Achterruit

Als de diagnose Alzheimer is gesteld, stopt het leven niet. Maar de toekomst wordt wel ongewis en dikwijls beangstigend. Zelfs zo beangstigend dat veel mensen het niet mee willen maken. Die willen geen leven zonder verleden, zonder geheugen en zonder herkenning. Die willen niet afhankelijk zijn van anderen, laat staan opgenomen worden in een verpleeghuis om daar de laatste jaren te slijten. Die willen dan nog liever dood. Tegenwoordig kan dat. Die mensen hebben het probleem zelf opgelost. Dat is gelukkig niet iedereen gegeven. Die mensen die niet dood willen, omdat ze liever een ongewis leven leiden dan geen leven zijn een probleem geworden voor hun omgeving.  Hoe daar nu mee om te gaan?

Steeds meer mensen leiden aan Alzheimer, omdat we steeds ouder worden. Alzheimer bestond vroeger ook al, alleen noemden we het toen nog niet zo. Toen waren oudere mensen een beetje kierewiet, vergeetachtig, suf, en lieten ze we een rustig in een hoekje zitten. Ze hoorden er gewoon bij, totdat ze vanzelf dood gingen. Dat kan nu niet meer. Nu moeten we er iets mee. Een mens moet wel zijn nut hebben en zijn bijdrage leveren. Of gaat dat beeld langzaam veranderen nu we aan Alzheimer gaan wennen. Want naarmate we met 'z'n allen ouder worden, neemt het aantal mensen die leiden aan geheugenverlies en niet meer voor zichzelf kunnen zorgen toe. Die mensen kunnen we niet allemaal achter slot en grendel stoppen. Dus klinkt er een zachte oproep in de samenleving om langzamerhand eens te accepteren dat er een ziekte als Alzheimer bestaat en dat met die mensen best wel oom te gaan is.

Dit is allemaal inleiding tot een project, dat steun verdient. Een project van filmmaker Feike Santbergen en fotografe Simone Engelen, die een documentaire willen maken over kinderen die te maken krijgen met alzheimer als opa of oma het geheugen verliest. Blijven ze dan nog wel de geliefde opa of oma?

 
Achterruit #voordekunst from voordekunst on Vimeo.