In mijn vorige blog kondigde Judith Schalansky het tijdperk aan van de mooie boeken. Mooie boeken zijn volgens haar boeken waarin je niet alleen een verhaal of een gedicht kunt lezen, maar die een genot zijn voor het oog. Er bestaan al mooie boeken. Mijn mooiste boek is Het Veer van Istanbul, Ontmoetingen Langs de Bosporus van documentair fotografe Nicole Segers en
schrijfster Irene van der Linde. Het boek is een unieke combinatie van fotodocumentaire en literaire non-fictie.
Per veerpont pendelen Irene van der Linde en Nicole Segers tussen de Europese en
Aziatische oever van Istanbul. Van der Linde volgt de levens van uiteenlopende
stadsbewoners. Segers blikt vanaf de boot over het water en verbeeldt de
grens.
Net als het Veer bevindt Turkije zich tussen twee continenten.
Vaart het land richting Europa, of zal het toch de andere kant op gaan? Voor
veel Europeanen valt Turkije buiten de Europese Unie, de Bosporus vormt de
grens: daar begint Azië en de islam. In Turkije zelf ligt dat veel gecompliceerder.
Ik schreef op 7 mei 2010 al over Het Veer, maar toen over de fascinerende inhoud. Dat is natuurlijk niet onbelangrijk. Maar het is vooral de vormgeving, die dit boek tot mijn mooiste maakt.
Het is een kloek boek. Het is een genot om het in je handen te houden. Het voelt stijf en stevig aan, zoals het hoort bij een boek. Het geeft het gevoel dat het boek de tand des tijds doorstaan. Het heeft ongebruikelijke afmetingen. Het is bijna vierkant. Sla het open en je proeft meteen de intense, betrokken benadering zowel in beeld als in tekst. Het bestaat uit half beeld en half tekst. De vele foto's zijn in verschillende tinten grijs met kleurrijke accenten. Er is op niets bespaard, niet op de foto's, niet op de weergave van de tekst niet op het aantal bladzijden. Het is voor iedereen een must die van "mooie" boeken houdt. Mooi meegenomen is dat de inhoud ook niet tegenvalt..
Fragment uit Het veer van Istanbul.
Ontmoetingen langs de Bosporus
Ik draai me om en zie drie
giechelende jonge vrouwen, alledrie strak gehoofddoekt, alledrie gehuld in
jassen tot over hun enkels. Ze kijken me brutaal en tegelijkertijd nieuwsgierig
aan. De dunste en langste van hen stelt zich voor. ‘Kübra’, mompelt ze, nu
opeens verlegen. Ze heeft een smal gezicht, een spitse neus en onderzoekende
lichtbruine ogen.
‘Dit is mijn zus Meryem.’ Kübra wijst naar een kleine en
wat mollige glimlachende jonge vrouw rechts naast haar. ‘En dat is mijn vriendin
Ayşe.’ Ayşe slaat haar ogen neer. ‘We willen graag Engels spreken’, stelt Kübra
en ze begint direct: ‘What do you believe?’
‘Eeehh.’ Ik
aarzel.
‘Which God, I mean’, verklaart ze ongeduldig.
Ik geloof
niet, maar aangezien ‘niet geloven’ geen optie is in Kübra’s laatste vraag en
protestant de achtergrond is van mijn familie, hoor ik mezelf
‘protestant’ antwoorden.
Kübra knikt, dat kent ze wel, en wijst
vragend naar de fotografe, mijn reisgenote.
‘Catholic’, mompelt
zij.
‘Oh!’ kirt ze nu opgewonden en vertaalt het voor de andere twee.
‘Catholic and protestant together. Nice!’
‘And muslim.’ Ze
wijst met haar vinger op haarzelf, haar zus en haar vriendin.
‘What you
think of our headscarf?’ Kübra kijkt me met wijd opengesperde ogen
verwachtingsvol aan, haar dunne wenkbrauwen nieuwsgierig een beetje omhoog
getrokken.
‘Do you think it is right or wrong...?’ (Irene van der
Linde)
Irene van der Linde & Nicole Segers, Het Veer
van Istanbul. Ontmoetingen langs de
Bosporus, Uitgeverij Lemniscaat /Geb. 592
pagina’s/Prijs: € 37,50
ISBN 978 90 477 0215 3
No comments:
Post a Comment