Ook zo!

Homo's heb je in soorten en maten sinds homoseksualiteit een normaal verschijnsel is in onze samenleving. Ik ga hier niet al die soorten uitlichten. Als u nieuwsgierig bent, moet u uw ogen goed de kost geven. Ik ga aandacht besteden aan de uitersten. Vorige week keek ik naar een documentaire van de EO over refohomo's. Refo-homo's zijn orthodox-christelijke jongens en meisjes. De combinatie van orthodox christelijk en homosexualiteit is voor hen een gigantisch probleem. Want in orthodox christelijke kringen is homoseksualiteit een zonde. Over homoseksualiteit praat je niet. Waarom niet? Omdat homoseksualiteit het instituut huwelijk en de gezagsverhouding tussen man en vrouw ter discussie stelt.

En dan nu het probleem. Orthodox christenen zijn net mensen en dus in die kring komt homoseksualiteit ook voor. Jonge meiden en jongens die ontdekken dat ze homoseksuele gevoelens hebben, komen terecht in een verschrikkelijke identiteitscrisis. Als ze zich niet aanpassen, worden ze van huis en haard verstoten.

Sinds enige tijd zijn er organisaties die zich het lot van deze jonge mensen aantrekken, RefoAnders en Onze Weg. Deze organisaties krijgen subsidie van de Nederlandse overheid en dat riep in de Tweede Kamer vragen op. Ook bij mij trouwens. Maar sinds ik de documentaire heb gezien, mag het van mij. In huiskamerbijeenkomsten kunnen de jonge mensen praten over de relatie tussen geloof en homo. Dat doorbreekt hun isolement en kan het begin zijn van een andere weg. Louter en alleen om deze reden mogen ze van mij gesteund worden. Want juich niet te vroeg: ook deze organisaties keuren homoseksuele niet goed. Ze mogen er wel met elkaar over praten, ze mogen het niet met elkaar doen. Homoseksualiteit en orthodoxie gaan niet samen. Natuurlijk hoop ik dat met dat praten het besef van een andere weg doordringt.

En dan het andere uiterste. In de wereld van de kunst en het amusement is het homozijn allang geen bijzonderheid meer. Op de buis domineren homo's het beeld. Gerrit Komrij verzuchtte laatst bij DWDD dat hij verlangde naar tijden dat je als homo nog een bezienswaardigheid was, dat er wat hem betrof veel te veel van waren tegenwoordig. En toen ik mooie en wilde Sara Kroos in Kunststof hoorde verkondigen dat zij een van ons is, vond ik het ineens ook niet meer leuk. Er moet toch iets te wensen overblijven.