Monday, January 30, 2012

Kunst in Huizen: De muzikale familie Storms

In De Engel genoot ik gisteren met zo'n vijfentwintig anderen van het Storms Trio. Het Storms Trio bestaat uit vader Storm met zijn twee dochters. Emmy speelt virtuoos viool, zusje Annelies verschillende soorten fluit en zingt en vader begeleidt zijn dochters op de piano. Tot zover niets bijzonders, totdat je ze hoort. Wat een passie, wat een plezier en wat een genoegen voor het oor en het hart. En dat gewoon op een zondagmiddag in De Engel. Voor bijzondere kunst hoef je niet altijd ver te gaan.


Voor de pauze namen ze ons mee op een muzikale wereldreis langs de "klassieke muziek". Na de pauze brachten ze hun favoriete volksliederen ten gehore. Ik kan in woorden niet goed vangen wat mooie muziek met me doet. Maar dit was wel zo bijzonder dat ik het toch ga proberen. Emmy speelt viool alsof ze met het instrument in de hand is geboren. Moeiteloos speelt ze Bach, Granados, Fauré, maar pas echt fantastisch is ze als ze met flair Oosteuropese volksmuziek speelt. Alles uit het hoofd. Zigeunerbloed?

Een kind muzikaal tot in de botten is al bijzonder. Je zou er maar twee hebben. Want Annelies Storm, wat ingetogener dan haar zusje, opende na de pauze met een Iers volkslied, dat ze met een intensiteit en op eigen kracht (zonder begeleiding) ten gehore bracht. Ontroerend. Na de weemoedige Ierse volksliederen werd het feest met Klezmer muziek en Balkanliederen. Het keurige publiek kon moeilijk op de stoelen blijven. Hartverwarmend. Hulde aan het bestuur van De Engel dat dit soort bijzondere belevenissen mogelijk maakt. Laat ze nog maar een keer terugkomen.

Wednesday, January 25, 2012

Een wondere kinderwereld


Dit weekeinde kwam Youn logeren bij zijn Oma en die andere oma. Het was de eerste keer. Zaterdag om zes uur werd hij gebracht door zijn vader en zijn moeder. Zijn kleine broertje was er ook, maar die ging mee naar huis. Hij bleef. Wij hadden ons erop voorbereid dat het afscheid van zijn ouders pijnlijk zou worden, maar dat viel mee. Nadat de deur achter hen was dichtgevallen, keek hij nog een paar maal naar de dichte deur en vervolgens ging hij verder waaraan hij was begonnen: tekenen. Af en toe keek hij op van het ingespannen werk. Monsterde zijn oma met een glimlach en mij met lichte verbazing.

Toen hij tegen achten naar bed ging, verwachtten wij de volgende huilbui. Maar ook die kwam niet. Hij lag eerst wat te pruttelen met zijn speen in zijn mond en twee knuffen in zijn handen, Dat gepruttel werd na verloop van tijd zuchten en toen sliep hij in om pas de volgende morgen half negen wakker te worden. Terwijl hij de slaap uit zijn ogen wreef en de echte oma hem oppakte, keek hij wel wat verbaasd rond. Zag hij een vreemde wereld? Zou hij dan nu gaan huilen? Ook dat gebeurde niet. Hij kreeg van zijn vertrouwde Oma een flesje met krachtvoer, zette het aan zijn mond en proefde dat het goed was. Hij klom op zijn stoel aan tafel en begon weer aan zijn tekenwerk. Af en toe keek hij op en lachte wat.

Wij hadden ons voorbereid op een moeilijke eerste keer met heel veel speelgoed. Allemaal verantwoord natuurlijk met een licht opvoedkundige tik. Hij hoefde niet zo veel. Naast zijn tekenwerk genoot hij van een grote vrachtauto met kleine auto's op de oplader en vooral van een timmerplank. Met verve en steeds vaardiger hanteerde hij de houten hamer om de pinnen door de plank te slaan. Als ze er allemaal doorgeslagen waren, draaide hij de plank om en begon opnieuw. Hij was zo zoet dat wij bijna vergaten hem aan te kleden en mee naar buiten te nemen.

Zou hij gaan huilen bij het eten? We schotelden hem ommelet voor met spinazie. Hij is niet voor niets half Frans en een liefhebber van de zachte eierpannenkoeken van zijn moeder. Twee happen, toen was het genoeg. Hij duwde zijn bordje richting Oma en zei "Klaar"! Dat was maar schijn, want toen hij griesmeelpudding kreeg met bessensap, bleek zijn klaar iets te voorbarig. Hij smulde en wilde zelfs wel met een gulle lach een hapje aan Oma geven. Niks huilen. Grote jongen spelen en vooral je oma en die andere oma laten genieten.

Tegen vieren op zondag brachten we hem terug naar Amsterdam. Op de weg zag hij heel veel auto's en in de lucht vliegtuigen die op Schiphol gingen landen. Vliegtuigen en auto's kent hij van zijn lego. "Vliegtuig", riep hij iedere keer als er een overvloog. Toen hij in Amsterdam zijn moeder boven aan de trap zag verschijnen die zichtbaar blij was dat hij er weer was, fronste hij even zijn wenkbrauwen. Maar ook dat was gauw wennen. Het huilen liet hij aan de oma's over. Toen wij afscheid namen, was hij ons al weer vergeten.

Friday, January 20, 2012

Een radicale middenpartij!?

Het wordt druk in het midden nu het CDA daar ook gaat bivakkeren. Maar het CDA gaat het anders doen dan de PvdA die er een bloedeloos bestaan leidt. Het CDA wordt vanaf vandaag een radicale middenpartij. Dat maakt nieuwsgierig. Want wat is radicaal in het midden?

Radicaal heeft volgens het woordenboek der Nederlandse taal meerdere betekenissen, maar allemaal afkomstig van de wortel "geheel en grondig".

Wat is dan radicaal in het midden?? Het midden kenmerkt zich toch juist als niet extreem, maar een beetje van dit en een beetje van dat, en soms zelfs van alles wat.

Het zal het CDA niet zijn, die het anders ziet. Aart de Geus probeerde het uit te leggen met Kiezen en Verbinden en Jack de Vries met lege woorden. Zij laten ons raden. Kun je radicaal in het midden zijn? Bewegingloos, we buigen niet naar rechts en naar links? Of zal het betekenen dat je er niet meer weg wilt? Het zal toch niet beduiden, dat het CDA er is voor iedereen, voor Henk en Ingrid, maar ook voor Mohammed en Fatima en voor al die andere exoten? Of betekent het de C van Christelijk, want Christus was er immers ook voor iedereen, hoewel zijn aanhangers dat nooit hebben begrepen.

Een partij in verwarring heette het. De partij heeft nu gekozen, zeggen ze. Het CDA wordt een moderne middenpartij. Zitten de kiezers daar op te wachten?

Saturday, January 14, 2012

Burgernet - doen of niet doen

Deze week lag de nieuwe Gemeentegids in onze brievenbus. Daarbij was een brief gevoegd van onze nieuwe burgemeester, die ons opriep mee te doen met Burgernet. Ik las de oproep en sinds die tijd loop ik rond met het dilemma of ik me aan zal melden of niet. Als het goed is hebben alle Nederlandse ingezetenen een oproep gekregen en zouden de meesten van jullie moeten weten waar het over gaat. Zeker als je braaf de post van de overheid leest. Voor die enkeling die het niet weet een korte uitleg. Burgernet is een samenwerking tussen burgers, gemeente en politie om de veiligheid op straat te vergroten. Het is een telefonisch netwerk van inwoners en bedrijven in de gemeente. Als bij de politie een melding komt van een misdrijf of een vermissing dan start de politie Burgernet op. Deelnemers krijgen een bericht via de telefoon. Dit bericht is een verzoek om uit te kijken naar een duidelijk omschreven persoon of voertuig. Als je iets of iemand ziet kun je dat doorgeven aan de politie.

Dit lijkt onschuldig, maar is het dat ook? Toen ik de brief voor de eerste keer las bekroop me een gemengd gevoel: waarom zou ik de politie helpen met boevenvangen? Waarom doen ze dat zelf niet? Daar zijn ze toch voor ingehuurd en worden ze voor betaald? Dus ik legde de brief weg om bij het oud papier te deponeren. Maar er bleef iets knagen. Ik ben toch zo voor "samen maken wij de samenleving"? Laatst toen we langs de sloot liepen en de wilgen nog niet geknot waren, wilde ikzelf de takkenschaar ter hand nemen. De openbare ruimte is immers van ons allemaal. En nog langer geleden achtervolgde ik een verdacht individu aan die in onze straat in de tuinen liep te spieden. Ik nam zijn signalement in me op voor het geval dat. Waarom dan de argwaan tegen dit initiatief?

Ik ging op zoek naar mijn twijfels. Ik ben toch ook voor meer veiligheid. Waarom dan deze aarzeling. Zie ik de politie toch nog steeds als vijand en niet als kameraad? Ik ben toch allang de leeftijd ontgroeid dat ik weg ren voor de juut. Gaat het dan misschien om het klikken? Maar als iemand opgepakt wordt, is hij toch nog niet direct veroordeeld. Houd ik niet van heksenjachten? Maar ik wil toch ook dat boeven worden gepakt en veroordeeld. Gaat het me om de privacy? Gaat nu iedereen achter iedereen aanjagen als een verdenking bestaat? Gaat het me om het idee dat ik bij aanmelding bij de braafste mensen van de klas ga horen? Dat is het allemaal niet. Het is de angst dat over een jaar of zo Youp of een andere cabaretier de draak steekt met iets dat ik over het hoofd heb gezien, omdat ik het zo gek niet kon bedenken.

Sunday, January 08, 2012

Waarom een weblog?

Vorige week vroeg Huizer kunstenaar Lenie Bos me of ik haar wilde helpen bij het opzetten van een weblog. Natuurlijk zei ik ja, hoewel ik me wel afvroeg waarom een kunstenaar die beeld produceert een medium wil gebruiken dat vooral voor tekst is bedoeld. Overigens had ik zelf het antwoord kunnen geven, omdat ik een trouw bezoeker ben van het weblog van Pieter Hogenbirk. Die produceert ook voornamelijk beeld. Zijn weblog gebruikt hij vooral om nieuw werk te laten zien en ons te informeren over het wel en wee van zijn gemoed. Zo heeft hij deze week een blog over het nieuwe gemeente logo. Hij laat het zien. Het melkmeisje in twee soorten blauw, op pumps in een frivool kort rokje. Geen tekst, wel beeld. Dat zegt overigens meer dan genoeg.
Mijn weblog gebruik ik ook voor het luchten van het gemoed. Mijn medium is nog steeds het woord. Soms is het gemoed zo zwaar, dat ik er geen woorden voor kan vinden. Dat dreigt deze week. Gisteren ging ik bij mijn vriendin op bezoek, die heel ver weg is. Vanmiddag vonden we in onze sloot een ekster, die er niet hoorde. We wilden hem redden, maar de hark die wij hem toestaken maakte hem bang, Hij verzoop voor onze ogen. Hoe vind ik hier nu woorden voor? Mijn laatste weblog dateert van vijf dagen geleden en was ook al niet zo veelzeggend. Zoals mijn schilderende vrienden soms naar het woord grijpen, grijp ik nu naar het beeld.


Tuesday, January 03, 2012

Goede voornemens

Mijn leven bestaat zo langzamerhand uit lezen en schrijven. Daar ben ik heel tevreden mee. Het ontlast mijn lijf, dat aan alle kanten kraakt. Tussendoor bekijk ik kunst met een grote K, die eigenlijk niet meer mag. Toch geniet ik er met volle teugen van. Tweede Kerstdag zagen we werk van Aad de Haas in de Kunsthal en Oudjaarsdag Rubens, Van Dijck en Jordaens in de Hermitage. Ik probeerde op Oudjaarsavond ook nog Youp van 't Hek, maar die ergerde me alleen maar. Waarom stopt hij eigenlijk niet? Alles wat hij brengt is voorspelbaar en daardoor flauw. Freek heb ik nog niet bekeken, maar van betrouwbare vrienden hoorde ik dat die beter was, in ieder geval meer doorleefd. Dat kan ik ook zeggen van Aad de Haas: een kunstenaar die zijn hele ziel en zaligheid in zijn kunst heeft gestopt. Overigens heeft hij misschien niet geweten dat hij Kunst met hoofdletter maakte, of kon het hem niet schelen. Misschien is dat de reden dat hij bij het grote publiek niet bekend is. Hij heeft met zijn Kunst niet te koop gelopen.

Lezen en schrijven. Een spannende combinatie. Want hoe meer goede boeken ik lees, hoe meer ik me afvraag waarom ik mijn eigen teksten niet voor mezelf houd. Ik lees nu Portnoy's Complaint van Philip Roth. Dertig jaar geleden kon ik er niet door komen, omdat de expliciete sex me het lezen ongemakkelijk maakte. Nu moet ik er enorm om lachen. Heeft mijn glimlach om de obsessies van deze Joodse jongen in New York met het stijgen der jaren te maken? Kan ik nu pas lezen zonder er meteen mijn hele hebben en houden bij te betrekken. Als dat de opbrengst van de jaren is, ben ik daar ook tevreden mee.