Sunday, December 31, 2006

Thursday, December 28, 2006

Armoede en perspectief

Je moet goed kijken wil je de armoede zien. Mensen lopen er niet graag mee te koop. Het pleit voor politici als Andre Rouvoet en Job Cohen dat zij hun ogen er niet voor willen sluiten. Politici die in de banken van raadzalen of van de tweede kamer blijven zitten, zien het niet. Daar heerst geen armoede. Als je op straat kijkt zie je een groeiende groep mensen, die het hoofd niet boven water kan houden. Dat is niet relatief, dat is de realiteit. Vooral onder ouderen met alleen AOW en eenoudergezinnen groeit de armoede, alle mooie woorden van Balkenende c.s. ten spijt.

Veertien procent van alle kinderen leven onder de armoedegrens! Veertien procent van alle kinderen!

Meer geld en ook voedselbanken, hoe sympathiek ook, helpen maar tijdelijk. Alleen perspectief helpt echt. En niet perspectief in mooie woorden op papier. Maar perspectief in de dagelijkse praktijk. Dus laten ze in Den Haag ophouden met hun illusiepolitiek. Alleen roepen dat al die mensen aan de slag moeten helpt niet als er geen werk is. En iedereen die goed kijkt, weet ook dat bij een aantrekkende economie de grote groep mensen die al lange tijd in de bijstand zitten niet zonder slag of stoot aan het werk kunnen. Vraag en aanbod sluiten niet goed op elkaar aan.

Toch biedt werk perspectief. Dat klopt. Het zorgt ervoor dat mensen hun huis uitkomen en deelnemen aan de samenleving. Dus laat Den Haag nu meteen zorgen dat werken met behoud van uitkering mogelijk wordt, dat er direct leerwerktrajecten ingericht worden, en dat op lokaal niveau gesubsidieerde banen worden gecreëerd. Juist in de groep die tot nu toe “kansarm” wordt genoemd, moet geïnvesteerd worden. Niet pamperen, maar aanpakken. De samenleving schreeuwt om mensen die aan de slag willen.

Ondertussen kunnen allerlei liefdadigheidsinstanties er wel voor zorgen dat mensen in de tussentijd te eten hebben.

Tuesday, December 26, 2006

Extra beveiligde fietsenstalling

Plaats: de fietsenstalling bij het station Naarden Bussum. Tijd: eerste Kerstdag twee uur. Attributen: Twee fietsen, een chipkaart! Personages: Ger en ik op weg naar Amsterdam.

We plaatsen de eerste fiets in de goot, zoals het bord het voorschrijft: "Plaats de fiets in de goot!" We stoppen de chipknip in de kaartlezer. We wachten. "Neem de chipknip uit", zegt de kaartlezer. We doen het. We horen gezoem en een van de getraliede draaideuren gaat open. "Snel", roep ik tegen Ger en die holt met fiets door de lage ingang. De deur zoemt ook weer dicht. Ger staat met fiets aan de andere kant.

"En nu?", vraag ik dom. "Nu jij", zegt Ger. Ik had het kunnen voorspellen. Ik pak de chipknip door de tralies, zet mijn fiets in de goot, steek de chipknip in de kaartlezer, en er gebeurt niets. "Probeer het nog een keer!" zegt Ger door de tralies en natuurlijk doe ik dat. Fiets in de goot, chipknip in de kaartlezer en toen zag ik op het display: "Fiets is al binnen." Ik keek naar mijn fiets in de goot en begreep dat hier niet mijn fiets werd bedoeld.

"Dit gaat niet", zei ik tegen Ger aan de andere kant van het hek. "Kom jij er maar eerst uit. Stel je voor." Ik gaf haar de chipknip, en las voor wat ze moest doen. "Chipknip in de kaartlezer en het hek gaat open." Hij deed het, verdomd hij deed het. En Ger stond ineens naast me. Dat was in ieder geval iets.

"Wat nu?" Er is een intercom en dus drukten we op de grote rode knop. Eerst klonk muziek en vervolgens een luide toeeeeet. Het duurde lang voordat we een blikken mannenstem hoorden. We legden het probleem voor. Twee fietsen en een chipknip. "Dat gaat niet" zei de meneer in de intercom. "Per chipknip een fiets." Ik geloofde mijn oren niet. "Wat doen we dan met de tweede fiets?" Het antwoord was voorspelbaar: "Per chipknip een fiets."

We hebben de duurste fiets in de extra beveiligde fietsenstalling gezet, de andere bij de grote hoop onbewaakte fietsen, we zijn naar Amsterdam gegaan, en bij terugkeer lukte het om de dure fiets uit de stalling mee te nemen. De andere stond er ook nog.

Het zal nog wel een tijdje duren voordat ik aan deze gemechaniseerde wereld gewend ben. Ik kan er gelukkig om lachen.

Monday, December 25, 2006

Vrede op Aarde



Het is nog niet erg lang geleden, dat je dat elkaar wenste bij Kerst: Vrede op Aarde. Ik hoor het niet meer. We wensen elkaar "mooie feestdagen" en daar blijft het bij. Het lijkt erop, dat iedereen zich heeft neergelegd bij de troebelen in de wereld. We doen het met de relatieve rust. We denken dat we de armoede, honger, burgeroorlogen in Afrika niet kunnen oplossen, en het stelt ons gerust dat de Arabieren in het Midden Oosten nu tegen elkaar vechten in plaats van tegen ons.

Politici gaan ons voor in geruststellen. Bij de laatste verkiezingen in ons kikkerland speelde het buitenland geen rol. Idioot eigenlijk als je in ogenschouw neemt dat de economische opleving een hoop van onze binnenlandse problemen heeft opgelost. In de zorg gaat het beter, zeggen de rekenmeesters, het aantal armen daalt, ouderen worden steeds rijker. en nu mag een generaal pardon ook ineens. Die 26.000 of 39.000 kunnen we er nog wel bij hebben.

Gelukkig zijn er denkers, die over de grenzen blijven kijken. Hans Magnus Enzensberger schreef een essay over de radicale zelfmoordterrorist. Hij laat de schaduwzijde zien van de mondiale ecomonische groei. Vroeger, alweer vroeger, ik word nog een romanticus, had je boeren, burgers, buitenlui, nu zijn er winnaars en verliezers. De winnaars zijn de mensen met geld, de verliezers bijten op een houtje in het verdomhoekje. Verliezers willen winnaars worden. Aziaten doen hun best en het gaat ze vermoedelijk lukken. Arabieren lukt het niet, die voelen zich vernederd en beledigd.

En kennelijk kunnen zij niet de kracht vinden om zich op te werken, ondanks de oude beschaving en de vele verlichte geesten in hun midden. Volgens Enzensberger geven zij altijd de schuld aan de anderen. Misschien komt dat wel omdat zij niet in hun spiegel mogen kijken, en daardoor niet zien dat ze hun rijke oude beschaving vernietigen, dat ze de helft van hun volk achterlijk houden, en dat ze te weinig doen aan vernieuwing.

Boosheid en angst maken blind! Dat geldt niet alleen voor de buitenstaanders. Dat geldt ook voor de mensen in dit kikkerland, die de deuren en ramen dicht willen houden. Kijk om je heen en zie welk een rijkdom er is bij anderen.

Vrede op Aarde!

Sunday, December 24, 2006

Eind in zicht

Nog een dag of vijf en ook dit jaar is weer voorbij. En wat voor jaar. Net alsof ik er tien in een heb gedaan. Het begon met mijn zusje (67) die het net haalde na een zware longontsteking op een verzwakt lijf. Toen was er op 15 maart het afscheid van de politiek. Jos Verdier noemde in zijn afscheidswoorden mijn voortdurende inspanningen voor de mensen in de samenleving die het echt nodig hebben en mijn allergie voor macht. Maar eerst had ik nog meegewerkt aan de keuze van de nieuwe burgemeester. Daar mag ik hier niets over zeggen, behalve dat het me geleerd heeft dat ook dit niet gaat zoals het zou moeten gaan.

En toen ging ik naar het ziekenhuis voor een eenvoudige heupoperatie. "We doen er wel driehonderd per jaar", had de orthepedisch chirurg geantwoord, toen ik vroeg wat er mis kon gaan. Dat was geen antwoord op de vraag en dat zou ik weten. Na vijf dagen was ik thuis met een kunstding en twee oefenkrukken. Die gebruikte ik fanatiek, alsof ik een wedstrijd moest winnen. Na vier weken kon ik met een kruk lopen. De terugslag kwam onverwacht.

Op bevrijdingsdag lag ik weer op de operatietafel. Nu met een onaangename en agressieve infectie. Er volgden vier weken ziekenhuis met intraveneus antibioticum. Ik probeerde een beeld van de toekomst te krijgen, maar die bleef duister. Ook toen ik na vier weken naar huis mocht en ik nog vier weken zware pillen kreeg voorgeschreven. Op elke vraag over het waarom en hoe lang, kreeg ik hetzelfde antwoord. "Voor alle zekerheid." Ik werd er onzeker en gespannen van. Dat ging langzaam over.

De hele warme zomer worstelde ik om er weer bovenop te komen. Ik kon lopen als een kievit, maar ik bleef jankerig en onzeker. Pas na twee weken wandelen in Jarjat werd het beter. Mijn wereld was veranderd, maar ik bleef op de been. Dus pakte ik ook mijn bezigheden buitens huis weer op. De Kunstprijzen Huizen, De Voedselbank, Behoud het Oude Dorp, het onderzoek in Zaltbommel en de basisregistraties voor Hilversum.

Vroeger toen ik nog betaald werkte, verbaasde het me ook al, dat je weken met vakantie kon zonder dat er iets was veranderd. Dat was nu ook zo. Ik kon zo weer binnenstappen. Relativeert het eigenbelang wel. Ik zie me nu ook regelmatig wazig aanwezig zijn. Ik ben trager en afstandelijker dan ik was en dat is niet onaangenaam. Er ontgaat me minder.

Het rapport voor Zaltbommel is afgerond. De aanmeldingen voor de kunstprijzen zijn naar de jury en ik heb mijn bemoeienissen met de Voedselbank gestopt. Het jaar heeft me twee dingen geleerd, namelijk hoe betrekkelijk alles is en hoe belangrijk vrienden zijn. Volgend jaar mag het ietsje minder.

Friday, December 22, 2006

Kerstkaarten




We stuurden kerstkaarten en we ontvingen ze. Ik stuur kerstkaarten naar mensen van wie ik weet dat ze het waarderen. Naar mijn nichtje Corrie op Goeree bijvoorbeeld, die ik nooit zie, maar die toch familie is. Of naar een oud-collega, die wazig rondzwerft in mijn verleden, maar die ik niet wil overslaan, omdat dan de deur zo dicht is. Ik gebruik kerstkaarten dus ook om vrienden die ik het hele jaar niet heb gezien te laten weten, dat ik nog besta, dat ik nog aan ze denk en dat het volgend jaar allemaal goed komt. Als ik dan een kaart terugkrijg, begrijp ik dat de boodschap goed is overgekomen. Als de kaart uitblijft ga ik bellen.


Kerstgroeten kregen we weer vele. De meeste per e-mail onder aan een gewoon bericht. Oh ja, het is bijna zover, dus hele mooie dagen. Dat deed ik overigens ook, omdat het zo onvriendelijk staat om het niet te doen. Maar we kregen ook echte kaarten. Hoewel ze lang niet meer zo mooi zijn als vroeger, toen veel afzenders ze nog zelf maakten.

Mijn zusje is altijd de eerste. Ik heb altijd het idee, dat ze niet kan wachten tot de Sint is vertrokken. Ook dit jaar weer was die vroeg en dat doet extra goed, omdat het er vorig jaar rond deze tijd naar uit zag dat ze helemaal geen kerstgroeten meer zou schrijven. Jammer dat ze nog niet het creatieve handwerk heeft opgepakt.

We kregen ook kaarten uit onverwachte hoek van mensen die nooit schrijven, maar die kennelijk dit jaar ons wat extra aandacht willen geven. Dat hebben we ook wel verdiend. Het jaar was niet simpel en we kunnen best wat krachtvoer gebruiken. Al die mensen dus heel erg bedankt. En voor iedereen die we zijn vergeten en die is uitgeweken naar dit weblog onze beste wensen.


Onze kerstkaart van dit jaar is het uitzicht op een herfstige morgen uit het huis van Ger in Jarjat in de Ardesch. De tekst: De morgenstond heeft goud in de mond. Ook in 2007!

Thursday, December 21, 2006

De brug bij Bommel


De sfeer die Nijhoff in Moeder de Vrouw beschreef, bestaat niet meer. De Waal is een druk bevaren rivier met zwaar beladen aken die richting zee stampen. Bij Bommel hangt een nieuwe brug over de Waal, nota bene genoemd naar de dichter. Vrouwen staan niet meer aan het roer, en zingen al helemaal geen psalmen meer. En de bezongen brug is binnenkort niet meer. Actievoerders proberen hem te behouden, maar hebben van de Raad van State geen gelijk gekregen. Alsof hier gelijk en ongelijk zou bestaan.


Dus gauw maar een foto.

Wednesday, December 20, 2006

Ik ging naar Bommel


DE MOEDER DE VROUW

Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
die elkaar vroeger schenen te vermijden
worden weer buren. Een minuut of tien
dat ik daar lag, in 't gras, mijn thee gedronken
mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd-
laat mij daar midden uit de oneindigheid
een stem vernemen dat mijn oren klonken.

Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
kwam langzaam aan stroom af door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij 't roer,

en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren.
O, dacht ik, o dat daar mijn moeder voer.
Prijs God zong zij, Zijn hand zal u bewaren.

Martinus Nijhoff

Monday, December 18, 2006

Terugblik

Het einde van het jaar nadert. Veel mensen zegt dat niks. Voor hen is de laatste dag van het oude jaar niet anders dan de eerste dag van het nieuwe. Dat geldt niet voor mij. Het is mijn gewoonte om aan het einde van ieder jaar terug te kijken in een poging verleden, heden en toekomst rond te maken. Naast mijn westers lineair tijdsbesef, je wordt geboren en je gaat een x-aantal jaren later dood, voel ik ook dat het verleden doorwerkt in het heden en dat het samen een nieuw begin kan zijn. Zo iets dergelijks. Niet dat ik nog twintig kan worden, maar wel dat ik kan vernieuwen.

En dat heb ik dit jaar vaak gedaan.

Terugkijken zal trouwens een hele klus worden dit jaar. Want er is nogal wat gebeurd. Ik begon mijn dagboek dit jaar met de zin: Dit jaar word ik zestig en misschien wel wijs. Ik ben zonder meer wijzer geworden van de vier weken ziekenhuis, van het afscheid van de politiek, van mijn intrede in vrijwilligersland, maar of ik echt wijs ben geworden, weet ik niet.

Ik ben minder snel boos, maar niet minder snel geraakt. Ik kan me beter beheersen, maar ik kan nog steeds wakker liggen van onrechtvaardigheid en dommigheid. Een blik op de schrijfsels over politiek op dit weblog vertelt genoeg. Vier jaar heb ik in die wereld rondgekeken. Laatst heb ik voorzichtig en alleen voor mezelf de balans opgemaakt. Met een beetje poets en spuug hier en daar kan ik er nog wat van maken. Maar veel levert het niet op. Verloren jaren? Ook niet. Als ik het niet had gedaan had ik niet geweten wat ik nu weet. En dat is niet weinig.

Sunday, December 17, 2006

Brede School (4)

Waarom mag in Huizen een brede school geen "Brede School" heten? In het Nieuwsblad van Huizen van afgelopen donderdag staat de uitslag van een enquete onder politici en schoolbesturen. De vraag was of er nou wel of niet een clusterschool, let wel een clusterschool, gaat komen in Stad en Lande nu het college eerst wil onderzoeken wat er in de wijk moet gebeuren. En iedereen hield braaf de kerk in het midden. Natuurlijk komt er een clusterschool! En misschien komt er in die clusterschool ook nog wel kinderopvang. En op het terrein mag ook een buurthuis staan. Wie kan erop tegen zijn? Als er op sociaal en onderwijskundig gebied maar niets verandert!

Ondertussen verdwijnt het openbaar onderwijs uit de wijk, worden de allochtone kinderen van de Zuiderzeeschool verspreid over de christelijke scholen in de wijk, en verschraalt het onderwijsaanbod.

De besturen en docenten van de christelijke scholen kun je niets kwalijk nemen. Die nemen hun verantwoordelijkheid voor de kinderen die binnenkort niet meer naar de Zuiderzeeschool kunnen. Voor de dames en heren politici ligt dat anders. Die verzaken hun plicht. In de wet staat immers dat gemeenten moeten zorgen voor voldoende openbaar onderwijs.

Ik ben reuzenbenieuwd of dat gezichtspunt ook wordt belicht in de visie op de wijk, die binnenkort zal verschijnen. Waar moeten ouders nu naar toe, die geen christelijk onderwijs willen voor hun kind? Die moeten buiten de wijk gaan kijken. En dat betekent niet samen naar school, op school en buiten school, maar kinderen op de achterbank, of op de fiets in het drukke verkeer.

in Huizen geen Brede School en ook geen clusterschool. Let op mijn woorden. In Huizen denkt men in stenen en in geld, niet aan sociale cohesie of ontwikkeling.

Friday, December 15, 2006

Oud en nieuw


Dikke kop, snot in de neus, pijn in mijn lijf. En het komt heel slecht uit. Zou weer vrijwillig heel maatschappelijk nuttig zijn deze week. Brede School, Behoud het Oude Dorp, kandidaten voor de Kunstprijzen Huizen (die ga ik binnenkort trouwens hier op dit weblog presenteren) blij maken en ook nog een heel serieus rapport voor de gemeenteraad van Zaltbommel afronden. Komt dus allemaal helemaal niks van. Alleen Zaltbommel kan niet zonder me, omdat ik daar voorzitter ben en mijn verantwoordelijkheid moet nemen.

Behoud het Oude Dorp doen Nienke en Hansje met hulp van Ruud. Wie zouden het beter kunnen? Lees het prachtige verhaal in de Huizer Courant van vandaag. De twee dames, recht van lijf en leden, misschien iets voor een schilderij van Pieter en Peter, wandelend langs de Huizer boerderijen. Ik had dit verhaal dus niet griep moeten noemen, maar oud en nieuw. Ga ik alsnog doen.

Thursday, December 14, 2006

Zwarte Rita

Is ze nog niet weg, als ik de laatste berichten mag geloven. Doet ze weliswaar geen vreemdelingenbeleid meer, wat overigens voor haar betekende vreemdelingenuitzetting, maar we zullen nog steeds van haar horen. En ik vind het toch zo'n eng mens. Ze doet me inderdaad met haar ijzeren glimlach denken aan Margaret Thatcher. Die had overigens ook zo'n enorme aanhang van mensen die de wereld graag simpel maken. Als je denkt in zwart en wit, stem je Verdonk. Lekker makkelijk zolang je zelf tot de witten behoort. Hoef je ook niet na te denken.

Natuurlijk ben ik blij dat er voorlopig geen mensen worden uitgezet. Want daar gaat het toch eigenlijk om. Niet om die mensen in Den Haag, maar om mensen die opgevangen worden door mensen die verder kunnen denken dan zwart en wit. Gelukkig ging het bij de Christen Unie om die mensen.

Ik hoop dat ik binnenkort niet meer over Zwarte Rita hoef te schrijven, maar dat ze een rol krijgt in een goedkope musical.

Tuesday, December 12, 2006

Mensen voor Mensen

De actie Mensen voor Mensen van de Voedselbank Gooi en Omstreken bij Albert Heijn in het oude dorp van Huizen, was een groot succes. Althans als je de hoeveelheid gegeven producten als norm wil zien. Het winkelend publiek kon een extra boodschap doen voor klanten van de Voedselbank. Mensen gaven gul en veel. Een eerste schatting duidt op meer dan 5000 producten.

De loods van de Voedselbank staat nu vol met kratten pasta, rijst, suiker, tandpasta, vlees- en groenteconserven, pindakaas en vele andere zaken.

Het succes heeft een wrange bijsmaak. Veel geven voor de slachtoffers van natuurrampen vind ik prima, doet me niet aarzelen. Natuurrampen kunnen we niet voorkomen. Armoede wel! En dat dreigt door al dat succes vergeten te worden. In televisierubrieken worden mensen opgevoerd om ons te laten zien waar armoede vandaan komt. Wanneer zien we de politici die niet palaveren over eigen schuld e.d., maar er echt iets aan gaan doen!

Sunday, December 10, 2006

Sletten




Ik geniet van het BNN programma waarin tien Gooise jonge meiden zichzelf en elkaar te kakken zetten. Het is verstandig van BNN dat ze niet een man, maar Paul de Leeuw het programma laten presenteren. Die voelt de sfeer goed aan. Hij hoeft immers niks met ze, hij is eerder een van hen.

Na de vorige aflevering heb ik mijn favorieten. Ik vind Daphne Bunskoek verrassend. Zij kan veel, weten we. Ze presenteerde charmant "goedemorgen Nederland", ze acteert in de advocatenserie Keizer en De Boer, als die anders heet weten jullie toch wel waar het over gaat, en ze helpt RTL Boulevard een beetje dragelijk te zijn.

Sophie Hillebrand vind ik aandoenlijk. Die doet Spuiten en Slikken en heeft dus een etiket van Van God Los. In De Wereld Draait Door is ze de favoriete tafeldame van Matthijs van Nieuwkerk omdat Marc Marie, hoewel die het graag zou willen, geen dame is. Ze doet daar haar best om dat foute imago van de rafelige randen te ontdoen. Maar eigenlijk is ze gewoon heel gevoelig. Dat zie je tussen al die andere sletten.

Mijn echte en enige favoriet is Katja Schuurman. Die is gewoon knotsgek. Ze zat ooit in Zomergasten met vijf vellen spiekbrief, omdat ze serieus genomen wilde worden. Ze speelde Medea bij Theo van Gogh. Ik vond het verhaal ongeloofwaardig, maar de verliefdheid van Katja en Thijs maakte het spannend. En verder rolt ze van het een in het ander. Bij haar ben ik nou echt benieuwd hoe dat afloopt. En voor haar ga ik de volgende keer weer kijken.

Saturday, December 09, 2006

Terug van weggeweest

Gemist? Een goed teken! Mijn internet provider Casema vond het nodig mij af te sluiten vanwege een meningsverschil over mijn abonnementskosten. Ik dacht dat ik dat meningsverschil op de gewone manier kon oplossen. Maar voor Casema bestond er kennelijk maar een oplossing en dat was betalen. Toen ik dat niet deed sloten ze me af. Boem, weg, geen toegang en ook nog in het weekeinde.

Het heeft me dagen gekost om te bekomen van de schrik. Ik belde twee keer met de helpdesk, maar die wisten ook maar een oplossing: betalen. Ik verwees naar brieven, naar e-mails, maar die kenden ze niet en die wilden ze ook niet op zoeken. Bij Casema kennen ze alleen maar zwart en wit, als een echt modern internet bedrijf dat denkt in nullen en enen. Wit is betalen, zwart is afsluiten.

Tot donderdag heb ik gedacht dat ze tot reden zouden komen. Toen drong het tot me door, dat ik het op deze manier nooit van ze zou kunnen winnen. Die paar centen zijn voor hen immers geen probleem. Het afgesloten zijn van Internet voor mij belemmert me in mijn dagelijkse bezigheden. Bij de bibliotheek kon ik mijn e-mail raadplegen, maar ik kon er geen foto's of teksten versturen en ik kon er ook niet mijn weblog bijwerken. Vandaar die grote leegte.

Nu ben ik er dus weer. Casema zal het merken.

Saturday, December 02, 2006

Hoogmoed

Ik zal u vertellen hoe de nederigheid in de wereld is gekomen.

Pygmee was klein van statuur en hield er van heen te zien over anderen. Dat zelden lukte omdat-i zo bitter klein was.

Hy ging op reis en zocht mensen die kleiner waren dan hy maar hy vond ze niet. En z'n begeerte om heentekyken over anderen, werd al heviger en vuriger.

Hy kwam in Patagonië waar de mensen zoo groot zyn dat 'n kind, terstond na de geboorte, heenziet over z'n vader.

Dit beviel Pygmee niet... in 'n ander. Maar uit wanhoop om menschen te vinden, kleiner dan hy, bedacht hy een middel. Hy vond 'n deugd uit, die voorschreef als eerste beginsel : wie grooter is dan Pygmee, moet zich bukken tot onder de gezichtslyn van Pygmee, en de nieuwigheid vond ingang. Alle Patagoniërs werden deugdzaam. Als iemand zondigde door rechtopgaan tegen de "eerste beginselen" van Pygmee's deugd, werd hy op eigenaardige wyze gestraft . Al wat gebogen was en deugdzaam, sprong den hardnekkige om den hals, en trok hem naar beneden, tot z'n hoofd het peil bereikte van patagonische braafheid. En wie heel Patagonië op z'n schouders droeg zonder deugdzaam te worden, werd te pronk gesteld met 'n bordje waarop 'n patagonisch woord geschreven stond, dat eigenlyk betekent: deze man stond Pygmee in den weg.

Dit woord vertaalt men in 't hollandsch met: hoogmoed.

Multatuli Idee 121

Friday, December 01, 2006

Van Vissen tot Legpenning




Voor de winnaars van de Huizer kunstprijzen 2006 maakte edelsmid Natalie Hoogeveen een penning in zilver. Natalie heeft voor vissen gekozen die volgens haar een dubbele symbolische betekenis hebben. Ze staan voor de welvaart in het voormalig vissersdorp en ze staan voor de ideeën van de kunstenaar, die hun weg naar het hart proberen te vinden.