Leven in de sloot

Iedere morgen en avond zwemmen ze voorbij, vader en moeder zwaan met negen jongen. Allemaal kleine wolballetjes die om de beurt door pa of ma bij de les worden gehouden. Kom ze niet te na, want je wordt weggeblazen door een boze vader, die daarbij ook nog eens vervaarlijk met zijn vleugels klappert. Gekke vent trouwens, die wel eet van ons brood, maar tegelijkertijd ons benadert als vijanden.

De meerkoeten met jong hebben ook last van hem. Zij hebben zich slordig genesteld op onze waterlelie. Daar stallen zij hun twee jongen - het waren er eerst trouwens drie, maar de derde is verdwenen - terwijl zij zelf om beurten eten halen om ze te voeden. Maar als het zwanengezin langs drijft moeten ze weg. En als dat niet snel gebeurt, valt vader zwaan aan. Zwanen zijn mooi, maar niet leuk.

Sommige eenden trouwens ook niet. Jonge eendjes heb ik nog niet gezien. Er zwemmen veel eendenparen in de sloot, maar die kunnen het blijkbaar niet of willen niet. Nou vind ik dat niet erg, omdat in vorige jaren eendenvaders zo agressief en onbehoorlijk met hun jongen omgingen, dat er van een groot nest niks overbleef.

We hebben geen ganzen en dat vind ik wel jammer. Ganzen hebben namelijk een heel mooi sociaal leven. Ganzen leven in groepen. Als pa en ma gans jongen hebben gekregen worden ze na enige dagen opgevoed door de groep. Vorige week zondag zagen we in de Oostvaardersplassen hoe zo'n veertig tot vijftig jonge gansjes van een volwassen gans leerden hoe ze zich moesten wassen. Grote gans klapt met de veren op het water, alle kleine gansjes doen het na met zichtbaar plezier. Vaders en moeders die vrijaf hebben, keken op de kant toe. Wij aan de overkant.