Abbas was onze Egyptische gids, die ons zo heeft laten genieten van de kunstschatten van het Oude Egypte. Dat "Oude" benadrukte hij keer op keer en wij zijn er helaas niet aan toegekomen hem te vragen naar de relatie tussen het Oude Egypte en het moderne. Ik betwijfel trouwens of hij op de vraag een antwoord had gegeven. Weliswaar noemde Abbas ons "zijn vrienden", maar het was vanaf het moment dat hij ons van het vliegveld haalde duidelijk dat hij de regels bepaalde.
Onze groep moest aan hem wennen en hij aan ons. Abbas betekent leeuw. Hij deed erg zijn best om een vriendelijke te zijn, maar dan moesten we hem wel zonder mitsen en maren volgen. Dat is voor een groep Nederlanderse toeristen niet vanzelfsprekend. Het wilde dus wel eens botsen. En dat was niet gemakkelijk, omdat deze Egyptische man niet wilde discussieren en al helemaal zijn eigen belang niet kon relativeren.
Op een morgen was hij zelf te laat. Hij had ons ontboden voor een vroeg vertrek om zeven uur, maar op dat tijdstip waren wij er wel en hij niet. Toen hij kwam opdagen begroette hij ons op zijn gewone manier, meldde dat ons weer een hele mooie en interessante dag te wachten stond en liet ons in het ongewisse over zijn vertraging.
En toch was Abbas een goede gids. Hij wist veel, kon het goed brengen en sprak vlekkeloos Nederlands met een aangename zachte Arabische keelklank. Alle goede Egyptische gidsen hebben een gedegen opleiding gevolgd aan de Universiteit van Cairo en spreken de taal van de bezoeker. Abbas sprak niet alleen Nederlands. Hij leerde ook nog Zweeds.
Aan het einde van de week waren wij aan hem en hij aan ons gewend. Hij had vakantie, vertelde hij en wij vonden dat een goede gelegenheid om zijn vrouw en kinderen te helpen. "Dat vindt mijn vrouw niet leuk" zei hij en lachte er verlegen bij. Bij het leren van de Nederlandse taal moet hij ook iets opgestoken hebben van onze leefstijl. Eens vroeg hij of wij allemaal "feministen" waren. Zelfs de mannen in de groep knikten ja.
No comments:
Post a Comment