Wednesday, December 28, 2011

Uitzendbureau voor Kleinkinderen

Als je geld hebt, is tegenwoordig overal een oplossing voor. Dat leerde het NOS-Journaal van gisteren, dat een Zweeds uitzendbureau voor kleinkinderen behandelde. Als je geen kleinkinderen hebt of als ze ver weg wonen, kun je ze inhuren bij een uitzendbureau. Het mes snijdt aan twee kanten. De ouder krijgt aandacht en zorg en de jeugd heeft een betaalde bijbaan. “Beter dan een krantenwijk”, zei een van de zorgende jongeren. “Want daar moet je vroeg voor uit je bed!”. In de zorg regent en sneeuwt het niet, bedacht ik me ook nog. In Zweden was het uitzendbureau een groot succes, totdat een grote zorgondernemer zich ermee ging bemoeien. Die verdiende er grof geld mee en zoals het meestal gaat met grof geld verdienen, komt dat op de eerste plaats en blijft de aandacht en de zorg onder de maat. De combinatie zorg en privaat ondernemen werkt niet, begrijpen ze nu in Zweden. Maar daarmee is het hele idee nog niet verkeerd. Alleen moet je zorgen dat de zorg het uitzendbureau zelf organiseert. Volgens mij is daar wel een oplossing voor te vinden.

In mijn boek “Het is zoals het is” vroeg ik aandacht voor een samenleving die te maken zal krijgen met een groeiend aantal ouderen die lijden aan de ziekte van Alzheimer en die onmogelijk meer voor zichzelf kunnen zorgen. Om te voorkomen dat de kosten van de verpleeghuiszorg verder uit de hand lopen, zijn alternatieve vormen van zorg noodzakelijk. Thuis wonen van mensen met Alzheimer is verre te verkiezen boven opname in een verzorgings- of verpleeghuis, maar thuis wonen vraagt heel veel van de partner of de kinderen. Die zijn dikwijls overbelast, omdat er wel respijtzorg is, maar veel te weinig. Veel mensen denken dat wij al die problemen kunnen oplossen met vrijwilligerswerk. Dat blijkt een illusie. Er zijn steeds meer mensen die zorg nodig hebben, en steeds minder mensen die vrijwillig en zonder betaling zorg willen geven. Waarom dan niet gezocht naar creatieve oplossingen? Het uitzendbureau voor Kleinkinderen kan zo’n oplossing zijn. Als we er maar voor waken dat het kleinkind ook een band kan aangaan met de “grootouder”. In mijn boek pleit ik voor het invoeren van een vak “levenslessen” op de middelbare school, waarin niet alleen het jonge, vitale leven aandacht krijgt, maar ook de interessante, laatste fasen van het leven. Het koppelen van jongeren aan ouderen kun je zo zien als een betaalde praktijkles. Voor niets gaat alleen de zon op.

Thursday, December 22, 2011

Modern Kerstfeest

Wat doen we met Kerst? Die vraag speelt ook in onze familie. Mijn vriendin is moeder van drie volwassen zoons en sinds vorig jaar drie maal grootmoeder. Alle drie de zoons hebben een partner. Een van de zoons heeft een vriendin die moeder is van twee grote jongens, maar die zoons zijn niet van de zoon van mijn vriendin, maar van een andere man. Kerst is een familiefeest. Wat gaan we doen? Wat gaan de kinderen doen? Want de kinderen van mijn vriendin hebben meer dan een moeder en de kleinkinderen meer dan een grootmoeder. Die kinderen hebben partners en die hebben weer een moeder en in sommige gevallen zelfs een vader. En het wordt nog ingewikkelder, want een van de kinderen woont met vriendin en dochter in Frankrijk en een andere woont met vriendin en twee zoons hier, maar zijn Franse schoonfamilie woont in Frankrijk. Wat doen we dus met Kerst?

Ik droom al jaren van een groot familiefeest met een kerstboom, kaarsen, lekker eten en drinken en veel kerstliedjes. Die droom zal ook dit jaar weer een droom blijven. De Franse schoondochter wil met Kerst haar kleine knapen aan haar familie laten zien en zal dus Kerst in Bretagne vieren. De kinderen die in Frankrijk wonen zijn in Nederland om hun familie te bezoeken en vieren Eerste Kerstdag Kerst met een lunch bij ons, 's avonds met een diner met de schoonmoeder en tweede kerstdag Kerst bij de vader van de zoon van mijn vriendin. De zoon met de vriendin met twee kinderen die niet van hem zijn, viert Kerst met haar en haar kinderen en de tweede kerstdag bij zijn Vader. Dit jaar dus niet met ons.

En wij dan? Wij vieren Kerstavond samen met een lekker eten, een goed glas wijn en misschien het Weihnachtsoratorium op de achtergrond. Een mooie gelegenheid om eens terug te kijken naar dat jaar met al die kleinkinderen. Eerste Kerstdag komen dus zoon, schoondochter en kleinkind die in Frankrijk wonen bij ons lunchen en Tweede Kerstdag gaan we na een bezoek aan de tentoonstelling van Aad de Haas in de Kunsthal in Rotterdam naar mijn zusje, dat in Den Haag woont.

En Kerst en famillie dan? Dat hebben we afgelopen week zaterdag gevierd met z'n allen. Iedereen aanwezig, iedereen blij. We hadden er vooral een kinderfeest van gemaakt. Iedereen had voor iedereen cadeaus gekocht en voor de kinderen het meest. Het werd een combinatie van Sinterklaas en Kerst met een Franse tic. Mijn Kerst heb ik dus eigenlijk al gehad, maar er kan nog wel wat bij.

Saturday, December 17, 2011

Alzheimer en vriendschap

Tijd voor goede voornemens en wensen:

Op Linkedin ben ik met zo'n vijfhonderd andere mensen lid/member van een Groep met de titel "Alzheimer". Het zijn professionals van allerlei aard en kunnen, artsen, verpleegkundigen, managers, voorlichters, en mantelzorgers. Wij informeren elkaar en discussieren over onderwerpen die ons aan het hart gaan. Dat zijn er veel en het netwerk wordt intensief gebruikt. In deze Kersttijd formuleren wij onze diepste wensen voor de toekomst. Natuurlijk willen wij allemaal graag dat Alzheimer verdwijnt uit de wereld. Want daar zijn we het over eens, Alzheimer is een vreselijke ziekte. Veel mensen zijn er zo bang voor, dat ze er graag voor weglopen. Mijn vriendin die Alzheimer heeft, had toen ze nog volop in het leven stond veel vrienden en vriendinnen. Een enkeling heb ik nog wel eens gezien op een verjaardag. Daarna bleven ze allemaal weg. Ik heb me dikwijls afgevraagd wat er de reden voor is. Mijn vriendin is niet agressief, niet opstandig en ook niet bijzonder verdrietig. Ze herkent me niet meer als ik bij haar op bezoek ga. Ik moet het contact leggen en als dat is gelukt, kijkt ze met grote, vragende ogen aan: "kom jij voor mij? Wat is dat leuk!" Dat laatste is niet altijd zo. Want eerlijk gezegd is het ook wel eens minder leuk. Bijvoorbeeld als ik haar niet begrijp. zij ongelukkig wordt omdat ze me niet duidelijk kan maken wat ze bedoelt en wij vervolgens als kiftende koppen tegenover elkaar staan zonder zicht op een uitweg. Je moet niet bang zijn voor ruzie, hoge woorden of tranen om dan je kop koel te houden en een uitweg te zoeken. Maar je wordt er niet minder van. En als het is gelukt en de lach doorbreekt, lijkt het even alsof het lente wordt.

Waarom komen die vrienden niet meer? Vriendschap is toch door dik en dun? Of betekent vriendschap niet zo veel als wij wel eens denken? Als ik de wegblijvers ernaar vraag doen ze altijd net alsof zij het niet voor zichzelf doen, maar voor de ander: "ze herkent me toch niet! Dus maakt het niet zoveel uit of ik wel of niet ga." Wat een onzin. Slaapt u vooral zacht, denk ik dan. Een van de andere leden van het netwerk, zijn naam doet er even niet toe, hoopt voor 2012 op een dementievriendelijke samenleving. Hij geeft er een paar voorbeelden van: "zorg dat oma op facebook gevolgd kan worden door de kleinkinderen, komen ze wellicht vaker op visite. Waarom niet meer aandacht in de media voor het behoud van vriendschappen? Nu gebeurt het nog te vaak dat vrienden en bekenden afhaken na de diagnose. Juist in dat soort zaken schuilt het lijden." Hij heeft gelijk, maar dat gelijk verandert nog niet veel aan de dingen. Daarvoor moeten concrete initiatieven genomen worden. Mensen moeten mijn boek lezen waarin ik laat zien dat vriendschap blijft, als je maar je best ervoor doet. En nu niet roepen dat het dan geen vriendschap meer is, want ook bij mijn niet-Alzheimervriendinnen moet ik wel eens knokken voor behoud van de saamhorigheid.

Misschien is een lotgenoten groep voor vrienden van Alzheimer patienten, waarin niet alleen het probleem wordt neergelegd, maar waarin ook tips en trucs worden gegeven om vriendschap te behouden. Misschien een Alzheimer Vriendengroep op Linkedin. Ik ga er eens over nadenken. Eerst ga ik met mijn vriendin Kerstliederen zingen.

Tuesday, December 13, 2011

Kunst en overheid

Vandaag las ik het bericht dat het CPB een economische recessie heeft afgekondigd. Twee kwartalen achter elkaar was er geen economische groei en dat schijnt het criterium te zijn. We moeten de broekriem aanhalen, de welvaart is voorbij. In tijden van tekorten zoekt de overheid naar bezuinigingen die geen pijn doen. Het mes snijdt fors in subsidies voor kunst en cultuur. Zoals zo vaak bij revolutionaire veranderingen is de argumentatie gauw gevonden. In Amerika, zegt men dan, wordt de hele kunstensector gefinancierd met particulier geld en kijk eens hoe de kunsten bloeien. Vergelijkingen tussen landen en systemen gaan bijna altijd mank en deze heeft beide benen verloren. In Amerika kunnen veel mensen niet naar de dokter, omdat ze niet verzekerd zijn. Gaan we dat dan ook overnemen? In Amerika is hoge kunst voor de happy few. Daar zijn er in Amerika veel van. Die laten graag zien, dat ze happy zijn en een van de manieren is een museum op te richten of een orkest te adopteren. Moet je wel heel veel geld hebben.

Ik bestrijd niet dat het in tijden dat het water aan de lippen staat, zinnig is om na te denken waarom we de dingen doen zoals we ze doen. Waarom subsidieert de overheid kunst en kunstinstellingen? Misschien weten heel veel mensen het niet meer, maar kunst, zowel het genieten van kunst als het scheppen van kunst, emancipeert de mens, of simpeler gezegd: het maakt hem een completer mens. Kunst hoort erbij! Dat staat los van financiering. De overheid subsidieert kunst om het bereikbaar te maken en te houden voor iedereen. Als de overheid stopt met subsidieren, zal er nog steeds kunst gemaakt worden. Maar het genieten ervan blijft dan voorbehouden aan een kleine groep mensen.

Als de redenering klopt, en waarom zou die niet, mag in geen geval bezuinigd worden op Kunsteducatie. Het beleven van kunst gaat niet vanzelf. De meesten van ons hebben daar een zetje bij nodig. Als het er thuis niet is, kan school daar handig bij helpen. Dat kost niet eens erg veel geld, terwijl het effect enorm is. Vervolgens moet het mogelijk zijn dat talent door kan groeien. Daarvoor is het nodig dat er opleidingen zijn en podia om op te treden. Bezuinigingen op kunstopleidingen is de dood in de pot. Hoe kun je het verzinnen? Tot nu toe is het simpel en rechtdoor geredeneerd. Maar nu wordt het moeilijker? Nu subsidieert de overheid kunst- en kunstinstellingen zonder dat altijd duidelijk is, wat ze ermee beoogt. Er worden subsidieverordeningen opgesteld waarin heldere criteria ontbreken, er wordt wat geld hier en daar uitgedeeld, en soms ook weer niet zonder dat aanvragers weten wat ervan hen wordt verwacht.

Ik kan het natuurlijk niet laten naar het schone dorp te kijken waar ik woon. Het college presenteert een nieuwe cultuurnota en het gros van de raad vindt dat alles bij het oude moet blijven. Op die manier hoef je als raadslid namelijk niet na te denken en je hoeft ook geen moeilijke beslissingen te nemen. Dat kunstbeleid zo ook niet erg inspirerend is, wordt op de koop toegenomen. Wat een gemiste kansen.

Thursday, December 08, 2011

Paarse vrijdag tegen homofobie

Onlangs zei Henk Krol, honovechter van het eerste uur, dat de homo-emancipatie is voltooid. Hij vergist zich. Vooral jonge homo's hebben het moeilijk. Kom er maar eens om als je in de puberteit ontdekt, dat je voor je beste vriend of vriendin tedere gevoelens hebt. Met wie ga je erover praten? Hoe kwetsbaar durf je te zijn? En als je er dan al uit de kast durft te komen, is daar dit stomnme pesten. Een op de tien jonge homo's denkt aan zelfmoord. Veel jonge mensen denken trouwens aan zelfmoord. Helaas voegen sommigen de daad bij het woord. Daarom plaats ik hier nog maar eens de video over paarse vrijdag, die ik ook al in mijn vorige blog vermeldde. Want zo lang homo's niet worden gezien als hele gewone mensen, zal ik de kat de bel aan binden. Ik weet hoe belangrijk het is dat je er mag zijn!

Wie is er eigenlijk niet normaal? De homo of de mensen die er moeite mee hebben?

Monday, December 05, 2011

Wat een overwinning!

Een tijd geleden ondertekende ik een petitie over verplichte voorlichting over homoseksualiteit op scholen. ( zie mijn blog Vreemdheid bestrijden van 7 augustus jl.) Ik plaatste er wel een kanttekening bij, nl. dat volgens mij de voorlichting over homosexualiteit ingepast moet worden in voorlichting over seksualiteit in het algemeen. Het leek even alsof ook deze oproep zou sterven in het stof van het gedoogaccoord. Maar kijk aan. Dat is niet zo. Voorlichting over homoseksualiteit wordt op alle scholen verplicht en het COC is heel terecht blij. Alweer een bewijs hoe belangrijk deze belangenorganisatie is. Als nu ook die weigerambtenaren worden afgeschaft geloof ik weer een klein beetje in het liberale gedachtengoed.
Beste Nel Hoogmoed, Op 07-08-2011 heeft u de petitie 'Voorlichting over homoseksualiteit op elke school' ondertekend als 'Nel Hoogmoed' uit ' Huizen'. U heeft aangegeven op de hoogte te willen blijven van de voortgang van het initiatief met maximaal drie mails. Namens de petitionaris stuurt Petities.nl u het 1e voortgangsbericht. Stuur uw reactie op het onderstaande niet naar petities.nl, maar naar de petitionaris op jwbruin@coc.nl. Beste ondertekenaar, Het is gelukt! Na jarenlange inzet van het COC, wordt voorlichting over homo- en transseksualiteit vanaf schooljaar 2012-2013 verplicht op elke school in Nederland. Minister Van Bijsterveldt (OCW) maakte dat op 16 november bekend tijdens een debat in de Tweede Kamer en heeft het inmiddels per brief bevestigd. Dat is een geweldige overwinning. Vooral voor lesbische, homoseksuele, biseksuele en transgender (LHBT) leerlingen, die het op school vaak zwaar hebben. Deze overwinning is mede aan jou te danken, want jij tekende de afgelopen maanden de petitie Voorlichting over homoseksualiteit op elke school. Ik wil je daarvoor hartelijk bedanken! Het COC kan niet zonder steun van mensen zoals jij. Misschien wil je ons daarom vaker steunen, bijvoorbeeld door lid te worden of met een donatie. Om scholen homo- en transvriendelijker te maken, hoeven we trouwens niet te wachten tot het volgend schooljaar. Aanstaande vrijdag, 9 december, organiseert COC's Gay-Straight Alliance netwerk voor de tweede keer Paarse Vrijdag, dé dag tegen homo- en transfobie op school. Vorig jaar deden 50 duizend scholieren en sympathisanten mee. Draagt jij op 9 december ook paars tegen homo- en transfobie op school? Meer informatie op http://gaystraightalliance.nl en op YouTube () . Hartelijke groet, Vera Bergkamp Voorzitter COC Nederland