Parijs

Het waren maar drie dagen, eigenlijk drie en een half, maar we hebben voor maanden genoten. Wat maakt Parijs toch tot de aangename stad die het is. Zelfs in een natte en koude herfst. In het voorjaar waren we in Florence, Italië. Daar hebben we vooral genoten van alle kunst, die binnen in kathedralen, kloosters, paleizen, musea is te zien. Florence is een schilderachtige stad, maar ook vies, benauwd en druk. In Parijs hebben we vooral gewandeld over brede boulevards, onder galerijen en door passages, over pleinen en door de parken. We hebben wel de tentoonstelling van Helene Schjerfbeck in het Musee d'Art Moderne bezocht. Die hadden we gemist in het Gemeentemuseum en zo de moeite waard volgens de beelden en verhalen, dat we er achteraan zijn gereisd.

We hebben op Pere Lachaise het graf van Proust, Becaud (veel bloemen, heel veel bloemen), Signoret en Montand (die liggen na alle buitenechtelijke avonturen toch weer naast elkaar), Balzac (alleen voor de buste) bezocht en opnieuw geconstateerd dat ik niks heb met kerkhoven en het met steenmassa´s herdenken en eren van onze doden. Mijn moeder en vader liggen begraven op Ockenburgh in Den haag. Ik herdenk ze vooral in mijn herinneringen.

Langs het Canal St. Martin gewandeld, dat bijna niemand kent en waar het dus heel erg prettig toeven is, vooral als er een Canalette Touristique zich door de vele sluizen stroomopwaarts wurmt. Ook gezien dat er steeds meer Parijzenaars zich per rijwiel verplaatsen, sommigen op eigen exemplaren, maar veel op leenfietsen waarvoor je een abonnement kunt nemen en die overal in de stad meegenomen en teruggezet kunnen worden.

En verder een koude boottocht op de Seine gemaakt van Pont d´Alexander III naar het Ile de la Cité en terug samen met tientallen kwetterende Aziaten, die alles door de lens van hun digitale camera´s bekijken en niet ophouden met praten. Nu weet ik ook dat de Seine een druk bevaren rivier is en niet alleen door de honderden rondvaartboten, waar wel duizend mensen per boot op mee kunnen varen. De Notre Dame bekeken vanaf het water en die is bijna net zo echt Gotisch als de St Eustace, die in de buurt van de Hallen staat en waar we op zondagmorgen veel Parijzenaars te kerke zagen gaan.

Ook nu verbaasde het me weer dat Fransen hun verse brood nog steeds bij de echte boulanger halen zelfs als zij daar op zondagmorgen uren voor in de regen en in de rij moeten staan. En ook bij de slagen was het druk. Fransen houden van goed eten en dat merk je in de restaurants. Vier dagen buiten de deur gegeten en vier dagen goed. Kom daar maar eens om in dit kikkerland, waar ze je in restaurants het liefst een bevoren biefstuk of zalmmoot voor zetten, omdat ze denken dat je toch alleen voor de patatten komt.

Kortom, blij dat we weer thuis zijn, maar met de constatering dat je in vier uur per trein in Parijs bent, en dat daar veel is te genieten.