Oud premier Van Agt presenteerde bij Pauw en Witteman zijn boek over de Palestijnse Zaak "Een schreeuw om Recht". Hij werd stevig aan de tand gevoeld en al die tijd vroeg ik me af wat de jongetjes nu zelf van de kwestie vonden. Van Agt was duidelijk. Hij was tot inzicht gekomen en schaamde zich er niet voor. Beter laat dan nooit, zei hij. En hij vindt, dat het getuigt van wijsheid om op een eenmaal ingenomen standpunt terug te kunnen komen. Hij veegde de vloer aan met een partijgenoot, die van de televisiemakers de gelegenheid had gekregen om Van Agt een katholiek te noemen die dicht bij de hemelpoort nu gauw zijn hachje probeerde te redden. "Flauw" noemde hij het gelaten, of hij al lang wist wat er in de christelijke kuip zit. Hij laakte de houding van Alexander Pechtold, die hij een groot politiek talent noemde, omdat hij in Zomergasten geen partij had willen kiezen.
Hij kreeg van Pauw en Witteman alle gelegenheid om zijn standpunt naar voren te brengen. Maar wat vonden deze mannen er nu zelf van? Of zitten zij zo opgesloten in het kleurloze, Haagse politieke wereldje, dat ze geen standpunt willen innemen. Pas toen zij het fragment lieten zien van het met grof geweld omzagen van de olijfbomen van Palestijnen door het Israëlische leger, leek het een beetje op kleur bekennen. Maar daar bleef het ook bij.
Kleurloos geneuzel, vind ik het. Misschien vind ik daarom de praatprogramma's van Vrouwen op Vara en Net5 wel veel interessanter dan Pauw en Witteman, DWDD en K + B. bij elkaar. Zowel in Vrouw en Paard als in De tafel van 5 vinden ze er iets van. Geef ze nog even de kans, ondanks de kijkcijfers.
1 comment:
vroeger vond ik van Agt niet te pruimen, maar sinds hij zich inzet voor de palestijnen ben ik van die mening teruggekomen. had niet verwacht dat ik dit nog zou meemaken.
Post a Comment