Glas aan zee

Gisteren was ik jarig. Eenenzestig ben ik geworden. Dat is inderdaad niet gering, heeft u goed begrepen. Ik ga het nu even niet hebben over wat ouder worden voor prettige en onprettige gevolgen heeft, hoewel ik stof te over heb. Misschien doe ik dat later, nog later. Of misschien toch even. Want dat ouder zijn betekende dat ik op een gewone doordeweekse dag door de duinen kon fietsen zonder dat ik door werkend weekend volk, dat te hard of te onbeholpen fietst, van de fiets werd gereden.

We begonnen in Noordwijk, fietsten door geurige duinen naar Katwijk, waar we constateerden, dat het een christelijk vissersdorp met boulevard is. Geen badplaats. Van Katwijk door geurende en bloeiende duinen naar de Wassenaarse slag en vervolgens door Meyendel naar Scheveningen. Dat is wel een echte badplaats, ondanks het vissersverleden en -heden. Op een van de vele, grote strandterrassen aten we een feestelijk Grand Dessert, reden langs de binnen- en de buitenhaven, door Duindorp van Brakman en Helga Ruebsamen en vervolgden toen naar Kijkduin. Hier liggen mijn wortels. Scheveningen ken ik nog uit de tijd dat het Kurhaus nog niet was gerestaureerd, dat Pia Beck er nog optrad, dat er een Palais de Dance was en dat je er de lekkerste sateh van heel Den haag kon eten. Ondanks alle nieuw- en hoogbouw, vind ik er nog heel veel herinneringen.

Maar waar blijft nu dat Glas aan Zee, zult u denken. Rustig aan, dat komt eraan. Het glas vonden we op Kijkduin. Kijkduin is een piepkleine badplaats aan de zuidzijde van Den Haag, meer bekend om de slag bij Kijkduin in 1672 dan als hedendaags oord van vertier. Dat is wel gek. Want het is er reuze gezellig en je vindt er een keer in de twee jaar op de boulevard met onbelemmerd uitzicht op zee een sculpture biennale. Dit jaar zelfs geopend door koningin Beatrix.

We bewonderden de ca. dertig glazen sculpturen van binnen- en buitenlandse kunstenaars. Vooral Tsjechen en Italianen schijnen zeer bedreven in het vormen van glas tot kunstobjecten. Wat een spannende weerspiegeling van het spel van zon, wind, zee en toeschouwer. Ik geloof toch al dat in alle beleven van kunst de persoonlijkheid van de liefhebber een hele grote rol speelt, maar hier wordt het ook zichtbaar. Alleen al de plaats van waar je naar het beeld kijkt, geeft zijn eigen beeld terug. Uren kun je kijken. Ook je eigen verhaal maken.

De tentoonstelling is nog tot 24 juni en maakt een bezoek aan Kijkduin de moeite waard. Je moet natuurlijk wel van zon, zee, wind en van jezelf houden.