Je zou toch willen dat je zelf deze poëtische titel had verzonnen. Wat een wereld vol warmte, troost en verwachting ligt er in verborgen. Il y a longtemps que je t'aime! Hardop zeggen en laten klinken. Dan komt het vanzelf vrij. Deze volzin klinkt in een kinderliedje, dat twee hoofdpersonen in de gelijknamige film van Philippe Claudel samen aan de piano zongen toen ze klein waren en nog in het paradijs leefden. De titel slaat vooral op hun terugkerende genegenheid voor elkaar. De oudste zus heeft vijftien jaar gevangen gezeten, omdat ze haar zoon heeft vermoord. De jongste neemt haar in huis, als ze vrijkomt. Dat is vreemd, omdat ze al die vijftien jaar niets van zich heeft laten horen.
In de film wordt het verhaal langzaam ingevuld. Met prachtig toneelspel laten de twee hoofdpersonen ons vanaf het begin geloven dat het tussen hen weer goed gaat komen. Maar de spanning blijft, omdat we willen weten wat er precies is gebeurd. Vooral de slotscene is adembenemend.
Gaat het zien, dus. En niet alleen voor de film, maar ook voor het nieuwe filmhuis Hilversum. Want met durf en hard werken hebben een stel vrijwilligers een filmhuis neergezet waar ze trots op mogen zijn. Drie smaakvol ingerichte filmzalen en een grandcafe bar, waar je graag wil zijn in een licht en open gebouw midden in de stad. Het kan dus nog. Als je er maar in gelooft.
In de film wordt het verhaal langzaam ingevuld. Met prachtig toneelspel laten de twee hoofdpersonen ons vanaf het begin geloven dat het tussen hen weer goed gaat komen. Maar de spanning blijft, omdat we willen weten wat er precies is gebeurd. Vooral de slotscene is adembenemend.
Gaat het zien, dus. En niet alleen voor de film, maar ook voor het nieuwe filmhuis Hilversum. Want met durf en hard werken hebben een stel vrijwilligers een filmhuis neergezet waar ze trots op mogen zijn. Drie smaakvol ingerichte filmzalen en een grandcafe bar, waar je graag wil zijn in een licht en open gebouw midden in de stad. Het kan dus nog. Als je er maar in gelooft.
No comments:
Post a Comment