Wilde Westen

Gisteravond kwam een kudde herten op bezoek. Niet een oftwee herten, maar zo'n twintig. En dat is nog bescheiden, zei Hettie. Zij komen uit de bergen en op hun weg naar de rivier beneden eten ze alles wat groen is onderweg. Rond het huis is gras en dat is natuurlijk aanlokkelijke kost. De moestuin, met nog lekkerder kost, is beschermd met een groot hek. Ik zag ze kijken, maar ze doen geen poging binnen te dringen. Ze hebben nog geen jongen. Die komen nog en misschien gaan we ze nog wel zien.

Vanmorgen hoorde Hettie een ongewoon geruis. Ook Robertus wist eerst niet wat het was. Wij hadden elke dag gesproken met elkaar over de laatste wens dat er weer water in de kreek zou komen. Als je iets graag wilt, moet je er lang en veel aandenken en dan gaat het misschien wel gebeuren. Wij hadden de woorden nog niet herhaald, toen Robertus kwam melden dat er water door de kreek stroomde. Niet een druppel, niet twee druppels, maar een forse stroom. Het is de laatste dagen zo warm geweest, dat de sneeuw in razende vaart smelt, zodat de dammetjes boven het niet houden en het water zijn eigen weg vindt naar beneden.

Wij volgden de stroom zowel naar beneden als naar boven door barre steppen waar de sneeuw net was gesmolten. Het was oppassen voor losse stenen en ratelslangen die hier ook zitten. We zagen prachtige mosjes, kleine lelies en andere kleurrijke bloemen. We zagen ook voetafdrukken van grote beesten. We zijn veilig thuisgekomen, waar we vanmiddag Robertus in zijn moestuin hebben geholpen.

We hebben wel foto's gemaakt, maar die zijn nog niet uitgeladen. Morgen gaan we naar Bozeman om de huurauto op te halen en een mobiele telefoon te kopen. Daar gaan we ook de foto's op CD laten zetten, zodat we jullie wat kunnen laten zien. Want wat we zien is moeilijk in woorden te vangen.