Effectief Leiderschap

Er wordt veel geklungeld aan de top. Noem mij een mens die tevreden is met zijn werk en zijn werkgever. In veel ogen zijn bazen zakkenvullers, nitwits, zwevers, uitbuiters of arrogante klootzakken. Allemaal hebben ze gemeen dat ze er niets van begrijpen en niet willen luisteren naar medewerkers met veel ervaring.

Met een beetje geluk worden ze met een zak vol geld naar huis gestuurd. Maar meestal is de volgende die verschijnt niet veel beter. Managen is een kunst en een kunde en veel managers beheersen die niet. Drie weken Tour de France lieten de verschillen duidelijk zien.

Wielrennen is een sport van individuen. Jarenlang is de tour gedomineerd door topwielrenners, die al dan niet proper hun teamgenoten voor zich lieten werken. Lance Armstrong was de laatste van die mohikanen. De slimste wint, de rest volgt. Veel te managen viel er niet. Dat is nu anders. Er zijn geen uitgesproken favorieten meer, controles op stimulerende middelen zorgen voor nivellering en het winnen van de tour hangt van meer factoren af.

Daarom ben ik blij dat Carlos Sastre de Tour heeft gewonnen. Sastre maakte deel uit van een vriendenteam en aan het hoofd van dat vriendenteam stond een vriendenmanager. Die vriendenmanager wist dat als je de Tour wilt winnen je na drie weken in Parijs de snelste tijd moet scoren. Cruijf zei al dat als je wilt winnen, je er in ieder geval een in moet schoppen. Of met een fietsvariant: als je alleen het juiste achterwiel kiest, kom je nooit als eerste over de streep. Om de Tour te winnen moet een renner fysiek en mentaal sterker moest zijn dan de anderen.


Die vriendenmanager maakte een team van negen goede wielrenners en hij smeedde een duivels plan. Etappe na etappe liet hij zijn zes van zijn renners sleuren aan de kop van het peleton. Drie potentiele kanshebbers werden gespaard tot de bergen. De rest reed de longen uit het lijf en het peleton uit de wielen. "Riss heeft een plan", joelde alle commentatoren door de microfoon. Zij wisten alleen niet welk plan. En dat wisten de ploegleiders van de andere ploegen ook niet en dus wisten zij niet wie ze moesten volgen. Dat ze zelf in de aanval konden gaan, hadden ze zich niet bedacht. Want wielrennen was tot nu vooral volgen.

Met al dat gesleur werd het een slopende tour, die alleen gewonnen kon worden door een topfitte coureur in een topfit team. En natuurlijk had de ploegleider ervoor gezorgd dat zijn team topfit was. Dat hoorde immers tot zijn plan. Na de laatste bergetappen had hij de nummer een van twee van het klassement in handen.

En toen kwam de laatste zet. In de laatste bergetappe had zijn team de gele trui om de schouders. Maar bij de verkeerde persoon. De ploegleider wist dat de gele truidrager nog te jong was om de tour te winnen. En dus fopte hij alle volgers die bij de gele truidrager in het wiel gingen zitten. Een van de andere ploegleden kreeg ruimte en nam op de berg twee minuten voorsprong. De andere ploegleiders waren gerustgesteld, want de nieuwe gele truidrager zou nooit kunnen winnen, omdat hij geen goede tijdrit in de benen had.

Wat een misrekening. Want mentale fitheid speelde ook een rol in het duivelsplan. En waar anderen aan de druk van het secondenspel ten onder gingen, reed de uiteindelijke winnaar met een glimlach om de lippen.

Wat leert deze Tour: als je wilt winnen heb je een plan en de juiste mensen nodig.