Thursday, July 31, 2014

Het Dikke Ik (2)

Ìn oktober 2008 schreef ik een blog over Het Dikke Ik. Kijk om je heen, schreef ik, en je ziet ze overal. Zes jaar later bestaat het Dikke Ik nog steeds. Veel zogenaamde opiniemakers zijn Dikke Ikken. Wij kijken naar de journalisten in Kijken in de Ziel en ons valt op hoeveel onzin er wordt gekletst. Je zou toch denken dat een goede journalist eerst nadenkt, voordat hij spreekt, maar dat lijkt niet waar. Kijken Dikke Ikken ooit in de spiegel? Hebben ze geen vriend of vriendin die hen maant tot zelfcorrectie? Kennelijk niet, want als ze dat wel zouden doen, zouden ze geen Dikke Ikkers meer zijn. Dikke Ikkers hebben overal en altijd gelijk. Ze hebben van alles verstand van. En ze willen zich heel graag laten horen. Niet vreemd dus, dat je op Facebook veel Dikke Ikken tegenkomt. Dikke Ikken hoeven niet lang na te denken.

Al een tijdje vraag ik me naarstig af of je die Dikke Ikken tot rede kunt brengen. Moet je ze bestrijden, tegenspreken, belachelijk maken, corrigeren, of kun je ze beter doodzwijgen. Als het echt onze opiniemakers zijn is het laatste niet verstandig. Laten we vooral het tegengeluid laten horen, ook op Facebook.

Wednesday, July 23, 2014

Rust, regelmaat en reinheid

In mijn behoefte aan orde en overzicht in deze turbulente tijden vond ik deze foto's van het klooster St Martin de Canigou, gelegen in de oostelijke Pyreneeën. Het klooster dateert uit de 11e eeuw en is gebouwd door een edelman die na persoonlijk leed een plek zocht om zich met zijn God terug te trekken. Geen luxe Cisterciënzer Abdij, maar een plek voor gebed en bezinning.




 
de monniken


Salomé

Friday, July 18, 2014

De Stem des Volks

Sinds een paar maanden beweeg ik me in een wonderlijke wereld. Met enige aarzeling heb ik me aan Facebook gewaagd. Jongere vrienden hebben me overgehaald. Uit nieuwsgierigheid heb ik Ja gezegd. Misschien is dat niet helemaal waar, want aan Twitteren zal ik me niet wagen. Daar hoor ik die trawanten ook niet enthousiast over zijn. Twitteren is voor het kippenvolk. De een kakelt en de volgende kakelt na. Het is geloof ik niet de bedoeling dat je tegen twittert. Vervelend vind ik het dat luie twitteraars hun twitterberichten op Facebook zetten. Ik houd niet van dat soort vervuiling.

Na deze maanden is het tijd om te evalueren. Ook al aangezet door het NTR programma Het Filosofisch Kwintet olv Clairy Polak dat het in de eerste aflevering had over de invloed van de nieuwe media op de samenleving. Zoals vaak werd er veel gepraat en weinig geconcludeerd. Daar zijn het ook filosofen voor. Maar dat is andere kost. Hoewel ook weer niet, want dat gebeurt op facebook ook. Veel berichten worden de wereld in gestuurd, die geen enkele betekenis laat staan invloed hebben. Voor veel mensen is het belangrijk om zich iedere dag te laten horen. Maar niet iedereen heeft iedere dag iets interessants te melden, dus hoor ik de laatste dagen veel over vakanties, de hond, de tuin, ziektes, de boodschappen en andere onzin. Die komen niet van echte vrienden, maar van "vrienden" die er trots op zijn dat ze veel vrienden hebben. Vooral politici hebben heel erg veel vrienden. Dat denken ze althans. Ze melden zich aan en vragen om vriend te mogen worden. Voordat je het weet zit je eraan vast en krijg je berichten over waar ze allemaal geweest zijn, maar niet wat ze er hebben gedaan. Het zou hen sieren om bescheiden te zijn, want juist zij hebben weinig te melden. Eigenlijk zou ik wel van die vrienden af willen, maar ik kan niet vinden of dat kan.

Wat dan overblijft zijn de berichten van de echte vrienden. Vrienden die iets laten horen als ze iets te melden hebben waarvan ze denken dat het voor hun echte vrienden belangrijk is om te weten: foto's, dromen, gedichten, passies, denkbeelden. Kunnen die politici nog iets van leren. Maar vermoedelijk is het medium niet snel genoeg. Daarom twitteren ze liever.

Monday, July 07, 2014

Walter Guttmann ( Duisburg 5 juni1928- Herzlyia 28 juni 2014)


Walter, Thamar en neef Thamir
 
Walter Guttmann is op 28 juni jl. op 86-jarige leeftijd overleden. Walter was de vriend van Thamar Notowitz, mijn goede vriendin, die vorig jaar stierf. Beiden zijn ze er nu niet meer. Dat is een groot gemis. Ik kende Walter door Thamar. De eerste keer dat ik hem ontmoette was een jaar of tien geleden bij een feestje, toen Thamar vierde dat zij met succes een studie Tweede taalverwerving had afgerond. Hij was er voor overgekomen uit Israël. Daarvoor had ik al veel over hem gehoord. Thamar en hij kenden elkaar lang en goed. Walter was na zijn vlucht uit Duitsland voor het Hitler regime opgenomen in het gezin van de moeder van Thamar. Die waren ook uit Duitsland gevlucht.

Walter had de oorlog overleefd, maar vraag niet hoe. Alle leed en verschrikking had hem niet gebroken. Hij genoot van het leven, reisde de hele wereld over, had intense belangstelling voor alles dat met kunst en het leven had te maken. Die belangstelling deelden we in de briefwisseling die na onze kennismaking op gang was gekomen. Wij deelden ook het verdriet om het verlies van Thamar. Nu is hij niet meer. Ik zal hem heel erg missen.