Wednesday, December 30, 2009

De Nieuwe Wereldburger


Dit is 'm! Gisteren geboren om half negen 's morgens. Opname gemaakt rond half vier. Hij was toen dus zeven uur oud. En al heel levendig en nieuwsgierig.

Met Elise gaat alles goed. Met Marc ook. Is wel even wennen.

Wij wachten met spanning op de naam. Nomen est Omen.

Monday, December 28, 2009

It's a boy!



als je de foto's groter wilt zien, moet je er even op klikken.

Het is een jongetje! Ja, werkelijk een jongetje! Het nieuwe leven van Elise en Mark, de gelukkige ouders. Vanmorgen geboren en moeder en kind maken het goed en de vader ook! Ger en ik zijn de koning te rijk. Al weken leefden we ook in stille verwachting. En nu is het er! 3200 gram zwaar, het haar van Elise en de lippen van Mark. Veel meer weten we niet. Vanmiddag mogen we gaan kijken en natuurlijk gaan we daarna hier de foto's plaatsen! Meer foto's staan op Picasa, mijn fotosite.

Saturday, December 26, 2009

Voor wie doen we het?



Het gaat om de appelbomen, de luchtballonnen, het spel en niet de knikkers. Laat 2010 een jaar zijn met aandacht en respect, met veel muziek en weinig woorden.

Tuesday, December 22, 2009

Het Nederlandse maaiveld

Met stijgende verbazing volg ik het gedoe rond Laura Dekker, het zeilmeisje. Ik vind het zo typisch Nederlands dat de overheid zich bemoeit met incidenten. Laura wil als jongste de wereld rondzeilen en nu heeft een of andere zot bij de Raad van de Kinderbescherming bedacht, dat ze daar niet volwassen genoeg voor is. Alsof er geen andere en treurige kinderzaken zijn om je druk over te maken. Er liggen inmiddels honderden rapporten die duidelijk maken dat het met de Jeugdzorg in Nederland treurig is gesteld. De Tweede Kamer gaat ook een eigen onderzoek doen, ook al zo iets waar ik me druk over kan maken. Zijn al die onderzoeken dan niet goed genoeg, of kunnen al die politici niet lezen alleen maar praten? En ondertussen jaagt men een 14-jarig meisje dat niet onder het maaiveld wil verdwijnen de stuipen op het lijf en het land uit.

Kan niet iemand ingrijpen? Ik heb de kamerleden nog geen vragen horen stellen aan de minister. En ook de pers houdt zich rustig. Zijn we dan met z'n allen verdwenen in het zompige Nederlandse polder landschap? Wat een treurige geschiedenis!

Sunday, December 20, 2009

De Crisis in mijn leven

Woensdag liepen Ger en ik in de binnenstad van Utrecht op weg naar het Catharijne Convent voor de afsluiting van onze cursus Kunstgeschiedenis, toen wij aan werden gesproken door een jongeman met filmcamera en microfoon in zijn hand.
“Mag ik u iets vragen”, vroeg hij hoopvol een afwijzing verwachtend.
“Natuurlijk”, zei ik, nergens bang voor.
Hij stopte mij de microfoon in mijn handen en richtte zijn camera op mij.
“Hoe lang gaat het duren?” vroeg ik. Wij moesten op tijd zijn voor de rondleiding.
“Dertig seconden”, zei hij conform de eisen van deze tijd.
“Doet u maar!”, zei ik, inmiddels wel een beetje nieuwsgierig wat er zou gebeuren.
Hij keek door zijn lens en vroeg “Wat is de crisis in uw leven?”
Zonder nadenken antwoordde ik “ouder worden” en verbaasde mezelf. Maar ik kreeg niet de tijd om na te denken, want hij vuurde de volgende vraag op me af.
“Wat is de crisis hier” en hij maakte met zijn vrije hand een cirkel om zich heen. Die vraag was niet zo moeilijk om te beantwoorden, omdat Ger en ik net hadden verzucht dat al die winkels met hun open, uitnodigende deuren energie sleurpen. Dus dat zei ik hem.
Dat was het. Hij bedankte mij en we konden onze weg naar het Catharijne Convent vervolgen. Maar voor mij is de kous nog niet af. Want voor het eerst had ik mezelf horen bekennen dat ouder worden niet vanzelf gaat.

Wednesday, December 16, 2009

Huizen moet bruisen (vervolg)

Vrijdagavond hebben we genoten van de orachtige muziek van The Messiah van Handel. Dit keer niet in het Concertgebouw in Amsterdam of in de Grote Kerk van Naarden, maar gewoon hier om in de hoek in De Zenderkerk aan de Gemeenlandslaan. Wat een onvergetelijke avond boden de Christelijke Oratorium Vereniging Excelsior, vier prachtig zingende solisten met de mannelijke altus en de vrouwelijke sopraan als uitblinkers, en een sterk spelend begeleidingsorkest. En dat gewoon in de buurt. Wat een vertrouwd gezicht hoe rond kwart voor acht van alle kanten veel volk toestroomde.

Het verbaasde me opnieuw wat dit dorp, dat zich ten onrechte wil profileren als stad aan het water, op kunstgebied heeft te bieden. Waar halen we het vandaan? We hebben een grote muziekvereniging met verschillende orkesten en ensembles, die er nu al jaren voor zorgen dat bij iedere gelegenheid volop te genieten valt. We hebben The Pride, die zelfs internationeel van zich doen spreken, we hebben twee bloeiende toneelvereniging, waarbij vooral De Plankeniers niet bang zijn af te wijken van het traditionele en veilige repertoiretoneel voor amateurgezelschappen. Bij hen geen Arsenicum en Oude Kant, maar Festen. En sinds kort hebben we ook een Bulgaars pianiste die virtuoos en fluweelzacht Chopin speelt.

Van de laatste zullen we dit Chopin jaar vast nog meer horen. Ik hoor zelfs fluisteren dat zij in de kunst feestwijk iedere avond voor ons gaat spelen. Ik verheug me er nu al op. Waar een klein dorp toch groots in kan uitblinken.

Sunday, December 13, 2009

Geschiedenis van een Paard


Een oude ruin vertelt zijn levensverhaal aan zijn stalgenoten. Hij werd geboren met een wit-bonten vacht en hierom door zijn moeder met minachting verstoten. Later maakte hij in zijn jeugdige onschuld een merrieveulen uit zijn stoeterij het hof en werd gekastreerd. Hij werd verkocht aan een frivole officier die hij trouw diende. Zijn prachtig afgemeten pas bezorgde hem zijn naam "Kholstomier" wat "ellestok" ("ellenteller") betekent. Hij wint zelfs een wedren voor zijn meester, wat deze geld en eer bezorgt. Maar deze absurde vent beloont hem met een resem zweepslagen tijdens een helse achtervolging op zijn vluchtende maîtresse. Dan begint voor Kholstomier voorgoed de aftakeling, het begin van een mooi en melancholisch verhaal, dat Tolstoï schreef in 1864, drie jaar nadat de Russische boer uit de slavernij bevrijd werd.

Met deze parabel hekelt Tolstoï de bezitsdrang van de mens.

Ik moet steeds aan deze parabel denken als ik mensen hoor roepen "Eigen volk eerst", of "Dit Land is mijn land". En ook dit weekeinde ging het paard van Tolstoi door mijn hoofd, toen Charlotte en Ron het verhaal vertelden over hun Egypte reis. Zij hebben veel indrukwekkende kunstschatten bewonderd en waren vol van het bloedend hart van hun Egyptische gids die betreurt dat hij hen de Steen van Rosetta en de buste van Nefertite niet kon laten zien, omdat die in Londen en Berlijn te zien zijn.

Alsof er geen toevalligheid bestaat, las ik in Trouw dat Egypte grote moeite doet om die schatten terug te krijgen, maar dat ze in Londen en Berlijn doof zijn. Zij hebben die schatten legaal verkregen en daarmee is de kous af.

Alsof hier alleen de wet geldt, alsof deze kunstschatten niet tot de ziel van het Egyptische volk horen en ieder weldenkend mens zal vinden dat ze terug moeten naar waar ze vandaan zijn gekomen. Ze zou van kunstminnaars in deze moderne tijd toch andere overwegingen verwachten.

Boycotten dus en niet die schatten in Berlijn en Londen gaan zien.

Thursday, December 10, 2009

De idioot in het bad

Als je het fijn vindt om af en toe een gedicht te lezen, kun je vanaf nu terecht op mijn nieuwe blog. Fanny K. en ik hebben die in het leven geroepen omdat wij van gedichten houden en deze liefde met anderen willen delen.

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar 't bad.

De damp die van het warme water slaat
Maakt hem geruster : witte stoom…
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.

De zuster laat hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
Komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.

En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - -
Uit: Parken en Woestijnen van M.Vasalis (1909-1998)

Monday, December 07, 2009

Mijn verwarrende wereld

Het is een bekend gegeven, hoe meer je leest over de wereld hoe minder je begrijpt. Dat is ook een troost, want misschien ligt het dus niet alleen aan mij. Een rijtje raadsels:

VVD vrouwen. Sinds Neelie Eurocommissaris is, ben ik een van de vele fans van haar. Neelie is stijl in de leer, werkt hard, weet waar ze over praat en als ze haar mond opendoet, begrijp ik ook nog eens waar ze het over heeft. Toen ik las dat Elisabeth Post, waarnemend commissaris van de koningin is geworden in Noord-Holland, dacht ik "dat is goed" en verbaasde me opnieuw over mezelf. Want Elsabeth is ook van de VVD. Ik heb Elisabeth leren kennen toen ik in Hilversum werkte. Elisabeth was het beste gemeenteraadslid dat er was in Hilversum. Elisabeth was streng in de leer, werkte hard, wist waar ze het over had, en als ze het niet wist, vroeg ze het. En Elisabeth heeft net als Neelie een fiere presentatie. Wie doet me wat! Omdat al het goede in drieën is, moest ik op zoek naar de derde goede VVD vrouw. Gelukkig kon ik die niet direct vinden, want Letitia Griffith, wethouder Economische Zaken in Amsterdam en nu lid van de Tweede Kamer, vind ik niet stevig genoeg; Erica Terpstra of Annemarie Jorritsma, doen me te veel aan vrouwelijke PvdA bestuurders denken. Ik weet wel een derde, maar die is al jaren dood. Dus zijn Neelie en Elisabeth toevallige bevliegingen en hoef ik mijn politieke idealen niet te wantrouwen.

De OV chipkaart Vorige week gingen we naar de Kunsthal in Rotterdam voor de Hoppertentoonstelling, die overigens veel meer dan alleen Hopper bleek te zijn. Wij hadden gehoord dat je alleen met OV ChipKnip mag reizen in het Rotterdams Openbaar Vervoer en vroegen ons af hoe we aan zo'n modern ding konden komen. Internet afgezocht waar wel stond dat je moest aanvragen en activeren en opladen, maar niet waar je dat zou kunnen doen. Ik werd er zelfs een beetje nerveus van en hoopte dat we zouden kunnen lopen. Het bleek allemaal heel eenvoudig. Een aardige Rotterdamse RET beambte gaf ons een aangevraagde, geactiveerde en opgeladen OV Chipkaart. Toen bleek dat je in de Rotterdamse tram gewoon nog met een strippenkaart kunt betalen.

Uruzgan Alle buitenlandse missies vind ik eigenlijk westerse arrogantie. "Wegwezen dus uit Afghanistan" dacht ik tot vorige week Obama liet weten dat hij nog 30000 jongens gaat sturen om eerst op- en daarna af te bouwen. Wat moest ik nou met die boodschap van de door mij bewonderde Obama. Zijn boodschap klonk helder, bood een uitweg uit de impasse van plotseling vertrek en in de steek laten. Het leek of hij erover nagedacht had. En nu weet ik het niet meer. Maar ik neig tot meedoen.

Hoop Vandaag begint de klimaattop in Kopenhagen. De wereldleiders, inclusief onze Balkenende, gaan samen afspraken maken over de redding van de aarde. Althans, dat zouden ze moeten doen. Maar vorige week stonden er berichten van wetenschappers in de media, dat ze dat beter niet kunnen doen. De een vond dat de afspraken niet meer kunnen worden dan een slap aftreksel van wat zou moeten en de ander vond dat de aarde zichzelf wel kan redden. Was ik net van plan om een zuinige auto te kopen en zonnepanelen op het dak te zetten. Wat moet ik nu?

Gelukkig is het maandag geworden en begint er een nieuwe week met nieuwe kansen.

Wednesday, December 02, 2009

Salome


Salome op een van de zuilen van het Romaanse klooster Saint Michel de Canigou in de Pyreneeën (12e eeuw).

De bijbeltekst uit Marcus 6, vers 25 t/m 29
25 En zij, terstond met haast ingaande tot den koning, heeft het geëist, zeggende: Ik wil, dat gij mij nu terstond, in een schotel, geeft het hoofd van Johannes den Doper.

26 En de koning, zeer bedroefd geworden zijnde, nochtans om de eden, en degenen, die mede aanzaten, wilde hij haar hetzelve niet afslaan.


27 En de koning zond terstond een scherprechter, en gebood zijn hoofd te brengen. Deze nu ging heen, en onthoofdde hem in de gevangenis;

28 En bracht zijn hoofd in een schotel, en gaf hetzelve het dochtertje, en het dochtertje gaf hetzelve harer moeder.

Dit "dochtertje" Salome heeft veel kunstenaars geïnspireerd. Gisteren zagen wij in het Muziektheater de opera van Richard Strauss, gebaseerd op de roman van Oscar Wilde. Salome is de dochter van Herodias, en de stiefdochter van koning Herodus. De familie leeft in zonden. Herodus heeft Herodias afgepakt van zijn broer en heeft zijn oog laten vallen op zijn stiefdochter. Herodus vraagt Salome om voor hem te dansen. Zij eist daarvoor het hoofd van Johannes de Doper, die door Herodus gevangen is genomen, omdat hij hun zondig leven doorziet. Zo gebeurt het. Salomé danst en het hoofd van Johannes de Doper wordt haar gebracht.

Dit bijbelverhaal is door Strauss bewerkt tot een heftige dramatische gebeurtenis met prachtige muziek. In de versie van de Nederlandse Opera was de handeling naar de moderne tijd verplaatst en kregen we alle liederlijkheid in leer en plastic breed uitgemeten op het toneel. Het drama en de muziek bleven fier overeind door de eenheid van tijd, plaats en handeling en het ontbreken van een pauze in de voorstelling. We hielden anderhalf uur ons adem in en de oren wagenwijd open. Wat een theater.

Niet alle bezoekers konden het waarderen. Na afloop hielden veel mensen de kaken dicht en de handen in de zakken. Wij niet. Wij vonden het ontroerend mooi en hebben met volle teugen genoten.

Friday, November 27, 2009

Wat is een mens?

Ik kijk naar de negendelige serie over De Oorlog op zondagavond. De laatste aflevering ging over de jodenvervolging. Ik heb de laatste tijd veel gelezen en gehoord over deze verschrikking. Ik heb De Welwillende gelezen van Jonathan Little, en Kinderen van Stalin van Owen Matthews. En mijn vriendin Thamar heeft met het Auschwitz comité een reis gemaakt naar de kampen Auschwitz, Birkenau, Majdanek en Sobibor. Zij heeft ons haar foto's getoond en het verhaal van de reis verteld.

Ondanks dit alles kan ik wat er is gebeurd niet bevatten. Ik ben in 1946 geboren en heb dus wat ik weet van horen zeggen. Soms wil ik graven om het te begrijpen. Vooral Max Aue in De Welwillenden heeft me een eind op weg geholpen. Hij laat zien dat als een mens eenmaal heeft gekozen voor een idee of een ideaal, de volgende stap onvermijdelijk is. Max Aue, de hoofdpersoon uit de Welwillenden is een weldenkende jongen met een keurige opvoeding en een degelijke opleiding. Hij kiest voor het nationaal socialisme en zet alle twijfels opzij. Ook als hij onmenselijke opdrachten krijgt.

Ik heb me altijd afgevraagd of het in de oorlog niet bekend was dat er miljoenen mensen op grote schaal werden vermoord. Thamar liet foto's zien van een vernietigingskamp met een stad op de achtergrond. De mensen moeten de rook hebben gezien en de stank hebben geroken. Mensen konden het hebben geweten. De vraag werd in de aflevering van zondag beantwoord. In het Parool van november 1943 stond een brief van een uit Auschwitz teruggekeerde kamparbeider, die gedetailleerd vertelt dat de gaskamers in Auschwitz werden vergroot, omdat capaciteitsuitbreiding nodig was. En mensen die de verzetskrant niet onder ogen kregen, moeten zich toch ook afgevraagd hebben waarom de Duitsers alle kinderen en bejaarden en zieke mensen afvoerden. Dat kon toch niet zijn om te gaan werken.

Waarom wilden mensen het niet weten? Omdat ze zich zo iets ongekends en barbaars niet konden voorstellen? Omdat ze het wegdrukten omdat ze niet wisten wat ze zouden moeten doen? Het antwoord op die vraag werd in de uitzending niet gegeven. Is deze barbarij eigen aan het menszijn. Velen vinden van wel en ik wil het niet accepteren.

Monday, November 23, 2009

Mijn hemel

Schrijfoefening voor een bijdrage aan de Hemelserie in Trouw.

Toen mijn moeder vijfentwintig jaar geleden aankondigde dat haar leven ging eindigen, troostte ze mij met de woorden: "Ga ik eindelijk naar mijn God." Mijn moeder had een opmerkelijke relatie met de God, die ze tot de hare had verklaard. Het was niet de God van de christelijke kerk. Daar had ze niet zo veel mee. Omdat haar moeder na de dood van haar vader straatarm achterbleef met twee kleine kinderen, kreeg ze af en toe wat toegestopt van de kerk, een zakje kolen, een brood. De onuitgesproken boodschap daarbij was: wij willen liever niet dat u zich in de kerk laat zien.

Mijn moeder zong toen ze volwassen was in een kerkkoor. Dat deed ze totdat haar hart zo zwak werd, dat ze geen geluid meer kon voortbrengen. Ze zong met overgave en een hele mooie altstem. Mijn vader zong ook. Maar die wilde niet met mijn moeder in het koor, omdat ze daar ritmisch zongen. In zijn kerk zongen ze nog een noot per tel. Daar was geen zangkoor tegen opgewassen.

In de kerk van mijn vader, mocht mijn moeder niet deelnemen aan het Heilig Avondmaal, omdat ze geen belijdenis had gedaan. De twee jaar lagere school die ze heeft genoten, stelden haar net in staat om een schots en scheve brief te schrijven en de koppen van de krant te lezen. Ze schreef vooral graag aan een van haar stiefbroers, die in de Heer was en haar daar uitgebreide brieven over schreef. Tegenover zijn Bijbelkennis stelde zij haar goedheid.

Toen ik klein was gingen we vaak samen naar de kerk. De dienst zochten we dan wel goed uit. Het moest een dominee zijn die in de wereld stond en er moest veel gezongen worden. Ik zong graag met haar mee. Bij tijd en wijle stokte de adem in mijn keel, omdat ze van die hemelse geluiden liet horen. Dan kan ik even alleen maar naar haar luisteren.

Toen ze oud en versleten was, praatte ze dikwijls over haar Heer en ik hoorde het aan. Ze was er vast van overtuigd dat ze bij hem ging komen. Ze deed er niet sentimenteel of dweperig over. Het was haar rotsvaste geloof. Er daar is ze nu dus. Waar mijn moeder is daar is de hemel.

Wednesday, November 18, 2009

Huizen moet bruisen (vervolg)


Even heeft het erop geleken. De gemeente schreef evenementenbeleid, recreatiebeleid, en toeristenbeleid. Misschien is de volgorde verkeerd. Vergeef me dat. De bedoeling was duidelijk. Huizen moet op de kaart gezet worden als de haven van 't Gooi. Er moeten bezoekers komen en die moeten veel geld gaan uitgeven. Om die bezoekers te trekken worden er jaarlijks drie grote evenementen georganiseerd, een kunstfestival in het voorjaar, een botterfestival in september en een winterboulevard rond Kerst en Oud en Nieuw. Klinkt nog steeds veelbelovend. Maar nu de uitwerking.

Wie gaat het doen en vooral wie gaat het betalen. Niet de gemeente. Die hebben een stichting Marketing Huizen in het leven geroepen en die krijgt voor het kunstfestival € 10000 te verdelen. Dat is een fractie van het bedrag voor de Huizerdag bijvoorbeeld. En die wordt nog niet eens aangemerkt als "groot evenement".

Is het niet vreemd, om niet een ander woord te gebruiken, dat de gemeente wil profiteren van de naamsbekendheid van Huizen, daar mooie plannen voor maakt, maar er geen geld bij wil leggen. En is het niet nog vreemder dat de gemeente niet beter luistert naar al die kunstenaars en oprechte amateurs die in Huizen al jaren voor een paar stevige en goedbezochte evenementen zorgen. Ik vraag me af wat de Stichting Marketing Huizen kost en of we met dat geld niet beter de evenementen hadden kunnen bekostigen.

Monday, November 16, 2009

Kleur bekennen

Soms word ik echt blij van het nieuws. Zoals vanmorgen toen ik op de website van het NOS journal het bericht las dat drie Europese topvrouwen ervoor pleiten dat de eerste EU president een vrouw moet zijn!! De topvrouwen zijn Neelie Kroes, Margot Wallström, vice-voorzitter van de Europese Commissie, en Diana Wallis, vicevoorzitter van het Europees Parlement. Alle drie uiterst geschikt om EU president te worden. Bijkomend voordeel is dat in één klap de helft van de Europese bevolking Europa minded wordt.

Naar de mening van de vrouwen is "de juiste man op de juiste plek vaak een vrouw". Ze schrijven dat in de Financial Times, bij uitstek een mannenblad. Er is volgens hen geen gebrek aan vrouwelijke gegadigden met kwaliteiten en competenties.

De EU-leiders beslissen donderdag tijdens een speciale top in Brussel wie de banen krijgen. Al weken circuleren namen van bleke mannen als Jan Peter Balkenende, Van Rompuy en de Luxemburger Jean-Claude Juncker. Wie zal daar nu warm van worden. Geeft mij Neelie maar.

Door vrouwen in de topbanen te benoemen wordt Europa "rijker en representatiever" en komt de EU "dichter bij zijn burgers". De nieuwe Europese Commissie die binnenkort wordt geïnstalleerd, zal volgens het drietal waarschijnlijk uit minder vrouwen bestaan dan het huidige EU-bestuur.

Achter gesloten deuren wordt kennelijk onderhandeld. Meestal is de uitkomst een complete verrassing. Laat het dat dit keer niet zijn en kom met Neelie for president. Al mijn schroom en scepsis over Europa gooi ik direct over boord.

Friday, November 13, 2009

Arlington Park

Ik en de boekenclub lazen Arlington Park van de Engelse schrijfster Rachel Cusk. We kregen het vrieskoud van het boek. Het gaat over een viertal huisvrouwen van rond de 35 in een upper-middle class suburb van London. Ze zijn zonder uitzondering depressief en gefrustreerd. Het zijn “Desperate Housewives”, maar dan zonder de humor, of Gooise vrouwen, maar dan minder plat. Aan alle vier is een fikse steek los. Ze zijn druk met het bedenken wat anderen vinden dat ze zouden moeten doen. En ondertussen doen ze niet veel meer dan kinderen naar school brengen, van school halen, shoppen, koffie drinken, kinderen van school halen, eten koken en zich afvragen wat er toch mis is. Het ultieme verzetje is een samenetentje met de mannen erbij. Die overigens hun eigen ding doen, terwijl de vrouwen koken in de keuken en naar elkaar kijken.

Ik had het boek op de lijst gezet, omdat jonge vrouwen in deze leeftijd me fascineren. Ze zijn vaak sterk en mooi en het leven ligt voor hen. Ik zie ze in de sportchool werken aan hun lijf om mooi en strak te blijven en vraag me af hoe ze leven. Wat willen ze en wat kunnen we van ze verwachten. Ik had ergens gelezen dat Ciska Dresselhuys het boek Ronald Plasterk had aangeraden om dezelfde reden. Kijk hoe ze leven en doe er iets aan. Hij is immers de minister van Emancipatie moet ze gedacht hebben.

Na het lezen van het boek, vroeg ik me af of het boek een klucht is, een parodie of een beschrijving van de werkelijkheid. En zelfs bij een parodie moet het toch een tikje op de werkelijkheid lijken. Het kan toch niet waar zijn, dat zoveel talent en energie worden verspild aan niets doen. Want als ik al ooit heb gedacht dat kinderen opvoeden het ultieme genot van vrouwen is, heeft dit boek me ontnuchterd. Vrouwen en kinderen houden elkaar in een ijzeren greep van afhankelijkheid. Dat geeft weinig glans.

Dus weggooien die afhankelijkheid. Kruip uit je hol, neem het heft in handen, werp het juk af, zet je man achter het fornuis als je maar enigszins denkt dat je lijkt op die vrouwen in Arlington Park. Wat zal er zich veel schoons ontpoppen.

Tuesday, November 10, 2009

Ashton Brothers en Nederlands Blazers Ensemble

Soms mooi, soms rauw, heel erg veel, en snel en vooral rommelig: de voorstelling/het concert van The Ashton Brothers met het Nederlands Blazers Ensemble getiteld Midsummernights Dream. Ik had er met spanning naar uitgekeken, maar het werd een grote flop.

Dat de ensembles elkaar hebben opgezocht om samen theater te maken valt te begrijpen. Ze zoeken beide het bijzondere en unieke en schuwen daarbij niet het gebruik van ongewone middelen. Dat ze iets van elkaar wilden leren is ook niet zo gek. Het NBE speelt prachtig muziek, maar kan nog wel iets leren op het gebied van thatermaken en The Ashton Brothers bewonderen de hoge kwaliteit van de NBE muzikanten. Maar er komt meer kijken om theater te maken. Er moet ook nog iets verteld worden en dan is een verzameling burleske scenes niet genoeg.

De bedoeling van de twee groepen was een spraakmakende show maken. Ze hadden er flink wat tamtam voor gemaakt. En gezien de belangstelling vooraf was spraakmakend gelukt. Maar was het ook echt wat? Ik vond van niet. Beide gezelschappen deden hun kunstje, en dat deden ze op de vertrouwde manier goed. Soms deden ze voorzichtig iets samen, zoals het slotakkoord en de xylofoon partij. Maar nergens werd het een geheel. En als het er even op begon te lijken en ik mijn aden inhield, werd de act afgebroken en ingeruild voor de volgende.

Wat mij betreft hadden de kunstenmakers langer de tijd mogen nemen om er iets van te maken. Dan had het NBE meer kunnen brengen dan schetter-tetter muziek en hadden de Ashton Brothers een ons bij de keel kunnen grijpen. Mislukt dus. Jammer. Uithuilen en opnieuw beginnen. En misschien is het goed om niet langer alleen op jacht naar effect te gaan.

Saturday, November 07, 2009

Vrouwen in de Kunst van de 19e eeuw



als je op het affiche klikt wordt het zo groot dat je het kunt lezen!

Wednesday, November 04, 2009

Drie jaar Bloggen

Drie jaar geleden startte ik dit weblog. Ik houd van schrijven en heb veel te vertellen. Maar ik had er niet over nagedacht of een weblog wel het geschikte medium is voor mijn verhalen. Meestal ben ik nogal lang van stof en daar leent een weblog zich niet voor. Een weblog is voor de korte, spitse boodschappen.

En nu blijkt ook nog dat een weblog een beperkte houdbaarheid heeft. Kreeg in het begin nog wel reacties op mijn teksten, die blijven nu uit. En dat begint te knagen. Voor wie schrijf ik dit weblog eigenlijk? En moet ik niet iets doen om wel gelezen te worden. Moet ik me focussen, beperken tot een thema, en als dat zo is wat moet het dan zijn.

Ik ging op zoek naar tips en vond op het web een lijst van kwaliteiten waarmee een weblog kan boeien:

Het weblog geldt als autoriteit voor actualiteit en verdieping binnen een vakgebied;

Het weblog geeft een unieke visie op een bepaald vakgebied;

Het weblog is altijd actueel met ontwikkelingen binnen een vakgebied;

Het weblog geldt als hub naar andere websites en weblogs, door het weblog te volgen blijf je ook op de hoogte van wat er elders op het internet te lezen valt en kom je in contact met andere blog(ger)s;

Het weblog geeft een kijkje in de keuken van de organisatie;

Het weblog is het gezicht van iemand die zich profileert als professional, expert of goeroe;

Het weblog draagt regelmatig concrete tips die volgers direct concreet voordeel opleveren;

Het weblog schijnt licht over onderwerpen die elders niet worden beschreven (unieke content);

Het weblog beantwoordt concrete vragen van het publiek;

Het weblog stelt vragen waarvan het publiek niet wist dat ze ze hadden.


En nu? Kennelijk moet ik nu kiezen. En dat is niet zo gemakkelijk, want eigenlijk wil ik alles behalve publieksgericht schrijven. Ik wil de lezer niet bedienen, tevreden stellen, naar de mond praten. Ik wil de lezer verrassen, opstoken, emotioneren. Ach arme. En waarmee dan wel? Dan zul je toch iets unieks moeten verzinnen en dat had je al gedaan, namelijk je eigen favoriete onderwerpen. En zo is de cirkel rond. Als u een tijdje niets hoort, weet u dat ik met mijn twijfels in een webhoekje ben beland.

Saturday, October 31, 2009

ADHD Televisie

De jeugdzorg in Nederland loopt vast. Deskundigen luiden de noodklok. Doordat ouders van kinderen met lichte problemen naar de jeugdzorg lopen voor een advies, kunnen moeilijke jongeren niet geholpen worden. Ouders van de laatste groep zijn wanhopig en terecht. Uitbreiding van de jeugdzorg heeft geen zin, want kennelijk creëert hier aanbod de vraag. Net als bij die files trouwens!

Ouders moeten dus zelf weer gaan opvoeden en niet voor iedere wissewas hulp gaan vragen. Hoogleraar Hermans van Jeugd en opvoeding die op televisie zij licht op het probleem liet schijnen had met een vriend en klasgenoot van de lagere school een klassefoto erbij gepakt en had geteld hoeveel van de leerlingen in zijn klas nu voor het etiket ADHD in aanmerking zouden komen, die vroeger werden bestempeld als druk, verlegen, ongeconcentreerd. Met al die kinderen is het zonder deskundige hulp goed gekomen.

Vanmorgen zapte ik langs Zappelin, de kindertelevisie. Wat een herrie, wat een drukte. Veel schreeuwen en hard hollen. Als ik nog geen ADHD had, zou ik het krijgen. Waarom sturen we kinderen met zogenaamde ADHD niet gewoon naar de sportschool? Laat ze daar eerst eens uitrazen en geef ze vervolgens structuur! Flink aanpakken. En de ouders erbij!

Sunday, October 25, 2009

Ruiter en paard

Zaterdag zagen Ger en ik in het Museum Beelden aan Zee in Schevingen sculpturen van de Italiaanse beeldhouwers Marino Marini en Manzu. De kardinalen en poppenmeisjes van Manzu lieten we links liggen, omdat we alle aandacht nodig hadden voor de ruiterstandbeelden van Marino Marini. Jaren geleden zagen we van hem De Engel In de stad in het Museum van Peggy Guggenheim in Venetië. En toen wist ik al niet wat ik ermee moest. Kijk zelf.



Kunstkenners die het beter weten dan ik zeggen dat we hier een verrukte boer zien op zijn paard, die in WO II vliegtuigen ziet overkomen en er een erectie van krijgt. Ik zie hele andere dingen. Ik zie een karikatuur van Benito Mussolini afgebeeld als een klein jongetje dat geniet van zijn macht. Armen wijd, hoofd omhoog en zwaard naar voren. Dat laatste doet me denken aan de woorden van Gabrielle, de homoseksuele journalist uit Una Giornata, die tegen La Loren zegt als ze vol vrouwentrots haar plakboek van Mussolini laat zien: "Ik hoor dat hij 's morgens een paard bestijgt en 's avonds de vrouwen. Arme paarden, arme vrouwen."

Marini heeft tientallen ruiterstandbeelden gemaakt. En reageert ermee op de geest van de tijd waarin hij leeft. Wie niets te zeggen heeft, vertelt steeds iets nieuws. Maar zij die betekenis geven herhalen hun woorden. Met zijn beelden reageert Marini op de tijd waarin hij leeft. Na de oorlog is de verhouding tussen man en paard verstoord. Er is niets vrolijks en natuurlijks meer aan. De relatie is vol van spanning en dramatiek. De man op het paard heeft de grootste moeite om overeind te blijven. Hij heeft waardigheid en waarde verloren.

Het is niet voor niets dat in de stad Rotterdam een grote abstracte ruiter op paard staat.

Friday, October 23, 2009

Beeldvrouwen in beeld

Woensdag 28 oktober a.s. vertoon ik in het Kunstcafé mijn documentaire Beeldvrouwen. Dat klinkt heel wijs, en dat is het ook. Hij laat zien hoe DE Vrouw die nu in de tuin staat te pronken tot stand is gekomen. In de uitnodiging staat: Vier (Beeld)vrouwen zijn twee jaar intensief bezig geweest met het maken van “De Vrouw”. De transpiratie en inspiratie die nodig was om van een blok van 400 kilo dolomiet een beeld te maken werd vastgelegd op video door Nel Hoogmoed – in haar tuin staat “De Vrouw” nu te pronken. Ger Sjerps en Charlotte Fontein werkten, samen met beeldhouwer Fanny Kiezenberg, hard en ruig met hamers en beitels. In het Kunst- en Cultuurcafé wordt het unieke beeldverslag van de wording van De Vrouw in grootbeeld vertoond. De vier “Beeldvrouwen” praten daarna over de hoogtepunten en dieptepunten in hun ervaringen met een weerbarstig stuk steen.

Het maken van de documentaire kostte me de nodige hoofd- en hartbrekens. Vooral het indikken van het materiaal tot 25 minuten beeld, deed veel zweet en tranen vloeien. Ik ben maar een amateur die met een eenvoudige DVD camera het wordingsproces van het beeld heeft vastgesteld. Achteraf had alles beter gekund. Ik had moeten werken met een scenario, ik had veel beter op licht en geluid moeten letten, ik had er niet zo irritant tussendoor moeten kwekken. Maar toch, en ik durf het bijna niet te zeggen, ben ik niet ontevreden. Al was het alleen al dat ik heb vastgelegd wat nooit terugkomt en waar vier vrouwen veel lol aan hebben beleefd.

Wednesday, October 21, 2009

Dieven in de nacht

Zag gisteravond laat met verbijstering hoe het Scheringa museum werd leeggehaald door collega's van ABN AMRO! Spookachtig en onwerkelijk. Had dit niet anders gekund? Had niet even iemand zijn hand kunnen opsteken en roepen: "Wachten even! Even nadenken" Misschien meneer Zalm, de bestuursvoorzitter van ABN AMRO en vroeger medewerker van de heer Scheringa. Of anders meneer Bos, die geloof ik de baas is van die meneer Zalm. Maar kennelijk is het nu de bedoeling om de heer Scheringa geheel naakt in de spotlights te zetten.

Natuurlijk komen vandaag in de media praatprogramma's allerlei bestuurlijke lieden uitleggen dat het officieel toegestaan is. Misschien zelfs dat het officieel wel moest. Maar mij en misschien ook nog wel wat anderen kunnen ze er niet van overtuigen dat het niet anders had gekund. Als je er een bordje neerhangt "van ABN AMRO/de staat der Nederlanden" en wat mannetjes neerzet lopen we echt niet met die kunstwerken onder de arm de deur uit. Hebben we nog een beetje fatsoen?

Friday, October 16, 2009

Huizen moet bruisen



Deze legpenning is ontworpen door Natalie Hoogeveen voor de Kunstprijs Huizen.



De wil is er, nu de actie. Gisteren presenteerde de Stichting Marketing Huizen plannen om van Huizen een aantrekkelijke pleisterplaats te maken. In de Botterwerf waren vele nieuwsgierigen verzameld om het verhaal te horen. Ik zag drie wethouders, geen burgemeester, ik zag hoge ambtenaren, de voormannen van de Stichting Actief Huizen, van de Stichting Botterwerf, van de Stichting Huizerdag, de voorvrouw en voorman van de Stichting Kunstpicknick, van de Stichting Kunst- en Cultuur, van de Marktkooplieden en ik zag de mannen van het Nautisch Havenkwartier. Er was dus veel gelegenheid om de relatiekring uit te breiden.

Wethouder Janny Bakker presenteerde wat er op het gebied van recreatie tot nu toe allemaal is gebeurd. Stapels plannen, beleidslijnen, uitgangspunten, voornemens. Zij riep de aanwezigen op om nu verder te gaan en stappen te zetten. Ik keek rond en vroeg me af wie dat moest gaan doen. De hardwerkende lieden van de achtergrond waren er niet. Die waren aan het werk. Ik kwam net van de opening van de tentoonstelling ONE LICNO, She Personally in het Huizer Museum, waar directeur Elganan Jelsma had verteld, welk een klus het was geweest om de tentoonstelling mogelijk te maken.

Laten we vooral niet vergeten dat er dankzij die hardwerkende lieden op de achtergrond al veel gebeurt. Afgelopen weekeinde was de Atelierroute met ondanks het slechte weer veel belangstelling. In het Huizer Museum, dat dit jaar voor het eerst meedeed kwamen driehonderd bezoekers. De Kunstpicknick in juni was goed bezocht, de Botterdagen waren mede dankzij het mooie weer een groot succes. De Huizerdag is al weer lang geleden en toen was ik er niet. In de Bibliotheek/Kunstuitleen is veel te beleven, iedere maand is er een Kunstcafé in de Boerderij, er zijn diverse muziek- en toneeluitvoeringen.

Wat willen we nog meer zonder elkaar voor de voeten te lopen? Wat is het unieke van Huizen en wat zou je dus kunnen uitbaten? Janny Bakker presenteerde plaatjes van de haven, het dorp, het plein 2000 en de natuur. Ze presenteerde niet hoe dat alles elkaar zou kunnen versterken. De gemeente wil haven en dorp met elkaar verbinden, zeggen ze. Vervelend dat er tussen die twee zo'n gapend gat ligt. En de kans om dat gat te dichten heeft de gemeente zelf verprutst door LIDL toe te staan om op de kop van de Havenstraat een groot kantoorpand te zetten. Niet de manier om een loop naar het dorp aantrekkelijk te maken.

Gaan we dus bruisen in het NHK en laten we het dorp zijn rust?

Tuesday, October 13, 2009

Ongevraagde aanwijzing

Er is iets met uw manier van lopen niet goed
Die klutsende gang maakt een goedje,
dat nood heet.
Het kleeft: laat zich niet inslikken,
maar evenmin uitspugen.
En het trekt, maar lenigende handen tasten
naar structuur:
schaamte bij alle betrokkenen.
U kunt ermee doorsporten maar
naast het sportveld ligt het kerkhof,
dat weet u.

Tonnus Oosterhoff

Omdat ik zoveel prettige reacties heb gekregen op het gedicht van Vasalis en ik die reacties zeer op prijs stel.

Thursday, October 08, 2009

Briefwisseling M. Vasalis en G. van Oorschot

Ik lees met rode ogen de briefwisseling tussen de dichteres M. Vasalis en haar vriend uitgever Geert van Oorschot. Natuurlijk hoop ik er achter te komen, waarom Vasalis zo plotseling is gestopt na de drie bundels prachtige gedichten die ze in en vlak na de oorlog heeft geschreven.

De winter en mijn lief zijn heen.
Er zit een merel op het dak,
zijn keel beweegt, zijn snavel beeft
alsof hij in zichzelve sprak.

Hij luistert: uit een verre boom
klinkt als het ketsen van twee stenen
een vonkenregen van verlangen
zoo luid, zo helder en zo bang.

De merel stort zich met een kreet
vol wildheid in de voorjaarsvlagen.
Ik kan het bijna niet verdragen:
mijn voorjaar en mijn lief zijn heen.

Uit: Vergezichten en Gezichten.


Ik heb veel zorg besteed aan het overtikken van dit gedicht, omdat ik uit de brieven lees dat Vasalis zich vreselijk ergert aan gebruikers van haar gedichten die er slordig mee omgaan. Vasalis laat zich kennen als een pietje precies, een ongemakkelijk mens voor zichzelf in de eerste plaats. Ze blijft schrijven, maar alles wat ze produceert voldoet niet aan haar eigen hoge kwaliteitsstandaard.

De brieven geven ook een scherp beeld van het literaire bedrijf. Van Oorschot was niet alleen uitgever, hij was ook de geestelijk vader van literaire tijdschriften. Hij probeert Vasalis over te halen om toe te treden tot redacties, maar ze weigert dat in alle toonaarden. Ze voelt weinig voor het ongevraagd becommentariëren van werk van anderen. Maar als Van Oorschot haar vraagt wat ze vindt van zijn verhalen en novelles, kan ze ongenadig hard zijn.

De briefwisseling geeft vooral een beeld van een groeiende vriendschap. Naarmate de briefschrijvers ouder worden, laten zij meer van de ziel zien. Wie schrijft er nog brieven in dit twitter tijdperk? Wie gaat er nog eens echt voor zitten?

Saturday, October 03, 2009

Jaap en Joopie



Op de website van het Nieuwsblad voor Huizen hebben 64 mensen laten weten dat Jaap en Joopie een vaste plaats verdienen in het huis-aan-huis blad. Heb nog niet kunnen vinden of de redactie dat voldoende vindt.

Thursday, October 01, 2009

Huizer dialect

tis water en wijnd

In het Kunstcafe van gisteravond spraken binnen en buiten Huizers (ik waag me als buitenmens niet aan de Huizer spelling) met elkaar over de toekomst van het Huizer dialect. Aanleiding waren de T-shirts met Huizer spreekwoorden en gezegdes die op de Huizerdag te koop waren. Het werd duidelijk dat de leden van de Historische Kring Huizen er alles aan doen om het Huizer dialect te bewaren. Ze leggen verhalen, woorden, spreekwoorden en gezegdes vast op schrift en op geluidsdragers. Het staat deftig op de website van de Historische Kring. "het vastleggen in schrift van het Huizer dialect in de door de wetenschap voorgeschreven schrijfwijze."

Er was niemand in de zaal die het bestaansrecht van het Huizer dialect durfde te betwijfelen. Daarvoor was de overmacht aan liefhebbers te groot. Waarom zou je een gemeenschap ook een deel van zijn verleden en traditie willen afnemen. Maar na het gesprek blijft wel de vraag hangen hoe je het dialect levend zou kunnen houden. Is een jaarlijkse toneelvoorstelling in Huizer dialect daarvoor voldoende? Of gaat Pieter Hogenbirk zijn strip in het Nieuwsblad van Huizen in het Huizers schrijven?

Mensen leer je kennen door de taal die ze spreken. Vooral in de spreekwoorden en gezegdes zien we hoe mensen tegen hun wereld aankijken. Daarom is het goed dat al die spreekwoorden en gezegdes bewaard blijven. Er staan er al twintig op www.mijnwoordenboek.nl . Er bestaan er veel meer, hoorden we gisteren en het is te hopen dat die snel worden toegevoegd. Mijn woordenboek is van dialectsprekers voor dialectsprekers. Toevoegen van woorden en tekst is simpel.
Contactadres: Mevr. D. van Herwerden-Eendebak, tel. 035-5252851

Op de website van het Meertensinstituut voor studie naar taal en cultuur staan vijf geluidsfragmenten van het Huizer dialect. Als je de echte Huizer beter wilt leren kennen raad ik je aan eens goed voor het luisteren naar de fragmenten te gaan zitten. Je leert er de Huizer kennen als een eerlijk, recht toe recht aan mens met humor.

Dialectvergelijking kan inzicht geven over de verwantschappen van het Huizers met andere dialecten. Want die zijn er wel degelijk. Anders zouden verre vrienden als een Laarder, een West en een Oost Fries het Huizers niet zo gemakkelijk kunnen verstaan als ze doen.

Al die aandacht zal het dialect als levende taal niet redden. Maar het geeft het wel de eer die het toekomt. Hulde aan de mensen van het Kunstcafe dat ze daar een bijdrage aan hebben geleverd. Ga zo door met vergeten groepen in de schijnwerpers te zetten.

Monday, September 28, 2009

Vrouwen en hun mannen




Dit is een foto van Ellen Johnson Sirleaf, President van Liberia. Zo kan het ook!

Een ieder die mij kent zal weten dat ik niet veel begrijp van de aantrekkingskracht van mannen op vrouwen. Nou begrijp ik wel meer niet en soms accepteer ik dat maar gewoon. Maar mijn verstand schiet nu weer tekort als ik hoor dat Antilliaanse vrouwen hun mannen en echtgenoten aanbidden vooral als zij crimineel gedrag vertonen. En ik vrees dat dit niet op zichzelf staat.

Ik heb ooit eens geprobeerd te begrijpen waarom Italiaanse en Duitse vrouwen uit hun bol en erger gingen voor mismannetjes als Hitler en Mussolini. Ik dacht dat ik er iets van begreep toen in Una Giornata Particulare Sophia Loren de Nieuwe Tijd zag gloren. Zal dat het zijn? Beloven al die macho mannen dat het leven mooier, beter en dragelijker wordt als je hun hun gang laat gaan. Of zijn vrouwen gewoon bang om eigen verantwoordelijkheid te dragen, hun eigen leven vorm te geven en hopen zij mee te mogen bewegen op het succes van hun mannen?

Bij een interview in New York stond zelfs Maxima, schaapachtig te lachen, toen Willem Alexander haar keer op keer bot en bruut het woord ontnam. Zou hij niet begrepen hebben dat hij alleen maar op de troon kan komen - en God verhoede het - omdat zij zo haar best doet. Vrouwen aller landen verenig u en neem het heft in eigen handen. Kop omhoog en schudt de manen. Soms krijg ik zelfs zin om een Vrouwenpartij op te richten. Maar ik ben er niet van overtuigd dat mijn vriendinnen me niet in de steek zullen laten!!

Neem een voorbeeld aan Ellen Johnson Sirleaf, President van Liberia! Doe iets met je eigen talenten!

Wednesday, September 23, 2009

Depressie-epidemie en Trudy Dehue


De uitzending van Zomergasten met Trudy Dehue was een misser. Ik had me erop verheugd, maar de dames konden de klik niet vinden en babbelden de tijd weg. Het maakte me razend benieuwd naar het boek van Trudy Dehue De Depressie-Epidemie en dat heb ik nu gelezen. Het boek behandelt de veelzijdige geschiedenis van de woorden depressie en melancholie en de invloed van de pharmaceutische industrie op het gebruik van anti-depressiva. Het geeft ook antwoord op de vraag hoe het toch komt dat in een zo welvarend en vrij land als Nederland meer dan een miljoen mensen antidepressiva nodig hebben om te kunnen leven.

Trudy Dehue noemt depressie een "sociale constructie" en bedoelt ermee dat somberheid alleen een ziekte kan heten in een samenleving die somberheid onaanvaardbaar vindt en het als een geval voor de dokter ziet. Het is dezelfde reden waarom mijn jonge en moderne vrouwelijke orthopedisch chirurg zegt dat ik een spuit in mijn onwillige knie moet zetten en waarom in reclames het glitter en glamour leven wordt verheerlijkt. We hebben lijden weggepoetst uit ons bestaan. We kunnen het er niet bij hebben, omdat we denken dat we er de tijd niet voor hebben. We leven in een samenleving waarin we de snelle hap tot kunst verheffen.

En Trudy Dehue wil hier niet beweren dat somberheid niet vreselijk is. Haar vraag is waarom zoveel mensen het als een ziekte beschouwen die bestreden moet worden met pillen. En het boek dat ze hierover heeft geschreven is het waard om bij stil te staan of te zitten. Jammer dat Margriet van der Linden die kans heeft laten liggen. Het kan ook anders. Ik herinner me de uitzending van een of twee jaar geleden met Christien van Broeckhove, de Belgische Alzheimer onderzoekster. Die had ook geen simpel verhaal, maar Joris L. gaf haar alle gelegenheid om het uit te leggen. Daardoor werd ze voor mij een van de gedenkwaardigste Zomergasten. Voor mensen die haar hebben gemist. Binnenkort geeft ze een lezing in de Bibliotheek aan het Plein 2000 in Huizen.

Wednesday, September 16, 2009

Moderne retorica?

Gisteren in DWDD werd natuurlijk gesproken over de hoofddoekentax van Geert Wilders. Oud PvdA voorzitter Felix Rottenberg was geschokt, maar kon niet goed uitleggen waarom. Hij voorziet een spervuur van dit soort beledigende voorstellen, stelde hij en kennelijk is hij daar bang voor. We zagen de beelden en ook de reactie van Alexander Pechtold (slecht soort cabaret) en Femke Helsema (vergelijking met Iran). Aan het woord kwam ook een Leidse hoogleraar moderne retorica, die de retorische talenten van Wilders loofde. Hij gebruikte regelmatig het woord "schitterend" voor het betoog van de PVV leider en ook voor de hoofddoekenvondst. En Matthijs stookte het vuur hoog op.

Wat er nou zo "schitterend" was aan het betoog van Wilders ontgaat me. De vergelijking van het kabinet met een krakende auto vind ik gezocht en als iemand in mijn vriendenkring de "kopvoddentax" had gelanceerd, had ik het een flauwe grap gevonden. Ik vond de waardering ook niet wetenschappelijk gestaafd. Bij moderne retorica gaat het niet alleen om de verpakking, maar ook om de boodschap. Het woord "kopvoddentax" is slecht gevonden en laat heel veel ruimte voor hoeden, keppels, en andere haarbedekkingen. De reacties van Pechtold en vooral die van Agnes Kant die even tussendoor en dus niet serieus een tax op waterstofperoxide voorstelde waren raker.

Laten we vooral de kop koel houden, zoals Hugo Borst stelde. Wilders is een provocateur en weet hoe hij zijn electoraat moet bespelen. Die vinden het leuk als hoogwaardigheidsbekleders belachelijk worden gemaakt. Daar moeten ze vooral zelf niet aan meedoen. Dus gewoon serieus je werk doen en Wilders benaderen als een voorbijtrekkend fenomeen.

En zeker niet als een kampioen in moderne retorica! Of ik snap het niet meer en is al het gebler en geschreeuw op televisie van tegenwoordig ook de norm geworden. Wordt het geen tijd dat Maththijs, Jeroen en Paul Witteman hun rol in het publieke debat eens onder de loep nemen. Ik vind het nu wel erg His Masters Voice.

Sunday, September 13, 2009

Ze staat!




Zaterdag heeft Thom A. De Vrouw met hulp in de tuin geplaatst. Ze staat nu dus! En ze is prachtig. Kijk zelf maar.

Friday, September 11, 2009

Vinden we nog iets?

Oud premier Van Agt presenteerde bij Pauw en Witteman zijn boek over de Palestijnse Zaak "Een schreeuw om Recht". Hij werd stevig aan de tand gevoeld en al die tijd vroeg ik me af wat de jongetjes nu zelf van de kwestie vonden. Van Agt was duidelijk. Hij was tot inzicht gekomen en schaamde zich er niet voor. Beter laat dan nooit, zei hij. En hij vindt, dat het getuigt van wijsheid om op een eenmaal ingenomen standpunt terug te kunnen komen. Hij veegde de vloer aan met een partijgenoot, die van de televisiemakers de gelegenheid had gekregen om Van Agt een katholiek te noemen die dicht bij de hemelpoort nu gauw zijn hachje probeerde te redden. "Flauw" noemde hij het gelaten, of hij al lang wist wat er in de christelijke kuip zit. Hij laakte de houding van Alexander Pechtold, die hij een groot politiek talent noemde, omdat hij in Zomergasten geen partij had willen kiezen.

Hij kreeg van Pauw en Witteman alle gelegenheid om zijn standpunt naar voren te brengen. Maar wat vonden deze mannen er nu zelf van? Of zitten zij zo opgesloten in het kleurloze, Haagse politieke wereldje, dat ze geen standpunt willen innemen. Pas toen zij het fragment lieten zien van het met grof geweld omzagen van de olijfbomen van Palestijnen door het Israëlische leger, leek het een beetje op kleur bekennen. Maar daar bleef het ook bij.

Kleurloos geneuzel, vind ik het. Misschien vind ik daarom de praatprogramma's van Vrouwen op Vara en Net5 wel veel interessanter dan Pauw en Witteman, DWDD en K + B. bij elkaar. Zowel in Vrouw en Paard als in De tafel van 5 vinden ze er iets van. Geef ze nog even de kans, ondanks de kijkcijfers.

Tuesday, September 08, 2009

Zwanen veroorzaken lange file

In de categorie opmerkelijk nieuws:

Op de A2 tussen Breukelen en knooppunt Oudenrijn hebben twee zwanen voor een lange file gezorgd. Het mannetje en vrouwtje staken de snelweg over waarbij er één door een auto werd geschept. Na de aanrijding wilde de andere zwaan niet van de zijde wijken van het zwaargewonde dier. Daardoor ging iedereen op de rem staan.

Houdgreep
De rechterrijstrook werd afgesloten om de zwanen van de weg te halen. Op de A2 ontstond een file van tien kilometer.

Het duurde een uur voordat een dierenambulance ter plaatse was, omdat die niet dezelfde bevoegdheden heeft als een normale ambulance. Zo mag er niet over de vluchtstrook gereden worden en stond de ambulance dus ook vast in de file.

Ondertussen hield de verkeerspolitie het dier in een houdgreep gevangen onder een jas.


Helaas verhaalt het bericht niet of de gewonde zwaan het heeft gehaald.

Wednesday, September 02, 2009

Atelierroute Eemnes


Aanstaande zondag zijn alle ateliers open in Eemnes. Ook het atelier van beeldhouwer Fanny Kiezenberg. Daar is ons beeld De Vrouw te bewonderen dat dan klaar is.

Fanny is in haar atelier op de Wakkerendijk van 10.00 tot 17.00 uur. Het atelier van Fanny is meer dan een bezoek waard. Naast het beeld van dolomiet marmer, De Vrouw, staat er

*Een vooroverbuigende badende vrouw in brons, hoog ± 27 cm.
*Een winterkoning van brons;
*Ook een -in opzet- beeldje van was van een gekroonde winterkoning die in een kale boom zit waar ijskristallen aan bevestigd zijn.
"King of the world" heet het beeldje, dat laat zien dat een vogel in een kale boom zingt: het tropisch bos wordt gekapt en het biologisch evenwicht wordt verstoord, terwijl de 'global warming' zijn gang gaat en de ijskristallen dreigen te smelten.

U ziet het originele winterkoninkje in was, de siliconen mal met gipsen steunmal die Fanny erom maakte, een gegoten wasmodel van de winterkoning en de uiteindelijke door de bronsgieter gegoten winterkoning.
Zo krijgt u een idee van het lange en arbeidsintensieve proces van het idee tot het uiteindelijke beeld. In dit traject verandert het beeld zes maal, van 1) idee in het hoofd van de kunstenaar, via 2) in was weergegeven vorm 3) mal (negatieve vorm) 4) gegoten wasmodel, 5) bij bronsgieter weer een negatieve vorm via een invormmal, 6) bronzen beeld.

Adres:Wakkerendijk 84, 3755 DD Eemnes.

Zet, als u met de auto komt, die in de berm aan de overkant. Niet op het fietspad of op de weg!

Sunday, August 30, 2009

Moedig maar dom

PvdA voorzitter Lilianne Ploumen lanceerde op haar weblog de stelling dat PvdA leden die het grote geld verdienen in de semi-publieke sector niet meer in aanmerking kunnen komen voor politieke benoemingen. Het grote graaien moet maar eens afgelopen zijn. PvdA en CDA worstelen al een tijdje met het onbegrip in de samenleving over de hoge salarissen van vele partijgenoten, die in de semi-publieke sector (onderwijs, ziekenhuizen, zorg, publieke omroepen, woningbouwcorporaties)een goed betaade baan hebben gevonden. Vaak hen toegeschoven door partijgenoten. Hoon en onbegrip is hun deel.

Nu de kranten er vol van staan, kost het stemmen. Dus is het tijd voor het grote woord: veelverdieners die partijlid zijn kunnen geen burgemeester of commissaris van de koningin meer worden. Dat zal die grootverdieners een malle zorg zijn. Die willen immers niet de publieke zaak dienen, want dan gaan ze er in geld flink op achteruit.

En dat PvdA en CDA nu krokodillen tranen huilen is van de gekke. Zij hebben er immers met hun "marktwerking" voor gezorgd dat dit allemaal kan. In plaats van met een goed plan te komen om aan het veelverdienen een einde te maken bijvoorbeeld met subsidievoorwaarden, komt een PvdA coryfee met dit domme plan.

Het zal de stembusuitslag voor de PvdA geen goed doen!

Tuesday, August 25, 2009

Waar bemoeien ze zich mee

Ik dacht dat het wel langs zou waaien, de opwinding over het 13-jarig meisje dat in haar eentje de wereld rond wil zeilen. Maar ik heb me vergist. De Raad van de Kinderbescherming houdt vol en nu gaat aanstaande vrijdag de rechter uitmaken of ze wel of niet mag gaan. Ik kan me niet voorstellen dat de rechter zich voor dit karretje laat spannen. Waarom heeft hij de lieden van de Raad trouwens niet direct naar huis gestuurd?

Wat een onzin! Alsof er niet duizenden kinderen die het echt nodig hebben op hun zorg en bescherming wachten. Er was een veel gemakkelijker en rechtlijniger weg. De ouders hebben toestemming gevraagd om de leerplicht op te schorten. De leerplichtambtenaar heeft geweigerd. Dus als het meisje gaat, zijn zij in overtreding en moeten ze beboet worden.

Gaan we nu ook al die ouders die hun jonge kinderen naar turninternaten sturen of meenemen op de rug de bergen op of volstoppen met vette spullen of toestaan dat ze zich in coma zuipen uit de ouderlijke macht zetten. Houd toch op! Bezint eer gij begint. Waarom halen we eigenlijk die oude spreekwoorden niet uit de kast!

Friday, August 21, 2009

Een ander geluid(2)

Gelukkig laat niet iedereen in dit land zijn oren hangen naar Wilders. Gisteren zagen we in Nova dat studenten en docenten van de Erasmus Universiteit zich verzetten tegen het ontslag van Tariq Ramadan. Volgens hen heeft de Universiteit geen zelfstandig besluit genomen, maar zich laten lenen voor de politieke spelletjes van het Rotterdams college. Want, alweer volgens hen, Tariq Ramadan is de bruggenbouwer die hij zou moeten zijn, hij kent de Moslim wereld, wil verbindingen leggen tussen wij en zij. En, zeggen zij, als banden met het zogenaamde repressieve regime in Iran zo slecht zouden zijn, waarom verbreekt de Erasmus Universiteit dan niet de banden met de universiteit van Teheran, die immers ook wordt gefinancierd door datzelfde regime.

Deze studenten en docenten kunnen wel nadenken, wat de politiek in Nederland allang verleerd is. Wat ik eigenlijk het meest vervelende aan deze hele zaak vind, is dat GroenLinks meedoet aan dit zwart-wit denken. En juist van die partij had ik het tegengeluid willen horen. Het zal me toch niet gebeuren dat ik de overstap moet maken naar de waterige D66 verhalen van Alexander Pechtold.

Wednesday, August 19, 2009

Een ander geluid

Geert Wilders domineert het publieke debat in Nederland. Zondag liet hij weten dat de PVV alleen in Amsterdam en Almere mee doet aan de Gemeenteraadsverkiezingen van maart volgend jaar. Hij kan in de andere steden geen geschikte kandidaten vinden en wil LPF achtige toestanden voorkomen. En meteen toeteren de andere partijen dat het laf is, onverstandig of verstandig, al naar gelang zij er baat bij denken te hebben. Had gewoon even uw mond gehouden.

Gisteren ontdeed Rotterdam zich van bruggenbouwer Tariq Ramadan, niet omdat hij niet kan bouwen, maar omdat hij niet meer geloofwaardig is. Een tijdje geleden kwam hij ook al in opspraak door opmerkingen over de plaats van homo's en vrouwen in de Islam. Nu omdat hij uitzendingen maakt voor een tv zender die door de Iraanse regering wordt gesteund.

Er is maar een conclusie mogelijk: het Rotterdams college heeft geen behoefte aan een bruggenbouwer. Want om bruggen te bouwen moet je twee kampen verbinden. Dat kan niet als het ene kamp het andere niet wil zien. Daarmee sluit het Rotterdams college zich aan bij de publieke opinie in Nederland, dat er maar een vorm van integratie is, namelijk assimilatie. U wordt gelijk aan ons en anders dondert u maar op!

Eigenlijk vind ik dat wel een prettig duidelijk standpunt. Dan hoef ik niet mijn hoofd te breken over het zwellende geluid van al die wollige uitspraken over homo's, dat je het wel mag zijn, maar niet mag doen. Dan weet ik dat vrouwen maar een recht hebben, namelijk het aanrecht. En dan hoef ik ook niet krom te liggen, als Rouvoet een evangelisch congres over het gezin opent.

Dus: kom uit de kast a.u.b. Doe als Geert en laat weten waar u staat! En doe dat niet op de achterbakse manier van het college van Rotterdam.

Wednesday, August 12, 2009

Depressie-epidemie (vervolg)

Afgelopen zondag lieten de keutelende zomerdames me met een hoop vragen zitten. Daar houd ik niet van. Dus ging ik op zoek naar antwoorden. Allereerst wilde ik weten wat er mis ging in het gesprek. De meeste reageerders zijn het wel met me eens. Laat ik het eens vriendelijk zeggen: Margriet is niet nieuwsgierig genoeg om dit programma te presenteren. Ze kent het truucje, maar als de gast niet meteen alle troeven op tafel gooit, weet ze niet hoe ze verder moet spelen. Gelukkig is van haar drie volgende gasten er maar een echt interessant. Overigens handhaaf ik mijn voorstel: gooi de handdoek in de ring.

De tweede vraag is wat Trudy Dehue nu eigenlijk beweert in haar boek. Want in het programma zei ze steeds opnieuw dat ze alleen nieuwsgierig is naar de oorzaken van het toenemende gebruik van anti-depressiva, maar dat ze geen oordeel heeft. Dat gelooft natuurlijk niemand. Maar ik wil wel graag weten of het erg is dat 1 miljoen Nederlanders anti-depressiva slikken en een heleboel anderen naar andere hulpmiddelen grijpen om zich gelukkig te voelen? En als het al erg is, wil ik wel graag weten waarom.

Natuurlijk ga ik het boek ook lezen. En een ieder die wil weten hoe je wel interessant over dit onderwerp kunt praten verwijs ik naar de RVO uitzending van Kijken in de Ziel, iedere dinsdagavond op Nederland 2, waarin Coen Verbraak een stuk of tien gerenommeerde psychiaters ondervraagt. En die komen niet zo gemakkelijk weg.

Monday, August 10, 2009

Zomergasten nu al mislukt

Wat gaat er mis met Margriet van der Linden en de Zomergasten? Gisteren was de derge gast Trudy Dehue, hoogleraar wetenschapstheorie in Groningen en auteur van het spraakmakende boek De depressie-epidemie. Ingriedienten voor een boeiende televisie-avond. Ik had me erop verheugd. Maar het werd helemaal niks! De dames konden elkaar niet vinden, keutelden wat langs elkaar, en alleen de gekozen fragmenten maakten de avond enigszins goed. Maar als het zo moet, heb je geen presentator nodig!

Ik heb vanmorgen de reacties gelezen en iedereen vond de aflevering mislukt. Maar over de schuldige verschillen de meningen. Na de eerste zomergasten aflevering met Viktor en Rolf dacht ik het te weten. Margriet van der Linden mist de kennis, de interesse en vooral het inlevingsvermogen om met weerbarstige gasten om te gaan, zeker als ze ook nog eens uit een andere wereld komen. Na de tweede aflevering aarzelde ik, omdat ze Prem R. goed aan de teugels hield. Maar nu weet ik het weer zeker. Ik heb nog niet eerder een interviewer zo pijnlijk zien uitglijden. De essentie van het boek van Dehue, namelijk de verwondering over de explosieve toename van het gebruik van antidepressiva in onze "gelukssamenleving" heeft Margriet niet begrepen.

Ze vroeg ernaar en mevrouw Dehue probeerde het uit te leggen, maar het kwam niet aan. En zo lastig was het echt niet. Dus dan maar vragen of het erg is. Maar daar wilde mevrouw de wetenschapper zich niet over uitlaten. Daar ben ik niet voor, zei ze. Maar waar dan wel voor, zou een goede gespreksleider doorvragen. Maar als je de achtergrond niet hebt, zit je met een bek vol tanden. Margriet herhaalde de eerdere vragen en mevrouw Dehue herhaalde de antwoorden. Zo draaiden de dames de hele avond ongemakkelijk om elkaar heen.

Ik kreeg dus geen antwoord op de prangende vragen die me bezighouden over dit onderwerp: Waarom heeft mevrouw Dehue, die geen geesteswetenschapper is maar een wetenschapstheoreticus, dit populair wetenschappelijk boek geschreven over een zo precair onderwerp? Als ze heeft willen waarschuwen wie dan en waarvoor? En had ze dat dan niet beter in een vakblad kunnen doen?

Maar wat me nog sterker bezighoudt; op grond van welke kwaliteiten is deze Margriet van der Linden uitverkoren om dit bijzondere programma te presenteren? En zou het niet verstandig zijn als ze zelf de handdoek in de ring gooit na deze twee grote zeperds en erkent dat het iets te hoog of desnoods te ver is gegrepen? Of gaat de VPRO haar redden?

Thursday, August 06, 2009

Tot toen aan toe ging alles goed













Tot toen aan toe ging alles goed.

Rijkdom is leegte op glanzende tegels
Armoede dozen vol halfvolle potten
Rijk een veranda met uitzicht op niets
Arm een balcon met gereedschap en fietsen
Weelde is niets te hoeven bewaren
Armoede reddert van winter naar winter
Rijkdom is stilte en stilte achter stilte
Armoede haast.

En zo genoten zij dag en nacht
Van wit en van stilte en van water glad
De stenen stenen en het mos dat daar lag.

Judith Herzberg

Thursday, July 30, 2009

Ter herinnering aan Nelly Rebel-Kruijmer

Nelly was voor mij lange tijd niet meer en niet minder dan de echtgenote van Jan, de broer van Pietertje, mijn buurvrouw. Toen wij allebei in 2002 in de gemeenteraad van Huizen werden gekozen, zij voor het CDA en ik voor de PvdA, werd ze veel meer. Wij waren beiden lid van de raadscommissie Onderwijs, Cultuur en Welzijn en van de werkgroep Brede School. Nelly behoedde ons bij beslissingen over het onderwijs met al haar praktijkkennis van het onderwijsveld vaak voor luchtfietserij en al te grote verwachtingen.

In het treffende en warme In Memoriam dat Bert Rebel, fractievoorzitter van het CDA op de website van de partij heeft geplaatst roemt hij haar inzet, betrokkenheid, haar integriteit en ook haar nuchtere en relativerende houding. Als collega raadslid was zij voor mij ook een lichtbaken in de politieke branding. Waar anderen zich nogal eens schuldig maakten aan politieke spelletjes, kon je op Nelly bouwen. Als Nelly iets zei was het waar. Als ik door politiek geharrewar niet meer wist waar het eigenlijk om ging raadpleegde ik Nelly. Mijn keuzes moest ik zelf maken, maar Nelly kon me haarfijn uitleggen wat er aan de hand was.

Ook in de periode dat de gemeenteraad moest beslissen over het voortbestaan van De Graaf Wijchman hebben Nelly en ik veel contact gehad. Voor haar was een gokhal in het dorp ondenkbaar. Ik aarzelde omdat het voortbestaan van het uitgaanscentrum op het spel stond. Natuurlijk heeft ze geprobeerd me te overtuigen. Ik heb haar in die tijd leren kennen als een gewetensvol mens, dat respect op kan brengen voor de standpunten van andersdenkenden.

De gemeenteraad van Huizen heeft een goed raadslid en een warm mens verloren. Een raadslid dat haar stukken las, luisterde naar anderen en altijd wist waar ze het over had. Nelly stond met beide benen in de Huizer samenleving, wist wat er te doen was, wist waar het over ging. Nelly was een raadslid dat zich liet zien in het dorp.

Nelly was ook echtgenote en moeder met hart en ziel. Jan en de kinderen zullen haar node missen. Dit In Memoriam is ook geschreven om hen een hart onder de riem te steken.

Monday, July 27, 2009

We zijn er weer!


We zijn er weer, en met een doos vol verhalen. Onderwerpen dus genoeg voor dit weblog. Ik ga proberen ze in één keer kwijt te raken.

We hebben een week gefietst langs het Canal du Midi. Dat kanaal is in het midden van de 17e eeuw gegraven in het Zuiden van Frankrijk tussen Beziers en Toulouse met een verbinding naar de Garonne. De bedoeling was om schepen de gevaarlijke omweg langs Gibraltar te besparen. Het was een gedurfde onderneming± Twaalfduizend arbeiders groeven het tweehonderdtwintig km lange kanaal in tien jaar. Het heeft dienst gedaan totdat de trein de functie overnam. Voor beelden verwijs ik naar mijn foto´s (zie de knop rechts op dit weblog).

Verder zagen we La Traviata met achtduizend dolenthousiaste anderen in het Theatre Antique van Orange. We zaten in de nok van het theater en konden op het toneel een speld horen vallen, bij wijze van spreken. Ik heb ademloos zitten kijken en luisteren en het gebodene was zo boeiend dat ik geen last had van mijn hoogtevrees. Wat een enerverende ervaring!

Na afloop verlieten achtduizend mensen het theatre langs twee steile trappen. Dat vergde veel geduld en discipline en dat hadden al die mensen. Het kostte al met al meer dan een half uur. Ik vroeg me af of dat in ons kikkerland met al die grote ikken ook zou lukken, en heb besloten op die vraag Ja te zeggen. Wij zijn immers ook beschaafd.

Als je reist, wij doen het bescheiden, dat wist ik al, maar weet het nog beter nu we in de vakantie De Grote SpoorwegCaroussel van Paul Theroux hebben gelezen, een aanrader, dringen vergelijkingen zich op. Tijdens onze tocht langs het Canal ontmoetten we Belgen en met hen hebben we veel uitgewisseld over de toekomst van onze twee landen. We waren ervan overtuigd dat een samenvoeging van Vlaanderen en Nederland voor beide partijen goed zou zijn. Ik kan het weten, want ik kijk regelmatig naar de Belgische televisie en die heeft waarlijk meer te bieden dan onze drie publieke netten samen. Zeker nu Zomergasten met Margriet van der Linden op een mislukking lijkt uit te draaien. Maar wisten we ook, Frankrijk wil Wallonie niet hebben en wat moet er met het Belgische Koningshuis. Onze Belgische vrienden waren er somber over. Misschien mogen die wel aanschuiven bij de Oranjes. Moeten ze wel eerst de inburgeringscursus volgen en Nederlands leren.

Frankrijk is een groot land en er zijn net zo veel verschillende varianten Fransen als er Nederlandse varianten zijn, althans dat hoop ik. Maar toch..... Het is anders op de markt in Lamastre of Narbonne dan op de zaterdagmarkt in Huizen. De markt in Frankrijk is in de eerste plaats een ontmoetingsplek. Je moet er geen haast hebben. En dat niet alleen omdat Fransen elkaar graag uitgebreid uit laten praten, maar ook omdat Fransen keuren voordat ze kopen.

We zijn er weer en dat is ook weer even wennen.

Monday, June 15, 2009

The Old Boys Network

Er is CdK Harry Borghouts kennelijk veel aangelegen om te kunnen blijven zitten. Want welk zichzelf respecterend mens zou de volgende zin uit zijn strot kunnen krijgen: 'Ik was niet slim genoeg. Een beetje dom, zou Màxima zeggen'.En dat na het debacle bij het IJsselmeer Ziekenhuis, waar hij ook al deed of hij van niets wist. Wat mij betreft mag hij in Noord-Holland blijven zitten, omdat we van zo'n provincie toch niet veel merken. Maar laat hij in vredesnaam zijn baantje als interim bestuurder van het ABP neerleggen. Want van geld heeft Borghouts geen verstand. De PvdA had daar op aangedrongen, maar zoals we weten hebben die die ook geen rechte rug. Het zou me niets verbazen als straks hetzelfde groepje mensen er weer zit. Zijn wij toch mooi bij de neus genomen.

Vrijdag zag en hoorde ik tijdens het congres van de NVRR (Nederlandse Vereniging van Rekenkamers) Jeroen Smit, schrijver van De Prooi, die uitleg gaf over het debacle bij ABN AMRO. Na diepgravend onderzoek komt hij tot de conclusie dat de oorzaak heel ordinair is, de strijd om de plek van Beste Jongetje van de Klas in de top van het bestuur. Niets anders mevrouwtje: twee jongetjes die aan de top willen staan en daar alles voor over hebben. Waar is dan het toezicht om dit te voorkomen? Is er niet. Want in de Raad van Commissarissen zitten ook van die jongetjes.

Zijn oplossing vond ik het verrassendste deel van zijn presentatie: DIVERSITEIT! Niet meer uitsluitend blanke mannen van tussen de 45 en de 60, maar mensen van allerlei slag, vrouwen, zwart en wit, jonge mensen, en vooral mensen die ook eens over de grenzen hebben gekeken. En die vrouwen en jonge mensen moeten natuurlijk niet de mores van die blanke witte mannen aannemen, maar juist ANDERS willen zijn. Schuren geeft glans en wrijving warmte. Je zou hem toch bijna bij VROUW EN PAARD uitnodigen.

Wednesday, June 10, 2009

Eindelijk en waarom niet?

Net werd bekend dat het college van Gedeputeerde Staten van Noord-Holland aftreedt. Eindelijk neemt iemand verantwoordelijkheid voor het verdwijnen van de 78 miljoen Euro als gevolg van het beleggen bij een IJslandse bank. Een onderzoekscommissie maakte duidelijk dat gedeputeerde staten eigen regels voor geldbelegging heeft overtreden. De zeven gedeputeerden hoopten nog even dat ze konden blijven zitten, maar gisteren besloot de VVD fractie dat het welletjes was. De fractie vond terecht dat om geloofwaardig te blijven iemand moest aftreden.

Overigens kun je de geloofwaardigheid van de VVD met een korrel zout nemen als straks de meeste van de gedeputeerden gewoon weer zitting kunnen nemen in het nieuwe college. Kennelijk denken politici nog steeds dat wij gek zijn.

In ons vredig Huizen speelt ook zo'n akkefietje. Weliswaar gaat het om een veel bescheidener bedrag, maar er zijn wel meer dan anderhalf miljoen Euro's kwijt. En kennelijk kan niemand, noch wethouder, noch hoogste ambtenaar, vertellen waardoor het is gekomen. Dat is nog het allerzotste. Ook hier heeft een commissie in opdracht van de gemeenteraad onderzoek gedaan, en ook hier is duidelijk dat er eigen regels zijn overtreden. Er moest openbaar aanbesteed worden, dat is niet gedaan, en degene die het werk ondershands werd gegund, heeft nu ook nog eens 1,7 miljoen meer in rekening gebracht.

Maar wat nu? De brave lieden op het gemeentehuis hebben er al diverse keren over gesproken, maar komen er niet uit. De anderhalf miljoen is nog steeds niet boven tafel, maar ook politieke consequenties zijn niet getrokken. Dat belooft nog wat voor het volgende grote project dat op stapel staat: het bouwen van de parkeerkelder onder de Keucheniusstraat.

Friday, June 05, 2009

Fanny over Het Beeld


Hoi Nel, het is echt heel leuk en lief zoals mensen reageren. Gisteren had ik het einduitje en diner van Entre Femmes en werd door Barbara nog eens omhooggestoken. Ze vindt het beeld erg mooi. Ook de reactie van Susan en je zus zijn erg leuk. Eigenlijk wil ik het beeld wel klaarhebben voor ik naar Terschelling ga
lesgeven; 14 juni red ik ws niet meer.

Het leuke van zo'n beeld is dat het op alle vrouwen tegelijk lijkt en dat je -als het er zo staat- kunt mijmeren over wie ze zou kunnen zijn (of zijn geweest), waar ze op dat moment aan denkt, etc, etc. Of mijn persoon of jullie als opdrachtgever er iets mee te maken hebben bv. Het gekke is wel dat jullie meestal wel in mijn gedachten waren terwijl ik er aan werkte. Ook goed geluisterd naar opmerkingen van Ger en Char tijdens het hele proces.

Pieter Hogenbirk heeft ooit een foto gemaakt van een Grieks beeld bij het Louvre van een naakte man die in een krat stond. Het Louvre was destijds aan het verbouwen en "hij" stond daar naakt buiten en in een open krat die half weg zijn naakte lichaam kwam. Het was koud. Je laat dan de werkelijkheid los en in je gedachten associeer je en fantaseer je. Alleen, kou, verlaten, zomaar naakt, hoe lang duurt het nog, etc. en uiteindelijk, heel veel later kom je misschien toch bij het feit dat het een Grieks beeld is en dat het iemand voorstelt, dus weer wat dichter bij de 'werkelijkheid' van het beeld zelf, terwijl dat uiteindelijk ook maar in de fantasie van de beeldhouwer zat of gemaakt is naar aanleiding van deels op fantasie berustende gegevens (Gr. Mythologie).

Dat is het heerlijke van kunst, als je het ziet en het je raakt, gebeurt er
iets in je. Vraag je maar dingen af, antwoorden zijn niet nodig."

Meer foto's van Het Beeld staan op Picasa (zie foto's bij Links)

Thursday, June 04, 2009

Tijd voor nieuwe politiek

De PVV heeft gewonnen, zoals verwacht. "Weg met Europa en Turkije mag nooit toetreden." D66 heeft ook gewonnen. Minder verwacht, althans door mij. Ik heb het niet zo op Alexander, en al helemaal niet dat zij met de liberalen in een fractie gaan zitten. Waar is Rita trouwens gebleven? De PVDA heeft een enorme dreun gekregen. Ook verwacht. De traditionele sociaal democratie heeft kennelijk geen antwoord op de problemen van deze tijd. Ook in Duitsland en Frankrijk doen ze het niet goed. En Gordon Brown wordt binnenkort naar huis gestuurd.

Zoete verhaaltjes doen het niet meer. Misschien nog heel even bij CDA'ers en SGP'ers, omdat God vindt dat zij braaf moeten zijn en hun zegsheren moeten geloven. Maar niet gelovigen zoeken echte antwoorden. Europa is moeilijk. Maar je bent voor of je bent tegen. En dan zijn de voorstemmers nog steeds in de meerderheid, ondanks Wilders en de SP van Agnes Kant. Nu moeten die voorstemmers aan de bak om te vertellen wat Europa wel en wat niet mag regelen. En vooral wat Europa moet regelen om ons een beetje toekomst te geven. En graag in klare taal. En Neelie moet blijven!!

De Uitslag
CDA 5 zetels
PVV 4 zetels
GroenLinks 3 zetels
D66 3 zetels
VVD 3 zetels
PvdA 3 zetels
SGP/CU 2 zetels
SP 2 zetels

De cijfers in Huizen!!! De PVV heeft de meeste stemmen!
1 CDA - Europese Volkspartij 2.320 17,17 %
2 P.v.d.A./Europese Sociaaldemocraten 1.292 9,56 %
3 VVD - Europese Liberaal-Democraten 1.967 14,56 %
4 GROENLINKS 983 7,28 %
5 SP (Socialistische Partij) 700 5,18 %
6 ChristenUnie-SGP 1.377 10,19 %
7 Democraten 66 (D66) 1.745 12,91 %
14 PVV (Partij voor de Vrijheid) 2.344 17,35 %

Tuesday, June 02, 2009

Nog een keer Europa

Waarom ik wel ga stemmen, is niet zo interessant, als waarom anderen niet gaan. Bas Heijne gaf er in zijn column in de NRC een aardige verklaring voor. De gedachten van een verenigd Europa zijn heel mooi, schrijft hij, maar Europese politici zijn dat niet. De een zegt dat het beter uitgelegd moet worden. Maar Bas zelf gelooft dat ze het niet kunnen uitleggen. Er zou na het referendum een discussie komen, beloofden ze. Die discussie is er niet geweest, waarschijnlijk omdat de politici geen idee hebben waar die over zou moeten gaan. Wie pro-Europa is lukt het niet om enthousiasme uit te stralen. Misschien ligt hier de oorsprong van de crisis: de burger herkent zijn eigen onmacht in de politiek. Wij weten niet hoe onze eigen kleine wereld zich verhoudt met die hele grote, geglobaliseerde wereld. Wie naar een foto van de verzamelde lijsttrekkers kijkt, ziet politici die het ook niet weten.

Wantrouwen tegen Europa is niets anders dan wantrouwen tegen de politiek, omdat al die luitjes met hun mooie banen en riante vergoedingen, die op en neer naar Brussel en Straatsburg toeren het ook niet meer weten. De wereld is te complex geworden om te overzien. Wij kunnen tegenwoordig alles zien en horen, maar we kunnen het niet verklaren. Dus dan maar liever het heldere dilettantisme van de JA en NEE-schreeuwers dan het zwalkende dilettantisme van de gevestigde politiek.

De gevestigde politiek beseft kennelijk niet op welke glijbaan ze ons meesleuren. Even heb ik getwijfeld of ik donderdag wel moet gaan. Maar het kan toch niet zo zijn dat we Europa overlaten aan de populisten, die ook geen overzicht hebben en alleen inspelen op angsten en vooroordelen. Dus heb ik de Stemwijzer er nog een keer bijgepakt. Ik GA. En donderdagavond kijk ik over de grens of in omringende landen het antwoord op de complexiteit van de wereld wel is gevonden.

Saturday, May 30, 2009

Waarom ik wel ga stemmen

Europa is een complexe zaak. Voor veel mensen is het een ver van mijn bed show en dat leidt ertoe dat ze donderdag thuis blijven. Dat mogen politici zich aantrekken en zeker de politici van traditionele partijen als PvdA en CDA. Die laten nu het speelveld aan de zwart witten PVV, SP en D66. Straks niet zeuren graag. Eigen schuld, dikke bult.

De vraag of je voor of tegen Europa bent is achterhaald. Europa is er en dus moet je er iets mee. En omdat ik meer geloof in Wij dan in Zij ga ik stemmen. Ik ga stemmen omdat er problemen zijn die alleen door samenwerking en afspraken tussen landen opgelost kunnen worden. Overigens reiken die over de grenzen van Europa. Denk bijvoorbeeld aan het telefoontje van Angela Merkel met Barack Obama om de Europese werkgelegenheid bij Opel veilig te stellen.

Misschien ga ik ook wel stemmen, omdat ik meer vertrouwen heb in Angela dan in Jan Peter. Ze hebben beiden hetzelfde zuinige mondje, maar dat van Angela spreekt klare taak en dat kan je van Jan Peter niet zeggen. Maar het belangrijkste reden dat ik ga stemmen is de wetenschap dat we het klimaat- en het milieuprobleem alleen internationaal kunnen oplossen, dat met een groot Europa vrede binnen de grenzen waarschijnlijker is dan wanneer we dat alle lidstaten afzonderlijk laten regelen, en dat ik ben voor toetreding van Turkije, omdat daarmee een stevige brug naar de Islamitische wereld wordt geslagen.

Natuurlijk moet het gereis tussen Brussel en Straatsburg worden afgeschaft, moet het Parlement meer macht krijgen en moet Neelie blijven. Daarom stem ik op een Partij die niet alleen Ja of Nee zegt, maar ook nog iets meer heeft te bieden.

Monday, May 25, 2009

Nieuwe lente, ander geluid?

Deze maand is het negentig jaar geleden dat vrouwen het actief en het passief kiesrecht kregen. Tijd voor een feestje? Vind ik niet! Negentig jaar geleden hebben optimisten misschien gedacht dat de wereld er anders zou uitzien als vrouwen hun deel van de macht zouden opeisen. Maar zo is het niet gegaan. Vrouwen hebben de Tweede Wereldoorlog niet tegen kunnen houden en om wat dichterbij te blijven ook niet de Kredietcrisis. Er zijn wel vrouwen aan de macht, maar die maken kennelijk niet het verschil. Zijn ze met te weinig of doen ze het gewoon niet goed?!

Veel vrouwen vertalen emancipatie in erbij willen horen. Zij passen zich aan aan het mannelijk leiderschapsmodel, of maken het zelfs nog bonter. Er zijn ook vrouwen die het even proberen, maar vroegtijdig uit de boot vallen, omdat ze bij tegenwind geen middelen hebben om het roer recht te houden. De belofte van vrouwelijk leiderschap kunnen ze niet waar maken. Een paar uitzonderingen daargelaten.

Ik zag afgelopen week de cover van Vrouwenblad Opzij en schrok me dood. Het was de eerste keer dat ik Opzij onder ogen kreeg na het vertrek van Cisca Dresselhuys. Op de cover waren tien vrouwelijke topstukken afgebeeld in een afschuwelijk mannelijk kleurloos metaalgrijs. Het leken maskers van ongenoegen en frustratie. Om te laten zien hoe het eigenlijk moet, preikte binnen in het blad Ophrah paginagroot in een mooi rode japon met overweldigende glimlach.

Ben ik te somber? Onderzoek laat zien dat vrouwen wel degelijk vernieuwing kunnen brengen, als zij zich niet aanpassen, maar hun eigen geluid laten horen. Uit onderzoek blijkt ook dat organisaties met vrouwen in de top beter presteren en betere beslissingen nemen. Het gaat om leiderschap waarin meer ruimte is voor intuïtie, gevoel, inspiratie, dialoog, actief luisteren, empathie, verbinden.

De huidige economische crisis is de crisis van het mannelijk leiderschap, van de modellen, de efficiency, de cijfers, van het steeds groter. Je moet stekeblind zijn als je dat niet ziet. Er zijn weinig vrouwen in de top van de bankenwereld en als ze er al zijn, zijn ze snel verdwenen.

Het wordt tijd dat vrouwen de macht grijpen en dan niet de vrouwen die erbij willen horen, niet de metaalgrijze vrouwen van Opzij, maar vrouwen die een kleurrijk geluid laten horen. Ze zijn er genoeg, kijk om je heen!

Wednesday, May 20, 2009

Leven in de sloot


Iedere morgen en avond zwemmen ze voorbij, vader en moeder zwaan met negen jongen. Allemaal kleine wolballetjes die om de beurt door pa of ma bij de les worden gehouden. Kom ze niet te na, want je wordt weggeblazen door een boze vader, die daarbij ook nog eens vervaarlijk met zijn vleugels klappert. Gekke vent trouwens, die wel eet van ons brood, maar tegelijkertijd ons benadert als vijanden.

De meerkoeten met jong hebben ook last van hem. Zij hebben zich slordig genesteld op onze waterlelie. Daar stallen zij hun twee jongen - het waren er eerst trouwens drie, maar de derde is verdwenen - terwijl zij zelf om beurten eten halen om ze te voeden. Maar als het zwanengezin langs drijft moeten ze weg. En als dat niet snel gebeurt, valt vader zwaan aan. Zwanen zijn mooi, maar niet leuk.

Sommige eenden trouwens ook niet. Jonge eendjes heb ik nog niet gezien. Er zwemmen veel eendenparen in de sloot, maar die kunnen het blijkbaar niet of willen niet. Nou vind ik dat niet erg, omdat in vorige jaren eendenvaders zo agressief en onbehoorlijk met hun jongen omgingen, dat er van een groot nest niks overbleef.

We hebben geen ganzen en dat vind ik wel jammer. Ganzen hebben namelijk een heel mooi sociaal leven. Ganzen leven in groepen. Als pa en ma gans jongen hebben gekregen worden ze na enige dagen opgevoed door de groep. Vorige week zondag zagen we in de Oostvaardersplassen hoe zo'n veertig tot vijftig jonge gansjes van een volwassen gans leerden hoe ze zich moesten wassen. Grote gans klapt met de veren op het water, alle kleine gansjes doen het na met zichtbaar plezier. Vaders en moeders die vrijaf hebben, keken op de kant toe. Wij aan de overkant.

Friday, May 15, 2009

Vrouw en Paard (3)

Gerti was er dit keer wel, maar het hielp niet. Wat een flauw gekakel. En ook nog eens over onderwerpen die in andere programma's al zijn uitgekauwd zonder nieuw licht. Interesseert het u dat Wouter Bos niet met de PVV van Wilders in een regering wil, of kijkt u ervan op dat we in Nederland nog steeds niet zelf mogen kiezen of we ons leven willen eindigen. Het enige interessante onderwerp namelijk dat er onder werkende vrouwen veel armoede is, kregen de vijf vrouwen niet goed over het voetlicht.

Ligt het aan de formule, vijf vrouwen die om de beurt een onderwerp mogen aandragen dat vervolgens door de anderen wordt becommentarieerd, of ligt het aan de vrouwen. Duidelijk is in ieder geval dat deze vrouwen niets met elkaar hebben; er is geen chemie. En als Hanneke Groenteman niet meedoet, ontbreekt ook nog eens de relativerende glimlach. De New Yorkse vergelijkingen van Heleen Mees irriteren, Sanne Wallis de Vries ergert zich zichtbaar, Rotterdamse Carry vertedert omdat ze zo onvermengd rood is, maar valt geheel uit de toon en Soundos el Ahmadi zat erbij als een vreemde eend in het kippenhok.

Gerti was duidelijk aangeschoven. Ze deed haar best om serieus te zijn, maar is een veel te egocentrisch kunstenmaker om samen met zoveel anderen iets te doen. Dus mislukt! Na de zomer komt er bij AT5 een praatprogramma met echte coryfeeën. Maar volgens mij moeten we op zoek naar de Nederlandse Oprah voor spetterende vrouwentelevisie.

Van de week zag ik haar talkshow over homoseksualiteit bij vrouwen. Of eigenlijk ging het meer over alle vormen van vrouwelijke seksualiteit. Het lastige onderwerp werd van verschillende kanten belicht. Spannende en ontroerende televisie. Zie ik die vijf van Vrouw en Paard niet doen.

Wednesday, May 13, 2009

Het Diner in Tweevoud


Een Schrijver en zijn Publiek. Bij de vorige Literaire Avond in de Bibliotheek op het Plein, was Kader Abdollah te gast. Hij nam plaats achter de lessenaar in driedelig kostuum en ontpopte zich als een waar redenaar die zijn woorden met zorg kiest, de juiste accenten en klemtonen legt en het publiek meevoert in de kracht van literatuur, het geschreven woord.

Gisteren was er Herman Koch, op gympen en in overhemd, de jongen die het liefst gewoon wil doen, maar niet gewoon is. De televisiemaker die is gaan schrijven, omdat je dat zo lekker in je eentje kan doen en niemand je tegenhoudt om te zeggen wat je wilt zeggen. En die ook achter het spreekgestoelte zegt wat hem voor de mond komt. De wereld volgens Herman Koch. De entertainer die het niet kan laten ons een primeur van een niet gepubliceerd verhaal te gunnen.

Ik bleef achter met veel vragen, die ik hier ga stellen. Misschien heeft iemand een antwoord. Overigens was de Marokkaanse maaltijd die wij samen vooraf nuttigden een groot succes. Voor herhaling vatbaar. Maar dan nu die vragen:

1. Waarom bezoeken veel meer vrouwen dan mannen literaire bijeenkomsten? Lezen vrouwen meer? Of zijn ze gewoon nieuwsgieriger naar de achtergronden van een boek? En komt dat omdat ze zich eerder met de inhoud identificeren?
2. Als je Jeroen Smit van De Prooi zou uitnodigen, zou de verhouding tussen mannen en vrouwen dan omgekeerd zijn? En gaat het dus gewoon over het onderwerp?
3. Waarom heeft Het Diner zo'n succes, net als de Eenzaamheid van de Priemgetallen, Er komt een Vrouw bij de Dokter? Of mag je deze boeken niet over dezelfde kam scheren? Vroeger was er de Bouquetreeks.
4. Waarom vraagt de schrijver wel wie het boek heeft gelezen en niet of we het een goed boek vonden?
5. En waarom vragen we het hem zelf niet?
6. En wie is nu de betere schrijver, Kader Abdollah of Herman Koch.

Friday, May 08, 2009

Vrouw en Paard


Gisteren de tweede uitzending en weer geen Gerti B. De vijf vrouwen praatten met Robert Vuijstje over zijn boek Alleen maar nette mensen, dat de Gouden Uil heeft gewonnen en zijn nominatie voor de ex librisprijs. In zijn boek beleidt een Joodse man die eruit ziet als een Marokkaan zijn liefde voor volle, zwarte vrouwen, maar hij doet nog veel meer. De vijf Vrouw en Paard-vrouwen hadden zich in tegenstelling tot veel mannelijke smaakmakers niet geërgerd. Zij vonden het zonder uitzondering een aangrijpend boek over de krotten van de multiculturele samenleving.

De vrouwen richtten zich ook rechtstreeks tot hun kritikasters. Waarom mogen zij niet gevijven op televisie doen wat veel mannen al jaren doen: praten over hun hobby's. Er is toch ook geen recensent die zich laatdunkend uitspreekt over die mannenpraatprogramma's waar overloos over voetbal wordt gebabbeld.

De interessantste vraag kwam aan het einde! Is feminisme of vrouwenemancipatie, en dus zo'n vrouwenpraatprogramma, nog wel nodig in deze tijd. De meningen waren verdeeld. Heleen Mees en Hanneke Groenteman vonden van wel. Sanne Wallis de Vries vond dat het eigenlijk geen item zou moeten zijn, maar begint toch wat te aarzelen nu zij in de mannenpraatprogramma's soms als leuke versiering wordt gevraagd. De jongste van het stel, de Marokkaanse Soundos el Ahmadi, heeft in haar comedy train wereld geen last van mannen.

Wat vind ik? Je gevoeligheid voor dit onderwerp houdt gelijke tred met wat je in je leven wilt. Als je als vrouw carriére wilt maken in de mannenwereld van openbaar of commerciele bedrijvigheid, moet je van goede huize komen. Maar als je die wereld wilt laten voor wat het is, omdat je het grijze pak niet wilt aantrekken en dikbuikig wilt praten, is er niets aan de hand. Of zie ik het te simpel. Ga er vast nog wel meer over zeggen. Vrouw en paard mag van mij voorlopig blijven. Het zet me aan het denken en geeft me voer voor dit blog. Ben benieuwd of Gerti er de volgende keer bij is.

Overigens las ik net dat Net5 in augustus ook met een vrouwenprogramma gaat komen, maar dan met een minder "kippenhok" gehalte. Dat zal dan wel op die "mannenpraatprogramma's" gaan lijken, die ik zo vervelend vind.