We zijn er weer!

We zijn er weer, en met een doos vol verhalen. Onderwerpen dus genoeg voor dit weblog. Ik ga proberen ze in één keer kwijt te raken.

We hebben een week gefietst langs het Canal du Midi. Dat kanaal is in het midden van de 17e eeuw gegraven in het Zuiden van Frankrijk tussen Beziers en Toulouse met een verbinding naar de Garonne. De bedoeling was om schepen de gevaarlijke omweg langs Gibraltar te besparen. Het was een gedurfde onderneming± Twaalfduizend arbeiders groeven het tweehonderdtwintig km lange kanaal in tien jaar. Het heeft dienst gedaan totdat de trein de functie overnam. Voor beelden verwijs ik naar mijn foto´s (zie de knop rechts op dit weblog).

Verder zagen we La Traviata met achtduizend dolenthousiaste anderen in het Theatre Antique van Orange. We zaten in de nok van het theater en konden op het toneel een speld horen vallen, bij wijze van spreken. Ik heb ademloos zitten kijken en luisteren en het gebodene was zo boeiend dat ik geen last had van mijn hoogtevrees. Wat een enerverende ervaring!

Na afloop verlieten achtduizend mensen het theatre langs twee steile trappen. Dat vergde veel geduld en discipline en dat hadden al die mensen. Het kostte al met al meer dan een half uur. Ik vroeg me af of dat in ons kikkerland met al die grote ikken ook zou lukken, en heb besloten op die vraag Ja te zeggen. Wij zijn immers ook beschaafd.

Als je reist, wij doen het bescheiden, dat wist ik al, maar weet het nog beter nu we in de vakantie De Grote SpoorwegCaroussel van Paul Theroux hebben gelezen, een aanrader, dringen vergelijkingen zich op. Tijdens onze tocht langs het Canal ontmoetten we Belgen en met hen hebben we veel uitgewisseld over de toekomst van onze twee landen. We waren ervan overtuigd dat een samenvoeging van Vlaanderen en Nederland voor beide partijen goed zou zijn. Ik kan het weten, want ik kijk regelmatig naar de Belgische televisie en die heeft waarlijk meer te bieden dan onze drie publieke netten samen. Zeker nu Zomergasten met Margriet van der Linden op een mislukking lijkt uit te draaien. Maar wisten we ook, Frankrijk wil Wallonie niet hebben en wat moet er met het Belgische Koningshuis. Onze Belgische vrienden waren er somber over. Misschien mogen die wel aanschuiven bij de Oranjes. Moeten ze wel eerst de inburgeringscursus volgen en Nederlands leren.

Frankrijk is een groot land en er zijn net zo veel verschillende varianten Fransen als er Nederlandse varianten zijn, althans dat hoop ik. Maar toch..... Het is anders op de markt in Lamastre of Narbonne dan op de zaterdagmarkt in Huizen. De markt in Frankrijk is in de eerste plaats een ontmoetingsplek. Je moet er geen haast hebben. En dat niet alleen omdat Fransen elkaar graag uitgebreid uit laten praten, maar ook omdat Fransen keuren voordat ze kopen.

We zijn er weer en dat is ook weer even wennen.