Oprukkend rechts

Bij de Europese verkiezingen heeft rechts in een paar landen fors gewonnen. Oprukkend rechts is gevaarlijk. Ik vind het daarom vreemd dat veel Nederlandse politici er zo weinig aandacht aan besteden. Alexander Pechtold, leider van D66 en boegbeeld van de redelijke politiek, wees er gisteren in Nieuwsuur op dat de Socialisten en de Christen Democraten in Europa nog steeds tweederde van de zetels hebben in het Europees parlement. Hij sloeg de plank volkomen mis. Het Europees Parlement is een tandeloze tijger. Gevaarlijk wordt het als in Frankrijk en Engeland een extreem rechtse regeringsleider wordt gekozen. Die kunnen allerlei redelijke besluiten, zoals bijvoorbeeld een Europees asielbeleid, blokkeren. Grenzen dicht en zoek het uit in jullie eigen land, waar je je leven niet zeker bent.

Idioot dus dat al die redelijke politici niet wijzen op de gevaren van nationalisme. Want extreem rechts is in de allereerste plaats fel nationalistisch. Frankrijk voor de Fransen. Van die Engelse heb ik minder sjoege, maar daar zal wel hetzelfde gelden. Waar extreem nationalisme toe leidt kunnen we iedere zaterdagavond zien in de serie op televisie over de Eerste Wereldoorlog. Leiders die hun volk meesleuren in een vierjaren durende oorlog die nergens over gaat, zoals de meeste oorlogen dat doen, maar wel heel veel slachtoffers eist en het leven geheel ontwricht.

De zogenaamde redelijke politici met Alexander en Mark voorop moeten het tij keren. Dat doe je niet door bezwerende formules uit te spreken. Die worden niet meer geloofd, Dat doe je door stelling te nemen. De angsten van de kiezers serieus te nemen en oplossingen te bieden. Want al die kiezers die op rechts hebben gestemd of thuis zijn gebleven lijden aan bestaansangst waar we overigens allemaal last van hebben. Hoor ze maar roepen: ze nemen onze banen af, verkrachten onze vrouwen, vermoorden onze kinderen, passen zich niet aan, eten geen bloemkool. Mijn oproep aan al die redelijke politici is om al die mensen erop te wijzen hoe het werkelijk zit en oplossingen voor hun echte problemen te bieden. Kan toch niet zo zijn dat al die redelijke politici net doen alsof hun neus bloedt.

De Kinderboerderij

Nog niet zo lang geleden, maakte ik verre en spannende reizen. Ik genoot er met volle teugen van. Toen het plotseling niet meer kon, dacht ik dat mijn wereld in zou storten. Dat valt reuze mee. Ik heb ontdekt dat ook in mijn kleine omgeving veel te genieten valt. Vanmorgen bracht ik bijvoorbeeld in het vroege morgenlicht een bezoek aan de Kinderboerderij in het Stadspark. Ik was niet de enige. Veel opa's en oma's kwamen op de fiets met hun kleinkinderen om de beesten te voederen. Het werd een leven van jewelste. Misschien minder spectaculair dan verre oorden, maar wel erg leuk.

 

 

 

Leven in de Sloot

huisje aan de sloot

Ieder voorjaar is het weer een gaan en komen van vaste en nieuwe gasten in onze sloot. Een paar dagen geleden zaten er twee kleurige oeverzwaluwen in het zonnetje op de vlonder. Ze werden met veel lawaai verjaagd door onvriendelijke eksters die een hoog nest hebben aan de overkant in de boom. Vader zwaan laat zich niet verjagen. Die bivakkeert al jaren in onze sloot. Zijn echtgenote ligt goed verborgen eieren uit te broeden en hij houdt de wacht bij de ingang van de sloot. Er mag niemand langs. Een slimme aalscholver die een lekker maal kwam halen had het door en lokte vader zwaan pesterig uit zijn tent. Steeds als die in KLM stand hem wilde verjagen dook hij onder en kwam een eindje verder tevoorschijn om zijn spel te hervatten. Tureluur moet papa zwaan ervan zijn geworden. En hij had het al niet gemakkelijk.

Lange tijd lag er een rivaal op de loer met wie hij een vreemd spel speelde. Soms vochten ze alsof het leven ervan afhangt. Maar ik heb ze ook een dans zien uitvoeren alsof ze wel zin hadden in elkaar. Zouden zwanen ook wel eens vreemd gaan?

Midden in de sloot ligt een meerkoet op een slordig nest. Vader meerkoet brengt af en toe wat nieuwe takken om het nest te verstevigen, maar het ligt er zo ongelukkig dat het ieder moment in elkaar dreigt te storten. De eenden hebben hun kroost al gehad. Wat ermee is gebeurd is niet duidelijk, maar ik zie er niets meer van. Woerden zijn gruwelijke kannibalen; eksters, snoeken en reigers lusten ook graag jonge vogels.

Op snoeken wordt gevist door fly-fishermen die sinds een paar jaar regelmatig opduiken. Het zijn meestal welgedane mannen van middelbare leeftijd in groen jack en met lieslaarzen. Voor wie of wat doen ze dit? Ze staan aan de overkant en kijken zo recht bij ons naar binnen. Ik kan er niet aan wennen en moet er regelmatig om grinniken. 

Aan een boom in het Vondelpark

Aan een boom in het Vondelpark
Er is een boom geveld met lange groene lokken.
Hij zuchtte ruisend als een kind
terwijl hij viel, nog vol van zomerwind.
Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken.

O, als een jonge man, als Hector aan de zegewagen,
met slepend haar en met de geur van jeugd
stromende uit zijn schone wonden,
het jonge hoofd nog ongeschonden,
De trotse romp nog onverslagen.


M. Vasalis (1909-1998)

Het lied der achttien doden

HET LIED DER ACHTTIEN DOODEN
Een cel is maar twee meter lang
en nauw twee meter breed,
wel kleiner nog is het stuk grond,
dat ik nu nog niet weet,
maar waar ik naamloos rusten zal,
mijn makkers bovendien,
wij waren achttien in getal,
geen zal den avond zien.

O lieflijkheid van licht en land,
van Holland's vrije kust,
eens door den vijand overmand
had ik geen uur meer rust.
Wat kan een man oprecht en trouw,
nog doen in zulk een tijd?
Hij kust zijn kind,
hij kust zijn vrouw
en strijdt den ijdlen strijd.

Ik wist de taak die ik begon,
een taak van moeiten zwaar,
maar't hart dat het niet laten kon
schuwt nimmer het gevaar;
het weet hoe eenmaal in dit land
de vrijheid werd geeerd,
voordat een vloekbre schennershand
het anders heeft begeerd.

Voordat die eeden breekt en bralt
het miss'lijk stuk bestond
en Holland's landen binnenvalt
en brandschat zijnen grond;
voordat die aanspraak maakt op eer
en zulk Germaansch gerief
ons volk dwong onder zijn beheer
en plunderde als een dief.
De Rattenvanger van Berlijn
pijpt nu zijn melodie,
- zoo waar als ik straks dood zal zijn
de liefste niet meer zie
en niet meer breken zal het brood
en slapen mag met haar-
verwerp al wat hij biedt
of bood die sluwe vogelaar.

Gedenkt die deze woorden leest
mijn makkers in den nood
en die hen nastaan 't allermeest
in hunnen rampspoed groot,
gelijk ook wij hebben gedacht
aan eigen land en volk
- er daagt een dag na elken nacht,
voorbij trekt iedre wolk.
Ik zie hoe't eerste morgenlicht
door 't hooge venster draalt.
Mijn God, maak mij het sterven licht
- en zoo ik heb gefaald
gelijk een elk wel falen kan,
schenk mij dan Uw gena,
opdat ik heenga als een man
als 'k voor de loopen sta.

Jan Campert schreef dit gedicht over achttien verzetesstrijders (vijftien Geuzen en drie Februaristakers) die in hun cel op hun executie wachten. Jan Campert, zelf verzetsstrijder, overleed in 1943 in Neuengamme. Hij was opgepakt toen hij probeerde Joden over de Belgische grens te smokkelen.