is dat de gemiddelde Huizer niet door de polder rijdt, maar naar de overkant kijkt. Die blijft liever in zijn luxe reservaat en klaagt dat de windmolens zijn vrije en weidse uitzicht verpesten. Een heuse facebook actie was het gevolg. Raadsleden in hun verkiezingskoorts sprongen als bijen op de stroop en hebben nu een raadsbrede motie aangenomen om de komst van die molens tegen te houden. Niet in onze achtertuin! Maar lieve mensen, je kunt ze moeilijk onder de grond stoppen.

Het warme bad

Een uurtje onder lotgenoten in een lekker warm bad doet me meer goed dan oefenen, oefenen, oefenen op het droge. In de wereld buiten het zwembad ben ik een kneus. Als anderen het al niet vinden, voel ik het zelf zo. Ik wil veel meer dan ik kan, en als ik iets doe is het hopen dat het goed gaat. Als het niet goed gaat, zakt de moed me in de schoenen en heb ik een warm bad nodig om weer op te krabbelen. In het warme bad doet het er allemaal niet toe, omdat al mijn badgenoten worstelen met de relatie tussen kunnen en willen. Soms zie ik hun pijn en opstandigheid in hun ogen omdat herstel zo verdomde lang uitblijft en soms helemaal niet meer komt. Andere keren jubelen wij van vreugde, omdat mensen ineens dingen kunnen, die je ze nog niet eerder hebt zien doen. 

Afgelopen maandag moest ik aan mijn therapeut uitleggen waarom hydro me zo goed doet, omdat het anders niet vergoed wordt. Het moet wel zinnig en serieus zijn, hebben de zorgverzekeraars afgesproken. En omdat in de gewone wereld zinnig en serieus vertaald wordt in snel resultaat of anders niet, moet ik harde doelen formuleren. Het hele weekend heb ik me suf gepiekerd waar ik wil belanden, omdat stilstand achteruitgang is. Ik kan toch moeilijk zeggen, dat het me een gewoon mens maakt. Gelukkig heeft mijn warmwatertherapeut me geholpen. Zonder haar had ik het niet gered.

Van begin naar eind en terug

Vandaag wordt mijn vriendin die Alzheimer heeft vierenzeventig. We vierden het met een klein gezelschap. De sfeer was sereen en vriendelijk. De woorden doen er niet toe, wel het samen zijn. Ik moest denken aan de woorden van Adelheid Roosen.

Nu mijn moeder de ziekte van Alzheimer heeft,
zie ik haar niet verdwijnen, ik zie haar tevoorschijn komen.

Ik ervaar haar als een Alice in Wonderland:
ze valt door de tijd heen.
Ik val haar achterna,
ontdek waar ze is,
wat ze beleeft, doet en zegt.

Mijn moeder is verhuisd zonder koffer,
ik reis als haar bagage mee.

Dat vind ik poëtisch aan deze situatie.
Dat heb ik geprobeerd vast te leggen in deze film.

Autonauten van de snelweg

Ik schrijf graag en veel. Sinds het leven onbegrijpelijker en vluchtiger werd, houd ik een dagboek bij. Het helpt me betekenis te geven aan gebeurtenissen die anders vervliegen of weglekken in mijn geheugen. Ik heb een boek geschreven over een goede vriendin die Alzheimer heeft om woorden te geven aan mijn verdriet en bewondering. Toen ik met pensioen ging ben ik van het ene moment op het andere en zonder er goed over na te denken begonnen met het schrijven van een weblog. Het geeft me de kans om passies te delen of commentaar te leveren. Soms lees ik een boek dat ik zelf had willen schrijven: Agaath van Marleen van Niekerk, Liefde in Tijden van Cholera van Marquez, De Welwillenden van Jonathan Little, Nemesis van Philip Roth. Gisteren ben ik begonnen aan de Autonauten van Julio Cortazar en zijn vrouw Carol Dunlop, omdat Charlotte Mutsaerts er zo smakelijk over vertelde in de DWDD. Het boek is al in 1982 geschreven, maar het is bij lange na niet gedateerd. Een echtpaar reist in dertig dagen van Parijs naar Marseille in een rode Volkswagen kampeerbus langs alle zestig airs die er zijn; twee airs per dag. Ze mogen de snelweg niet verlaten. Ik ben nog niet veel verder gekomen dan de aanleiding en de voorbereidingen van de reis, maar nu al geniet ik met volle teugen van dit bijzondere reisboek. Hilarisch is het, maar ook poëtisch en aanstekelijk. Eigenlijk is het vooral een lofzang op de mens met zijn eigenaardigheden, zijn liefdes, zijn drama’s en zijn vreugdes.



Bus krijgt vrolijke kleur

Goed voorbeeld doet goed volgen, dat maakt het boek ook zo leuk: Mijn partner en ik jakkeren twee maal per jaar elfhonderd kilometer op en neer naar het zuiden over dezelfde Autoroute. Wij zijn niet de enigen. Lange tijd was het een hele sport om het zo snel mogelijk te doen. Gauw een hap eten als je toch moet stoppen voor de benzine of een plas moet doen. Vanaf nu is dat afgelopen. Misschien is dertig dagen erg lang, maar ik heb een alternatief plan voor evenveel plezier.