De Grote Dag

Vanmorgen vroeg naar de stembus gegaan. Ik kon niet wachten. Dan is het maar gebeurd en hoef ik niet langer te vechten tegen de aandrang om niet te gaan. Niet te gaan uit protest tegen de absurditeit van het gebodene.

Bij het stembureau kwam ik mijn buurman tegen. Goed geslapen? Niet helemaal. Toch erg bevreesd voor vier jaar Rutte, Balkenende en Wilders. Een is al erg genoeg, maar samen is het meer dan drie keer zo erg. Valt het te voorkomen? We vroegen elkaar of we het laatste lijsttrekkersdebat hadden gezien en of we iets wijzer waren geworden. Waar gaat het nog over? Ik had Job weer zien verpieteren bij al het verbale geweld van zijn collega's. Ik zag hem denken: "Waarom ben ik niet thuis gebleven?" Waarom heeft niemand hem gezegd dat hij de beste burgemeester van de wereld was en dus gewoon zichzelf had kunnen blijven.

Ik heb niets nieuws gehoord. Mijn keus was al bepaald. En ik gruwel van het idee dat dit stel blaaskaken ons uit de maatschappelijke malaise moet bevrijden. Waarom gaan ze niet in de kamer zitten en laten het landsbestuur over aan ervaren vrouwen en mannen met minder grote ego's. Ik weet er wel een paar: Guusje en Neelie, Herman, Hans (en niet die Wiegel), Andre, Elisabeth. Mensen die in de schaduw van deze politieke klucht hard werkend, deskundig en betrouwbaar hun werk doen.

Alsjeblieft niet Mark, Jan Peter en Geert.