Is het nog leuk in dit land?

In de Boekenweek, die vandaag begint, is satire, scherts en ironie het thema. Maar valt er nog wel wat te lachen in dit land? De meningen zijn verdeeld. Zaterdag schreef Margriet de Moor in NRC "Nederland is een laconiek land dat de hang naar theatraliteit mist." Dat is een andere manier om te zeggen, dat het hier saai en grijs. Niet veel te lachen dus, als De Ontdekking van de Hemel tot beste Nederlandstalige boek wordt gekozen, de platte lol van Paul de Leeuw het leukste is wat de televisie heeft te bieden, en we na de Gooise Vrouwen nu ook op Voetbalvrouwen worden getracteerd.

Maar gelukkig is er meer, als je maar goed kijkt. En dan bedoel ik niet de langzamerhand lachwekkende rommel op het spoor, en ik bedoel ook niet de zure glimlach van de luitjes van dit nieuwe normenkabinet, dat er maar niet in slaagt ons te laten weten dat we niet vertrutten. Nu mag Bonaire weer een provincie van Nederland worden - niet lachen - maar ze hoeven niet de Nederlandse wet over te nemen.

Wat is er dan wel? Twee voorbeelden uit mijn praktijk van de laatste weken: Er is Schudden, een nieuwe cabaretgroep, bestaande uit twee jonge mannen die meer brengen dan flauwe woordgrappen. Met relatief eenvoudige middelen en met veel Verbeelding nemen ze de toeschouwer mee naar andere werelden, die een klein beetje lijken op de onze, maar dan omgedraaid. Commedia del Arte? In ieder geval heb ik hard kunnen lachen.

En er is Mama Cash! Mama Cash is een vrouwenorganisatie - "er werkt een man, maar die gaat al weer weg" - die vrouwen steunt die de wereld een klein beetje beter proberen te maken. Meestal zijn dat vrouwen in landen waar anders denken en anders doen niet mag, en waar vrouwen niet worden gezien als mensen met dezelfde rechten als mannen. Mama Cash gelooft dat een betere wereld begint met vrouwen en dat geloof ik ook. Dus ga ik Mama Cash steunen en vind ik dat andere vrouwen dat ook zouden moeten doen.