Het einde van het jaar nadert. Veel mensen zegt dat niks. Voor hen is de laatste dag van het oude jaar niet anders dan de eerste dag van het nieuwe. Dat geldt niet voor mij. Het is mijn gewoonte om aan het einde van ieder jaar terug te kijken in een poging verleden, heden en toekomst rond te maken. Naast mijn westers lineair tijdsbesef, je wordt geboren en je gaat een x-aantal jaren later dood, voel ik ook dat het verleden doorwerkt in het heden en dat het samen een nieuw begin kan zijn. Zo iets dergelijks. Niet dat ik nog twintig kan worden, maar wel dat ik kan vernieuwen.
En dat heb ik dit jaar vaak gedaan.
Terugkijken zal trouwens een hele klus worden dit jaar. Want er is nogal wat gebeurd. Ik begon mijn dagboek dit jaar met de zin: Dit jaar word ik zestig en misschien wel wijs. Ik ben zonder meer wijzer geworden van de vier weken ziekenhuis, van het afscheid van de politiek, van mijn intrede in vrijwilligersland, maar of ik echt wijs ben geworden, weet ik niet.
Ik ben minder snel boos, maar niet minder snel geraakt. Ik kan me beter beheersen, maar ik kan nog steeds wakker liggen van onrechtvaardigheid en dommigheid. Een blik op de schrijfsels over politiek op dit weblog vertelt genoeg. Vier jaar heb ik in die wereld rondgekeken. Laatst heb ik voorzichtig en alleen voor mezelf de balans opgemaakt. Met een beetje poets en spuug hier en daar kan ik er nog wat van maken. Maar veel levert het niet op. Verloren jaren? Ook niet. Als ik het niet had gedaan had ik niet geweten wat ik nu weet. En dat is niet weinig.
No comments:
Post a Comment