Weemoed

Amerika is het land van de hoop, van het geloof in de toekomst en van de onbegrensde mogelijkheden van de mens. Dat voel en zie je hier overal. Op straat, op televisie, in winkels en in de buurt waar wij wonen. Zondag genoten we een Amerikaans ontbijt in Olympia met heel veel Amerikanen. " Where are you from", vroeg de eigenaresse. En An antwoordde naar waarheid: " we're all from Holland. But I live here." En toen ze op de vraag van de mevrouw zei, dat ze woonde in Boca, lichtten de ogen op: "Ah Babe, rich and famous!"

Amerikanen bouwen. Iedereen wil hier in de buurt wonen, omdat er een directe verbinding naar zee is via de intercoastal. Nieuwe rijken kopen de oude huizen, slopen die en zetten er heuse palazzo's voor in de plaats. Aan het dok liggen de grote plastic boten. Overigens ligt hier voor een zeilschip. En dat zie je niet veel hier.

Het ritme is hard, hoog en stuwend. Verkeer, de stemgeluiden, de televisie. Alleen de ellenlange goederentrein die op zo'n kilometerafstand fluitend voorbij gaat doet Europees aan.

Ik lees Istanbul van Orhan Pamuk en voel het contrast. De stad aan de Bosporus is een symbool van het verleden, dat met de rivier langs glijdt. Ook voor Turken ligt de toekomst in het Westen. Het blijft de vraag of ze er echt in geloven.