Thursday, March 29, 2012

Ritme en herhaling

Een goede vriendin stuurde me na een bezoek aan een tentoonstelling van het werk van Christien Meindertsma in het Textielmuseum in Tilburg sfeervolle foto's van weefwerk op oude weeftoestellen. Het textielmuseum is niet alleen museum, maar ook textiellab. De foto's spraken me aan. Afgebeeld zijn werken van textiel. Daar is niets bijzonders aan. Het zijn de kleuren en de structuren die ik mooi vind. Ik houd van herhaling, van ritme, van aandacht en ambachtelijkheid. Dit is werk dat refereert aan de natuur. Het is bewerkte natuur.


Ik bewonder kunst als resultaat van onderzoek, van experiment, van fijnslijpen, verbeteren, proberen, weggaan en terugkomen. Een voorbeeld dicht bij huis is het werk van Lenie Bos. Ook daar wat afbeeldingen van:



Lenie heeft overigens een weblog, waarop ze zelf schrijft over haar werk.

Friday, March 23, 2012

Wie regeert mijn dorp?

In De Slag om Nederland kunnen we wekelijks zien hoe projectontwikkelaars en vastgoedbaronnen in ons land de vrije hand krijgen om hun grote bouwprojecten te realiseren. Politici die door de programmamakers worden gevraagd om uitleg verstoppen zich achter afspraken, die niet openbaar gemaakt kunnen worden, omdat ze onderhandelingen of marktpositie zouden kunnen schaden. Ook in mijn schone dorp hebben projectontwikkelaars veel macht. Gisteren bezocht ik weer eens een raadsvergadering en zag voor mijn ogen gebeuren hoe door ons gekozen raadsleden en projectontwikkelaars in een soort symbiose over ons dorp heersen. Het gewone volk heeft het nakijken.

Voorbeeld 1: mijn dorp wil zich profileren als De Haven van 't Gooi! Twee projectontwikkelaars hebben hun nek uitgestoken om een sfeervol retro havenkwartier te bouwen. Overigens niet uniek in Nederland, zoals sommigen ons willen doen geloven, want ook in Volendam wordt iets dergelijks gerealiseerd. We grijpen terug naar retro, omdat we het echte oude niet willen bewaren. Maar dat is een geheel andere zaak. We hebben nu dus bijna een retro havenkwartier met een hotel, een pannenkoekenhuis, een beautysalon, en een adviesbureau. Als u nog belangstelling heeft voor een activiteit in het retro havenkwartier kunt u nog instappen, omdat er het een en het ander leeg staat.

De gemeente heeft afspraken gemaakt met de eigenaren van het retro dorp, dat de horeca er beschermd moet worden. Daarom mogen er in De Haven van 't Gooi geen partyschepen aanmeren!. Die moeten uitwijken naar Muiden of Bunschoten/Spakenburg, waar ze minder benepen doen. Die hebben toch ook horeca zou je zeggen. Zelfs de brave Brandweer begrijpt het niet. De heren projectontwikkelaars zaten op de publieke tribune om de afspraken te beschermen. Er werd veel met hen overlegd.

Voorbeeld 2: bij die profilering hoort ook een gezellig dorpscentrum..Dat komt mooi uit, want in mijn dorp staat veel echt historisch, waar je toeristen mee kunt trekken! Onder andere een Oude Kerk op de Brink, authentieke vissersbuurten, monumentale langhuisboerderijen, en het Huizer Museum. Twee projectontwikkelaars, anderen dan die van hierboven, roken hun kans en hebben gronden gekocht in het dorpscentrum. Zij willen daar een groot winkelcentrum realiseren. Groot in klein betekent veel inpassingsproblemen. Hellingbanen voor bevoorrading, luchtbruggen, onveiligheid, een uitgang van een parkeergarage pal naast de oude kerk. Desondanks wil de gemeente vasthouden aan een samenwerkingsovereenkomst, door vele al gekscherend een SOK genoemd, met de projectontwikkelaars. De problemen zijn oplosbaar, want GROOT is niet meer gewenst in deze veranderende tijden. Dus zou een simpel mens zeggen, tijd om je te bezinnen. Niet de projectontwikkelaars en de dames en heren politici. Die SOK is er en daar houden we ons aan als "betrouwbare" overheid. Betrouwbaar dus richting projectontwikkelaars. Minder betrouwbaar richting de dorpsbewoners en de middenstand die zitten te springen om een gezellig, sfeervol, zo u wilt aantrekkelijk winkelcentrum. De SOK zit de realisatie ernstig in de weg. Tegen de tijd dat het winkel-centrum er staat is de crisis misschien wel opgelost.

Saturday, March 17, 2012

Onbelaste vriendschap


Het thema van de boekenweek dit jaar is vriendschap. In de etalage van de boekhandel in mijn dorp hangt een vriendenportret van Klaas Gubbels en Cherry Duijns. Vrienden voor het leven. Nog niet zo lang geleden maakte Cherry een stille documentaire over een andere vriend, Armando. De paar woorden die worden gewisseld raken de kern van hun vriendschap. Het mooiste boek over vriendschap dat ik de laatste tijd heb gelezen  is The Art of Fielding van Chad Harbach. De vriendschap door dik en dun van vier mannen en een vrouw in een boek dat maar zijdelings over honkbal gaat. Een van de oudste geschriften in het Nederlands gaat trouwens ook over vriendschap:


Egidius waer bestu bleven


Mi lanct na di gheselle mijn


Du coors die doot du liets mi tleven


Ik moet denken aan mijn eigen vriendschappen. Het zijn er niet veel, maar ze zijn wel heel trouw.  Anderen gingen verloren in goede bedoelingen en hooggespannen verwachtingen. Niet iedereen met wie ik omga kan mijn vriend zijn. Tussen mij en mijn vrienden bestaat iets bijzonders. Ik respecteer ze zoals ze zijn en denk aan ze met een glimlach. Niets menselijks is vrienden vreemd. Natuurlijk denk ik ook aan mijn speciale vriendschap met mijn goede vriendin die leeft in de mist die Alzheimer heet. Vorige week vertelde ik erover aan familieleden van mensen die net in dagbehandeling gaan, omdat ze beginnende geheugenproblemen hebben. “Wat houdt zo’n vriendschap nou nog in?”, vroeg iemand. "Je kunt toch niets meer uitwisselen." Ik werd bijna boos. Dat had ik niet moeten doen. Ik had de vragensteller moeten vragen wat voor hem vriendschap is. Dan had ik kunnen uitleggen dat vriendschap met een persoon die zijn leven niet meer kan organiseren en die je naam niet meer weet ook een voordeel heeft. De ander verwacht niets meer van je en je kunt haar dus ook niet teleurstellen. Ze is alleen maar blij iedere keer als ze me ziet. Dan nemen we voor lief wat er is en geloof me, dat is een heleboel.  Vriendschap zonder loodzware verwachtingen.

Tuesday, March 13, 2012

Europeanen, zijn wij dat?

Ons huis moet geschilderd. De bladders hangen eraan. Dat is niet een eenvoudige klus, omdat de bouwer het houtwerk niet voldoende heeft geïmpregneerd, waardoor de lak er steeds afbladdert. Het houtwerk verven vraagt dus aandacht en deskundigheid. We hebben de buren geraadpleegd, die eenzelfde huis als wij bewonen. De een heeft het hout vervangen door kunststof, de ander heeft het oranje geverfd, de volgende heeft het gebeitst en de ander geolied. Dat willen wij allemaal niet. Wij willen het in de oorspronkelijke staat laten en dus lakken.

Toen we dat eenmaal hadden besloten, vroegen we drie schildersbedrijven een offerte. Daarbij was een bedrijf van een vader en en een zoon uit Bulgarije, die bij een van onze buren goed werk hadden geleverd. Zij kwamen langs om hun aanbod te bespreken. Keurige mannen, die ongevraagd hun schoenen uitdeden toen ze over de drempel stapten. De zoon deed voornamelijk het woord, omdat hij het beste Nederlands sprak. De vader vulde aan in het Engels.

We zaten aan onze eettafel. Al die tijd voelde ik me ongemakkelijk. Voortdurend spookte in mijn hoofd dat zij voor een groot deel van mijn landgenoten niet welkom zijn in dit kikkerland. Hoe moest ik daarmee omgaan. De angst voor vreemdheid (Ien Dales) is mij ook niet onbekend. Het leek of ik me schuldig voelde over dat vermaledijde PVV meldpunt, terwijl ik juist mee had gedaan aan een wilde actie om de website op te blazen. Dat wisten de Bulgaren niet die tegenover me zaten als de bezoekers van een vreemd pakhuis. Toen ze vertrokken moest ik me inhouden om geen excuses aan te bieden.

Vandaag praat het Europees parlement over het PVV meldpunt. Ik kijk ernaar alsof het niet over mijn land gaat. Mijn land waar ik lange tijd zo trots op was, omdat het zo vermeend tolerant was. Dadelijk durf ik op reis niet meer te zeggen waar ik vandaan kom.

Monday, March 05, 2012

Opa Nel



Het weekeinde logeerde Youn bij ons. Zijn vader was een paar dagen skiën, zijn moeder zorgde voor zijn broertje. Dat was even genoeg. Hij heeft het naar zijn zin bij zijn oma. Toen zijn moeder vertrok wuifde hij haar blijmoedig uit. Vervolgens posteerde hij zich aan onze grote tafel met zijn puzzelboek. "Oma helpen", vroeg hij. Samen legden ze grote puzzelstukken aan elkaar. Als het gelukt was, klapte hij in zijn handjes en lachte er trots bij. Ik zorgde voor de catering. Totdat hij een beetje aan me gewend was en mij binnensloot in zijn wereldje: "Opa ook doen".

Opa? Hoe kwam hij daar nu weer bij? Toen de kleinkinderen een voor een op de wereld kwamen, hebben we met hun pappa's en mamma's afgesproken, dat ik gewoon Nel mag blijven. Geen tante, geen oma, maar gewoon "Nel". We hebben rekening gehouden met allerlei varianten, maar niet met "opa". Hij heeft immers twee echte Opa's in de personen van de vader van zijn moeder en de vader van zijn vader. Dat zijn zijn opa's. Alle aanhang van de vaste kring moet de eigen plaats veroveren. Zo ook ik. Maar Youneman trekt zich er niets van aan. Sinds dit weekeinde en wie weet voor hoe lang ben ik "opa". Toen we hem terugbrachten vroegen we zijn moeder of zij weet hoe het komt, en zij had een simpele verklaring. Van de crèche. Kinderen hebben opa's en oma's en omdat Ger en ik de enige grootouders zijn die samenleven zijn wij nu oma en opa. Tevreden constateerden wij dat wij eigenlijk heel normaal zijn. Net als zijn vader en zijn moeder.

Hoe nu verder? Wanneer gaat hij ontdekken, dat er iets niet klopt? Of gaan we hem nu al op andere gedachten brengen. We probeerden het zaterdag aan tafel: "Jij bent Youn, dat is Oma en ik ben Nel. Zeg eens Nel."  Hij zei: "Nel", omdat wij het vroegen en hij braaf is. Maar verder bleef ik "opa". "Opa helpen."