Geschiedenis van een Paard

Een oude ruin vertelt zijn levensverhaal aan zijn stalgenoten. Hij werd geboren met een wit-bonten vacht en hierom door zijn moeder met minachting verstoten. Later maakte hij in zijn jeugdige onschuld een merrieveulen uit zijn stoeterij het hof en werd gekastreerd. Hij werd verkocht aan een frivole officier die hij trouw diende. Zijn prachtig afgemeten pas bezorgde hem zijn naam "Kholstomier" wat "ellestok" ("ellenteller") betekent. Hij wint zelfs een wedren voor zijn meester, wat deze geld en eer bezorgt. Maar deze absurde vent beloont hem met een resem zweepslagen tijdens een helse achtervolging op zijn vluchtende maîtresse. Dan begint voor Kholstomier voorgoed de aftakeling, het begin van een mooi en melancholisch verhaal, dat Tolstoï schreef in 1864, drie jaar nadat de Russische boer uit de slavernij bevrijd werd.

Met deze parabel hekelt Tolstoï de bezitsdrang van de mens.

Ik moet steeds aan deze parabel denken als ik mensen hoor roepen "Eigen volk eerst", of "Dit Land is mijn land". En ook dit weekeinde ging het paard van Tolstoi door mijn hoofd, toen Charlotte en Ron het verhaal vertelden over hun Egypte reis. Zij hebben veel indrukwekkende kunstschatten bewonderd en waren vol van het bloedend hart van hun Egyptische gids die betreurt dat hij hen de Steen van Rosetta en de buste van Nefertite niet kon laten zien, omdat die in Londen en Berlijn te zien zijn.

Alsof er geen toevalligheid bestaat, las ik in Trouw dat Egypte grote moeite doet om die schatten terug te krijgen, maar dat ze in Londen en Berlijn doof zijn. Zij hebben die schatten legaal verkregen en daarmee is de kous af.

Alsof hier alleen de wet geldt, alsof deze kunstschatten niet tot de ziel van het Egyptische volk horen en ieder weldenkend mens zal vinden dat ze terug moeten naar waar ze vandaan zijn gekomen. Ze zou van kunstminnaars in deze moderne tijd toch andere overwegingen verwachten.

Boycotten dus en niet die schatten in Berlijn en Londen gaan zien.