Ondersteboven

Soms confronteren nieuwsberichten je onverwacht en ongemeen hard met jezelf. Zo'n bericht was het verhaal in de NRC dat homoseksuele en biseksuele vrouwen meer last hebben van psychosiciale gezondheidsklachten dan heteroseksuele vrouwen. Ze hebben slaapproblemen, last van angst, depressieve gevoelens, zijn wantrouwig en denken dat ze niet goed functioneren. En dat geldt vooral voor vrouwen jonger dan vijfentwintig jaar.

Waarom houdt dat bericht me nu zo bezig, vroeg ik me af. Suggereert het dat homoseksuele en biseksuele vrouwen last hebben van hun geaardheid, of suggereert het dat hun omgeving er last van heeft? In het onderzoek wordt een verband gelegd tussen de klachten en de onplezierige ervaringen vanwege hun persoonlijke leefstijl of situatie. Er worden vervelende dingen geroepen, vervelende vragen gesteld en er wordt geroddeld.

Vanzelfsprekend denk ik terug aan de tijd dat ik zelf uit de kast wilde komen. Het was rond 1964, het jaar van de val van Chroetsjov, van het huwelijk van Prinses Irene, van de veroordeling van Nelson Mandela, de jaren van de PROVO beweging. Kortom het was een turbulente tijd, waarin veel vaste waarden op zijn kop werden gezet. Uit de kast komen hoorde daar zo'n beetje bij. Veel mensen waren anders. Waarom ik dan niet?

Ik vond gelijkgestemden en samen vonden we onze uitgaansgelegenheden waar we onder en met elkaar konden zijn. Dolle tijden. Soms kwamen gewone mensen kijken uit nieuwsgierigheid. Die werden getolereerd zolang ze zich aan onze mores hielden. En die mores was veel kletsen, veel kijken, vooral niet moeilijk doen en niet bij de gevestigde orde willen horen.

Ik kreeg het pas lastig, toen ik jaren later een serieuze relatie wilde. Want wie wilde er nou met mij en met wie wilde ik? Ik zag mooie vrouwen, maar die waren om naar te kijken, niet om mee te leven. Ik had veel vriendinnen, maar die waren onverdacht niet van mijn kant. En met vrouwen die wel van mijn kant waren vond ik het leuk om te kletsen, maar niet om mee te leven. En dat was dus de tijd dat ik niet goed wist waar ik bij hoorde.

Was dit nu de tijd van psychosociale klachten? Misschien? En als dat al zo was zou je homoseksuele en biseksuele vrouwen moeten toeroepen: blijf jezelf en laat je niet op de kast jagen door de gevestigde orde! Je wordt toch nooit zoals zij! Met mij is immers ook alles goed gekomen.

Maar misschien neem ik het allemaal niet serieus genoeg en is het een groter probleem dan ik heb gedacht. Ik wacht op een televisieserie over jonge homoseksuele vrouwen. Voor de tussentijd heb ik me in ieder geval voorgenomen om meer tijd en aandacht aan het fenomeen te besteden. Misschien moeten wij oudere, gevestigde potten toch wel weer met de roze driehoek gaan lopen. En in ieder geval de Stichting Ondersteboven steunen.