Tuesday, December 30, 2008

Mijn jaar 2008

Op numero 1: De Nederlandse vrouwen op de Olympische Spelen deden het veel beter dan de mannen. Dat is minstens opmerkelijk in een wereld waarin de mannen haantje de voorste spelen. Het vraagt om een verklaring. Mannelijke coaches die met vrouwen werken zijn lyrisch over hun instelling. "Als ze gaan, gaan ze helemaal!". Waarom lukt dat niet in het bedrijfsleven, de politiek, de kunst?

Op numero 2: Mijn hervonden vriendschappen.
>

Op numero 3: De winter in Jarjat

Op numero 4: Het werk van Aad de Haas Met dank aan Gerrit Pas. Vlak voor Pasen 2007 vertelde Gerrit Pas in de bibliotheek over zijn passie voor het werk van Aad de Haas, een Rotterdams kunstenaar, die in de oorlog gevangen werd gezet voor zijn ontaarde kunst, en toen hij vrij kwam op de muren van het kerkje van Wahlwiller een bijzondere kruisweg heeft geschilderd. Je moet het zien om het te geloven.

Op numero 5: de herontdekking van Mark Rothko.Ook dat moet je zien om het te geloven. Toen ik het jaren geleden ontdekte in Tate Galery in Londen, werd ik er dagen stil van. Dat gebeurde nu opnieuw. Het neemt je mee naar verre oorden in jezelf.

Op numero 6: Amerika
Vooral de verschillende gezichten van Amerika, het land van de duizend mogelijkheden. Vorig jaar waren we in het subtropische Florida in het zuidoosten,waar veel rijke Amerikanen genieten van hun pensioen en illegale Hispanics het werk doen. Dit jaar waren we in Montana, in het Noordwesten tegen de grens van Canada, een staat met een oppervlakte van de verenigde Duitslanden, waar negenhonderd duizend mensen wonen.


De verkiezing van een zwarte man als president van Amerika. De hoop van vooral jong en arm Amerika. Verwachtingen zijn torenhoog. Als hij een klein deel waarmaakt, gaat er al iets veranderen.

Op numero 7: Mijn vriendin Fransje
Fransje heeft Alzheimer. Langzamerhand verdwijnt haar herinnering achter de horizon van het hier en nu. Ik verdwijn dus mee. Zo ver is het nog niet. Ze is nog blij, als ze me ziet, hoewel ze me niet meer kan plaatsen. Ik weet niet wie je ben, maar wel wat ik voor je voel, zegt ze. We genieten van elkaar zolang als het kan.

Wednesday, December 24, 2008

Logo zin en onzin


Vorige week werd door de Stichting Marketing Huizen het promo logo gepresenteerd. Dat moet helpen om Huizen als Haven van 't Gooi op de kaart te zetten. Het logo bestaat uit een wimpel van een botter met daaronder de naam Huizen in zwierige letters. Het is volgens de ontwerpers in vele varianten toepasbaar.(zie afbeelding)

In de Gooi en Eemlander verscheen een artikel waarin werd gesuggereerd dat dit logo het Huizer melkmeisje ging vervangen. Dat laatste was tegen het zere been van veel echte Huizers. In de Huizer Courant schreef een droevige Huizer een pleidooi voor het behoud van het melkmeisje in onvervalst Huizer dialect. En wethouder Janny Bakker vertelt in haar weblog, dat zij op de trappen van de Oude Kerk staande werd gehouden door dorpsgenoten, die haar verweten de identiteit van Huizen te grabbel te gooien.

Reuring in het dorp en dat is goed! Er gebeurt weer wat! Huizen wil bruizen! Maar het is wel de vraag of het met dit logo moet.

Bij beschikking van de Hoge Raad van Adel van 26 juni 1816 kreeg Huizen het melkmeisje in rood en goud als gemeentewapen. Dat is niet niks! Het wapen werd daarbij omschreven als: "zijnde van keel, waarop een melkvrouw van goud". Voor 1815 was het wapen van Huizen in gebruik als dorpszegel.Op de zegel stond: "Zegel van het dorp Huizen".

Hoe komt het dat in het gemeentewapen Huizen als vissersdorp niet terugkomt. Pas aan het einde van de zeventiende eeuw werd de visserij voor de Huizers één van de belangrijkste hoofdmiddelen van het bestaan. Voor 1700 waren de landbouw en veeteelt belangrijke bronnen van inkomsten. Het melkmeisje duidt dus op deze periode in de historie van Huizen.

Als het gemeentebestuur serieus meent dat ook het Oude Dorp onderdeel is van de toeristische trekpleister die Huizen moet worden, moet ook het melkmeisje een plaats hebben in het promo-logo. Het kan toch niet de bedoeling zijn om aparte logo's voor haven en Oude Dorp te gaan voeren. Dus gewoon het werk nog eens over doen en dan even goed nadenken. Want ook al die ondernemers in de haven zijn erbij gebaat dat het toerisme in Huizen op twee poten loopt met een mooie verbinding ertussen.

Friday, December 19, 2008

Vrouwenpolitiek andere politiek??

Gisteravond weer eens een vergadering bezocht van de gemeenteraad van Huizen. Willy Metz nam afscheid, er stond een rapport van de rekenkamer over het subsidiebeleid geagendeerd en verder zou een besluit vallen over de subsidieaanvraag van de Voedselbank voor de OZB-kosten. Ik viel met mijn neus in de boter!

De heren fractievoorzitters waren in druk debat met elkaar over het uitstellen van een agenda-onderwerp, omdat ze een pagina aanvullende toelichting te laat hadden ontvangen. Een van de journalisten kwam polsen of ik niet blij was, dat ik dat allemaal niet meer mee hoefde te maken. Het duurde en duurde, want geen van de heren wilde verliezen. Toen dit achter de rug was, ontstond er een discussie over de betekenis van een brief van de Huizer zakenclub aan het college.

"U mag daar niks over zeggen", begon Bikkers, fractievoorzitter van de VVD weer, die kennelijk alle belang heeft bij dit soort procedure geneuzel. Maar de andere voorzitters vonden de brief belangrijk en wilden dat laten weten. En daar gingen we weer. Niemand op de tribune wist overigens waar het over ging, want een beetje toelichting voor kijkers en luisteraars van de lokale omroep ontbreekt.

En toen vroeg Marianne Rebel het woord, de enige vrouwelijke fractievoorzitter in de gemeenteraad van Huizen. Ze vond de brief een typisch staaltje van haantjes gedrag. De zakenclub was op de tenen getrapt omdat leden van het college en ambtenaren van de gemeente verstek laten gaan bij hun belangrijke bijeenkomsten. Ze stonden op hun strepen en lieten dat luidkeels weten. Vrouwen zouden dat nooit zo doen, liet Marianne weten. Hoe die het wel doen, liet ze in het midden, maar ik kan dat wel raden. Die zouden even bellen, of langs komen.

Bedrijven vrouwen anders politiek dan mannen, vroeg ik me af? Toen ik even later wethouder Janny Bakker zakelijk, recht toe recht aan en inhoudelijk antwoord hoorde geven op vragen over het rapport van de rekenkamer, wist ik het zeker. Er is een trend gezet. Het gaat bij vrouwen om het wat en niet om het hoe.

Misschien is Nely Kroes wel het goede voorbeeld. En doet goed voorbeeld goed volgen. Rug recht en volhouden Femke, Agnes, Mariette, Janny, Liesbeth en Petra. En vergeet niet af en toe te lachen.

Tuesday, December 16, 2008

Goede bedoelingen

De Kersttijd is de tijd van de goede bedoelingen! Verenigingen die je het hele jaar niet ziet, staan nu ineens te springen om armen en behoeftigen te helpen. Voedselbanken helpen het hele jaar. Maar mogen ze nu wel of niet in dit land? Sommige spraakmakers vinden ze een onvermijdelijk kwaad, anderen vinden het een schande. In ieder geval doet het denken aan oorlogstijden en crisis. En daarom worden er nu luidruchtige televisie acties voor de Voeselbanken gehouden. Mensen geven graag en veel. Bij gebrek aan een tsunami, nemen we nu de Voedselbank. Is ook nog lekker dicht bij huis.

Wat ik vind? Ik waggel. Ze bestaan, dat is zeker en ze voldoen in een behoefte. Er zijn in dit land mensen die minder dan € 150 per maand hebben om te eten, drinken en zich te kleden. Hoe dat komt? Duur wonen, hoge kosten, schulden en de weg kwijt, vooral de weg kwijt. Die mensen kunnen als ze dat willen wekelijks een voedselpakket halen bij de Voedselbank.

Voedselbanken zijn particulier initiatief. Ze staan dus los van de overheid. Aanvankelijk wilden politici ze graag negeren. Voedselbanken tonen immers aan dat de overheid zijn werk niet goed doet. Er zijn heel veel soorten regelingen die ervoor moeten zorgen dat mensen kunnen leven. Maar er zijn maar weinig mensen die weten hoe je van al die regelingen gebruik kunt maken. Zelfs voor iemand die de weg niet kwijt is, is het spoorzoeken. De overheid zou ervoor moeten zorgen dat mensen die recht hebben op inkomensondersteuning (en ook andere ondersteuning) dat krijgen.

Ik vermag nog steeds niet te begrijpen waarom de overheid wel weet hoeveel belasting ik moet betalen en niet zou weten wat ik tekort kom. Als de overheid zijn werk zou doen, zouden al die mensen aan de onderkant van de samenleving al lang zijn opgespoord. Maar het lijkt wel alsof de overheid dat niet wil. Alsof ze het liever overlaat aan het particulier initiatief.

En ik houd best van particulier initiatief, maar dan moet het niet gaan om de basisbehoeften in een mensenleven. Van vrijwilligheid en vrijblijvendheid bij kunst,en spel desnoods bij geloof gaan we niet dood. Zonder dat kunnen mensen leven. Maar zonder voedsel gaat dat een stuk lastiger. En dus moet de overheid ervoor zorgen dat die miljoen mensen die leven onder de armoedegrens worden geholpen. Niet de verantwoordelijkheid afschuiven.

Eigenlijk schaam ik me dus ook diep!

Thursday, December 11, 2008

Team Terpstra tegen teampie hoogmoed


Baas boven baas: Erica Terpstra is veertig kilo afgevallen, ik maar achttien. Maar Erica had ook meer te verliezen en bovendien heeft ze een heel regiment helpers gehad: een diëtiste, een psycholoog, een personal coach, een sporttrainer. Die moeten vooral voorkomen dat ze terugvalt in oude patronen. Ik steek hier maar bleekjes tegen af. Mijn maatje heeft me Sonja aangeraden, toen niets hielp, en vervolgens zijn we samen aan de slag gegaan. Ik heb een haalbaar streefgewicht bepaald, heb het boekje open gelegd op het aanrecht, en heb minimaal gezondigd.

Van juni t/m november 2007 ben ik iedere maand drie kilo kwijtgeraakt. Eigenlijk ging het vanzelf, terwijl mijn omgeving maar sputterde. Want iedereen die het was opgevallen dat ik kilo's verloor, schudde meewarig het hoofd, als ik vertelde dat ik "Sonja deed". Mijn huisarts, die me nog nooit had kunnen helpen, kwam met een brooddieet van 1500 kilocalorieën, want die duizend van Sonja zijn ongezond. Mijn zusje vond Sonja duur, en al die mensen die het niet lukt vonden het geen goed dieet, omdat je snel weer terugvalt.

Ik ben nu een jaar verder en heb nog steeds het gewicht van november 2007! Soms kom ik een kilo aan, bijvoorbeeld als ik de chocola van Sinterklaas zo lekker vind of uit eten ben geweest. Maar als ik dan drie dagen achter elkaar Sonja, is het er ook weer af. Ik heb me ernstig voorgenomen om nooit meer zo dik te worden en ik denk dat het gaat lukken. En dat zonder psycholoog, personal coach, dietist, bewegingstherapeut, maar met Sonja en Ger. En een blik op de foto is voldoende.

Tuesday, December 09, 2008

Charitas en Rechtvaardigheid


Bij een bezoek aan de Esnoga, de Joods Portugese synagoge in Amsterdam, viel mijn oog op de volgende tekst: In het Jodendom wordt het geven van geld aan de armen niet beschouwd als liefdadigheid, maar als onze bijdrage aan een meer rechtvaardige wereld. De bijdrage aan een rechtvaardige wereld kun je stoppen in de Tsedekabus (zie afbeelding). De tekst houdt me nu al de hele week bezig, omdat ik het verschil dat gemaakt wordt niet goed kan vatten.

Mijn hele leven wantrouw ik al gelovigen en hun liefdadigheid, omdat mijn moeder me dat met de paplepel heeft ingegoten. Zij, haar kleine broertje en mijn oma waren straatarm en kregen zo af en toe eens iets van de Kerk. Juist dat af en toe maakte het zo lastig. Soms wel en soms niet. En altijd net zo veel dat ze dankbaar moesten zijn zonder dat het genoeg was. Rijken geven weliswaar aan de armen, maar nooit zoveel dat die armen ook rijk kunnen worden. En dat zou pas echt rechtvaardig zijn.

Doen de Joden dat wel? Ik geloof er niets van, want ook de bijdrage in de collectebus is niet verplicht. Je mag bijdragen wat je zelf rechtvaardig vindt. En ook bij de Joden zijn er grote verschillen in welvaart en geluk.

Toch maant de tekst me tot voorzichtigheid. En misschien is dat wel de bedoeling. De mensen die geven, moeten zich er niet op laten voorstaan en moeten dus ook geen dankbaarheid verwachten. Geven is een plicht voor een mens die rechtvaardig wil zijn. Het lost de honger, de armoede en de ellende niet op. Maar het verzacht het leed en toont solidariteit. Ieder mens is de mens gelijk.

Tuesday, December 02, 2008

Tijd voor het Beeld




Lieve Nel,

Stukje bij beetje wordt het beeld afgepeld.
Het lijkt paradoxaal dat je bij zo'n hard beeld toch heel voorzichtig moet zijn! Op een gegeven moment raak je 'het vlees' zoals ik dat uitdruk en dat betekent dat ik voel dat ik haar pijn doe als ik verder (dus dieper de steen in) ga. Na elke haksessie bekijk ik het beeld alsof het nieuw is en ga weer streepjes zetten op de plekken waar nog iets afkan. Een beetje van het één afhalen betekent vaak ook weer dat er naast ook iets afmoet; Ger en Charlotte weten dit inmiddels maar al te goed. Het is een zoeken naar de vorm die heel spannend is. Het beeld beweegt nu als het ware nog in haar stenen omhulsel en ze moet op haar plek gezet worden. Die zoektocht is het meest spannend van al het werk dat gedaan moet worden. het is heel leuk om mee te maken hoe Ger en Charlotte groeien met het beeld. Ze durven wat harder en directer te hakken, denken mee over de uiteindelijke vorm en leveren kritiek waar ik altijd voor open sta. (Ze zullen het hakken missen als het beeld klaar is, denk ik).

We naderen het nu het moment dat er niet teveel meer afgehakt kan worden, hoewel dat zeker nog niet klaar is. Iedere keer weer zie ik laagjes die er toch nog afmoeten. Maar als echt alle laagjes eraf zijn gaan we raspen; een zware en langdurige klus.
Na het raspen gaan we het beeld met diamant sponsjes verder glad maken, maar daar vertel ik tegen die tijd wel over.

Lieve groeten, Fanny