Sunday, February 24, 2013

Leven met Alzheimer

Na het zien van de Zembla uitzending van 14 februari jl. over Alzheimer en euthanasie bleef ik zitten met een heleboel vragen. Tot wanhoop van naasten weigeren artsen euthanasie bij Alzheimer patienten, die op papier hebben gezet, dat zij dood willen als de ziekte in een fase komt dat menswaardig leven niet meer mogelijk is. Met name het standpunt van de Vereniging van Artsen (KNMG), dat de persoonlijkheid van Alzheimerpatienten is veranderd en dat een arts dus niet kan nagaan of die persoon levensbeëindiging nog wil.

Els Borst, de opsteller van de Euthanasiewet, stelt dat artsen wel degelijk Alzheimer patienten met een doodswens kunnen helpen, omdat in artikel 2.2 van de euthanasiewet staat dat een schriftelijke wilsverklaring een mondeling verzoek kan vervangen als de patiënt deze niet meer kan uiten. 

In een eerder blog heb ik al gesteld dat ik het vraagstuk van euthanasie bij Alzheimer niet gemakkelijk vind. De uitzending van Zembla heeft hier niets aan veranderd. Eenvoudige oplossingen zijn er niet. Dat artsen voorzichtig zijn met het toepassen van euthanasie, begrijp ik. Maar de stelling van de KNMG dat van mensen die Alzheimer krijgen de persoonlijkheid verandert en dat zij dus niet meer weten wat zij eerder op papier hebben gezet, vind ik veel en veel te simpel. Net alsof een mens met Alzheimer ineens een heel ander mens is geworden. Dat zeggen dierbaren in hun verdriet, maar van artsen mag je toch een genuanceerder standpunt verwachten.

In de uitzending werden twee voorbeelden behandeld, waarbij het voor iedereen duidelijk is dat de patient met zijn euthanasieverklaring heeft bedoeld, dat hij dit niet mee wil maken. Ik vind het artsen onwaardig om zich te verstoppen achter een smoes die geen hout snijdt. Zo maken we het lastige probleem niet leefbaarder.

Monday, February 18, 2013

Luidruchtige Kunst

 
Arkady Plastov : Kolchozenfeest
Is dit kunst of propaganda? In het prachtig vernieuwde Drents Museum zagen wij de "Russische Mythe", een tentoonstelling van zo'n zeventig werken uit de Sociaal Realistische periode in Rusland. Bij het bekijken van de meestal imposante werken heb ik me voortdurend afgevraagd voor wie deze kunst gemaakt is. Russische kunstenaars hebben bij het begin van de Russische revolutie gedacht dat hun kunst bij zou dragen aan een betere samenleving. Zij stelden zich in dienst van de revolutie. Toen de revolutie was gesmoord in macht en repressie probeerden zij binnen de regels van de bureaucratie kunst te blijven maken.


Sergei en Alexei Tkachev - Children

Veel van de tentoongestelde werken ontroerden me. Zullen deze kunstenaars echt geloofd hebben dat het resultaat van de revolutie een betere wereld voor de gewone mensen zou zijn? Wat moeten zij ontgoocheld zijn geweest, toen duidelijk werd dat het ideaal verder weg was dan ooit.



 
Kuzma Petrov-Vodkin - Alarm
Is dit kunst of propaganda? Het werk voldoet niet aan ons klassieke Westers ideaal van de "vrije" kunst. Maar het is wel integer en eerlijk!

Monday, February 11, 2013

Mijn vriendin was jarig

Samen aten wij een plak van de cake, die grote broer Peter had meegebracht. We zaten met een gemêleerd gezelschap rond een grote tafel in de huiskamer. Getrouwen en huisgenoten. Broer Peter was er met zijn Sonja, Sander, Thamar en ik. Marianne kwam later. Het gezelschap was bewust klein gehouden om Fransje niet teveel te verwarren. Er stonden cake en chocola op tafel en een grote pot thee. Het feestje kon echter pas beginnen, nadat het feestvarken was aangeschoven. Toen we binnenstapten was ze in geen velden of wegen te bekennen. Ze liep haar wandeling over de gangen van het huis en verscheen af en toe in de deuropening van de huiskamer. Ze keek dan naar ons met grote, waterige ogen, maar zag niet dat wij allemaal voor haar waren gekomen. Ze vervolgde haar wandeling, totdat ik haar met zachte stem en voorzichtige hand gevraagd had om met me mee te gaan. De eerste keer wilde ze liever dat ik met haar meeging, de tweede keer volgde ze mij. 

Door omstandigheden, die er hier niet toe doen, had ik haar zeven maanden niet kunnen bezoeken. Gelukkig vond ik haar terug zoals ik haar had achter gelaten. Ver weg in haar eigen wereld. Als je haar wilt bereiken moet je dus op reis naar haar wereld. Dat kan alleen als je de dagelijkse sociale ballast aflegt. Niet vragen hoe het met haar is, of ze iets wil eten of drinken, of ze weet hoe oud ze is geworden. Niets vragen. Gewoon genieten dat ze naast je zit, met een glimlach rondkijkt, meezingt met het verjaardagslied en samen een plakje cake eten en nog een plakje. De chocolade-bonbon liet ze liggen.

Mijn vriendin is drieënzeventig jaar geworden.

Wednesday, February 06, 2013

Gooische Stoomtram - Zo kan het ook!

Sinds vrijdag 1 februari 2013 heeft Huizen er een nieuw monument bij. Op de rotonde Randweg-Blaricummerstraat staat een bijzondere replica van de locomotief van de Gooische Moordenaar. De Huizer kunstenaars Peter Kos en Pieter Hogenbirk zorgden voor het ontwerp, dat werd uitgevoerd bij Staalwerk in Huizen. Daar werd de tram gezaagd, gelast en gebogen. Vreeswijk en Koebrugge verzorgden met zorg de plaatsing op de fundering. Vrijdag vond de overdracht plaats van de Stichting Gooise Stoomtram aan de gemeente.







Saturday, February 02, 2013

Sociale(!!) Verzekringsbank

Alle vijfzestig jarigen krijgen in ons land een ouderdomspensioen van de staat, de AOW. De Sociale Verzekeringsbank draagt zorg voor de uitvoering. Omdat de staat ervan uitgaat dat mensen die alleen wonen hogere kosten hebben dan mensen die samenwonen, krijgen alleen wonenden een hoger bedrag. In 2013 zijn de bedragen € 1056,72 voor alleen wonenden en € 722,21 voor mensen die samen wonen. Tot zover niets aan de hand, lijkt het. Maar niets is minder waar, want de Sociale Verzekeringsbank ontpopt zich de laatste jaren als een nare staat in de Staat. Van het begrip "samen wonen" dat  in de wet helder wordt uitgelegd (als u met iemand anders een woning deelt en samen meebetaalt aan de kosten van de huishouding), maken zij een criterium dat op verschillende manieren uitgelegd kan worden.

In het blad "Mijn AOW" dat ze bij mijn Jaaroverzicht 2012 hebben gevoegd staat op pag. 12 een wel heel warrige uitleg over samenwonen:

"U heeft een gezamenlijke huishouding als u samen met een ander meer dan de helft van de tijd in de woning doorbrengt en de kosten van de huishouding deelt of voor elkaar zorgt."  Niets meer over een gezamenlijk hoofdverblijf.

Deze uitleg geeft veel reden tot ongerustheid bij de AOW'ers in mijn omgeving. Mensen die niet samenwonen, maar wel een LATrelatie hebben, gaan nu ineens de tijd bijhouden die ze in elkaars buurt doorbrengen en zeggen gezamenlijke rekeningen op, waarmee ze de samen vakantie betaalden. Eenzame ouderen die elkaar opzoeken, moeten de wekker zetten. Want per 1 januari jl. is een nieuwe wet op de huisbezoeken van kracht geworden en dreigt de SVB met hoge boetes.

Toen ik jaren geleden bij de lokale overheid werkte controleerden sociale(!) rechercheurs van de Sociale(!) Dienst bijstandsgerechtigden met sneeky invallen om te controleren of er niet meerdere tandenborstels in de badkamer stonden. Buren werden aangemoedigd om te klikken. Armoede vond ik dat en Oosteuropese toestanden. Ik houd niet van zo'n controle samenleving. Ik was dus erg opgelucht dat de mogelijkheid er kwam om controles uit te voeren op basis van objectieve gegevensbestanden. Wat de Sociale Verzekeringsbank nu wil is vele stappen terug in de tijd. Hebben ze niets beters te doen in deze barre tijden??? Of is er weer zo'n ongecontroleerde beleidsmaker aan de gang geweest?