Friday, April 24, 2009

Wie ben ik?

Nu ik geen baas meer heb en zelf moet uitmaken wat goed en fout is, vind ik dit een verwarrende wereld. En dan komt er ook nog eens die kredietcrisis overheen, waardoor alles ineens veel heviger lijkt. Ik lees me wild om antwoorden te kunnen vinden op mijn levensvragen, maar hoe meer woorden ik tot me neem hoe lastiger het wordt. Daarom heb ik hulp gezocht. Ik zag bij een boekbespreking in NRC dat Onderzoeksbureau Motivaction hulp biedt aan dolenden zoals ik. Door het invullen van de Mentality Waardentest zou ik te weten komen waar ik sta in deze wereld.

Natuurlijk heb ik dat gedaan en het antwoord verrast me niet, want het antwoord is wat ik graag wil zijn, nl. een postmaterialist. En, zult u zich nu afvragen, wat mag dat dan wel zijn? Hier komt het:

De postmaterialist
De maatschappijkritische idealist die zichzelf wil ontplooien, zich verzet tegen sociaal onrecht en opkomt voor het milieu. Solidariteit en harmonie kenmerken de mensen binnen dit milieu. Ze zijn kritisch ten opzichte van de hedendaagse maatschappij. Het streven naar een onderlinge verbondenheid, het nemen van verantwoordelijkheden en het werken aan sociaal-maatschappelijke verbeteringen, spelen een prominente rol. Postmaterialisten hechten er veel belang aan te kunnen leven volgens hun eigen principes en zijn sterk sociaal bewogen. Verantwoord leven is belangrijk: zonder verspilling, winstbejag en zonder aantasting van het milieu.

Bij voorkeur werkt men bij instellingen of organisaties die een bijdrage leveren aan het maatschappelijk welzijn. Mensen binnen dit milieu tonen zich zowel geïnteresseerd in kunst en cultuur (film, musea, toneel, cabaret, klassieke concerten), als in een meer 'huiselijke' vorm van vrijetijdsbesteding. Het gezinsleven is veelal hecht (sterke onderlinge betrokkenheid), maar niet ingericht volgens traditionele patronen.

Tjongejonge: wie zou niet een postmaterialist willen zijn? Maar de grote vraag is natuurlijk of ik het ook echt ben? Of ben ik ook gewoon een oude zuurpruim, die het allemaal anders wil, maar daarvoor vooral naar anderen kijkt? Misschien toch niet Motivaction nodig, maar een kritische toeschouwer die me confronteert met eigen gedrag.

Wednesday, April 22, 2009

Mannetjes

Misschien is het u nog niet opgevallen, maar de kleine mannetjes laten weer flink van zich horen. In NRC van vorige week stond al een vergelijkend portret van Berlusconi en Poetin onder de titel Macho en Macher. Die twee schijnen het verdacht goed met elkaar te kunnen vinden. De Franse president Sarkozy begint ook hoe langer hoe meer te lijken, zowel wat betreft uiterlijk als gedrag op zijn grote voorbeeld Napoleon. En hoe groot zijn Bos en Balkenende eigenlijk? Om nog niet te spreken van Wilders?

Kenmerk van kleine mannetjes is dat ze zo graag groot willen lijken. Daarom zie je ze op zeepkistjes, boven op de trappen of lelijk duwen met hun ellebogen. Maar als dat niet helpt verheffen ze zichzelf door anderen naar beneden te drukken. Sarkozy zei gisteren lelijke dingen over zijn collega wereldleiders: Zapatero is niet slim (niet zo slim als hij), Merkel krijgt niets voor elkaar zonder hem en Obama moet het vak nog leren! Wat zou de wereld zonder hem?

Blaaskaken zijn het. LaFontaine had een mooie fabel over de kikker en de leeuw. Die zitten beide in de zon aan de rand van een meer. De leeuw laaft zich in de zon. De kikker kijkt naar hem en verwondert zich over de schoonheid van de leeuw. Waarom kan hij ook niet zo worden? Hij blaast en blaast en blaast, zuigt zijn borst vol en barst natuurlijk uit elkaar. Goed voorbeeld doet goed volgen nietwaar. Als het maar gebeurt, voordat er ernstige ongelukken gebeuren!

Saturday, April 18, 2009

Mijn voorjaar

Nu het al bijna voorbij is, komt het er dan toch van. Beetje drukke week gehad met allemaal dingen die niets met het voorjaar te maken hebben. Maar hier zijn een paar indrukken:





Rosse grutto's die foerageren in een van de waaien of wielen van de Eem, voordat ze naar hun broedgebied vertrekken in Siberië.





Het sluisje tussen Eem en Eemkanaal



Een gewone grutto in het Nijkerkernauw.



Het Naardermeer in de vroege morgen.



Een enkel daslook plantje (zeldzaam) op het fietspad langs de Wolfskamer.

Saturday, April 11, 2009

De PvdA en de Bonussen

Eigenlijk wilde ik hier iets schrijven over het voorjaar in al zijn pracht en praal. De rosse grutto's, die zich opmaken om hun lange vlucht naar hun broedgebied in Nova Zembla te beginnen; de kluten en brandganzen die we gisteren zagen op onze fietstocht langs het Nijkerkernauw. Maar de strijd om de voorrang wordt gewonnen door het bericht dat Willem van Leeuwen, directeur van Aedes, de koepelorganisatie van woningbouwcorporaties, bij zijn vrijwillig vertrek een bonus krijgt van ongeveer een miljoen euro. Die ene miljoen moet opgebracht worden door de corporaties, die contributie betalen aan de koepel. En die corporaties halen het bij de huurder.

Ik word tureluurs van die bonusverhalen. Ze zouden een beloning moeten zijn voor goed presteren, maar we krijgen nooit iets te horen over wat die prestaties wel mogen zijn. Bonussen, zeggen zij die er verstand hebben, zijn bijverschijnselen van de overheid op afstand. En al die politici die nu zo moord en brand schreeuwen over die hoge beloningen, hebben zelf die afstand bedacht. Zij zaten erbij toen de zegeningen van de vrije markt werden omarmd. Vooral het geluid van de PvdA klinkt vals en hypocriet. Die lieden zeggen dat ze zo graag iets aan de bonussen zouden willen doen, maar die weten dat het niet kan en daar zichtbaar opgelucht door zijn. Want zijn het niet vooral PvdA'ers die als ze zelf in aanmerking komen, gauw hun hand ophouden?

De voorzitter van de raad van commissarissen van Aedes, die de bonus voor Van Leeuwen heeft goedgekeurd, is Hans Alders, PvdA kopstuk, en de beoogd opvolger van Willem van Leeuwen is Marc Calon, Gronings PvdA gedelegeerde. En ik hoef niemand te herinneren aan de vette commissariaten van oud premier Kok. Hoe kan men in de PvdA nog verbaasd zijn dat de afstand tussen de partij en de "natuurlijke" achterban zulke enorme proporties aanneemt. Het onbenul begint lachwekkend te worden, als het niet ten koste ging van Jan met de Pet.

Friday, April 03, 2009

Het gevecht om de ruimte

Wij Nederlanders leven met velen in een kleine ruimte. Je zou dus zeggen dat beschaafde Nederlanders zich realiseren dat ze zorgvuldig met die ruimte om moeten gaan om te voorkomen dat ze elkaar opeten als ratten. Maar niets daarvan. Afspraken die het gebruik in die kleine ruimte regelen negeren we. We laten honden loslopen op de hei waar schapen en koeien grazen, we fietsen op voetpaden, en rijden paard alsof we op de prairie leven. Je zou denken dat de overheid hier een stokje voor steekt en ons wijst op de regels.

Maar niet de gemeente Huizen. Die maakte onlangs van een voetpark in het Stadspark een fietspad, omdat het verbod op fietsen niet te handhaven was. En nu wordt de drukke Gooimeerdijk, die wordt gebruikt als doorgaand fietspad als het aan de gemeenteraad van Huizen ligt hondenuitlaatstrook. Ik dacht aan de volgende misplaatse 1 aprilgrap, na de disco midden in het dorp, maar na aandachtig lezen van de lokale kranten blijkt het waar te zijn. Zouden die gemeenteraadsleden die dit hebben voorgesteld niet weten wat fietsen is?

Gaat u 's morgens rond half negen eens proberen om zonder kleerscheuren en erger van de ene kant naar de andere kant van de dijk te komen. Het zou allemaal niet zo lastig zijn als Nederlanders hun huisdieren onder appel hadden. Maar dat hebben ze niet. Zelfs nog erger, ze hebben al kwebbelend en kwekkend zichzelf niet eens onder controle. Want staat de hond aan de linkerkant van het pad, gaan zij met z'n allen naar de andere kant en roepen dan: Koekie of iets anders doms, kom hier. Het gevolg laat zich raden. Koekie komt of koekie komt niet, het is allemaal even onvoorspelbaar en dus gevaarlijk.

Van mij mogen al die honden op de dijk, maar dan wel graag met een aangelijnde baas met hondenuitlaatdiploma. Kan een of ander beschaafd raadslid daarvoor niet eens een motie indienen?