Wednesday, December 30, 2009

De Nieuwe Wereldburger


Dit is 'm! Gisteren geboren om half negen 's morgens. Opname gemaakt rond half vier. Hij was toen dus zeven uur oud. En al heel levendig en nieuwsgierig.

Met Elise gaat alles goed. Met Marc ook. Is wel even wennen.

Wij wachten met spanning op de naam. Nomen est Omen.

Monday, December 28, 2009

It's a boy!



als je de foto's groter wilt zien, moet je er even op klikken.

Het is een jongetje! Ja, werkelijk een jongetje! Het nieuwe leven van Elise en Mark, de gelukkige ouders. Vanmorgen geboren en moeder en kind maken het goed en de vader ook! Ger en ik zijn de koning te rijk. Al weken leefden we ook in stille verwachting. En nu is het er! 3200 gram zwaar, het haar van Elise en de lippen van Mark. Veel meer weten we niet. Vanmiddag mogen we gaan kijken en natuurlijk gaan we daarna hier de foto's plaatsen! Meer foto's staan op Picasa, mijn fotosite.

Saturday, December 26, 2009

Voor wie doen we het?



Het gaat om de appelbomen, de luchtballonnen, het spel en niet de knikkers. Laat 2010 een jaar zijn met aandacht en respect, met veel muziek en weinig woorden.

Tuesday, December 22, 2009

Het Nederlandse maaiveld

Met stijgende verbazing volg ik het gedoe rond Laura Dekker, het zeilmeisje. Ik vind het zo typisch Nederlands dat de overheid zich bemoeit met incidenten. Laura wil als jongste de wereld rondzeilen en nu heeft een of andere zot bij de Raad van de Kinderbescherming bedacht, dat ze daar niet volwassen genoeg voor is. Alsof er geen andere en treurige kinderzaken zijn om je druk over te maken. Er liggen inmiddels honderden rapporten die duidelijk maken dat het met de Jeugdzorg in Nederland treurig is gesteld. De Tweede Kamer gaat ook een eigen onderzoek doen, ook al zo iets waar ik me druk over kan maken. Zijn al die onderzoeken dan niet goed genoeg, of kunnen al die politici niet lezen alleen maar praten? En ondertussen jaagt men een 14-jarig meisje dat niet onder het maaiveld wil verdwijnen de stuipen op het lijf en het land uit.

Kan niet iemand ingrijpen? Ik heb de kamerleden nog geen vragen horen stellen aan de minister. En ook de pers houdt zich rustig. Zijn we dan met z'n allen verdwenen in het zompige Nederlandse polder landschap? Wat een treurige geschiedenis!

Sunday, December 20, 2009

De Crisis in mijn leven

Woensdag liepen Ger en ik in de binnenstad van Utrecht op weg naar het Catharijne Convent voor de afsluiting van onze cursus Kunstgeschiedenis, toen wij aan werden gesproken door een jongeman met filmcamera en microfoon in zijn hand.
“Mag ik u iets vragen”, vroeg hij hoopvol een afwijzing verwachtend.
“Natuurlijk”, zei ik, nergens bang voor.
Hij stopte mij de microfoon in mijn handen en richtte zijn camera op mij.
“Hoe lang gaat het duren?” vroeg ik. Wij moesten op tijd zijn voor de rondleiding.
“Dertig seconden”, zei hij conform de eisen van deze tijd.
“Doet u maar!”, zei ik, inmiddels wel een beetje nieuwsgierig wat er zou gebeuren.
Hij keek door zijn lens en vroeg “Wat is de crisis in uw leven?”
Zonder nadenken antwoordde ik “ouder worden” en verbaasde mezelf. Maar ik kreeg niet de tijd om na te denken, want hij vuurde de volgende vraag op me af.
“Wat is de crisis hier” en hij maakte met zijn vrije hand een cirkel om zich heen. Die vraag was niet zo moeilijk om te beantwoorden, omdat Ger en ik net hadden verzucht dat al die winkels met hun open, uitnodigende deuren energie sleurpen. Dus dat zei ik hem.
Dat was het. Hij bedankte mij en we konden onze weg naar het Catharijne Convent vervolgen. Maar voor mij is de kous nog niet af. Want voor het eerst had ik mezelf horen bekennen dat ouder worden niet vanzelf gaat.

Wednesday, December 16, 2009

Huizen moet bruisen (vervolg)

Vrijdagavond hebben we genoten van de orachtige muziek van The Messiah van Handel. Dit keer niet in het Concertgebouw in Amsterdam of in de Grote Kerk van Naarden, maar gewoon hier om in de hoek in De Zenderkerk aan de Gemeenlandslaan. Wat een onvergetelijke avond boden de Christelijke Oratorium Vereniging Excelsior, vier prachtig zingende solisten met de mannelijke altus en de vrouwelijke sopraan als uitblinkers, en een sterk spelend begeleidingsorkest. En dat gewoon in de buurt. Wat een vertrouwd gezicht hoe rond kwart voor acht van alle kanten veel volk toestroomde.

Het verbaasde me opnieuw wat dit dorp, dat zich ten onrechte wil profileren als stad aan het water, op kunstgebied heeft te bieden. Waar halen we het vandaan? We hebben een grote muziekvereniging met verschillende orkesten en ensembles, die er nu al jaren voor zorgen dat bij iedere gelegenheid volop te genieten valt. We hebben The Pride, die zelfs internationeel van zich doen spreken, we hebben twee bloeiende toneelvereniging, waarbij vooral De Plankeniers niet bang zijn af te wijken van het traditionele en veilige repertoiretoneel voor amateurgezelschappen. Bij hen geen Arsenicum en Oude Kant, maar Festen. En sinds kort hebben we ook een Bulgaars pianiste die virtuoos en fluweelzacht Chopin speelt.

Van de laatste zullen we dit Chopin jaar vast nog meer horen. Ik hoor zelfs fluisteren dat zij in de kunst feestwijk iedere avond voor ons gaat spelen. Ik verheug me er nu al op. Waar een klein dorp toch groots in kan uitblinken.

Sunday, December 13, 2009

Geschiedenis van een Paard


Een oude ruin vertelt zijn levensverhaal aan zijn stalgenoten. Hij werd geboren met een wit-bonten vacht en hierom door zijn moeder met minachting verstoten. Later maakte hij in zijn jeugdige onschuld een merrieveulen uit zijn stoeterij het hof en werd gekastreerd. Hij werd verkocht aan een frivole officier die hij trouw diende. Zijn prachtig afgemeten pas bezorgde hem zijn naam "Kholstomier" wat "ellestok" ("ellenteller") betekent. Hij wint zelfs een wedren voor zijn meester, wat deze geld en eer bezorgt. Maar deze absurde vent beloont hem met een resem zweepslagen tijdens een helse achtervolging op zijn vluchtende maîtresse. Dan begint voor Kholstomier voorgoed de aftakeling, het begin van een mooi en melancholisch verhaal, dat Tolstoï schreef in 1864, drie jaar nadat de Russische boer uit de slavernij bevrijd werd.

Met deze parabel hekelt Tolstoï de bezitsdrang van de mens.

Ik moet steeds aan deze parabel denken als ik mensen hoor roepen "Eigen volk eerst", of "Dit Land is mijn land". En ook dit weekeinde ging het paard van Tolstoi door mijn hoofd, toen Charlotte en Ron het verhaal vertelden over hun Egypte reis. Zij hebben veel indrukwekkende kunstschatten bewonderd en waren vol van het bloedend hart van hun Egyptische gids die betreurt dat hij hen de Steen van Rosetta en de buste van Nefertite niet kon laten zien, omdat die in Londen en Berlijn te zien zijn.

Alsof er geen toevalligheid bestaat, las ik in Trouw dat Egypte grote moeite doet om die schatten terug te krijgen, maar dat ze in Londen en Berlijn doof zijn. Zij hebben die schatten legaal verkregen en daarmee is de kous af.

Alsof hier alleen de wet geldt, alsof deze kunstschatten niet tot de ziel van het Egyptische volk horen en ieder weldenkend mens zal vinden dat ze terug moeten naar waar ze vandaan zijn gekomen. Ze zou van kunstminnaars in deze moderne tijd toch andere overwegingen verwachten.

Boycotten dus en niet die schatten in Berlijn en Londen gaan zien.

Thursday, December 10, 2009

De idioot in het bad

Als je het fijn vindt om af en toe een gedicht te lezen, kun je vanaf nu terecht op mijn nieuwe blog. Fanny K. en ik hebben die in het leven geroepen omdat wij van gedichten houden en deze liefde met anderen willen delen.

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar 't bad.

De damp die van het warme water slaat
Maakt hem geruster : witte stoom…
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.

De zuster laat hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
Komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.

En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - -
Uit: Parken en Woestijnen van M.Vasalis (1909-1998)

Monday, December 07, 2009

Mijn verwarrende wereld

Het is een bekend gegeven, hoe meer je leest over de wereld hoe minder je begrijpt. Dat is ook een troost, want misschien ligt het dus niet alleen aan mij. Een rijtje raadsels:

VVD vrouwen. Sinds Neelie Eurocommissaris is, ben ik een van de vele fans van haar. Neelie is stijl in de leer, werkt hard, weet waar ze over praat en als ze haar mond opendoet, begrijp ik ook nog eens waar ze het over heeft. Toen ik las dat Elisabeth Post, waarnemend commissaris van de koningin is geworden in Noord-Holland, dacht ik "dat is goed" en verbaasde me opnieuw over mezelf. Want Elsabeth is ook van de VVD. Ik heb Elisabeth leren kennen toen ik in Hilversum werkte. Elisabeth was het beste gemeenteraadslid dat er was in Hilversum. Elisabeth was streng in de leer, werkte hard, wist waar ze het over had, en als ze het niet wist, vroeg ze het. En Elisabeth heeft net als Neelie een fiere presentatie. Wie doet me wat! Omdat al het goede in drieën is, moest ik op zoek naar de derde goede VVD vrouw. Gelukkig kon ik die niet direct vinden, want Letitia Griffith, wethouder Economische Zaken in Amsterdam en nu lid van de Tweede Kamer, vind ik niet stevig genoeg; Erica Terpstra of Annemarie Jorritsma, doen me te veel aan vrouwelijke PvdA bestuurders denken. Ik weet wel een derde, maar die is al jaren dood. Dus zijn Neelie en Elisabeth toevallige bevliegingen en hoef ik mijn politieke idealen niet te wantrouwen.

De OV chipkaart Vorige week gingen we naar de Kunsthal in Rotterdam voor de Hoppertentoonstelling, die overigens veel meer dan alleen Hopper bleek te zijn. Wij hadden gehoord dat je alleen met OV ChipKnip mag reizen in het Rotterdams Openbaar Vervoer en vroegen ons af hoe we aan zo'n modern ding konden komen. Internet afgezocht waar wel stond dat je moest aanvragen en activeren en opladen, maar niet waar je dat zou kunnen doen. Ik werd er zelfs een beetje nerveus van en hoopte dat we zouden kunnen lopen. Het bleek allemaal heel eenvoudig. Een aardige Rotterdamse RET beambte gaf ons een aangevraagde, geactiveerde en opgeladen OV Chipkaart. Toen bleek dat je in de Rotterdamse tram gewoon nog met een strippenkaart kunt betalen.

Uruzgan Alle buitenlandse missies vind ik eigenlijk westerse arrogantie. "Wegwezen dus uit Afghanistan" dacht ik tot vorige week Obama liet weten dat hij nog 30000 jongens gaat sturen om eerst op- en daarna af te bouwen. Wat moest ik nou met die boodschap van de door mij bewonderde Obama. Zijn boodschap klonk helder, bood een uitweg uit de impasse van plotseling vertrek en in de steek laten. Het leek of hij erover nagedacht had. En nu weet ik het niet meer. Maar ik neig tot meedoen.

Hoop Vandaag begint de klimaattop in Kopenhagen. De wereldleiders, inclusief onze Balkenende, gaan samen afspraken maken over de redding van de aarde. Althans, dat zouden ze moeten doen. Maar vorige week stonden er berichten van wetenschappers in de media, dat ze dat beter niet kunnen doen. De een vond dat de afspraken niet meer kunnen worden dan een slap aftreksel van wat zou moeten en de ander vond dat de aarde zichzelf wel kan redden. Was ik net van plan om een zuinige auto te kopen en zonnepanelen op het dak te zetten. Wat moet ik nu?

Gelukkig is het maandag geworden en begint er een nieuwe week met nieuwe kansen.

Wednesday, December 02, 2009

Salome


Salome op een van de zuilen van het Romaanse klooster Saint Michel de Canigou in de Pyreneeën (12e eeuw).

De bijbeltekst uit Marcus 6, vers 25 t/m 29
25 En zij, terstond met haast ingaande tot den koning, heeft het geëist, zeggende: Ik wil, dat gij mij nu terstond, in een schotel, geeft het hoofd van Johannes den Doper.

26 En de koning, zeer bedroefd geworden zijnde, nochtans om de eden, en degenen, die mede aanzaten, wilde hij haar hetzelve niet afslaan.


27 En de koning zond terstond een scherprechter, en gebood zijn hoofd te brengen. Deze nu ging heen, en onthoofdde hem in de gevangenis;

28 En bracht zijn hoofd in een schotel, en gaf hetzelve het dochtertje, en het dochtertje gaf hetzelve harer moeder.

Dit "dochtertje" Salome heeft veel kunstenaars geïnspireerd. Gisteren zagen wij in het Muziektheater de opera van Richard Strauss, gebaseerd op de roman van Oscar Wilde. Salome is de dochter van Herodias, en de stiefdochter van koning Herodus. De familie leeft in zonden. Herodus heeft Herodias afgepakt van zijn broer en heeft zijn oog laten vallen op zijn stiefdochter. Herodus vraagt Salome om voor hem te dansen. Zij eist daarvoor het hoofd van Johannes de Doper, die door Herodus gevangen is genomen, omdat hij hun zondig leven doorziet. Zo gebeurt het. Salomé danst en het hoofd van Johannes de Doper wordt haar gebracht.

Dit bijbelverhaal is door Strauss bewerkt tot een heftige dramatische gebeurtenis met prachtige muziek. In de versie van de Nederlandse Opera was de handeling naar de moderne tijd verplaatst en kregen we alle liederlijkheid in leer en plastic breed uitgemeten op het toneel. Het drama en de muziek bleven fier overeind door de eenheid van tijd, plaats en handeling en het ontbreken van een pauze in de voorstelling. We hielden anderhalf uur ons adem in en de oren wagenwijd open. Wat een theater.

Niet alle bezoekers konden het waarderen. Na afloop hielden veel mensen de kaken dicht en de handen in de zakken. Wij niet. Wij vonden het ontroerend mooi en hebben met volle teugen genoten.