Sunday, December 29, 2013

Mijn Jaaroverzicht

Kleur
 
Letters
beelden
vrienden
 
muziek en meer


Sunday, December 22, 2013

Marino Marini in De Fundatie

Eens in de zoveel tijd geniet je van een kunstwerk dat een onuitwisbare indruk op je maakt. Een jaar of tien geleden was dat een beeld van Marino Marini in het Museum van Peggy Guggenheim in Venetie. Ik schreef er een weblog over. Jaren later zag ik een tentoonstelling van beelden van Marino Marini in Museum Beelden aan Zee. Marini wordt internationaal gerekend tot de belangrijkste beeldhouwers van de twintigste eeuw, maar is in Nederland nauwelijks bekend. Misschien wordt het nu anders, want in De Fundatie in Zwolle staan niet alleen beelden, maar hangen ook schilderijen. Ik was opnieuw enorm onder de indruk. Dit is de tijd van de goede voornemens. Tot begin maart 2014 kun je gaan kijken.


 





Friday, December 20, 2013

Wens



Iedere dag is er een, blijf dicht bij jezelf, laat je niet opjagen.


 

Friday, December 13, 2013

Stiefoma of nepoma?

Toen de kleinkinderen van mijn vriendin werden geboren, hebben wij afgesproken dat ik gewoon mezelf mag zijn. Dat mocht ik ook al, toen er nog alleen kinderen waren en dat hebben we volgehouden nu die droppen er zijn. Ik kijk ernaar en geniet ervan. Een tijdje geleden was ik voor de oudste ineens "opa Nel". Dat is overgewaaid, althans ik hoor het niet meer en ik besta nog wel. Zaterdag was het Sinterklaas en waren zij alle drie op bezoek. Ze hadden vooral aandacht voor de cadeaus en voor elkaar. Er zat een hoop versiering omheen en dat was goed.


Hun ouders vinden een band met de familie om allerlei redenen heel belangrijk. De kleine Olivia heeft twee oma's en een opa. Die ene opa leeft niet met een oma en de andere opa is gestorven. Dat kun je een kind nog wel uitleggen. Voor haar besta ik maar een beetje in de marge. Af en toe kom ik tevoorschijn uit het decor. Dan ben ik er en dat is voldoende.

De kleine Youn en Sasha hebben twee oma's en twee opa's, maar die leven niet met elkaar. In de loop van de tijd is er het een en ander bijgekomen. Zolang het man met vrouw is past het nog wel een beetje in het beeld, maar een oma met een oma is toch minstens vreemd. Ze hebben er geen last van en dat houden we graag zo. Ik mag gewoon mezelf zijn en zij ook.

Saturday, December 07, 2013

Nelson Mandela 1918-2013


I have walked that long road

to freedom. I have tried not to falter;

I have made missteps along the

way. But I have discovered the

Sscret that after climbing a great

hill, one only finds that there

are many more hills to clim.

I have taken a moment here to

rest, to steal a view of the glorious vista

that surrounds me, to look back

on the distance I have come.

But I can only rest for a moment, for

with freedom comes responsibility,

and I dare not linger, for my long walk is not ended.

 

Nelson Mandela

Wednesday, December 04, 2013

Dit zijn geen vrienden

Met rode oren luister ik naar het debat in de Tweede Kamer over het onderzoek van een of andere veiligheidsdienst naar Edwin de Roy van Zuydewijn. Verschillende premiers hebben ons jarenlang willen doen geloven dat er geen onderzoek is geweest. Wij wisten wel beter. Ik denk zelfs dat alle binnenkomers in de Koninklijke Familie onderzocht worden. Maar zeker deze jolig levende zakenman. Bea en Bernhard moeten het samen hebben bedisseld. Ik vraag me af hoe dat gaat. Hebben ze Prinses Irene geinformeerd? Uiteindelijk ging het om haar dochter en heeft zij een hele lange tijd geleden al afstand gedaan van alle voorrechten? We zullen het nooit te weten komen. Of toch wel? Want niet helemaal ten onrechte wordt er een verband gelegd met de zaak van Willem Oltmans. Ook daar ging het over een eenling tegen de machtige staat. Rutte kan bezweren wat hij wil, maar aan zijn lichaamstaal kun je zien dat het hem niet gemakkelijk afgaat. Ik heb hem nog nooit zo timide achter het spreekgestoelte zien staan. En kijk naar de foto van deze twee kemphanen die elkaar op weg naar de Tweede Kamer tegenkwamen onder het oog van journalisten. Als die er niet waren geweest, was Rutte vast doorgelopen.

Dit zijn vast geen vrienden

Thursday, November 28, 2013

Zijn we nog niet gek dan worden we het wel

Het volgende bericht stond donderdag op de nieuwssite van de NOS:

In Nederland is in 2011 19,6 miljard euro uitgegeven aan de behandeling van psychische stoornissen. Dat is 22 procent van de totale uitgaven aan zorg en welzijn, zegt het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM).

Dat percentage is hoog vergeleken met andere landen. Dat komt door onze hoge uitgaven voor verstandelijk gehandicapten en dementerenden, zegt Lany Slobbe van het RIVM. "Daar bieden wij heel veel institutionele zorg aan en in veel andere landen is dat vaak niet het geval."

Mannen maken minder zorgkosten dan vrouwen. Vrouwen worden ouder dan mannen en dus ook veelvuldiger gek. Maar dat was niet het eerste wat me opviel. Het ging me om het gebruik van het woord "psychische stoornis". Ik heb nooit geweten dat dementie en verstandelijk gehandicapt zijn een "psychische stoornis" zou kunnen zijn. Volgens het onvolprezen Wikipedia is dat het ook niet. Psychische stoornissen zijn afwijkingen in stemming en gedrag. Voorbeelden zijn o.a. angststoornissen, ontwikkelingsstoornis, stemmingsstoornis, verslaving. Daar geven we niets aan uit, want de kosten voor behandeling worden niet meer vergoed. En als het niet betaald wordt, bestaat het kennelijk niet meer. Moeten we voor het woord, dat blijft bestaan, kennelijk iets anders verzinnen.

Ik krijg argwaan bij dit bericht. De NOS heeft het overgenomen van het RIVM. Daar staat boven het artikel de leutige titel: Zorg voor de geest kost ons het meest. In dit land is niets voor niets. Daar gaan we natuurlijk iets aan doen, hoor ik de mannetjesputters in Den Haag al zeggen. Lekker iedereen de stuipen op het lijf jagen en vooral niet nadenken!

Sunday, November 24, 2013

Sunday, November 17, 2013

Kokoschka in Boijmans

In Boijmans van Beuningen hangen tot 19 januari 2014 portretten van mensen en beesten van de Oostenrijkse schilder Oscar Kokoschka. De tentoonstelling is zeer de moeite waard om te bezoeken. Deze grote overzichtstentoonstelling toont zijn confronterende portretten, meer dan een halve eeuw nadat Kokoschka’s werk voor het laatst te zien was in Nederland. Toch staan hier geen dikke rijen als voor het stedelijk, waar werk van de Rus Malevitsj is te zien. Ik had nog nooit zoveel werk van Kokoschka bij elkaar gezien en keek mijn ogen uit. Vooral de portretten en zelfportretten zijn genadeloos. Het gezicht en de handen karakteriseren de afgebeelde persoon. Vaak schilderde hij in opdracht, maar dat weerhield hem er niet van te schilderen wat hij zag. En dat is niet altijd de mens op zijn fraaist. Zie het dubbelportret van Oscar en Alma Mahler.

Oscar Kokoshka en Alma Mahler
Kokoschka had drie jaar lang een onstuimige relatie met Alma Mahler. Dit dubbelportret dat hij van hen schilderde beschouwde hij als een verlovingsportret. Hier is al te zien, dat hij weinig geloof had in de duurzaamheid van hun verhouding. Hij was waanzinnig verliefd op haar, maar dat was niet wederzijds. Alma Mahler verslond mannen en Oscar was er kennelijk een van. Dat moet hij geweten hebben. Zoiets gebeurt.

Wednesday, November 13, 2013

De toiletjuffrouw moet blijven

Gisteren stak in DWDD tafelheer Filemon Wesselink de loftrompet over de toiletjuffrouw op Groningen Centraal. Haar schone toilet zorgt ervoor dat mensen speciaal met de trein naar Groningen reizen om bij haar hun plas en andere behoefte te doen. Maar alles van waarde is weerloos in deze samenleving. Dus moet zij weg van NS. Ook gisteren reed ik met de auto naar Rotterdam om in Booijmans de werken van Oscar Kokoschka te aanschouwen. Dat laatste doet er voor het verhaal niet zoveel toe, maar het staat zo interessant. Waarom ik met de auto ging en niet met de trein zal ik u ook besparen. Het gaat immers om de toiletjuffrouw. Bij Reeuwijk moest ik heel erg nodig plassen. Zo nodig dat ik niet kon wachten op het Atelier Van Lieshout-toilet in Booijmans. Wat een toeval! Want ook bij dit benzinestation was een brandschoon toilet en een toiletjuffrouw, die mij vriendelijk begroette en het damestoilet wees. Voor dat laatste was ik haar ook al dankbaar. Of zij ook bedreigd werd, kon ik haar niet vragen, omdat ik 's avonds pas DWDD met de boodschap van FiIemon zag.

Dus niet alleen voor de toiletjuffrouw op Groningen Centraal, maar voor alle Toiletjuffrouwen: DE TOILETJUFFROUW MOET BLIJVEN.

Sunday, November 10, 2013

De prijs voor goed je best doen

Ik lees Tem je Geest van Ruby Wax en het doet me goed. Jarenlang verborg deze cabaretière diepe depressies onder haar klaterende lach. Toen het haar teveel werd en ze eronderdoor dreigde te gaan, konden dokters haar niet helpen. Dus besloot ze zelf de menselijke geest te gaan bestuderen. In Tem je Geest doet ze verslag van die zoektocht op een hele persoonlijke manier. Het is een hilarisch boek geworden, waarin ze geheel in haar stijl geen blad voor de mond neemt.

Eigenlijk is het een wonder dat niet meer mensen het bijltje erbij neerleggen in deze jachtige tijd. In Tem je geest laat Ruby Wax zien hoe onze constant doorjakkerende en zelfkritische gedachten ons gestrest en angstig kunnen maken. Angst om er niet meer bij te horen, angst om niet mee te kunnen komen, angst dat mensen je niet aardig of niet mooi vinden, angst voor willekeur, voor lijden, voor de oorlog, voor het geweer om de hoek.

"Ik ben voor bijna alles bang geweest", dicht Vasalis, die ook zo kon lijden aan het leven.

"voor ’t donker, voor figuren op het kleed
voor stilte, voor de schorre kreet
van de avondlijke venter, voor een feest,
voor kijken in de tram en voor mezelf. "

Als je je doelen in dit leven te hoog stelt, zoals ik jaren heb gedaan, wordt de kans dat je ten prooi valt aan je angsten des te groter.

Maar gelukkig is er hoop zegt Ruby Wax. En hoop doet leven. Maar je moet er wel iets voor doen, want daarboven in die kersenpit moet angst getemd worden. Zij heeft ervoor gekozen te bestuderen hoe het brein werkt. Ik kijk om me heen en verbaas me dat ik mijn hele leven lang heb meegedaan aan die ratrace, terwijl ik al die tijd heb geweten dat ik eens de prijs ervoor zou moeten betalen. Nu zit ik met de gebakken peren. Maar gelukkig zijn er boeken die je laten lachen, want ik weet zeker dat humor een van de wegen tot verzachting is.

Monday, November 04, 2013

Leedliteratuur

Het houdt maar niet op de boeken over persoonlijk verdriet. Gisteren zat bij Wim Brands van het VPRO-programma Boeken Jannie Regnerus die Het Lam schreef over de kanker van haar vijfjarig zoontje. Wim Brands ontving haar met de lovende woorden dat hij haar boek de beste roman vond die in 2013 is geschreven. Ik heb het boek niet gelezen en ga het ook niet lezen. Ik houd niet van Leedliteratuur. Het gesprek heeft mij niet op andere gedachten gebracht. Wim Brands haalde lustig de verteller in het boek en de auteur door elkaar en voerde niet meer een gesprek over een boek, maar over het leed van de auteur. "Wat voelde je?" "Wat dacht je?" "Wanneer was het?" Hij mag het dan het beste boek vinden. Het gesprek was een farce.

Laatst zat ik te praten met een hele goede vriendin van me, die haar portie leed ook wel gehad heeft. Zij was begonnen aan Tonio van Van der Heijden en vroeg mij wat ik het boek vond. Ik was voorzichtig. Want wie weet biedt het boek troost. Gedeelde smart is immers halve smart. "Ik vond er niet zoveel aan", zei ik naar waarheid, omdat ik niet wil liegen. Ik ken betere boeken over het verlies van een kind en noemde haar Contrapunt van Anna Enquist en Uit de Tijd Vallen van David Grossmann. Geen gemakkelijke boeken, want het leed is hier naar een ander niveau getild. Het gaat in deze boeken om het peilloos diepe verlies dat wij allen kennen en waar we zo moeilijk woorden voor kunnen vinden, laat staan dat we ermee kunnen leven.

Ervaringsverslagen zijn niet onbelangrijk voor het verwerken van verdriet, maar echt van een andere orde.

Judith Herzberg dicht over dit fenomeen in Klaagliedjes.

Klaagliedje
De taal van rouw moet ik nog leren
die taal beheersen, woorden als diep
verdriet te vermijden, die gelden
voor elk ander, voor ieder die niet
mij is, ik heb die woorden
vroeger vaak gehoord, drongen
niet door. Een nieuwe taal
met nieuwe woorden leren.
Barsten, craqueleren.
Zo gewend als ik was
in een eind aan ellende
te geloven. Maar deze droogte
is een droogte waar geen eind
aan komt. Dorheid als deze
kom je nooit meer te boven.
En dauw, eens lieflijk
glinsterend troostend
blikkert nu dreigend.
Miljarden kleine druppels
triomferen heel even
vóór ze verdwijnen.
De taal van rouw
stokt in mijn keel,
toch moet ik die nu leren
en tot de mijne maken.

Tuesday, October 15, 2013

Is Talent Enough?


Met deze vraag start de bekende Japanse pianiste Mitsuko Uchida een discussie op Youtube. Ze zegt niet alleen "Nee, talent isnot enough", maar ze geeft ook de eigenschappen die nodig zijn om een om een echte kunstenaar te worden. Met deze wetenschap probeerde ik het werk van twee Huizer schilders te duiden, die exposeerden ter gelegenheid van de Atelier Route: Lenie Bos en Jettie Roseboom. Beiden zijn schilderbeesten. Zij moeten schilderen! Daarmee voldoen ze aan de eerste kwaliteit die Mitsuko noemt: de innerlijke noodzaak/drang om je emoties met hulp van het medium uit te drukken. De tweede voorwaarde, die zij noemt is intellectueel vermogen om het middel goed te gebruiken. Dat is iets anders dan techniek, de derde eigenschap. Zowel Lenie als Jettie weten wat ze met verf en een kwast kunnen.

De vierde eigenschap die Uchida noemt is charisma. Het zou kunnen dat zij dat uitsluitend voor podium musici belangrijk vindt. Want eerlijk gezegd, interesseert het me niets of Lenie of Jettie charisma hebben. Misschien is charisma wel belangrijk om te verkopen. Voor de vijfde eigenschap de noodzaak van karakter geldt iets anders. Lenie en Jettie zijn verschillende persoonlijkheden. Dat zie je aan het werk dat zij maken. Ze verschillen fundamenteel in wat ze willen uitdrukken. Jettie laat zich inspireren door hele diverse bronnen afhankelijk van het moment. Lenies inspiratiebron is de  weerbarstige werkelijkheid om haar heen. Lenie worstelt en is ontevreden als haar niet lukt wat ze wil. Dan probeert ze het opnieuw en opnieuw. De laatste tijd schildert Lenie series, bijvoorbeeld de Contrapunten waarover ik eerder schreef, en het werk dat zij maakte bij de muziek van Simeon ten Holt. Jettie laat zich vooral inspireren door haar intuïtie en schildert heel diverse onderwerpen.

Deze karakteristieken hebben mij geholpen het werk te waarderen. Het zijn verschillende kunstenaars. Maar kunstenaars zijn ze allebei!

 
 

Wednesday, October 09, 2013

Lita Cabellut - Feest van Angst en Pijn

 Eerst kijken!












 
 


Als je hebt genoten, kijk dan naar het interview met Lita Cabellut in Pauw en Witteman.

Thursday, October 03, 2013

Als we ons maar op kunnen winden



We hebben gelukkig weer wat om ons over op te winden: Het proefverlof van Volkert van der G. De bloem der natie is diep verontwaardigd. Het liefst hadden zij de moordenaar van Pim F. aan de hoogste boom gehangen. Dat de rechters geen gronden zagen om tot een veroordeling van levenslang op te leggen is hun een doorn in het vlees. Dat door de veroordeling tot twintig jaar de moordenaar van hun politieke idool volgend jaar vrijkomt vermogen zij niet te begrijpen. En nu ook nog proefverlof!! Het verstand gaat op de loop.

Dat het volk zijn hersens niet kan gebruiken, ben ik aan gewend. Daarvoor is het volk nietwaar en daarom mogen wij om de vier jaar mensen kiezen aan wie we het denken over kunnen laten. Maar in de race voor stemmen zijn die hoe langer hoe meer gewend om de oren naar de publieke mening te laten hangen en het verstand uit te schakelen.

Want laten we de boel eens op een rij zetten. Bij een volwassen democratie hoort scheiding der machten. Rechters in dit land zijn onafhankelijk, godzijdank. In dit geval hebben de rechters gewikt en gewogen en bepaald dat een politieke moord een moord is, niet erger en niet minder erg dan de moord op een gewoon wezen. Voor die moord hebben zij een straf gegeven van twintig jaar. De veroordeelde heeft zich in de gevangenis behoorlijk gedragen en krijgt daarvoor strafvermindering. Of hij spijt heeft betuigd of niet, doet er niets toe. Dat geldt voor "gewone gevangenen" ook niet. Omdat de veroordeelde volgend jaar vrijkomt worden hij en de samenleving daarop voorbereid. Hij zal moeten wennen, wij ook. 'Zo'n proefverlof is daar uiterst geschikt voor. Dat is geen cadeau, dat is een noodzakelijke stap. De uitspraak dat hij maar moet wennen binnen de muren van de gevangenis, kan alleen maar gedaan worden door een mens dat niet weet wat het is om gevangen te zitten.

Natuurlijk heb ik me afgevraagd of ik er anders over zou denken als het niet Pim F. zou zijn geweest, die vermoord was, maar een door mij bewonderd politicus. Nou was het lastig om die laatste te vinden, maar het is gelukt. Mijn oordeel blijft hetzelfde. Laat het rechtssysteem zijn werk doen.

Thursday, September 26, 2013

Het breken van de cirkel

De cirkel met een willekeurig begin en een even willekeurig eind: spanning, pijn, vermoeidheid, spanning, pijn, vermoeidheid. In "Het zit tussen mijn oren" beschreef ik wat er gebeurt in mijn hersenpan, zodat ik nu al meer dan een jaar zo gammel leef. Ik eindigde toen met de verzuchting dat het doorbreken van de vicieuze cirkel de weg naar genezing is. Inmiddels heb ik vijftien weken serieuze therapie achter de rug met een combinatie van lichamelijke en geestelijke oefeningen. Ik ben er erg moe van geworden. De bedoeling was dat ik weer greep op mijn lijf en leven zou krijgen, zodat de pijn en de vermoeidheid minder worden. In Terugval liet ik al weten dat het met vallen en opstaan gaat. Vandaag lijkt het meer op vallen dan op opstaan, maar dat kan liggen aan het ogenblik. En er is een aanwijsbare oorzaak. Maandag ging ik meedoen aan Hydrofit - oefenen in een groep in warm water. Dat was tijdens die vijftien weken een van mijn favoriete therapieën. Lekker zwoel bewegen in het warme water met heel veel aandacht. Hydrofit is heel anders, heb ik tot mijn schade moeten ontdekken. Hydrofit is allereerst heel hard werken. Niet lekker dobberen op mijn bandje in het water om evenwicht te zoeken, maar veel dynamische oefeningen. Het leek net als vroeger, alleen dan wat aangepast aan mijn leeftijd. Ik holde van de ene naar de andere kant van het zwembad met bal, met emmer op een plankje, liep grote passen met een gewicht aan mijn benen. Oh, oh wat genoot ik. Ik voelde me jong en energiek. Tot de volgende morgen.

Bij het verlaten van het zwembad zei een van mijn groepsgenoten al met een fijnzinnig lachje, dat het niet allemaal hosannah is. "Wacht maar af tot morgen." Ze kreeg pijnlijk gelijk. Ik ben niet meer gewend zo lang mijn benen te gebruiken en die protesteren hevig. Nu is het de kunst niet in paniek te raken, maar het te nemen zoals het is. Ik doe ontspannings- en ademhalingsoefeningen, spreek mezelf toe met kalmerende en troostende woorden, zoek afleiding. Er is me verzekerd dat het allemaal beter wordt, als ik maar oefen en geduld heb. Ik verheel niet dat het soms moeilijk is. Dan begin ik aan de cirkel van mediteren, goed naar buiten kijken en afleiding zoeken.

Thursday, September 19, 2013

Dementie en Dan?

De ziekte van Alzheimer gooit het hele leven op zijn kop zowel voor slachtoffer als voor zijn partner, kinderen en vrienden. Veel mensen ervaren de toekomst als een groot zwart gat met veel onzekerheden. Dat het niet nodig is om bij de pakken neer te gaan zitten is het onderwerp van de Landelijke Campagne DementieEnDan. Tijdens de campagneweek van week van 20 tot 29 september ligt overal in het land de focus op de mogelijkheden die er zijn om dementie draaglijker te maken, zoals het samen maken en beleven van muziek en kunst, bewegen, andere vormen van contact. Dit initiatief van documentairemaker Ireen van Ditshuyzen is georganiseerd rond Wereld Alzheimerdag op 21 september. Gedurende twee jaar filmde ze vijf mensen met dementie en hun omgeving. Het documentaire tweeluik DementieEnDan wordt 23 en 24 september uitgezonden door de AVRO. In het hele land vinden bijeenkomsten en activiteiten plaats voor mensen met dementie en hun naasten.

De Stichting Thuis in Dementie, een initiatief van de zorgondernemers van de Oude Pastorie in Huizen organiseert in deze week een aantal bijeenkomsten en activiteiten. Zo zal een bioscoopversie van de Documentaire van Ireen van Ditshuyzen te zien zijn in Bioscoop Wolf op woensdag 25 september om 20.00 uur. Speciale gasten zijn het echtpaar Jan en Marjo van Damme. Zij komen in de documentaire aan het woord en beantwoorden vragen. De zaal is open vanaf 19.30 uur. Na afloop is er gelegenheid om met elkaar na te praten in de foyer. Op zaterdag 21 september en op dinsdag 23 september is er een rondleiding voor mensen met Alzheimer en hun mantelzorgers door het Huizer Museum.

Als u meer wilt weten over het programma www.thuisindementie.nl

Friday, September 13, 2013

Terugval

Precies drie weken geleden ging ik voor mijn laatste dag therapie naar het revalidatiecentrum in de buurt. Ik nam geroerd afscheid van mijn therapeuten en mijn bondgenoten. Tijdens mijn laatste baantjes in het lekker warme therapiebad kreeg ik bijna tranen in de ogen. "Ga je het redden?",  vroegen mijn stutten en steunen van de afgelopen vijftien weken in koor. "Natuurlijk ga ik het redden",  antwoordde ik met ongebreideld optimisme. Ik voelde me gesterkt door een terugvalpreventieplan dat ik de laatste weken samen met de ergotherapeut had opgesteld. In dat plan staan leefregels die moeten voorkomen dat alle therapie voor niets is geweest.

Maar ondanks al deze voorzorgmaatregelen en steunbetuigingen ben ik afgelopen week teruggevallen en nog behoorlijk hard ook. Naast en achter het terugvalpreventieplan liggen allerlei valkuilen op de loer waar ik ben ingetrapt. Nu ik terugkijk, had ik het kunnen weten. Ik heb tijdens de therapie namelijk wel geleerd wat ik heb en hoe ik ermee zou moeten leven, maar de praktijk wil zich maar niet aan de theorie houden. Mensen gedragen zich ongewis, net als het weer, en spijt komt altijd te laat. Ik moet hard "Nee" zeggen op de momenten dat ik denk dat het nog wel kan en kom er dan later achter dat ik me heb vergist. Het kon er niet meer bij.

In een eerder weblog heb ik al eens gewezen op de noodzaak vastgeroeste gedragspatronen los te moeten laten. In een van de indringende gesprekken met de psycholoog was ik erachter gekomen dat ik een mens van het DOEN ben. Ik loop voortdurend met plannen en ideeën die ik aan wil pakken. Als ik er geen tijd voor kan vinden, omdat nieuwe plannen en ideeën dat onmogelijk maken, voel ik me opgejaagd. "Wat gebeurt er",  vroeg mijn jonge, praktische psycholoog, "als je het niet doet? Ga je dan dood? Gebeuren er ongelukken?" Allemaal niet aan de hand, moest ik antwoorden. "Waarom ga je dan niet op dat bankje aan het water zitten dromen?" Ja, waarom niet eigenlijk? Ik was vergeten hoe noodzakelijk dat is en pluk daar nu de zure vruchten van. Ik ga het gewoon opnieuw proberen.

Friday, September 06, 2013

Kleine geitjes groeien groot

Ik moet nog het verhaal vertellen over de jongen op de Kinderboerderij en het geitje. Zondag fietsten we een kleine ronde, omdat er een flinke wind stond. Die gaat langs het sluisje en de Meenthoeve naar een van de bankjes rond de kinderboerderij in het Waranda park. Het was druk binnen de hekken. De grote vakanties zijn afgelopen, de weekenden worden gevuld met het kleine spul. Opvallend veel gezinnen van buitenlandse afkomst. Doet me goed. Dit land is van ons allemaal, dacht ik rooskleurig idealistisch. Ineens was er opwinding. Een mevrouw oppasser in het groen en een jong, fris joch stapten dreigend op een jong wit geitje af. Zij gingen hem een halsband om doen. Het joch hield het geitje vast tussen de knieën, de mevrouw rommelde wat met de halsband. Toen het eindelijk gelukt was, werd er een touw bevestigt aan de halsband. Het geitje vond het niet leuk en probeerde achteruit uit de halsband te lopen. Ik ken dat nog wel van Flip en Lucas, als wij hen wilden helpen, bijvoorbeeld als Flip een teek op zijn neus had. Hij liet zijn tanden zien, gromde als een wilde, hapte naar alles wat bewoog, en liep steeds maar achteruit. Lucas was wat dat betreft een stuk vriendelijker. Die liep ook wel achteruit, maar gronde tenminste niet. Het geitje gromde trouwens ook niet, maar wilde niet aan de lijn. Hij moest en toen hij eenmaal vastzat gedroeg hij zich grootmoedig. De jongen paaide hem met lekkere korreltjes en liep met hem rond.
 
 


Waarom moest het geitje aan de lijn, vroegen wij ons af. Was hij agressief naar de kinderen? Niks van gemerkt. Was die ziek en moest die antibioticum of iets dergelijks. Leek het ook niet op. Moest die bijgevoerd? Dat zou kunnen, maar waarom liep die jongen dan zo rond met hem? “We gaan het vragen”, zei ik tegen Ger. Wat bleek. Volgend weekend kwam de inspecteur voor de geitenkeuring en dan moest het geitje braaf aan de lijn kunnen lopen. “Wat gebeurt er anders?”, vroeg ik. Het antwoord verbaasde me. Dan mogen ze namelijk niet met hem fokken. Willen ze dat dan en mogen ze dat? En wat heeft het gezeglijk aan de lijn lopen met fokken te maken. Nog veel vragen. Ik heb ze niet meer gesteld, omdat ik al zo blij was met de antwoorden.

Monday, September 02, 2013

Schijngevecht Giganten tegen computercriminaliteit

De giganten in dit verhaal zijn de Rabobank, Ziggo en de Politie. Wij zijn de dreumes. Het begon op een vrijdagmiddag tegen een uur of vijf. Ik was net thuis van een vermoeiende dag therapie. De telefoon ging. Ik nam op. Aan de andere kant van de lijn vroeg een vriendelijke mevrouw van de Rabobank naar mijn partner. Die was er niet. Ik vroeg of er iets aan de hand was, maar dat kon ze niet zeggen. Ze zou na het weekeinde terugbellen. De volgende morgen constateerden wij dat er iets vreemds was gebeurd op de rekening van mijn partner bij de Rabobank. Er was een fors bedrag van de spaarrekening overgeboekt naar de rekening-courant en dat was vervolgens naar een vreemde rekening weggeschreven. Paniek in de tent. Wij waren dus het slachtoffer geworden van computercriminaliteit. Wat nu?

Wij bellen met het regiokantoor van de Rabobank. Zij konden alleen de pinpas en de rekening blokkeren, maar verwezen ons naar de afdeling fraude voor de rest van het verhaal. Die stuurden ons een handleiding om een eventueel virus van de computer te verwijderen met de waarschuwing dat het een lastige klus was. Te lastig voor ons ondanks twee dure virusscanners. Dus brachten we de besmette computer naar jonge computerspecialisten. Die verwijderden een Trojaans paard en nog wat andere rotzooi, zodat we veilig konden internetten. Dat probleem opgelost, dachten we. Nu het geld nog.

Op maandag belden we het regiokantoor van de Rabobank of er al iets bekend was over de verkeerde boeking. Dat konden ze niet zeggen. Ze hadden het in handen gegeven van de afdeling fraude van het hoofdkantoor en die mochten ze klaarblijkelijk niks vragen. Gewoon afwachten, zeiden ze. Dat deden we. Wat moesten we anders. Ergens midden in die week hoorden we van het regiokantoor dat we een nieuw pasje konden halen. De rekening was blijkbaar gedeblokkeerd. De overschrijvingen waren gecorrigeerd. Wat er was gebeurd vertelde het verhaal niet.

Problemen opgelost? Nee hoor. Twee weken laten op zaterdagmorgen lag er een brandbrief van een andere Gigant, kabelbedrijf Ziggo, in de brievenbus. Hun beveiligingssoftware had een Trojaans paard gedetecteerd op een van onze computers. Zij maanden ons het te verwijderen, waarschuwden dat dat niet eenvoudig zou zijn, en dreigden dat zij ons zouden afsluiten als we in gebreke zouden blijven. Gratis kregen we nog een goede raad: om dit probleem in de toekomst te voorkomen, moesten wij hun beveiligingssoftware installeren. Van verbazing heb ik de brief even terzijde gelegd. Waarom kunnen zij wel detecteren en niet verwijderen? Hoe komt het dat het Trojaanse paard ontsnapt is aan het oog van de Beveiligingssoftware van Ziggo die al heel lang onze computers moet beveiligen. Ik heb de vragen aan Ziggo gesteld in de hoop dat ze niet te lastig zijn voor hen.

Nu nog de politie! De Rabobank vindt dat wij aangifte moeten doen bij de politie, hoewel niemand ons kan vertellen wat er is gebeurd. Vanmorgen hebben we telefonisch een afspraak gemaakt met een mevrouw van de regiopolitie. Het gesprek gaat wel twee(!) uur duren, waarschuwde ze. Hebben ze bij de politie niet ergens een landelijk werkend team om computercriminaliteit aan te pakken? Zouden die dan niet beter de informatie kunnen verzamelen. Of geldt hier ook weer dat ze eigenlijk niet weten waar ze moeten beginnen?

Wij werken braaf mee, hoewel we niet denken dat het ons iets dichter bij de oplossing zal brengen.

Thursday, August 29, 2013

Kleine zwanen worden groot

Ze zijn in mei begonnen met vijf. Vier hebben het overleefd en zijn door de goede zorgen van pa en ma zwaan groot geworden. Een is gesneuveld. Het zou kunnen dat die is opgegeten door de grote snoek die rondzwemt in de sloot en die af en toe door vissers uit het water wordt gehaald en weer teruggezet. De sloot is nu trouwens een waar paradijs, omdat die onlangs is gemaaid om binnenkort uitgebaggerd te worden. Dat is de hoogste tijd. Lange tijd leek onze sloot op het Gooimeer, waar pleziervaart last heeft van de begroeiing. In onze sloot geldt dat voor het waterleven, dat niet kan bewegen zonder verstrikt te raken in de waterplanten. De kleine zwanen hebben geleerd te eten, te slapen, te grondelen en voor zichzelf op te komen. Nu wachten we op de eerste vliegoefeningen. Het wordt immers tijd om ze de deur uit te jagen. Pa Zwaan heeft al een paar keer een proefvlucht gemaakt, maar Ma en haar jongen zijn nog niet gevolgd. Ze weten vermoedelijk niet dat ze moeten opschieten, omdat de baggeraars eraan komen.


Thursday, August 22, 2013

Saturday, August 17, 2013

Wat is Hydrotherapie


Hydrotherapie is niet zwemmen, alhoewel het wel allebei plaatsvindt in een zwembad. Hydrotherapie is meer. Het woord therapie zegt het eigenlijk al. Tijdens mijn uitgebreid revalidatieprogramma, dat volgende week afgelopen is, stapte ik in het begin twee keer in de week en aan het einde een keer in de week in een tot 34 graden verwarmd zwembad. Ik heb even geaarzeld of het woord zwem hier wel op zijn plaats is. Bad, baden en badderen dekt de lading beter, hoewel zwemmen in dat verwarmde bad wel kan en soms zelfs moet als het tot de mogelijkheden van de badgast behoort. Bij mij was daar twijfel over. Kan ik met die gammele en pijnlijke armen en benen wel zwemmen zonder te verdrinken? “We gaan het proberen”, zei de hydrotherapeut. “Je hebt er vijftien weken de tijd voor en we werken er langzaam naar toe.” Veertien weken zijn achter de rug en gisteren was het moment dat ik zonder hulpmiddelen van de ene kant van het zwembad naar de andere kant zwom. Een luid gejuich ging op. Want drie van mijn lotgenoten hadden al die weken mijn verrichtingen, twijfels, onzekerheden gevolgd. De enigen die er al die tijd vertrouwen in hadden gehad waren mijn hydrotherapeut en ik. Beiden verdienen een pluim. Volgende week, mijn laatste week, ga ik proberen of ik het ook nog leuk kan vinden.

zo heb ik me al die tijd gevoeld
 

Saturday, August 10, 2013

Voetbal en Rusland alleen voor echte mannen!

Twee onderwerpen die ons bezighouden: gaan we naar Rusland ondanks de anti-homowetten in dat land en is voetbal een sport voor homo's? Ik ben om verschillende redenen niet blij met alle aandacht. Ik zou zo graag als gewoon mens gezien willen worden en niet worden gereduceerd tot een lid van een groep, als dat er niet toe doet. Ik leef mijn leven binnen de wetten van dit land. Ik ben niet getrouwd omdat ik niet van het huwelijk als instituut houd. Maar ik ben ook blij dat het huwelijk nu in veel landen openstaat voor alle mensen die wel van het huwelijk houden. Want waarom zou de ene mens wel mogen trouwen en de ander niet. Ik houd wel van voetbal en vind dat iedereen die wil voetballen dat moet kunnen. Dat veel mensen denken dat voetbal een sport is voor echte mannen, is hun zaak. René van der Gijp, de woordvoerder van die echte mannen, kan ik niet serieus nemen. Die zit in het Voetbal International pannel, omdat hij af en toe iets schokkends zegt. Hij denkt dat hij dat nu ook heeft gedaan, omdat hij veel media-aandacht krijgt. Lekker laten praten! Maar ook Louis van Gaal op die Gay-pride boot neem ik niet serieus. Die is immers overal waar veel mensen zijn en waar hij aandacht krijgt. Ook lekker laten doen.

Het is aan gewone mensen om te laten zien dat je heel leuk kunt voetballen onafhankelijk van je seksuele voorkeur.

Dat Russen tegen homo's zijn ligt in dezelfde lijn. Rusland is voor echte mannen bedoelt Poetin. Het is jammer dat het IOC bij het toekennen van de spelen geen rekening heeft gehouden met het gebrek aan mensenrechten in Rusland. Nu is het te laat. We gaan gewoon naar Rusland en laten zien wie we zijn en wat we van waarde vinden. Dat Jet Bussemakers Ireen Wüst een speciale rol toe wil dichten vind ik dus ook helemaal niks.

Sunday, August 04, 2013

Thamar 65

Als je dood bent, word je niet meer ouder. Gek is dat eigenlijk. Mijn vriendin Thamar is gestorven toen ze 64 was. Misschien was dat niet voor niets. Dat wij met een paar goede vrienden vanmorgen haar vijfenzestigste verjaardag hebben gevierd bij het herinneringsbankje dat Kee voor haar heeft opgericht, hoort dus eigenlijk niet. Ze vergeeft het ons vast. De plek is mooi en we hebben de bijeenkomst gebruikt om herinneringen op te halen. Niet iedereen was er. Dat had ook niet gekund op het bankje dat eigenlijk maar plaats biedt aan twee. Thamar en nog een. Maar alle familie en vrienden zijn over de tong gegaan deze zonnige morgen in de schooltuinen van Kee.

keek ze mee?

het bankje van thamar
 
kee, ineke buur, nel, sjaak buur

ger en buur sjaak

in de tuin werd geschilderd

allemaal voor thamar