Soms mooi, soms rauw, heel erg veel, en snel en vooral rommelig: de voorstelling/het concert van The Ashton Brothers met het Nederlands Blazers Ensemble getiteld Midsummernights Dream. Ik had er met spanning naar uitgekeken, maar het werd een grote flop.
Dat de ensembles elkaar hebben opgezocht om samen theater te maken valt te begrijpen. Ze zoeken beide het bijzondere en unieke en schuwen daarbij niet het gebruik van ongewone middelen. Dat ze iets van elkaar wilden leren is ook niet zo gek. Het NBE speelt prachtig muziek, maar kan nog wel iets leren op het gebied van thatermaken en The Ashton Brothers bewonderen de hoge kwaliteit van de NBE muzikanten. Maar er komt meer kijken om theater te maken. Er moet ook nog iets verteld worden en dan is een verzameling burleske scenes niet genoeg.
De bedoeling van de twee groepen was een spraakmakende show maken. Ze hadden er flink wat tamtam voor gemaakt. En gezien de belangstelling vooraf was spraakmakend gelukt. Maar was het ook echt wat? Ik vond van niet. Beide gezelschappen deden hun kunstje, en dat deden ze op de vertrouwde manier goed. Soms deden ze voorzichtig iets samen, zoals het slotakkoord en de xylofoon partij. Maar nergens werd het een geheel. En als het er even op begon te lijken en ik mijn aden inhield, werd de act afgebroken en ingeruild voor de volgende.
Wat mij betreft hadden de kunstenmakers langer de tijd mogen nemen om er iets van te maken. Dan had het NBE meer kunnen brengen dan schetter-tetter muziek en hadden de Ashton Brothers een ons bij de keel kunnen grijpen. Mislukt dus. Jammer. Uithuilen en opnieuw beginnen. En misschien is het goed om niet langer alleen op jacht naar effect te gaan.
No comments:
Post a Comment