We zijn er weer en dat valt niet mee, moet ik zeggen. Leven in twee werelden is luxe, maar heeft een schaduwzijde. Je moet steeds schakelen bij de overgang van rust naar hectiek en omgekeerd en naarmate ik ouder word gaat schakelen minder goed. In de maand op het land in Frankrijk hadden we trouwens ook last van de grote wereld. Er was een lange Franse treinstaking, die ons belemmerde naar huis te gaan voor een begrafenis van een dierbare. En de aswolk van de IJslandse vulkaan ging ook ook niet aan ons voorbij, omdat onze vrienden uit Nederland die met de trein naar Frankrijk zouden komen voor een bezoek vastzaten op het vliegveld van Boekarest. Begrijp je het niet. Doet er niet toe. Bedoeling is om te zeggen dat de grote wereld om de hoek kwam kijken.
Maar het was natuurlijk in de eerste plaats genieten van ons Franse leven op het land. En daarbij hielp het warme voorjaarsweer. Er vlogen zelfs al zwaluwen rond het huis en de kersen- en perenbloesem stond volop in bloei. Wat een weelde. Links en rechts de geluiden van onze boerenburen, die het land aan het bewerken zijn, de zure lucht van de geiten vermengd met de heerlijke zoete geur van de bloeiende brem. Zonder televisie hebben we ineens zeeen van tijd om alle boeken te lezen, waar we thuis niet aan toekomen. Ik las Museum van de Onschuld van Pamuk, De dood heeft mij een aanzoek gedaan van Kristien Hemmerechts, Het Veer van Istanbul van Irene van der Linde met de sfeervolle foto's van Nicole Seghers, Koetsier Herfst van Charlotte Mutsaerts, De Milieubeheerder van Nadine Gordimer en ik ben begonnen aan De Kwestie God van Karen Armstrong. Voor alle bangerikken voor de Turken is vooral Het Veer van Istanbul een aanrader. Ik was al niet bang, maar nu denk ik wat een rijkdom als ze aan zouden sluiten bij Europa! Of bestaat dat binnenkort ook niet meer?
We zijn weer thuis! Valt niet mee. Maar het komt wel weer goed.
No comments:
Post a Comment