Moeilijke Tijden?

Vanmorgen moest ik bloed laten prikken. Mijn schildklier werkt niet, al jaren niet, en dus slik ik Thyrax. Dat gaat goed. Alleen een keer per jaar moet de dosering worden gecontroleerd en bijgesteld als het nodig is. Meestal laat ik bloed prikken in Ziekenhuis Gooi Noord, dat overigens nu een nietszeggende nieuwe naam heeft. Maar er is ook een prikpost in wijkcentrum De Holleblok. En waarom zou je ver gaan, als je het dichtbij kunt halen? Dus liet ik daar bloed prikken.

Op een gewone maandagmorgen was het druk in de Holleblok. Vaders en moeders brengen er hun kinderen naar school. De winkeliers openen hun winkels om te bevoorraden. En bij het dokterscentrum annex apotheek komen mensen met hun weekendmallaise. De prikpost is niet in het dokterscentrum, maar in het wijkcentrum aan de overkant. Je moet het maar weten.

In de wachtkamer van de prikpost was het ook al zo druk. Veel kleine kinderen, die in hun wagentje of op de arm van moeder of vader wachtten totdat de deur van peuterspeelzaal Het Houtwurmpje open gaat. Gekke naam eigenlijk. Zou dat iets met de staat van onderhoud van het Holleblok te maken hebben? Ik trok een nummer en ging zitten bij de deur waar ik de prikzuster verwachtte. Er zaten meer mensen om zich te laten prikken.

Ik kijk rond en geniet van het vertier. Er komt een Marokkaanse of Turkse man binnen met een bloedbriefje in zijn hand, die zichtbaar niet weet hoe het werkt. Hij kijkt vragend rond. Ik loop naar hem toe en breng hem naar het nummertjesapparaat. Hij kijkt ernaar en ik trek voor hem nummer 90. Ik vraag me wel af of hij ook ziet dat het negentig is, en of hij straks de roep van de zuster zal koppelen aan het briefje in zijn hand. Komt tijd komt raad, denk ik.

Aan een ander tafeltje zit een jong Aziatisch stel in diep gesprek. Ik vraag me af of zij ook geprikt moeten worden. Wat zouden ze hier anders doen? Inmiddels zijn de deuren van het Houtwurmpje open gegaan. De kinderen drommen naar binnen. Het valt me op hoe rustig en geordend het allemaal gaat. Geen gedrein en geen geschreeuw.

Dan ben ik aan de beurt. Het prikken gaat in twee keer, wat ik niet leuk vind. De zuster zegt, dat hij een beetje stout is en doelt klaarblijkelijk op de ader. Ik laat het zo. Het is achter de rug en ik kan weer naar huis. De Marokkaanse of Turkse man die ik met zijn nummertje heb geholpen is na mij aan de beurt. Hij heeft gezelschap gekregen. Samen zullen ze er wel uitkomen, denk ik. Het voelt gezellig en goed.

Bij de deur kijk ik op het bord met advertenties en aankondigen. Mijn oog valt op kaarten van de Pinkstergemeente, waarop mensen worden uitgenodigd om op vrijdagavond samen de maaltijd te komen gebruiken. Dat is beter, denk ik, dan een pakket halen bij de Voedselbank. Samen de maaltijd gebruiken levert een bijdrage aan samen leven. Zouden we meer moeten doen.