Eind in zicht

Nog een dag of vijf en ook dit jaar is weer voorbij. En wat voor jaar. Net alsof ik er tien in een heb gedaan. Het begon met mijn zusje (67) die het net haalde na een zware longontsteking op een verzwakt lijf. Toen was er op 15 maart het afscheid van de politiek. Jos Verdier noemde in zijn afscheidswoorden mijn voortdurende inspanningen voor de mensen in de samenleving die het echt nodig hebben en mijn allergie voor macht. Maar eerst had ik nog meegewerkt aan de keuze van de nieuwe burgemeester. Daar mag ik hier niets over zeggen, behalve dat het me geleerd heeft dat ook dit niet gaat zoals het zou moeten gaan.

En toen ging ik naar het ziekenhuis voor een eenvoudige heupoperatie. "We doen er wel driehonderd per jaar", had de orthepedisch chirurg geantwoord, toen ik vroeg wat er mis kon gaan. Dat was geen antwoord op de vraag en dat zou ik weten. Na vijf dagen was ik thuis met een kunstding en twee oefenkrukken. Die gebruikte ik fanatiek, alsof ik een wedstrijd moest winnen. Na vier weken kon ik met een kruk lopen. De terugslag kwam onverwacht.

Op bevrijdingsdag lag ik weer op de operatietafel. Nu met een onaangename en agressieve infectie. Er volgden vier weken ziekenhuis met intraveneus antibioticum. Ik probeerde een beeld van de toekomst te krijgen, maar die bleef duister. Ook toen ik na vier weken naar huis mocht en ik nog vier weken zware pillen kreeg voorgeschreven. Op elke vraag over het waarom en hoe lang, kreeg ik hetzelfde antwoord. "Voor alle zekerheid." Ik werd er onzeker en gespannen van. Dat ging langzaam over.

De hele warme zomer worstelde ik om er weer bovenop te komen. Ik kon lopen als een kievit, maar ik bleef jankerig en onzeker. Pas na twee weken wandelen in Jarjat werd het beter. Mijn wereld was veranderd, maar ik bleef op de been. Dus pakte ik ook mijn bezigheden buitens huis weer op. De Kunstprijzen Huizen, De Voedselbank, Behoud het Oude Dorp, het onderzoek in Zaltbommel en de basisregistraties voor Hilversum.

Vroeger toen ik nog betaald werkte, verbaasde het me ook al, dat je weken met vakantie kon zonder dat er iets was veranderd. Dat was nu ook zo. Ik kon zo weer binnenstappen. Relativeert het eigenbelang wel. Ik zie me nu ook regelmatig wazig aanwezig zijn. Ik ben trager en afstandelijker dan ik was en dat is niet onaangenaam. Er ontgaat me minder.

Het rapport voor Zaltbommel is afgerond. De aanmeldingen voor de kunstprijzen zijn naar de jury en ik heb mijn bemoeienissen met de Voedselbank gestopt. Het jaar heeft me twee dingen geleerd, namelijk hoe betrekkelijk alles is en hoe belangrijk vrienden zijn. Volgend jaar mag het ietsje minder.