Wednesday, January 31, 2007

Namen noemen

De formatie is beland in het eindstadium, als we de kranten mogen geloven. Dat betekent dat het namen noemen is begonnen. Wie wordt er minister, wie staatssecretaris? Een ding is zeker, Jan Peter wordt premier. Wat zou hij ons aangenaam verrassen als hij het niet deed, maar dat zijn dromen, en die zijn, juist, ja bedrog. Maar nu de onzekerheden:

Wordt Bos minister van Financiën? Rouvoet minister van Jeugdzaken? Aboutaleb minister van Integratie, Donner of Wolfson minister van Justitie, ? Mevrouw Maria van der Hoeven blijft minister van Onderwijs en dat is maar beter ook. Wijn wordt minister van Economische Zaken, dan kunnen hij en Bos lachebakjes spelen. Tot nu toe weinig zwaargewichten.

Ik ga er een paar noemen: prof. dr. L.J. Gunning-Schepers, voorzitter van de raad van bestuur van het AMC. Zij stal mijn hart, toen ze ongezouten liet weten, dat artsen eerst moeten helpen en dan pas aan patienten moeten vragen of ze wel verzekerd zijn! Maar ik zie haar nog niet zitten met de goedwillende jongetjes.

Guusje ter Horst, die vanaf 1 januari jl. geen burgemeester van Leiden meer is. Vorige keer werd ze ook genoemd, maar toen om een of andere onduidelijke reden gepasseerd. Ze zou volgens mij een goede minister van Binnenlandse Zaken zijn, hoewel dat geen aantrekkelijk departement is voor iemand die iets wil met de samenleving.

En misschien hebben "mijn lezers" nog andere goede kandidaten op het oog. Laat ze horen!

Monday, January 29, 2007

Mijn beste boek

NRC organiseert samen met de NPS de verkiezing van het beste Nederlandstalige boek. Om iedereen een beetje te helpen is een longlist van 250 titels samengesteld. De longlist bestaat voor het grootste deel uit boeken van na 1900. Maar Max Havelaar van Multatuli staat er ook op, evenals Eline Vere van Couperus, en Een Liefde van Lodewijk van Deijssel. Het oudste boek op de lijst is de brievenroman van Betje Wolff en Aagje Deken, de Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart. Dus geen Hooft en Vondel, geen poezie van Hadewijch.

Bij de samenstelling van de groslijst is de jury heel braaf geweest. De grote Nederlandse vier staan er ieder met drie titels op, evenals Hella Hasse en Nescio, en Louis Paul Boon, Alberts, Elsschot en Claus. Misschien is Maarten´t Hart teleurgesteld, dat er van hem maar twee titels op de lijst staan en van Cees Nooteboom drie. Ik vind het jammer dat van een van mijn favoriete Nederlandse schrijvers, Willem Brakman, alleen de Reis van de Douanier naar Bentheim op de lijst staat. Maar ik begrijp best dat niet alles op de lijst kan. En je kunt je eigen voorkeur aangeven. Dus wat zeur ik.

Gelukkig staan er boeken op die ik heel erg goed vind, zoals De Uitvreter van Nescio, de Vergaderzaal van Alberts, het Verdriet van Belgie van Hugo Claus, de Virtuoos van Margriet de Moor, het Dwaallicht van Elsschot en de Hydrograaf van Alfred Schröder. Maar ik mis de brievenboeken van Van 't Reve, Nader tot U en op Weg naar het Einde; ik mis Bezonken Rood van Jeroen Brouwers en ook De dood kwam met Muziek van Teun de Vries.

Maar nu het lastigste. Welk boek is mijn mooiste boek. Ik aarzel tussen het Dwaallicht van Elsschot en De Vrouw met de Parasol van A.Alberts. Beide schrijvers zijn in staat om met weinig woorden een sfeer en een spanning op te roepen die dwingt tot doorlezen. Ik denk dat het Alberts wordt, omdat het boek zo mooi begint met de moeder en het kind die langs de havenkant lopen, althans dat denken we. En Willem Brakman krijgt van mij de oeuvreprijs, omdat hij in al zijn boeken een hele hoge kwaliteit haalt.

Saturday, January 27, 2007

Paarden van Marrum

Daar zijn ze weer, de paarden van Marum. Deze foto heeft de Zilveren Camera gewonnen van World Press Photo. Mooie foto, zou je zeggen, zo met dat witte paard als symbool van hoop en vrijheid in het midden. Maar er is veel mis met de foto, zeggen kenners. Hij is geshopped. Dat witte paard stond er vermoedelijk niet. Dat is er met hulp van Photoshop neergezet, en de dreigende wolken zijn ook wat bijgekleurd.

En er is nog iets. Geeft deze foto de nieuwswaarde weer van de paarden die dreigden te verdrinken op het wad, voordat ze door die vier fiere meiden werden gered. De foto van de redding verdiende eerder de camera, vind ik achteraf. (zie Vrouwenmoed 1 in november van dit weblog)

Nog steeds is het een mooi plaatje, maar niet voor de Zilveren Camera.

Friday, January 26, 2007

Ongehoorzaamheid

De Magdalena Sisters blijven me bezighouden. Waarom is de macht van het systeem, van de groep zo eng groot. Waarom deden die nonnen mee aan het vernederen van de jonge meiden? Waarom zorgden ze niet voor troost, voor nieuwe leven? Waarom zwijgen moeders als hun dochters worden verkracht? Waarom laten Islamitische vrouwen toe, dat de clitoris van hun dochters wordt verminkt? Waarom worden ze niet ongehoorzaam en waarom kiezen ze niet onvoorwaardelijk de kant van de slachtoffers? Wat houdt hen tegen?

Natuurlijk zijn hier boeken over vol geschreven. Beste boek is volgens mij nog steeds Massa en Macht van Elias Canetti. Niet mee doen met de groep en de gevestigde orde betekent afwijzing en eenzaamheid. Hoon zal je deel zijn. Het vergt moed en durf om zo ver te gaan. En niet iedereen wil de held spelen. Allemaal begrijpelijk. Maar in het geval van de Magdalena Sisters zijn er wel heel veel meelopers. Ouders, die de andere kant opkijken als hun dochters gehaald worden, vrienden en familieleden die het laten gebeuren. Maar vooral die idiote nonnen. Die hadden toch ook een andere gang kunnen gaan??

Thursday, January 25, 2007

Tussen vrouwen en mannen

Eigenlijk heb ik er geen verstand van, zegt mijn vriendin, en mag ik over dit onderwerp niks zeggen. Maar na het zien van de film de Magdalena Sisters kan ik me niet inhouden. In het katholieke Ierland van de vijftiger jaren werden meiden die ongewild zwanger werden, of alleen maar verkracht of aangerand naar de nonnen gestuurd voor heropvoeding. Daar werden ze gestraft, gekleineerd en lelijk gemaakt. Bij het zien van de film dacht ik steeds: "Kom op nou! Doe iets! Sla terug!"

Waarom doen die meiden niks. Samen sta je sterk, heb ik vroeger geleerd. Moet toch voor hen ook hebben gegolden. Erger vind ik dat de vrouwen, die toch al slachtoffer zijn worden gestraft en de mannen ongemoeid worden gelaten. Wij schoppen ze niet tegen hun edele delen, we vragen ze zelfs niks. We weten immers allemaal dat zij er immers niets aan kunnen doen. Hun hormonen zitten in de weg, en kennelijk hadden ze in Ierland nog geen hoeren waar ze tegen betaling hun lusten kunnen botvieren.

Dat is lang geleden, zal iedereen nu roepen. Het is nu stukken beter. Los van onze Islamitische lotgenoten, wil ik dat graag geloven, maar ik blijf het toch moeilijk vinden, dat mannen nooit ter verantwoording worden geroepen. Integendeel. Dat wij ze nog steeds laten denken, dat zij de norm bepalen. Dat ze mogen slaan en schieten, verkrachten, oorlog voeren. Wanneer grijpen we nou eindelijk eens de macht?

En laat er geen misverstand over bestaan: Ik vind dat vrouwen hun lijf mogen verkopen tegen betaling, als zij zelf maar het geld opstrijken. Waarom zijn we niet meer solidair?

Wednesday, January 24, 2007

Kunstprijzen Huizen 2006


De spanning stijgt. De dag van de prijsuitreiking nadert. De jury is klaar! Maar ze houden de kaken stevig op elkaar. Zelfs de voorbereidingsgroep weet van niets. En zo hoort het ook. Natuurlijk zijn we wel nieuwsgierig en gissen we wat af. Valt mee dat we nog geen weddenschappen hebben afgesloten. Kan alsnog. Hoorde in Amerika, dat je daar op alles kunt wedden: uitslagen van wedstrijden, maar ook of het de volgende dag gaat regenen, of het een jongen of een meisje wordt, welke kleur auto het meest wordt verkocht. Doen we hier nog niet.

Wat zal de jury hebben laten tellen, hoe zullen ze hebben gewikt en gewogen. De gekandideerde fotograaf Bert Teunissen is vermaard en heeft op dit moment een prachtige expositie met zijn domestic landscapes in Huis Marseille in Amsterdam. Cherry Duijns is ook niet onbekend. Hij maakt verhalende en kunstzinnige documentaires en schrijft boeken. Beatrix Frederick heeft weer een expositie in Japan, waar haar schilderijen erg geliefd zijn. Maar is landelijke en zelfs internationale bekendheid een bewijs van kwaliteit? En moeten we vanwege die bekendheid het werk hoger aanslaan dan de beelden van Domique Prins en Fanny Kiezenberg, de schilderijen van Pieter Hogenbirk en Peter Kos, of van Tiny Kruijmer Vos? Ik zou het niet durven zeggen en ben blij dat we een deskundige jury hebben.
 
Die gaat zich uitspreken op 3 februari a.s. om 20.00 uur in de Graaf Wichman. De voorbereidingsgroep is nu vooral bezig om ervoor te zorgen, dat de prijsuitreiking een feestelijk gebeuren wordt. Daarvoor zijn natuurlijk allereerst mensen nodig. Daarom hopen we dat veel dorpsgenoten het feest willen meemaken. Dat is goed voor de kandidaat-prijswinnaars, het is goed voor het kunstklimaat in Huizen en daardoor ook goed voor het dorpsgevoel. Er valt in dit dorp iets te beleven, en het is ook nog van hoge kwaliteit!

Daarom zijn we ook blij dat we Janne Schra en Room eleven hebben kunnen strikken. Janne is geboren in Huizen, is hier naar school gegaan. En Janne is nog steeds een beetje van ons. En daarom zijn we trots dat ze onlangs de ESSENT prijs heeft gewonnen, en dat ze in Goedemorgen Nederland haar verhaal heeft mogen vertellen. Room Eleven maakt mooie muziek en Janne is een echte podiumpersoonlijkheid.

Dat gaat Daan Loenen misschien ook wel worden. Daan en zijn band Driven wonnen onlangs de Cor Bakkerprijs voor aanstormend talent van RTV Noord Holland. Wij wilden Daan laten optreden in het programma geKUNSTeld voor de Huizer middelbare scholieren. Daan wilde op het grote podium en daar is nog geen plek voor hem. Dus zal hij niet optreden. Dat is een fikse gemiste Kans.

Monday, January 22, 2007

Rekenkamers mannenbolwerk

Lokale rekenkamers bestaan voor het overgrote deel uit mannen. Amper twintig procent van de externe leden is vrouw.

Uit onderzoek van Binnenlands Bestuur blijkt dat een vrouw in zestien kamers het voorzitterschap bekleden.

Ik ben een van die zestien vrouwen, en ik ben natuurlijk benieuwd hoe dit komt. Willen vrouwen niet, of worden ze niet aangesteld? Zou het komen door de naam. Rekenen doe je met geld, en een eenzijdige focus op geld is voor veel vrouwen te weinig. Of zit ik er helemaal naast.

Ik zou nou toch zo graag willen, dat de lezers van mijn weblog hun licht hierop willen laten schijnen.

Sunday, January 21, 2007

Leguanen

Het commentaar op het verhaal over de leguanenplaag van Monica Lemmens, die jarenlang op Curacao heeft gewoond, wil ik een ieder die dit weblog leest, waarvoor dank, niet onthouden:

Monica said: Ik heb genoten van je reisverslagen!Maar leguanen; daar moet je soep van koken! Op Curaçao schoten jongetjes, jongens en mannen met katapults op die beesten, bonden de pootjes boven de rug, en namen de beestjes mee naar huis voor in de soep. Het schijnt naar kip te smaken.....

Thuis en met de neus in de boter



Aankomst woensdagmorgen op de luchthaven rustig, geordend en vertrouwd. Vlucht duurde overigens maar zeveneneenhalfuur. Vlogen met de storm mee. Iedereen spreekt Nederlands en is verstaanbaar. Moesten we een paspoort laten zien? Koffers liggen op de band die is aangegeven. Niemand toont belangstelling in onze bagage. Charlotte haalt ons op.


Buiten is het grijs en grauw. Geen blad aan de bomen en een loodgrijze lucht. We steken onze nek in onze jassen, die we gauw uit de koffer hebben gehaald. Brr. "Het gaat stormen", zegt Charlotte. En dat ging het. Het gaf ons wel de gelegenheid om binnen te blijven, bij te slapen en te wennen. Dat doen we overigens nog steeds. Zeer tegen onze gewoonte worden we de laatste dagen pas tegen negenen wakker.
Langzaam druppelen de boodschappen binnen. Het college van Zaltbommel heeft positief gereageerd op het eerste onderzoek van de Rekenkamercommissie Zaltbommel. We hebben het sturen van de gemeenteraad van grote projecten onderzocht. Meer kan ik er nog niet over zeggen, omdat het rapport pas op 1 februari a.s. openbaar wordt. Dan ga ik het aanbieden.
De jury voor de Kunst- en Cultuurprijzen Huizen 2006 is klaar. "Ging goed", zegt Pauline van de bibliotheek en lacht geheimzinnig. Ook wij van de voorbereidinsgroep mogen niets weten voor de prijsuitreiking. Zo hoort het ook! Het programma voor de avond vergt nog enige afstemming: wie doet wat? Janne Schra met Room Eleven verzorgt het deel voor de prijsuitreiking. Ik ben blij dat we haar hebben kunnen strikken, voordat bekend werd dat zij en haar band de ESSENT prijs hebben gewonnen. Na de prijsuitreiking gaan we dansen op de muziek van Paula's Soul Machine. Moet nog een mooie jurk uitzoeken.

Alsof ik al niet genoeg aan mijn hoofd heb, belde zaterdag een mevrouw van de PvdA of ik belangstelling heb om te solliciteren naar de functie van gedeputeerde in Utrecht. Ze hebben nu slechts mannelijke kandidaten, en dat moet anders. Dat vindt zij en vind ik ook. Maar ik vertel haar dat ik mijn lidmaatschap heb opgezegd en een beetje ben uitgekeken op het politieke gedoe. Haar reactie is voorspelbaar. "Juist dan is het goed om niet langs de kant te blijven." Dat vond ik vijf jaar geleden ook nog, en dus werd ik raadslid. Nu weet ik beter. Ik ga het haar fijntjes laten weten.
Werk zat, zie ik in de krant. Er is veel opwinding over het slechte taalgebruik van studenten. Ze kunnen niet denken, niet formuleren en niet spellen! Hoe zou dat nou komen? Anders dan anderen denk ik niet dat het zin heeft om aan het einde te beginnen. Ik zou best iets willen bijdragen aan het begin. Leer mensen, en niet alleen jonge mensen, om goed na te denken en zet dan de vervolgstappen. Misschien moet je nog verder terug. Leer mensen eerst eens om goed te kijken en te luisteren. En wees eens een beetje zuinig op elkaar.

Er was nog meer, maar daarover later. Ga nu eerst weer eens verder met de beelden van de vakantie.

Friday, January 19, 2007

Leguanenplaag


Leguanen zijn misschien wel mooi om te zien, maar ze zijn met te veel, lees ik op de weblog van Niels Hemmeriks www.weblogamerika.nl/rss.xml, die op de fiets door Amerika reist. Toen ik de foto's van de leguanen uit Boca aan Charlotte liet zien, riep zij meteen: zij zijn toch een plaag?! Ik wist dat niet, maar zij bleef stellig volhouden. En dus gingen we via Google op zoek op het internet. En toen kwamen we bij de site van Niels, die op 11 januari 2007 schrijft, dat in de gemeenteraad van Boca is gesproken over de leguanen. Opruimen kost veel geld en dat gebruikt men in Amerika niet graag voor publieke doeleinden. En omdat de boeren uit Boca al lang zijn verdreven en dus geen last hebben van de leguanen, zullen ze nog wel een poosje met rust worden gelaten. Totdat ze de tuinen van de rijke mensen leegvreten.


Want leguanen gedijen prima in een subtropisch klimaat waar ze geen natuurlijke vijanden hebben. Bij een autotochtje in het rijke Boca zagen we weliswaar vier zwarte gieren zich ontfermen over een leguanen kadaver, maar gieren vallen geen levende leguanen aan. Ik vond ze al zo voorwereldlijk, toen ik ze fotografeerde. Zeker de grote, bruin-oranje mannetjes. De groene vrouwtjes zijn een stuk kleiner en minder griezelig. Die maar laten leven en de mannen afschieten?

Tuesday, January 16, 2007

All the American Way

Het zit er bijna op. Vanmiddag pakken we de Tri-Rail om naar het vliegveld te gaan. Daarvoor ga ik eerst nog met An naar de Gym. Morgen zijn we thuis. We hebben veel gezien, veel gehoord en veel gedaan. We hebben van de natuur genoten, hier rond Boca en op de Keys. Zagen witte en zwarte ibissen, Iguanen, krokodillen, zeeschildpadden, witte reigers en de kleine blauwe reiger, een veelkleurige Amerikaanse hoen, pelikanen, ook witte, witte reigers en zilverreigers, ooievaars, turkey gieren en zwarte gieren, aalscholvers en Anhinga's en heel veel soorten bloemen, teveel om allemaal op te noemen.

We hebben ook heel sociaal gedaan. Bij An staat de deur altijd open en voor iedereen. De eerste week waren de kleinkinderen vrij van school. Moeders werken, en de kinderen worden door Oma An opgevangen, vermaakt en opgevoed. Ze gingen mee naar Loxahatchee, naar Gumbo Limbo, naar Spanish River Park, naar het strand en met het tochtje op de boot. Ze kijken en zien, wijzen en vragen. Een leven van jewelste.

's Avonds gingen we dikwijls uit eten. We aten met An in Delray Mexicaans, met Ceasar Frans in Bistro Provence, met Sheldon en Sharon iets eclectisch, ja heus zo noemen ze dat hier, in Holiday Inn, met An een echt Amerikaans ontbijt bij Olympia, een Hamburger bij een drive-in Mac Donalds en een hotdog in een grote superstore. Het lekkerst aten we bij An-zelf. Vooral haar Key Lime Pie is niet te missen. We hebben An aangeraden er een handelsmerk van te maken, zoiets als het hazelnootgebak van Maison Kelder. Want Amerikanen kunnen alleen gebak maken, dat mierzoet is en verder geen smaak heeft, of het nou Key Lime heet, of Chocolate cake of Cheesecake. Dat is alleen voor kinderen en zoetekauwen.

Ik ging drie keer met An naar de Gym. Fitness for Women only staat er op de gevel. Het is er groot, ruim, en ook wat kil, althans in de hal met toestellen. An doet vooral classes, en dat is veel socialer. In de hal met toestellen zitten vrouwen van alle leeftijden op de apparaten hun programma af te werken. Ze kijken erbij televisie op hun persoonlijk scherm of lezen. Er wordt niet gezellig gekeuveld, zoals bij sportschool Rebel. Dat gebeurt pas, als de classes uitgaan. Als je traint, train je. De mannen van Rebel zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen.

We gingen veel en vaak winkelen. Kijken en kopen. We waren in Mizner Plaza, het duurste en mooiste winkelcentrum van Florida. We dronken er echte koffie en ook dat is zeldzaam hier. We zagen er in een galerie schilderstukken van Venetie. Die hangen waarschijnlijk in die protserige palazzo's die we niet van binnen hebben gezien. Er hingen ook copieen van Rothko en Turner. Die worden in grote aantallen vervaardigd en vermoedelijk gekocht. Wij keken alleen.

Kopen deden wij in immense superstores waar veel twee voor de prijs van een is. Happy Hour noemen we dat inmiddels, naar het drankuur waar mannen twee voor de prijs van een kunnen drinken en vrouwen helemaal niets betalen. We hebben ons afgevraagd of we dat nog kennen in Europa.

En nu gaan we dus back home met een hoofd vol indrukken en een toestel voor foto's.

Sunday, January 14, 2007

Sunset

Geen woorden nodig. Sunset op het zuidelijkste puntje van Amerika.

Me and my SUVVI

Ik had An nadrukkelijk gevraagd een Compact car te bestellen, een Ford Focus, of iets Japans, of misschien wel een leuke VW, maar die waren op. De vraag was dus of ik bezwaar had tegen een SUV (Sport Utilited Vehicle). De mevrouw, die trouwens op Condaleeza Rice leek, wees op een glimmend groot zwart ding op de parkeerplaats. Geen bezwaar, zei ik, beseffend dat compacts zeldzaam zijn in dit land. Je ziet ze wel, maar dan zijn het de dure Europese modellen.

En dus reed ik weg in een grote zwarte 4WDR met automaat. Beide was dik wennen. Flink gas geven bijvoorbeeld heeft met een automaat weinig zin. Het ding heeft zijn eigen ritme en tempo. Overigens hebben bijna alle andere auto's die hier rondrijden ook een automaat. Daarom geldt hier: KEEP YOUR LANE EN HOUD AFSTAND. Het gebeurt zelden dat een neus op je bumper verschijnt. Je ziet hier nauwelijks nerveuze autorijders.


Amerikanen hebben een obsessieve relatie met safety. Ook de SUVVI was zwaar beveiligd. Zo zwaar, dat ik hem onderweg niet meer aan de praat kreeg. Mijn automaat deed het niet. Op de knuppel zit een soort knop die je moet indrukken, alvorens je hem in reverse of in drive kunt zetten. We deden iets niet goed, dat begreep ik nog net, maar wat. Wij de auto uit om opnieuw te beginnen. Het kostte een kwartier alvorens ik begreep dat je de voet op de rem moet houden, voordat je de knuppel kunt bewegen. Zo kun je niet per ongeluk in de sloot of tegen een eigendom van een ander rijden.


Bij het hotel kregen we de kofferbak niet open. Wij weer van alles en nog wat geprobeerd met de sloten. Een keer knippen met de automatische portier vergrendeling, twee keer knippen, alleen de portierdeur openen. Het haalde niets uit, behalve geblaat van de toeter. De achterbak bleef dicht. In het instructieboekje kon ik niets vinden over een achterdeur, een bagageluik of iets anders. Maar 's nachts bedacht ik me, dat je twee keer snel achter elkaar moet knippen. Toen ik dat de volgende morgen probeerde lukte het. Achterbak ging open.


Ik hield mijn hart vast, toen we benzine moesten halen. Hoe zouden ze de benzinedop hebben vergrendeld? Niet dus. Misschien vergeten? Of kennen ze hier geen bezinedieven. Benzine kost hier immers slechts US$ 2,20 voor een gallon. Een dollar is ongeveer 0,80 Eurocent, dus een liter kost nog geen 0,50 Eurocent. Kun je heel wat voor rijden, zelfs met een SUVVI.


Gisteren het laatste kleine drama. We waren met de kids naar Spanish River Park en hadden de SUVVI genomen. Kids en grote mensen uitgelaten, voordat ik de auto weg zou zetten. Toen die eindelijk goed geparkeerd stond, kon ik er niet meer uit. Sleutel zat vast in het slot, portieren waren dicht. Een eindje verderop zag ik mijn vrienden wuiven. Hi Nel, we're here! Leuk, leuk, maar hoe kwam ik uit de auto? Kalm blijven en goed nadenken. Wat doe ik fout. Sleutel omdraaien alvorens de knuppel in de Parkeerstand staat. Doet die dus niet.


Morgen gaat die terug naar het Verhuurbedrijf. Hij heeft voor een hoop hilariteit gezorgd. Mensen zullen denken dat ik de SUVVI ben.

Friday, January 12, 2007

The Keys


Daar gingen we dus met onze gloednieuwe SUVVI (PCHoofttrucker) zuidwaarts. Drie dagen op eigen benen in dit immens grote land. We namen de Florida Turn Pike. Dat is de Autoroute du Soleil, maar dan op zijn Amerikaans. Hier betaal je om de twintig miles 1 dollar tol. Je geeft dat aan een meestal vriendelijke zwarte mevrouw in het hokje. Je wordt geboden in je auto te blijven. Amerikanen hebben een sport gemaakt van het eisen van schadevergoedingen.

In Florida City namen we de US 1 over de Keys. De Keys zijn een verzameling kleine eilanden, die met elkaar verbonden worden door dammen en bruggen. Een paradijs voor vissers, natuurgenieters en zonaanbidders. In Amerika wordt de natuur ook bedreigd, en daarom zijn er op de Keys wel twintig nationale of private natuurparken. Allemaal met de bedoeling ons te laten weten dat wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit kwetsbaar is.

In John Pennekamp Coral Reef natuurpark zagen we in de aquaria de vele fraaie vormen koraal die hier in een lang lint voor de Atlantische kust liggen. Het koraalrif is het leefgebied van honderden vissoorten, allemaal even bont gekleurd. Je kon er snorkelen, diepzeeduiken en een tochtje maken met de glassbottomboat. We deden het allemaal niet.. We maakten een boardwalk door het mangrovebos. Een mens moet keuzes maken, ook hier. En tot nu toe preferen we buitenlucht.

Eindbestemming was Key West. We vonden er een karakteristieke Inn, waar we goed en niet al te duur konden overnachten. (zie foto) Key West is een trekpleister voor jonge stellen op huwelijksreis, voor homo's en lesbians, voor motorrijders, voor alle mensen die even het moordend Amerikaanse tempo willen ontvluchten. In Key West hoor je veel muziek uit de sixties en seventies. In Key West leven Vietnamveteranen en andere randfiguren. In Key West kun je zien hoe ze Cubaanse sigaren maken en roken.

Natuurlijk is de belangrijkste trekpleister Hemmingway House en bar Sloopy Jo. We hebben binnengekeken en geconstateerd dat er veel nostalgie is. We versterkten het trage gevoel met een prachtige zonsondergang aan het zuidelijke strand. Aan de horizon wisten we Cuba. We slenterden door de oude haven. Zagen oude schepen die door hun eigenaars gepoetst en gelapt worden. Ergens buitengaans lag voor anker een oude, verroeste casino boot. Het bracht de fantasie op gang.

De veelkleurige huizen in Carrebean style hebben we meervoudig vastgelegd op de foto. Die moeten nog worden afgedrukt en volgen dus. Nu zijn we weer terug in de serieuze wereld. Vanavond gaan we uit eten met de Westervelds. Ik heb geen flauw idee wat ik me ervan moet voorstellen, maar zo doen we dat hier. Key West zal nog wel even in mijn hoofd dromen.

Tuesday, January 09, 2007

Weemoed


Amerika is het land van de hoop, van het geloof in de toekomst en van de onbegrensde mogelijkheden van de mens. Dat voel en zie je hier overal. Op straat, op televisie, in winkels en in de buurt waar wij wonen. Zondag genoten we een Amerikaans ontbijt in Olympia met heel veel Amerikanen. " Where are you from", vroeg de eigenaresse. En An antwoordde naar waarheid: " we're all from Holland. But I live here." En toen ze op de vraag van de mevrouw zei, dat ze woonde in Boca, lichtten de ogen op: "Ah Babe, rich and famous!"

Amerikanen bouwen. Iedereen wil hier in de buurt wonen, omdat er een directe verbinding naar zee is via de intercoastal. Nieuwe rijken kopen de oude huizen, slopen die en zetten er heuse palazzo's voor in de plaats. Aan het dok liggen de grote plastic boten. Overigens ligt hier voor een zeilschip. En dat zie je niet veel hier.

Het ritme is hard, hoog en stuwend. Verkeer, de stemgeluiden, de televisie. Alleen de ellenlange goederentrein die op zo'n kilometerafstand fluitend voorbij gaat doet Europees aan.

Ik lees Istanbul van Orhan Pamuk en voel het contrast. De stad aan de Bosporus is een symbool van het verleden, dat met de rivier langs glijdt. Ook voor Turken ligt de toekomst in het Westen. Het blijft de vraag of ze er echt in geloven.

Monday, January 08, 2007

Groot, groter, grootst

Alles is groot hier. Gisteren gingen we winkelen in een superstore. Iets zoals tien Makro's aan elkaar. Breed, lang en hoog. Je kunt er veel kopen en alles in grote hoeveelheden. We zochten naar een korte broek voor mij en t-shirts. We vonden ze op grote stapels. We kochten er grote zakken fruit, een dubbelverpakking wijn, een gallon melk, een halve zalm, en een grote broek.

We keken vooral naar de mensen. Overal in de store staan stands waar je kunt proeven en keuren. Die worden bemenst door gepensioneerde mannen en vrouwen met hun haar in een kapje, die heel nauwkeurig de etenswaren prepareren. Toen Ger iets wilde pakken, zei een mevrouw gepikeerd: Wait, I'm not ready yet! En tegen de mensen die achter Ger in de rij stonden: Sorry for the inconvenience. Ger is doof en ook hier is dat soms gemakkelijk.

Amerikanen zijn nette mensen. Althans de Amerikanen die het gemaakt hebben. Voor het verlaten van de superstore aten we met velen een "uitsmijter": een grote hotdog. We dronken er een grote cola bij, en grote hoeveelheden condiments gestapeld op kleine tafeltjes. Bij ons zou zoiets een troep van jewelste geven. Hier ruimt iedereen zijn troep netjes op, voordat ze weggaan. Als je het niet doet, word je tot de orde geroepen.

Nu heb ik ook al een grote auto. Als iemand me vertelt zou hebben dat ik ooit een SUV/PC Hooft trucker zou rijden, had ik hem uitgelachen. Voor alle zekerheid: een SUV is ook hier een grote kist op wielen. Wij hebben er een gehuurd om naar de Keys te gaan. Ik had An op het hart gedrukt een compact car te reserveren. Dat had ze braaf gedaan. Maar de compact cars waren uitverhuurd en dus rijden we nu, voor hetzelfde geld, in een grote zwarte jeep. Een groot mens in een hele grote auto. Ik begin er al bij te horen.

Leguanen

"We gaan leguanen kijken" kondigde An gisteren aan. Wij dachten dat we mee werden genomen naar een heuze dierentuin. Niets was minder waar. Op een minuut of tien lopen is een kanaal dat de Everglades verbindt met de Oceaan. Het ligt midden in de bebouwing. Links en rechts staan huizen en kantoren. In het gras en op de stenen zitten reusachtige beesten. Je gelooft je ogen niet. Leguanen. Niet een, maar tientallen. De vrouwtjes bescheiden groen, de mannen overweldigend gekleurd.
Ze zien er gevaarlijk uit, maar ze zijn vriendelijke planteneters.

Saturday, January 06, 2007

Blije mensen

Amerikanen zijn blije mensen en dat willen ze laten weten ook. Althans de Amerikanen die het goed hebben. Gisteren gingen we uit eten in Delray. Delray ligt tussen Boca en Palm Beach. Delray is een winkelstraat met een opgeknapt school square en een torenhoge mooi versierde kerstboom. Delray is gezellig. Er zijn veel restaurants, van Italiaans tot Braziliaans, van Japans tot Engels. Er zijn ook veel winkels met bijzondere spullen. Het is dus iedere avond druk in Delray. Er wordt gegeten en gedronken. Men ziet en wil gezien worden.

We aten in een Spaans restaurant met Mexicaanse bediening. " Hi there, how are you, nice you be here!". Ik dacht dat de ober Anja begroette als een oude kennis. Maar zo begroetten ze alle gasten. Blij, heel blij. Je bent meer dan welkom.

We aten buiten aan de straatzijde, waar geslaagde Amerikanen in Hummers, Bummers en op Harleys op een neer doorheen reden. Achter ons vierde een familie een verjaardagsfeest. Het werd een luidruchtige avond. Het eten was goed, maar niet bijzonder, behalve het toetje met brownies, cocos, ijs en chcola. Een was genoeg voor ons drieen. De wijn komt uit Californie en die is gewoon erg goed.

Na het eten liepen we rond en keken onze ogen uit bij de bijzondere spullen. In een winkel verkochten ze fantastisch glaswerk. Er stonden in de etalage twee zacht gebrandschilde lampen. In de vitrines vazen, kaarsenstandaards, lampen, theepotten, schalen. Er zijn veel rijke mensen in Florida, die graag laten zien dat ze veel geld en smaak hebben. Voor hen zijn die glaswerkproducten bedoeld. Die kunnen ze in hun ruime Palazzo's zetten.

Aan de buitenrand van Delray is nog wat gewoon leven te bekennen. Daar staan oude, karakteristieke houten huizen uit andere tijden. Het was er al donker toen we de auto ophaalden. Ineens een hele andere wereld.

Friday, January 05, 2007

Loxahatchee Park

Tien kilometer landinwaarts, aan de rand van de Everglades, ligt Loxahatchee National Wildlife Park. In Amerika betaal je entree met het parkeergeld voor de auto. Als je op de fiets bent, heb je dus bijna overal gratis toegang. De vriendelijke parkwachter vertelde ons dat er weinig kans was, dat we krokodillen zouden zien, omdat het niet warm genoeg was. Het water droop langs mijn lijf, maar er was geen zon.

Bij binnenkomst waande ik me in het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten. Overal opgezette dieren, foto's, aquaria en terraria. Maar daarvoor waren we niet gekomen. Ik wilde naar buiten, naar het oerwoud. We liepen de boardwalk en zagen bomen en planten die we nog nooit eerder in het echt hadden gezien. We speurden naar leguanen, krokodillen in het kroostgroene water. Maar geen rimpeling.

Wel buiten in een klein plasje. Daar lag op een boomstronk een kleine stil te slapen. Je moest goed kijken wilde je hem zien. Lichte teleurstelling? Eerst wel. maar een grote van twee meter, die bij een visser lag te wachten op een lekkere hap, maakte veel goed. En in die open vlakte was genoeg ander moois te zien: hele grote witte reigers, kleine blauwe reigers, een vreemd soort aalscholver, prachtig groenblauw gekleurde hoen, moeraslelies, en hele mooie luchten.

Natuurparken zijn dus niet overal hetzelfde.

Foto's volgen. Voorlopig zoek ik download software voor mijn Canon EOS 350D. Als iemand weet waar ik die kan vinden, laat het mij weten.

Thursday, January 04, 2007

Welcome in America

De aankomst op Miami airport was chaotisch. Veel waarschuwingsborden! Neem geen ziektes mee, geen voedsel, geen bloemen, geen dieren. Maar wees welkom. Veel paspoort controles, fingerprints, declarationforms, foto's e.d., maar wees welkom. Ergens in de spelonken van het vliegveld zochten we onze koffers. Veel passagies uit alle delen van de wereld, geen bagage wagens, geen koffers, althans niet waar ze waren aangekondigd. Toen we de moed al hadden opgegeven, zagen we ze ergens in een hoek op een hoop. Welcome in America.

Maar toen de lachende hoofden van Anja en Caesar achter het glas. Wees welcome. We haalden opgelucht adem. Het was toch gelukt en waarom ook niet.