Hoe snel kan het gaan? Heel snel, als je hard werkt en een beetje geluk hebt. Dat dachten we toen we gisteren in een stampvol Concertgebouw genoten van de show van Janne Schra en Room Eleven. Drie jaar geleden trad ze op in het KunstCafe, nu stond ze te stralen op het podium van de beroemdste muziekzaal van ons land.
Eerlijk gezegd was het begin nog een beetje onwennig. Er zijn altijd die lange, brekebenende trappen bij opkomst. Je bent groot als je langzaam af durft dalen om optimaal te kunnen genieten van de spanning in de zaal. Sommige artiesten zoeken een uitweg via de zijtrappen van het podium. Room Eleven had gekozen voor een mix. Een trommelaar in de zaal en de leden van de band verdeeld over de twee trappen. Rommelig.
Twee weken geleden hadden we in dezelfde zaal Wouter Hamel gezien. We ontkwamen niet aan de vergelijking. En op alles scoort Janne hoger. Betere presentatie, meer theater en vooral een veel mooiere stem. Het blijft natuurlijk gek om dit soort jazzy muziek te brengen in een zaal met allemaal braaf zittende mensen. Als je vervolgens in staat bent om leven in zo'n zaal te brengen, ben je een echt talent. Wat mij betreft mag Janne wat maniertjes afleren en veel meer gebruik maken van haar vocale kwaliteiten. Knallen maar.
No comments:
Post a Comment