Is politiek wel erg?

Ik ben niet verantwoordelijk voor de kop van mijn bijdrage in Uit en Thuis van de Gooi en Eemlander van donderdag jl., maar ik heb het wel gezegd. Het was een spontaan antwoord op de vraag "Politiek of Kunst?" "Kunst", zei ik en toen de journalist zich over dat antwoord verbaasde, deed ik de uitspraak. Politiek is voor mij net een doolhof, dacht ik erbij, en voor iemand die niet van het donker houdt, is dat vervelend. Lezers vragen me om uitleg en dat ga ik hier proberen.

Ik ken de politiek uit mijn tijd toen ik ambtenaar was in Hilversum (1990 - 2005). Het politieke leven in de Mediastad was in die periode van 15 jaar zeer roerig. Ik heb minstens tien colleges zien komen en gaan en allemaal met de beste bedoelingen. Dat was voor een deel toe te schrijven aan de opkomst en ondergang van Leefbaar Hilversum met voorman Jan Nagel. Maar het had ook te maken met het wantrouwen van de PvdA voor alle andere partijen in de raad, misschien met uitzondering voor de VVD. De politiek werd gedomineerd door een aantal grote ego's, die het soms wel, maar meestal niet met elkaar konden vinden.

Ik heb in Hilversum hele goede raadsleden meegemaakt en hele goede wethouders. Mijn favoriete raadslid was Elisabeth Post van de VVD, omdat ze kennis van zaken had, haar verhaal wist te verkopen, zich liet overtuigen als het moest en wars was van spelletjes. Voor mijn favoriete collegeleden moet ik kiezen tussen Hennie Borstlap (PvdA) en Barend Smit(D66). Met beiden had ik veel te maken en met beiden viel goed te werken. Vooral Hennie Borstlap wist wat ze wilde, en je moest van goede huize komen om haar op andere gedachten te brengen.

Hennie werkte met een gideons bende van ambtenaren en partijgenoten en dat was voor topambtenaren die daar niet bij mochten horen knap lastig. Barend werkte heel anders. Die was erg ontvankelijk voor nieuwe en goede ideeën uit de ambtelijke organisatie. Je moest wel met hem om kunnen gaan om zijn grappen en grollen te begrijpen. Er is een tijd geweest dat het Georganiseerd Overleg niet met hem om de tafel wilde, omdat zij dachten dat hij hen niet serieus nam. En met de afscheidstoespraak voor een van vele vertrekkende directeuren zou hij nu niet misstaan als Standup Comedian.

Ik ken de politiek ook uit mijn raadsperiode in Huizen. Het was wel even wennen aan de andere kant van de tafel. Ik deed mijn werk serieus en daar was niet altijd behoefte aan. Als we eerst naar de haalbaarheid van voorstellen keken en dan pas naar de inhoud, vond ik dat de omgekeerde volgorde. Mensen vonden me eigenwijs, tegendraads en onbuigzaam. Voorstellen van oppositiepartijen kwamen mij dikwijls zinniger voor dan voorstellen van de collegepartijen. Maar in de laatste periode van mijn bestaan als raadslid mocht ik er niet eens meer met belangstelling naar kijken, laat staan ze serieus nemen.

Om een goed raadslid te zijn, moet je het spel mee kunnen spelen. Dat wilde ik best, maar ik had sterk de indruk dat het spel werd gedomineerd door een paar grote, sterke ego's en dat afwijkend gedrag niet werd getolereerd. Gelukkig kreeg ik mooie afscheidswoorden van de burgemeester bij mijn vertrek uit de raad. Maar die woorden bevestigden dat ik beter aan de andere kant van de tafel had kunnen blijven. Daar zit ik nu dus weer. Het is goed zo.