Speciaal voor Dik en Rita
Om te voorkomen dat jullie denken dat ik oud word en de dagen zat ben schrijf ik dit bemoedigende bericht over onze jeugd. Gisteren reden Ger en ik een rondje Vecht en peuzelden onze boterhammen bij de sluizen van IJmuiden. Het was er een drukte van belang, omdat IJmuiden opstapplaats is voor mensen die Sail per boot bezoeken. Het ging er beschaafd aan toe. Geen geschreeuw, geen getoeter. Het was ook nog vroeg op de dag. Er was veel te zien in een gemoedelijke zomerstemming.
En ineens kwam daar een groep kleurig klein grut aanlopen; een stuk of twintig jongens en meisjes van vier-vijf jaar met drie begeleiders. Ze zetten zich neer rond de bank naast ons en wachtten geduldig op de dingen die komen gingen. Geen geschreeuw, geen getoeter. Gewoon wachten op de beurt die onvermijdelijk komt ook als je geen aandacht vraagt. Alle kinderen kregen een belegd bruin broodje en een bekertje sap. Een groepje van een jongeling of vijf posteerden zich met brood en sap onder aan de dijk, gevaarlijk dicht bij het water. Een van de begeleiders liep naar beneden en sommeerde hen achter een denkbeeldige lijn. Daar bleven ze braaf zitten.
Ik kon mijn ogen niet van ze afhouden. Waar kwamen ze vandaan? Wat deden ze hier en vooral waarom kan hier wel wat daar niet kon. Dwingen vreemde ogen? Geen gedrein, geen geschreeuw, niet slaan en schoppen en treiteren. Gewoon zitten en kijken. Het kan dus wel. En vertel me nou niet dat deze kinderen ongelukkiger zijn dan die belhamels in de verzamelruimte van Rebel.
No comments:
Post a Comment