Tuesday, December 30, 2008

Mijn jaar 2008

Op numero 1: De Nederlandse vrouwen op de Olympische Spelen deden het veel beter dan de mannen. Dat is minstens opmerkelijk in een wereld waarin de mannen haantje de voorste spelen. Het vraagt om een verklaring. Mannelijke coaches die met vrouwen werken zijn lyrisch over hun instelling. "Als ze gaan, gaan ze helemaal!". Waarom lukt dat niet in het bedrijfsleven, de politiek, de kunst?

Op numero 2: Mijn hervonden vriendschappen.
>

Op numero 3: De winter in Jarjat

Op numero 4: Het werk van Aad de Haas Met dank aan Gerrit Pas. Vlak voor Pasen 2007 vertelde Gerrit Pas in de bibliotheek over zijn passie voor het werk van Aad de Haas, een Rotterdams kunstenaar, die in de oorlog gevangen werd gezet voor zijn ontaarde kunst, en toen hij vrij kwam op de muren van het kerkje van Wahlwiller een bijzondere kruisweg heeft geschilderd. Je moet het zien om het te geloven.

Op numero 5: de herontdekking van Mark Rothko.Ook dat moet je zien om het te geloven. Toen ik het jaren geleden ontdekte in Tate Galery in Londen, werd ik er dagen stil van. Dat gebeurde nu opnieuw. Het neemt je mee naar verre oorden in jezelf.

Op numero 6: Amerika
Vooral de verschillende gezichten van Amerika, het land van de duizend mogelijkheden. Vorig jaar waren we in het subtropische Florida in het zuidoosten,waar veel rijke Amerikanen genieten van hun pensioen en illegale Hispanics het werk doen. Dit jaar waren we in Montana, in het Noordwesten tegen de grens van Canada, een staat met een oppervlakte van de verenigde Duitslanden, waar negenhonderd duizend mensen wonen.


De verkiezing van een zwarte man als president van Amerika. De hoop van vooral jong en arm Amerika. Verwachtingen zijn torenhoog. Als hij een klein deel waarmaakt, gaat er al iets veranderen.

Op numero 7: Mijn vriendin Fransje
Fransje heeft Alzheimer. Langzamerhand verdwijnt haar herinnering achter de horizon van het hier en nu. Ik verdwijn dus mee. Zo ver is het nog niet. Ze is nog blij, als ze me ziet, hoewel ze me niet meer kan plaatsen. Ik weet niet wie je ben, maar wel wat ik voor je voel, zegt ze. We genieten van elkaar zolang als het kan.

Wednesday, December 24, 2008

Logo zin en onzin


Vorige week werd door de Stichting Marketing Huizen het promo logo gepresenteerd. Dat moet helpen om Huizen als Haven van 't Gooi op de kaart te zetten. Het logo bestaat uit een wimpel van een botter met daaronder de naam Huizen in zwierige letters. Het is volgens de ontwerpers in vele varianten toepasbaar.(zie afbeelding)

In de Gooi en Eemlander verscheen een artikel waarin werd gesuggereerd dat dit logo het Huizer melkmeisje ging vervangen. Dat laatste was tegen het zere been van veel echte Huizers. In de Huizer Courant schreef een droevige Huizer een pleidooi voor het behoud van het melkmeisje in onvervalst Huizer dialect. En wethouder Janny Bakker vertelt in haar weblog, dat zij op de trappen van de Oude Kerk staande werd gehouden door dorpsgenoten, die haar verweten de identiteit van Huizen te grabbel te gooien.

Reuring in het dorp en dat is goed! Er gebeurt weer wat! Huizen wil bruizen! Maar het is wel de vraag of het met dit logo moet.

Bij beschikking van de Hoge Raad van Adel van 26 juni 1816 kreeg Huizen het melkmeisje in rood en goud als gemeentewapen. Dat is niet niks! Het wapen werd daarbij omschreven als: "zijnde van keel, waarop een melkvrouw van goud". Voor 1815 was het wapen van Huizen in gebruik als dorpszegel.Op de zegel stond: "Zegel van het dorp Huizen".

Hoe komt het dat in het gemeentewapen Huizen als vissersdorp niet terugkomt. Pas aan het einde van de zeventiende eeuw werd de visserij voor de Huizers één van de belangrijkste hoofdmiddelen van het bestaan. Voor 1700 waren de landbouw en veeteelt belangrijke bronnen van inkomsten. Het melkmeisje duidt dus op deze periode in de historie van Huizen.

Als het gemeentebestuur serieus meent dat ook het Oude Dorp onderdeel is van de toeristische trekpleister die Huizen moet worden, moet ook het melkmeisje een plaats hebben in het promo-logo. Het kan toch niet de bedoeling zijn om aparte logo's voor haven en Oude Dorp te gaan voeren. Dus gewoon het werk nog eens over doen en dan even goed nadenken. Want ook al die ondernemers in de haven zijn erbij gebaat dat het toerisme in Huizen op twee poten loopt met een mooie verbinding ertussen.

Friday, December 19, 2008

Vrouwenpolitiek andere politiek??

Gisteravond weer eens een vergadering bezocht van de gemeenteraad van Huizen. Willy Metz nam afscheid, er stond een rapport van de rekenkamer over het subsidiebeleid geagendeerd en verder zou een besluit vallen over de subsidieaanvraag van de Voedselbank voor de OZB-kosten. Ik viel met mijn neus in de boter!

De heren fractievoorzitters waren in druk debat met elkaar over het uitstellen van een agenda-onderwerp, omdat ze een pagina aanvullende toelichting te laat hadden ontvangen. Een van de journalisten kwam polsen of ik niet blij was, dat ik dat allemaal niet meer mee hoefde te maken. Het duurde en duurde, want geen van de heren wilde verliezen. Toen dit achter de rug was, ontstond er een discussie over de betekenis van een brief van de Huizer zakenclub aan het college.

"U mag daar niks over zeggen", begon Bikkers, fractievoorzitter van de VVD weer, die kennelijk alle belang heeft bij dit soort procedure geneuzel. Maar de andere voorzitters vonden de brief belangrijk en wilden dat laten weten. En daar gingen we weer. Niemand op de tribune wist overigens waar het over ging, want een beetje toelichting voor kijkers en luisteraars van de lokale omroep ontbreekt.

En toen vroeg Marianne Rebel het woord, de enige vrouwelijke fractievoorzitter in de gemeenteraad van Huizen. Ze vond de brief een typisch staaltje van haantjes gedrag. De zakenclub was op de tenen getrapt omdat leden van het college en ambtenaren van de gemeente verstek laten gaan bij hun belangrijke bijeenkomsten. Ze stonden op hun strepen en lieten dat luidkeels weten. Vrouwen zouden dat nooit zo doen, liet Marianne weten. Hoe die het wel doen, liet ze in het midden, maar ik kan dat wel raden. Die zouden even bellen, of langs komen.

Bedrijven vrouwen anders politiek dan mannen, vroeg ik me af? Toen ik even later wethouder Janny Bakker zakelijk, recht toe recht aan en inhoudelijk antwoord hoorde geven op vragen over het rapport van de rekenkamer, wist ik het zeker. Er is een trend gezet. Het gaat bij vrouwen om het wat en niet om het hoe.

Misschien is Nely Kroes wel het goede voorbeeld. En doet goed voorbeeld goed volgen. Rug recht en volhouden Femke, Agnes, Mariette, Janny, Liesbeth en Petra. En vergeet niet af en toe te lachen.

Tuesday, December 16, 2008

Goede bedoelingen

De Kersttijd is de tijd van de goede bedoelingen! Verenigingen die je het hele jaar niet ziet, staan nu ineens te springen om armen en behoeftigen te helpen. Voedselbanken helpen het hele jaar. Maar mogen ze nu wel of niet in dit land? Sommige spraakmakers vinden ze een onvermijdelijk kwaad, anderen vinden het een schande. In ieder geval doet het denken aan oorlogstijden en crisis. En daarom worden er nu luidruchtige televisie acties voor de Voeselbanken gehouden. Mensen geven graag en veel. Bij gebrek aan een tsunami, nemen we nu de Voedselbank. Is ook nog lekker dicht bij huis.

Wat ik vind? Ik waggel. Ze bestaan, dat is zeker en ze voldoen in een behoefte. Er zijn in dit land mensen die minder dan € 150 per maand hebben om te eten, drinken en zich te kleden. Hoe dat komt? Duur wonen, hoge kosten, schulden en de weg kwijt, vooral de weg kwijt. Die mensen kunnen als ze dat willen wekelijks een voedselpakket halen bij de Voedselbank.

Voedselbanken zijn particulier initiatief. Ze staan dus los van de overheid. Aanvankelijk wilden politici ze graag negeren. Voedselbanken tonen immers aan dat de overheid zijn werk niet goed doet. Er zijn heel veel soorten regelingen die ervoor moeten zorgen dat mensen kunnen leven. Maar er zijn maar weinig mensen die weten hoe je van al die regelingen gebruik kunt maken. Zelfs voor iemand die de weg niet kwijt is, is het spoorzoeken. De overheid zou ervoor moeten zorgen dat mensen die recht hebben op inkomensondersteuning (en ook andere ondersteuning) dat krijgen.

Ik vermag nog steeds niet te begrijpen waarom de overheid wel weet hoeveel belasting ik moet betalen en niet zou weten wat ik tekort kom. Als de overheid zijn werk zou doen, zouden al die mensen aan de onderkant van de samenleving al lang zijn opgespoord. Maar het lijkt wel alsof de overheid dat niet wil. Alsof ze het liever overlaat aan het particulier initiatief.

En ik houd best van particulier initiatief, maar dan moet het niet gaan om de basisbehoeften in een mensenleven. Van vrijwilligheid en vrijblijvendheid bij kunst,en spel desnoods bij geloof gaan we niet dood. Zonder dat kunnen mensen leven. Maar zonder voedsel gaat dat een stuk lastiger. En dus moet de overheid ervoor zorgen dat die miljoen mensen die leven onder de armoedegrens worden geholpen. Niet de verantwoordelijkheid afschuiven.

Eigenlijk schaam ik me dus ook diep!

Thursday, December 11, 2008

Team Terpstra tegen teampie hoogmoed


Baas boven baas: Erica Terpstra is veertig kilo afgevallen, ik maar achttien. Maar Erica had ook meer te verliezen en bovendien heeft ze een heel regiment helpers gehad: een diëtiste, een psycholoog, een personal coach, een sporttrainer. Die moeten vooral voorkomen dat ze terugvalt in oude patronen. Ik steek hier maar bleekjes tegen af. Mijn maatje heeft me Sonja aangeraden, toen niets hielp, en vervolgens zijn we samen aan de slag gegaan. Ik heb een haalbaar streefgewicht bepaald, heb het boekje open gelegd op het aanrecht, en heb minimaal gezondigd.

Van juni t/m november 2007 ben ik iedere maand drie kilo kwijtgeraakt. Eigenlijk ging het vanzelf, terwijl mijn omgeving maar sputterde. Want iedereen die het was opgevallen dat ik kilo's verloor, schudde meewarig het hoofd, als ik vertelde dat ik "Sonja deed". Mijn huisarts, die me nog nooit had kunnen helpen, kwam met een brooddieet van 1500 kilocalorieën, want die duizend van Sonja zijn ongezond. Mijn zusje vond Sonja duur, en al die mensen die het niet lukt vonden het geen goed dieet, omdat je snel weer terugvalt.

Ik ben nu een jaar verder en heb nog steeds het gewicht van november 2007! Soms kom ik een kilo aan, bijvoorbeeld als ik de chocola van Sinterklaas zo lekker vind of uit eten ben geweest. Maar als ik dan drie dagen achter elkaar Sonja, is het er ook weer af. Ik heb me ernstig voorgenomen om nooit meer zo dik te worden en ik denk dat het gaat lukken. En dat zonder psycholoog, personal coach, dietist, bewegingstherapeut, maar met Sonja en Ger. En een blik op de foto is voldoende.

Tuesday, December 09, 2008

Charitas en Rechtvaardigheid


Bij een bezoek aan de Esnoga, de Joods Portugese synagoge in Amsterdam, viel mijn oog op de volgende tekst: In het Jodendom wordt het geven van geld aan de armen niet beschouwd als liefdadigheid, maar als onze bijdrage aan een meer rechtvaardige wereld. De bijdrage aan een rechtvaardige wereld kun je stoppen in de Tsedekabus (zie afbeelding). De tekst houdt me nu al de hele week bezig, omdat ik het verschil dat gemaakt wordt niet goed kan vatten.

Mijn hele leven wantrouw ik al gelovigen en hun liefdadigheid, omdat mijn moeder me dat met de paplepel heeft ingegoten. Zij, haar kleine broertje en mijn oma waren straatarm en kregen zo af en toe eens iets van de Kerk. Juist dat af en toe maakte het zo lastig. Soms wel en soms niet. En altijd net zo veel dat ze dankbaar moesten zijn zonder dat het genoeg was. Rijken geven weliswaar aan de armen, maar nooit zoveel dat die armen ook rijk kunnen worden. En dat zou pas echt rechtvaardig zijn.

Doen de Joden dat wel? Ik geloof er niets van, want ook de bijdrage in de collectebus is niet verplicht. Je mag bijdragen wat je zelf rechtvaardig vindt. En ook bij de Joden zijn er grote verschillen in welvaart en geluk.

Toch maant de tekst me tot voorzichtigheid. En misschien is dat wel de bedoeling. De mensen die geven, moeten zich er niet op laten voorstaan en moeten dus ook geen dankbaarheid verwachten. Geven is een plicht voor een mens die rechtvaardig wil zijn. Het lost de honger, de armoede en de ellende niet op. Maar het verzacht het leed en toont solidariteit. Ieder mens is de mens gelijk.

Tuesday, December 02, 2008

Tijd voor het Beeld




Lieve Nel,

Stukje bij beetje wordt het beeld afgepeld.
Het lijkt paradoxaal dat je bij zo'n hard beeld toch heel voorzichtig moet zijn! Op een gegeven moment raak je 'het vlees' zoals ik dat uitdruk en dat betekent dat ik voel dat ik haar pijn doe als ik verder (dus dieper de steen in) ga. Na elke haksessie bekijk ik het beeld alsof het nieuw is en ga weer streepjes zetten op de plekken waar nog iets afkan. Een beetje van het één afhalen betekent vaak ook weer dat er naast ook iets afmoet; Ger en Charlotte weten dit inmiddels maar al te goed. Het is een zoeken naar de vorm die heel spannend is. Het beeld beweegt nu als het ware nog in haar stenen omhulsel en ze moet op haar plek gezet worden. Die zoektocht is het meest spannend van al het werk dat gedaan moet worden. het is heel leuk om mee te maken hoe Ger en Charlotte groeien met het beeld. Ze durven wat harder en directer te hakken, denken mee over de uiteindelijke vorm en leveren kritiek waar ik altijd voor open sta. (Ze zullen het hakken missen als het beeld klaar is, denk ik).

We naderen het nu het moment dat er niet teveel meer afgehakt kan worden, hoewel dat zeker nog niet klaar is. Iedere keer weer zie ik laagjes die er toch nog afmoeten. Maar als echt alle laagjes eraf zijn gaan we raspen; een zware en langdurige klus.
Na het raspen gaan we het beeld met diamant sponsjes verder glad maken, maar daar vertel ik tegen die tijd wel over.

Lieve groeten, Fanny

Sunday, November 30, 2008

Bloggers gevaarlijk

De Belgische defensieminister De Crem die ladderzat in New York van een trap in een cafe viel vindt blogs “een gevaarlijk fenomeen. “We leven in een tijdgeest waarin het iedereen vrij staat naar goeddunken en zonder enige verantwoordelijkheid op blogs te gaan posten. Dit overstijgt zelfs het moddergooien.” Hij heeft alle reden om zich af te zetten, want zijn escapades werden door een bloggende landgenote, die in het New Yorkse cafe werkte op het net gezet, en toen was De Crem in nood. Hij had ervoor gezorgd dat de landgenote was ontslagen, maar dat hielp niet veel. Hij werd ter verantwoording geroepen in het Belgische parlement (bestaat dat trouwens nog?), dat hem vervolgens bedekte met de mantel der liefde.

Bloggen gevaarlijk? Ik heb ook wel eens zin om uit de school te klappen. Maar tot nu toe heb ik me aardig ingehouden. Pas als mensen heel erg dom doen, laat ik het weten. En dikwijls ben ik niet de enige. Zoals bijvoorbeeld in het geval van Kai van der Linden die Trots op Nederland heeft verlaten. Wat wij al een jaar hebben gezien, ziet hij nu pas. TON is een mevrouw met grote woorden en weinig daadkracht, die in het zadel wordt gehouden door onfrisse vriendjes. Hij noemde het "gebakken lucht" en tekende daar bij aan dat hij dat van D66 en de PvdA ook vindt.

Overigens zei hij iets veel opmerkelijkers over Geert Wilders en zijn PVV. Geert noemde hij abject en zijn organisatie dictatoriaal. Kai is niet zo dom als hij doet, maar heeft zich wel door Rita voor haar kar laten spannen.

Bloggen is net zo gevaarlijk als de lezer het vindt. Als u fan bent van Rita en Kai, of nog erger van Geert, komt u gewoon niet meer terug op dit blog. Of u schrijft een reactie. Schelden doet geen pijn, en gelukkig kan niemand mij meer ontslaan!

Thursday, November 27, 2008

De Staat rukt op

Ik heb gisteren met verwondering zitten kijken naar het verslag van een of andere vaste kamercommissie over het Electronisch Kind Dossier. Zo'n Electronisch Kind Dossier moet voorkomen dat kinderen ontsporen door vroegsignalering. Alle gegevens van alle kinderen worden erin opgeslagen. Vervolgens laten we er een verwerkingsprogramma op los en hupsakee, de vijf procent probleemkinderen komen er vanzelf uitgerold. En vervolgens doen we niks. Wie bedenkt het?

Vorige week las ik dat Guusje ter Horst, toch waarlijk niet de meest naieve minster van dit stelletje fatsoenrakkers, werkt aan een Fatsoens handboek. Die heeft dus ook de tik van de malle molen gekregen. In dat handboek staat dat we ons maatschappelijk moeten inzetten, dat we lief en aardig moeten zijn voor oudere mensen, dat we ons aan regels moeten houden. Ik heb nog niet gelezen of we straf of beloning krijgen als we het niet doen. Maar ik houd mijn hart vast.

En dan hebben we ook nog de rol van de Staat in het Onderwijs. Het is al weer een half jaar geleden dat we ach en wee riepen naar aanleiding van het rapport Dijsselblom en vervolgens is er niks, helemaal niks, gebeurd. De school moet terug naar vakkundige, goedopgeleide docenten. Staat mag vertellen wat er moet worden geleerd, de school bepaalt hoe dat wordt gedaan. Maar niks van dat al. Basisscholen met goede CITO resultaten krijgen nog steeds van de inspectie Onderwijs een onvoldoende als ze het nieuwe leren niet omarmen.

Drie voorbeelden! Wat me nog het meest verbaast, is dat GroenLinks zo stil is. VVD en D66 laten het liberale geluid horen, de een wat overtuigender dan de ander. De PvdA heeft inmiddels de kleur van het CDA aangenomen, en nadert nu ook de christelijken in de peilingen. Die houden dus hun mond. Maar waar is GroenLinks? Is daar nu ook al het verstand op de loop? Als je niks doet, gebeurt er immers niets.

Monday, November 24, 2008

Marktwerking in de zorg

Afgelopen zaterdag viel een envelop van de Postcodeloterij in de bus. "Een prijs!", dacht ik. "Kan ik weer wat weggeven". Een paar maanden geleden wonnen wij een beachfiets. Die stond ineens in de garage. We hebben hem in elkaar gezet, geprobeerd en besloten dat die iets te jong voor ons was. Dus hebben we hem weggegeven, en dat was pret. Misschien weer een fiets, dachten we verlekkerd. En dus openden we de envelop vol spanning.

Niks prijs en niks fiets. In plaats daarvan een aanbod van Agis Zorgverzekering, ja heus, Agis zorgverzekering voor een goedkope polis met een goedkope premie. En extra korting kregen we als we onze inkopen doen bij Albert Heijn.

We gingen er eens even bij zitten, simpel als we zijn. Wat heeft in hemelsnaam de Postcodeloterij te maken met een Agis zorgpakket? Hoe ver gaat de marktwerking in de zorg? Gaan de Postcodeloterij en Albert Heijn mee betalen aan mijn zorgpakket? En is de Postcodeloterij niet bedoeld voor betere doelen?

Ik kan in mijn hoofd de Postcodeloterij en een zorgverzekering maar niet bij elkaar krijgen en vroeg dus rond. Niemand kon me vertellen hoe het precies zit en dus keek ik op Internet. En daar vond ik wat ik al wist. Nergens een kritische noot. Dus zijn wij blijkbaar echt niet meer van deze tijd. Ik heb ook een museumjaarkaart!!!!

Thursday, November 20, 2008

Integratie en de PvdA

Ik kan het toch even niet laten om langs de zijkant te lachen over de worsteling van de PvdA met het vraagstuk van integratie. Ella Vogelaar liet bij haar vertrek weten dat ze het met de harde lijn van Bos niet eens is. Vervolgens ontkenden allerlei PvdA kopstukken dat er een harde en een zachte lijn bestaat in de PvdA. Iedereen is voor de harde hand waar het moet en voor de zachte waar het kan. En met de toon van het debat is niets mis!

Vandaag laten allerlei grote steden wethouders van de PvdA in De Pers weten dat zij niets zien in de lijn Bos. Zij vinden dat Marokkanen onnodig worden gestigmatiseerd door steeds naar hen te wijzen als er iets mis is. En ook zij vinden dat de jongens die overlast veroorzaken perspectief moet worden geboden. Alleen straffen lost niets op.

Misschien hebben jullie deze week ook het bericht gelezen dat het geweld tegen homo's vooral door autochtonen wordt gepleegd. Hebben ze ons toch altijd doen geloven dat het altijd en eeuwig Marokkaanse ettertjes waren die homo's in elkaar slaan! Nee, het waren dus al die lieve, blanke jongetjes die zo goed opgevoed zijn. Nederland let op uw saeck! Gebruik uw verstand!

Sunday, November 16, 2008

Vrouwen en de PvdA


In de machtspolitiek van de PvdA is geen plek voor bijzondere vrouwen! Dat heeft ons het vertrek van Ella Voogelaar geleerd. Vakbondsvrouw Ella moest wijken, omdat ze zich niet wilde aanpassen aan de partijcultuur. "Ze is wat introvert" zei Mariëtte Hamer en bedoelde daarmee dat ze niet wilde buigen. Digh Istha moest haar helpen om haar presentatie te verbeteren. In De Telegraaf, is dat tegenwoordig de spreekbuis van de partij(?), klaagde hij, dat ze alleen maar naar de vriendinnen om haar heen wilde luisteren.

Ik ben plaatsvervangend blij dat ze verlost is, want in mijn tijd in de Huizer politiek heb ik aan den lijve gevoeld, wat het met je doet als je de partijlijn moet volgen en met meel in je mond moet praten. Ella wilde dat niet en kon dat niet. Het volk in de wijken begreep waar ze over sprak, maar dat is voor de mannen bestuurders van de partij en van de woningbouwcorporaties niet belangrijk, misschien zelfs gevaarlijk.

Haar optreden met Geen Stijl was niet handig, maar ik kan me andere politici herinneren die tegen dit soort journalisten met tassen begonnen te slaan. Het kan toch niet zo zijn, dat een minister weggejaagd wordt, omdat ze domme journalisten geen weerwoord kan bieden. Dat zal Egbert van der Laan ongetwijfeld wel kunnen, maar het volk in de wijken zal hem niet begrijpen. Weer zo'n mannelijke melkmuil, die onbegrijpelijke partijtaal brabbelt. Maar gelukkig is Wouter o zo blij met hem.

Uithuilen en opnieuw beginnen? Jammer dat er weer een kleurrijk mens de politiek verlaat.

Thursday, November 13, 2008

TOPvrouwen voor topmannen


Op 11 november jl. stond de volgende oproep aan minister Wouter Bos in de kranten:

Topvrouwen – we hebben ze nú nodig
Wij weten dat vrouwen bijdragen aan bestuurlijk evenwicht en dat zij een positieve invloed hebben op cultuur en werkwijze van de ondernemingsleiding. Breed onderzoek en onze eigen ervaringen laten daarover geen twijfel bestaan.

Gemengde teams bieden voor de toekomst nieuwe kansen. Mede in het licht van de huidige crisis is het daarom van groot belang dat alle ruimte wordt gegeven aan ‘the best teams we have’. Daarin zitten niet alleen mannen, maar zeker ook vrouwen.

Vanuit deze visie roepen wij minister van Financiën Wouter Bos op bij de noodzakelijke veranderingen van de financiële sector niet voorbij te gaan aan het feit dat Nederland over een groot aantal vrouwen beschikt die zakelijke uitdagingen met kennis en betrokkenheid oppakken. Vrouwen die financiële ondernemingen kunnen leiden, vrouwen die kunnen bijdragen aan beter bestuur en beter toezicht en aan het herstel van vertrouwen en resultaten.

Topvrouwen – we hebben ze nú nodig.


De oproep was getekend door vierenzeventig zware jongens! Wat moeten we hier nu van denken. Al jaren wordt gepleit voor vrouwen in de top! En al jaren lukt het niet, omdat de jongens er zelf niet aan willen. Want zij hebben toch de positie om die vrouwen te benoemen. Dat hebben ze niet gedaan. Waarom dan nu de oproep. Kunnen ze ons zelf niet uit de penarie helpen. Is het hen boven het hoofd gegroeid. Moeten wij helpen nu het kalf verdronken is?

Dinsdag legde Neelie Kroes in De Wereld Draait Door uit dat er echt voldoende meer dan capabele vrouwen zijn. De jongetjes Matthijs en Jan vroegen zeikerig "hoeveel dan wel". Want veel verder dan denken in harde aantallen komen zij immers niet. Zonder blikken of blozen noemde Neelie het getal 7400 (voor iedere ondertekenaar 100 vrouwen). En toen ze haar probeerden te vangen met de vraag hoe de verhouding is in haar ondersteunend ambtenarenapparaat, antwoordde ze 55 tegen 45%, waarbij de twee leidinggevende ambtenaren VROUWEN zijn.

Neelie zelf is natuurlijk een TOPvrouw, die ook nog eens haar nek durft uit te steken. Al die andere TOPvrouwen werken tot nu toe hard en goed achter de schermen, zodat die mannetjes op de buis kunnen. Moeten die vrouwen zich nu ook eerst laten zien!? Juist daarin ligt nu net niet hun kracht. En Bos moet bij de benoeming van toezichthouders alleen maar Vrouwen moeten kiezen. Dat zou pas echt goed zijn.

Tuesday, November 11, 2008

Inktviszwammen












Omdat ik vrees dat jullie niet de commentaren van mijn weblogs lezen en dus nog steeds aan het zoeken zijn naar die rode paddestoelen, hier de oplossing van het raadsel. Het zijn INKTVISZWAMMEN. En die zijn uiterst zeldzaam in Europa. Zo zeldzaam dat alleen de goede zoeker ze kon vinden. En die goede zoeker was mijn vriendin en trouwe bloglezer Thamar. Zij schreef mij:

Na zijn ontdekking in 1921, in het oosten van Frankrijk, is de zwam steeds verder Europa ingetrokken. Oorspronkelijk is hij uit Australië afkomstig. Waarschijnlijk zijn sporen meegekomen in schapenwol. Aan het eind van de jaren 70 had de zwam de DDR en Oostenrijk bereikt.

De Inktviszwam wordt in allerlei bossen aangetroffen. Zijn inktvisachtige armen zijn kenmerkend, evenals zijn STANK.

Ik hoop maar dat jullie er niet aan geroken hebben!!! Het is, denk ik, een soort die in Nederland niet of nauwelijks voorkomt.


Toen ik dat eenmaal wist ben ik verder gaan zoeken. Sommige kenners betwijfelen of de zwam met schapen is meegekomen. Zij denken eerder aan Australische soldaten die in de eerste wereldoorlog vochten. Weinigen hebben net zulke mooie plaatjes als ik. Maar allemaal dank voor het zoeken!

Friday, November 07, 2008

Kunstquiz Gooise Kunstkring














Donderdag nam ik deel met team Huizen aan de Kunstquiz van de Gooise Kunstkring. Dat viel me niet mee. Ik leerde vooral wat ik allemaal niet wist:

Hoe stom de bronsdieven van Singer zijn;
Wat de grootste kunstroof is uit 2008;
Dat de Prix de Rome al sinds 1870 bestaat en nu Prix de Rome.nl heet;
Dat The Girl with the Golden Pearl van Vermeer volgens Nederlanders het mooiste schilderij aller tijden is; Fortuyn was de grootste Nederlander, weten jullie nog?!
Dat je op de kunstbeurs voor de kleine portemonnee geen kunst van € 16 miljoen kunt kopen;
Dat niet alleen Fanny K. altijd wil winnen, maar dat Gerrit P. in fanatisme niet voor haar onderdoet.

Ik wist trouwens nog veel meer niet, maar zelfs dat weet ik al niet meer.

Ondanks deze les in nederigheid werd het een geanimeerde avond met veel mogelijkheden tot netwerken. Want ook in de Kunst zijn dwarsverbanden van belang. We zijn er in 't Gooi nog niet in geslaagd een zinnige infrastructuur (wegenplan) neer te leggen van alles wat er is en waar je het kunt vinden. Gelukkig hebben we in Huizen de Bibliotheek/Kunstuitleen waar je voor veel terecht kunt.

Maar waarom nou die politici zo nadrukkelijk waren uitgenodigd is mij niet goed duidelijk geworden. Ik vroeg het rond, aan politici en gooise kunstkringers. De eersten wisten het niet, de tweede konden het niet uitleggen. Zo is er nog veel te doen.

Wednesday, November 05, 2008

Yes we can

Yes we can! Yes we can! De boodschap van hoop en verandering in de acceptatierede van Obama, leek op een gezongen lied in de zwarte kerk traditie met steeds hetzelfde refrein: Yes we can.

Obama spreekt als Nelson Mandela in korte zinnen met lange pauzes waarin hij zichzelf en het publiek de mogelijkheid biedt de woorden goed te laten doordringen. Yes we can.

Obama spreekt in herhalingen, hij dreunt op het aambeeld van democratie, vrijheid en hoop, de basiswaarden van de Verenigde Staten van Amerika. Hij voegt er saamhorigheid aan toe. Yes we can.

Het publiek, meestal jong, vrouw en zwart, zingt en deint met hem mee. Yes we can, yes we can.

Obama spreekt als een geboren redenaar uit zijn hoofd en lijkt op een priester, een voorganger, een leraar en een slangenbezweerder.Alles is soepel aan de man, zijn stem, zijn woorden, zijn gebaren en zijn houding. Yes we can.

Stond hier de geboren leider die Amerika nieuw elan gaat geven. Hij heeft de overtuigingskracht, de persoonlijkheid en de integriteit. Heeft hij ook de stuurmanskunst? We shall see.

Monday, November 03, 2008

We zijn er weer


De foto is van bijzondere paddestoelen die we zagen tijdens een van onze wandelingen. Wie het weet mag het zeggen.We zijn dus weer terug. We hebben het goed gehad. Het was herfst, soms warm en zonnig, soms ijzig koud en nat. Het was prettig om al die crises even achter ons te laten, even net te doen alsof de wereld nog net zo is als die altijd is geweest.

Nu we weer terug zijn verbazen we ons er trouwens over dat hier ook niks is veranderd. We hadden wel gedacht dat er wat mensen opgestapt zouden zijn. schoonmaak en opruiming. Uiteindelijk zijn we wel 223 of 232 miljoen Euro kwijt omdat gemeenten en provincies dat bij een obscuur IJslands bankje hadden weggezet. Doet er niet zo veel toe of die mensen dat hadden kunnen weten, vind ik. Het geld is kwijt en het is wel ons belastinggeld. Dat kan toch niet zonder gevolgen blijven?

Terug naar Jarjat, want zo heet onze idyllische plek. We vierden er dat Ger vierenzestig is geworden met lekker eten en een diepzinnig gesprek over de moeilijke kanten van het ouder worden. We struinden veel rond in de natuur en zagen de zomer op zijn eind. En we genoten van Zen and Armijn en Anne. Was ik ook maar jong en sterk.

Het hout klieven is te bekijken op www.youtube.com

Tuesday, October 21, 2008

Monday, October 20, 2008

Bedrijfsblind, of wie nooit van mening is veranderd


Orde in de klas? In de tijd dat ik er nog voor stond mocht de leerkracht dat nog allemaal zelf uitmaken en was je er nog blij mee ook. Het voordeel woog zwaarder dan het nadeel. En als je iets niet wilde, was het voldoende om te zeggen: "ik wil het niet en dus gebeurt het niet." Nu is dat anders, hoor ik om me heen. Voor alles moet een verklaring zijn, en als je die niet snel genoeg hebt, lachen ze je uit.

Leo Prick, onderwijsspecialist van de NRC, stelt voor om normen en waarden op school niet meer te laten bepalen door individuele leerkrachten. In zijn visie komen er schoolregels en die bepalen voor de hele school en dus ook wat er in de klas wel en niet mag. Geen jassen en petten, op tijd komen, niet eten, drinken, boeren, vloeken, uit je neus peuteren, beleefd antwoord geven als je iets wordt gevraagd, en niet meer tutoyeren.

Bij het lezen werd ik tot eigen verbazing enthousiast. Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht. Ineens herinnerde ik me mijn ergernis, als ik in een lokaal kwam om les te geven en het was er een zooi, omdat mijn collega geen orde kon houden. En de vreugde als beginneling op de lagere technische school omdat een collega me door dik en dun steunde door zijn gezicht te laten zien als hij rumoer hoorde in mijn les. En de ergernis als leerlingen het weer eens probeerden met: "bij die en die mag het wel."

Terug dus naar de autoritaire school waar kinderen komen om iets te leren dat goede leraren hun gaan vertellen. Ik zie er wel wat in. Al dat onderhandelen, uitleggen, corrigeren kost immers klauwen met tijd. Tijd die we niet meer hebben, omdat er geleerd moet worden.

Ben benieuwd wat mijn onderwijsvrienden ervan denken?

Tuesday, October 14, 2008

Christenen en homo's

Eigenlijk heb ik niet zo'n zin in dit onderwerp, omdat het zo ver van me af staat. Ik ben opgevoed in het geloof dat God goed is en dat hij juist houdt van vreemde kostgangers. Wat heb ik dan te maken met al die kleinzieligheid? Laat die Evangelisten toch lekker denken dat ze mij en mijn vrienden kunnen genezen. Zo lang ze mij niet komen opzoeken, moeten ze maar doen wat ze niet laten kunnen. Maar natuurlijk houd ik ze wel goed in de gaten, die lieden die het allemaal direct van God horen! En ja hoor, vanmorgen was het weer zo ver.

De voorzitter van de afdeling Amsterdam van de Christen Unie treedt af, omdat hij homoseksueel is en hij zich niet kan vinden in de gedragscode van de ChristenUnie omtrent homoseksuele representanten. Je mag het wel zijn, maar niet belijden!

Het staat er zo:

"De ChristenUnie en haar voorgangers GPV en RPF hebben door de jaren heen consequent op basis van bijbelse uitgangspunten als onderdeel van hun politieke overtuiging uitgedragen dat het huwelijk door God bij de schepping is ingesteld als een in beginsel onverbreekbare relatie van één man en één vrouw en daarmee als een grondpijler van de samenleving. Daaraan verbonden was en is de overtuiging dat alternatieve relatievormen (zoals ongehuwd samenwonen van man en vrouw of duurzame homoseksuele relaties) niet met het huwelijk gelijkgesteld kunnen worden, ook al kan een zekere regeling daarvan maatschappelijk en politiek gewenst zijn.

Conclusie 8: Gelet op de politieke geloofwaardigheid van de ChristenUnie inzake de plaats van het huwelijk (in onderscheiding van andere relatievormen) als grondstructuur van de samenleving is een beoordeling van de homoseksuele levenswijze van een (kandidaat) vertegenwoordiger van de partij relevant. Daarbij zal deze levenswijze niet louter op zichzelf beoordeeld worden, maar altijd in relatie tot het geheel aan opvattingen en gedragingen dat iemand tot een geloofwaardig vertegenwoordiger van de ChristenUnie maakt.

Oftewel mensen die ongehuwd samenwonen of gehuwd samenwonen maar van gelijk geslacht zijn, kunnen geen formele functie krijgen in de ChristenUnie. Jemig, de pemig, wat kan ik over deze schijnheiligheid heel erg boos worden. Alsof al die christelijke mannetjes en vrouwtjes, die zo keurig gehuwd zijn, allemaal zo volgens het woord van God leven.

Wat ik nou zo beroerd vind is dat die jongen wel lid wil blijven van zo'n partij! Het is van tweeën een, of je blijft zitten en je laat je eruit gooien, of je treedt af en wil niks meer met zo'n partij te maken hebben. Zelfs dit is huichelachtig.

Sunday, October 12, 2008

Hopla!

"Beste buurtbewoners:

Zoals u wellicht gemerkt heeft, hebben wij het terrein aan de Nigtevechtseweg 112 gekraakt. Als een woning of een terrein langer dan een jaar niet gebruikt wordt, is kraken in Nederland toegestaan, onder andere wegens de heersende woningnood. We hebben onze actie dus op een legale manier uitgevoerd.

Wij zijn een woongroep die graag op deze plek een mooie woon- en werkomgeving wil creëren met behoud van natuur en omgeving. Het terrein wordt al jaren niet gebruikt. Voor ons als woongroep is dit een doorn in het oog, want wij vinden het zonde een dergelijke plek zo lang leeg te laten staan, terwijl er in Nederland geen plek is voor mensen die in vrijheid willen wonen, het moeilijk is betaalbare woonruimte te vinden en er geen ruimte is voor niet-commerciële sociale en culturele activiteiten.

Zoals we al aangaven willen we op deze plek met een groep leuke mensen gaan wonen, maar ook ruimte bieden aan onder andere een biologische tuin, een circustheateroefenruimte en atelierruimte voor kunstenaars. Dit zijn onze plannen, maar uiteraard staan we ook open voor andere initiatieven. Dus als u van de schrik bekomen bent, komt u dan vooral langs om een kopje koffie met ons te drinken!

Vriendelijke groeten,
De nieuwe buren"

Tuesday, October 07, 2008

Kerkelijke Kunst


Zondag gingen we op voorspraak van Gerrit Pas naar Wahlwiller om de Kruisweg van Aad de Haas te zien. Aad de Haas is een Rotterdams schilder, die in WO II uitweek naar Limburg, omdat hij in Rotterdam niet vrij kon werken. In Wahwiller schilderde hij op de muren van de St. Cunibertuskerk bijbelse figuren en op zestien forse panelen de kruisweg-plus.
Zijn afbeeldingen deden in het katholieke Limburg van vlak na de oorlog veel stof opwaaien. Ze leken immers in niets op bekende heilige portretten. Ze hadden gestileerde hoofden en lijven, en dat mocht niet. De kruisweg werd verwijderd uit de kerk en heel Nederland in rep en roer. Later zijn ze weer teruggeplaatst.
Toen ik ze afgelopen zondag met eigen ogen aanschouwde en bewonderde, vroeg ik me af wat er nu zo schokkend aan was, en waar al die brave katholieke borsten zich zo aan gestoord hebben. Ze zijn immers met veel zorg en vakmanschap geschilderd. Bijna naief, kinderlijk openhartig. Kennelijk had men in die tijd pertinente opvattingen wat wel en wat niet kon.
Natuurlijk doet het me denken aan andere confrontaties tussen gevestigde meningen en kunstwerken. Maar daar gaat het bijna altijd over bloot, of belediging van een bevriend staatshoofd. Ik vermag nog niet goed te zien wat hier aan de hand is. Maar ik ga er verder over denken.

Overigens zijn de foto's van Susan Karsten en Huub van Andel.

Thursday, October 02, 2008

Het Dikke IK

Wie kent ze niet, de DIKKE IKKERS? Lomp gedrag, hard schreeuwen, anderen opzij duwen, alleen voor je eigen belang gaan, minachting voor andersdenkenden, onverzadigbaar en zelfingenomen: enkele kenmerken van het Dikke-Ik, dat we inmiddels overal om ons heen zien. Variërend van graaiende managers, ijdeltuiterige tv-persoonlijkheden, kijvende columnisten, toeterende politici, SUVVi rijdend Gooise vrouwen en dronken voetbalsupporters. Het dikke-ik laat zich aan niets en niemand iets gelegen liggen. En er zijn veel meer DIKKE IKKERS dan we zelf denken. Kijk effe in de spiegel. Geldt voor jou ook niet "De wereld is van mij, want ik heb er recht op"?

Het DIKKE IK is de ultieme vorm van vrijheid. Inmiddels weten we waar het toe leidt. Maar we weten niet wat we ermee aan moeten. Want niemand met gezond verstand wil terug naar de verticale gezagsverhoudingen van voor het DIKKE IK tijdperk, waarin anderen ons de wet voorschreven. Wij willen nog steeds zelf kunnen uitmaken, hoe we leven en wat we denken. Maar misschien moeten we wel leren dat we met een heleboel andere mensen op onze planeet leven en ons dus niet kunnen gedragen alsof dat een apenheuvel is. Want dan word jezelf er vroegtijdig afgedonderd.

Wie moeten ons de weg wijzen. Politici lijken zelf teveel op DIKKE IKKERS. en hebben daardoor ieder gezag verloren. De kerk is er nog maar voor een enkeling. Schoolmeesters sterven uit en medici zijn verstrikt geraakt in voorschriften en regels. We moeten het dus zelf doen. Dus nog een keer in de spiegel kijken en nu ook jezelf toespreken. "Ik wil geen DIKKE IKKER zijn." Ik denk na voor ik iets zeg en vraag me af als ik iets doe, wat ik ervan zou vinden als een ander het zou doen.

Overigens heb ik het begrip DIKKE IK gestolen van Harry Kunneman. Gij zult niet stelen, behalve als het voor het goede doel is? Koop zijn boek, of lees het artikel in Trouw http://www.trouw.nl/nieuws/religie-filosofie/article1258667.ece

Tuesday, September 30, 2008

Het Nahuwelijk

De VPRO zendt zondagavond een programma uit over het Nahuwelijk. (zondagavond 5 oktober 2008, NED 2, 20:15 tot 22:20 uur) Het gaat over de vraag of het mogelijk is om na een verbroken liefdesrelatie nog op goede voet met elkaar om te gaan? Veel ex-partners is het niet gelukt, Charlotte en mij wel. Hebben wij nu een zogenaamd nahuwelijk. Dat denken wij wel en daarom zullen we met meer dan gewone belangstelling kijken.

In VPRO Thema een zoektocht naar het recept voor een goed nahuwelijk. Wat zijn de voorwaarden?Alle paren die aan het woord komen hebben een gezamenlijk belang: kinderen, een zaak, een huis. Charlotte en ik hadden samen de boerderij, een auto en een hond. Maar dat is natuurlijk niet genoeg. Dat hadden al die mensen die ruziemaakten en elkaar nu haten ook. Je moet ook nog iets met elkaar willen. En je moet niet al te teleurgesteld zijn, dat de ander iets en iemand anders wil. En het gaat ook niet vanzelf. Zeker het eerste jaar hebben we ons regelmatig afgevraagd of alle pijn en verdriet de moeite waard was. Dat was het. Al meer dan vijfentwintig jaar lezen en schrijven we met elkaar tot wederzijds genoegen.

Overigens komen wij niet in beeld. We hadden ons wel opgegeven, maar door misverstanden liepen de afspraken spaak. Misschien gaan we zelf nog wel eens een mooi verhaaltje maken van onze gezamenlijke zorg voor de boerderij, de poezen en de kippen, onze partners en voor elkaar.

Friday, September 26, 2008

Piepers




Genoeg te beleven in de wereld en ik heb al een week geen blog geschreven. Kredietcrisis? Begrijp ik niets van, maar dat reddingsplan lijkt me water naar de zee dragen. Eerst nadenken heren! En mevrouw Palin kan hier ook niet helpen. Het gegier over allochtonenjongeren? Moet niet gekker worden. De veiligheid in die wijken wordt steeds beter, maar omdat in Gouda paniek is, sturen we nu kruisraketten en F 16's. Nee, dan kan ik beter dicht bij huis blijven.

Gisteren rooiden vijfenveertig leerlingen van het Wellant College uit Naarden 5500 kilo aardappels voor de Voedselbank. De aardappels stonden op een veldje van het Goois Natuur Reservaat op de hoek van de Ceintuurbaan en de dokter Kuyperlaan. De aardappels en de bewerking waren geschonken door het Huizer Kaas Gilde. Loonbedrijf Post uit Eemnes heeft ze gepoot en gerooid. In juni hebben een paar mensen, onder wie Ger en ik, onkruid getrokken. Donderdag werden ze machinaal uit de grond gehaald en vrijdag geraapt.

De clienten van de Voedselbank bleven onzichtbaar en dat riep veel vragen op, zowel van omstanders als van de pers. Kunnen ze niet of willen ze niet? Zijn ze wel gevraagd. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Ja, vreemd voor een hogepoep, dat weet ik. Ik vertelde de journalist van Trouw dat de bijbedoeling van de Voeselbank altijd is geweest, de clienten te activeren om hun situatie in eigen hand te nemen. Maar dat moet je wel kunnen. En ik loop lang genoeg mee in deze wereld om te weten dat geluk niet gelijk verdeeld is.

Nog een discussiepunt. De Voedselbank is opgericht als doorgeefluik in de voedselketen. Alles wat onverkoopbaar wordt omdat er een vlekje aan zit, is nog wel eetbaar. In de praktijk is gebleken dat groenten en fruit, als er een vlekje aan zit, niet bewaard kunnen worden om donderdags in het voedselpakket opgenomen te worden. En verse groenten en fruit zijn wel broodnog voor vitamines en een gezond leven en een gezond leven is weer nodig om je situatie in eigen handen te nemen. Die 5500 kilo aardappelen bevatten heel veel vitamines en kunnen heel lang bewaard worden.

Daar liep ik dus bij dat aardappelveld met al die vragen. Wie het antwoord weet, mag het zeggen. De leerlingen hebben zich er niet mee beziggehouden, die hebben geraapt en hoe!

Saturday, September 20, 2008

Huizen gaat Bruizen(2)


Vandaag in de haven Botterdag, gisteren South Sea Jazz Festival, vorige week in het dorp Huizerdag, drie weken geleden op het Gooimeer Skutsjessielen, volgende week braderie in de Oostermeent. Allemaal in september, als de zomer op zijn eind loopt en gewone mensen weer aan het werken moeten wennen. Vandaag was het gezellig druk, gisteren viel de opkomst tegen ondanks Janne Schra en Room Eleven, vorige week op de Huizerdag was veel volk, maar weinig te beleven, het skutsjessielen was voor het laatst.

Huizen zoekt een groot evenement als toeristische trekker. Geen van bovengenoemde activiteiten alleen zal veel mensen van buiten Huizen trekken. Maar misschien ontstaat door een koppeling in een weekeind wel iets waarvoor horden mensen naar haven en dorp zullen komen. Dan ligt de haven vol met skutsjes, botters en lemster aken, dan is er op vrijdag de "vlootschouw" van de bruine vloot, en de "Taeje Bôkkesrace," voor het bedrijfsleven, dan is er op vrijdagavond te genieten van oude lullenmuziek en worden op zaterdag voor de kust de wedstrijden gevaren. Op de wal zijn er de hele dag zowel in het dorp als in de haven voldoende gekke dingen te zien, te doen en te beleven.

Op zaterdagavond sluiten we met een spetterend South Sea Jazz Festival op twee of meer podia, een groot en een klein. Er is voortdurend te genieten van Jazz muziek van alle soorten voor alle mensen. De afsluiting is een fantastisch vuurwerk boven het water, dat het einde van de zomer symboliseert. Niet te missen!!!

Wednesday, September 17, 2008

Gij zult niet stelen

De zomer is voorbij, Wijnand Duyvendak zit thuis op de blaren en al die brave borsten zijn op zoek naar een nieuwe hype. Maar gelukkig is nog niet iedereen uitgedacht. In Binnenlands Bestuur van 22 augustus schrijft Sjors van Beek over een onderbelicht aspect van de zaak Duyvendak, nl. de structurele onwil van de overheid om informatie te verstrekken. Duyvendak wilde via de inbraak informatie verkrijgen die maatschappelijk van belang is, maar die de overheid niet wilde vrijgeven. Openbaarheid van bestuur was in 1981 nog niet bij wet geregeld. De WOB werd pas in 1991 ingevoerd. Volgens die wet is alle overheidsinformatie openbaar tenzij. En dat tenzij is expliciet geregeld.

Desondanks is het nog steeds lastig om de overheid te dwingen tot openheid. Alleen fanatieke doorbijters, zoals bijv. Willem Oltmans en Spijkers, is dat gelukt. Waar waren de fotorolletjes van Screbenica en op grond van welke informatie heeft de regering besloten deel te nemen aan de oorlog in Irak. Inbreken mag niet, natuurlijk niet, net zo min als een brood stelen door arme mensen. Maar soms breekt nood wetten.

Saturday, September 13, 2008

Huizer Museum


Ik ben altijd nogal kritisch geweest over de waarde van het Huizer Museum voor het culturele leven in ons dorp. Volgens mij kan er meer dan er nu gebeurt, en dat vind ik jammer. Vooral voor al die goedwillende mensen die het museum een warm hart toedragen en hun ziel en zaligheid aan het museum hebben verpand. Die ziel en zaligheden zijn gelijk ook het moeilijke punt. Want al die mensen willen met het museum niet hetzelfde en daarom zit het museum nog steeds in dat moeilijk bereikbare pand op de Achterbaan, heeft het museum ruimtegebrek door een te grote diversiteit, is het museum veel te weinig open.

Op de Huizerdag van afgelopen zaterdag zag ik wat er ook kan. In de bovenruimte van het museum hingen de prachtige natuurfoto's the Wildlife Photographer of the Year tentoonstelling. De ruimte van het museum was goed gebruikt. Bij elke foto hing een zinnige uitleg van de fotograaf. Als liefhebber kon je ook nog zien met welk toestel de foto was gemaakt, welke lens was gebruikt. Om jaloers van te worden.

Deze tentoonstelling past in het streven van het museum om de plaats op de culturele kaart te versterken. Maar daar past ook bij dat de bereikbaarheid van het museum wordt verbeterd en de openingstijden worden verruimd. Want al twee keer eerder had ik geprobeerd de tentoonstelling te bezoeken. De eerste keer was de Achterbaan opgebroken, de tweede keer stond ik voor een gesloten deur.

Het museum kan dat niet op eigen kracht. Nu de verhuizing naar het Nautisch Havenkwartier van de baan is, moet het huidige museum woekeren met de bestaande ruimte. Bestuur en gemeente zouden zich moeten bezinnen op de taken van het museum. Want door te blijven hinken op verschillende gedachten, wordt aandacht en geld versnipperd en blijft er weinig over.

Wednesday, September 10, 2008

Onze vaste briefschrijver




Bij mijn rondgangen door het dorp kom ik wel eens iets tegen dat me verwondert. Dan moet ik me inhouden om niet een ingezonden brief aan de Huizer Courant te schrijven. Ze zien me komen iedere week: onze vaste briefschrijver. Gelukkig heb ik dit weblog, waarop ik het een en ander kwijt kan. Daar ga ik dan:

Bloot mag weer in Huizen: deze opzienbarende mededeling haalde opnieuw de landelijke pers. Was al die heisa dan voor niets? Ik heb de regels maar eens opgevraagd. En Pas Op! De adder onder het gras: Het college kan altijd nog ingrijpen als het ze niet bevalt. Dit staat er:

"Het college van burgemeester en wethouders behoudt zich, gelet op hetgeen is bepaald onder 1 en de preambule, het recht voor om kunstwerken te weren op plaatsen ter hoogte van wachtruimten, indien deze kunst gerelateerd is aan onderwerpen als oorlog en genocide, dierenleed en goede zeden en voor het publiek confronterend kan zijn. "

Einde skutsjessielen: Juist nu er van alles gebeurt in dit schone dorp om Huizen op te stoten in de vaart der volkeren, komt er een einde aan een evenement, dat zo goed past bij Huizen. Gelukkig heeft de burgemeester beloofd dat hij gaat proberen het skutsjessielen te redden. Misschien is het een idee om op de dag dat de skutsjes hun wedstrijd varen, ook andere platbodems wedstrijden te laten zeilen. Dus skutsjessielen op de Botterdagen, met daaraan gekoppeld zeilwedstrijden in andere klassen. Dat kan natuurlijk niet allemaal op een dag. Dus misschien is het een idee om de zondag ook te gebruiken. In de toekomst dus Bruine Dagen in Huizen.

Toeristische Informatie Punten (TIP's): Een 'TIP' is een locatie in een gemeente van waar vandaan toeristische activiteiten kunnen worden ondernomen. Ze staan in negen Gooise gemeenten.

De TIP's zijn dubbelzijdige kantelpanelen. Op een zijde van het paneel staat lokale informatie. Hierop kan men lezen wat er allemaal te doen is in de gemeente.Huizen profileert zich met de slogan "Huizen, haven van 't Gooi". Maar de Oude Kerk en De Boerderij worden ook genoemd als bezienswaardigheden.

Op de andere zijde staat informatie over het gewest. Zo maakt de TIP duidelijk dat de gemeente onderdeel uitmaakt van de regio Gooi- en Vechtstreek, door een vogelvlucht-impressie met daarop aangegeven de belangrijkste toeristische trekpleisters in de regio.


In onze gemeente staan twee TIP's, meldt het persbericht van de gemeente. Ik op zoek. De TIP bij de haven heb ik niet kunnen vinden. De TIP bij De Oude Kerk per ongeluk, omdat ik geld moest trekken bij het postkantoor en mijn fiets er bijna tegenaan plaatste. Ongetwijfeld is er plaatsingsbeleid gemaakt door de regio, maar wat mij betreft is dat nu al mislukt.

Monday, September 08, 2008

Het beeld (6)


Omdat ik de laatste dagen veel vragen krijg over de toestand van het beeld, hier een korte stand van zaken.

Iedere woensdag hakken leermeester Fanny en haar leerlingen Gerda en Charlotte er lustig op los. De hand van de meester is dwingend. Nu er nog grote brokken verwijderd moeten worden, freest Fannu groeven in de steen. Vervolgens hakken Ger en Charlot de steen weg tot op de bodem van de groef. Iedere woensdag wordt er zo'n vijf tot zes kilo steen weggehakt. De meester is erg tevreden over de leerlingen en omgekeerd.

Er komt een moment, en dat moment is niet meer ver weg, dat er fijn gewerkt moet worden. Fanny vertelde me afgelopen vrijdag bij de onthulling van de regentes, dat zij afgelopen woensdag een van de borsten van het beeld heeft blootgelegd. Ik heb dat nog niet gezien, maar zodra er een foto van is, zal ik die publiceren.

Leermeester, leerlingen en opdrachtgever hopen dat het beeld volgend voorjaar onthuld kan worden. Ger en ik hebben al een plek bestemd in de tuin waar het volgens ons mooi zal staan. Het oog moet erop vallen als je over het pad naar de voordeur loopt en wij willen het kunnen zien uit de keuken- en kamerramen. Ik kan niet wachten tot het voorjaar, hoewel ik het fijn vind dat ik deze wordingsgeschiedenis helemaal meemaak.

De foto die ik nu laat zien is gemaakt op 28 juli jl. Inmiddels zijn we al weer twaalf kilo verder. Als je meer foto's wilt zien, druk dan op foto's op de rechterzijde van dit weblog.

Friday, September 05, 2008

God bless America











Nu de twee partij conventies zijn afgelopen ben ik niet geruster geworden op een goed resultaat in november. Ik vind het niet slim van de Democraten om de Hillary kiezers zo bot te negeren. En omgekeerd vind ik het erg handig van MacCain om diezelfde aanhang te verleiden met een vrouwelijke kandidaat voor vice-president. Sarah Palin is mijn smaak niet, maar dat zal niemand verbazen. Ik heb het niet zo op mensen die alleen in naam van een ander kunnen praten. Maar ik ga ook niet stemmen. Of al die Amerikaanse vrouwen er ook zo over denken, is maar de vraag.

Ik las vanmorgen in De Pers dat Sarah Palin's populariteit groeit. Ze is nu ook al het rolmodel voor veel Nederlandse vrouwen in de provincie, omdat ze zo opgewekt gezin en carriére combineert. Ze vergelijken haar met Tineke Huizinga, onze staatssecretaris van Verkeer met dat zuinige mondje. Ze vergeten dat die blunder na blunder begaat en er alleen maar ongelukkig bij kan kijken. Dat doen trouwens wel meer vrouwelijke politici, maar daarover een andere keer.
Doet uw ogen open seksegenoten. Rolmodellen zijn uit de tijd. Dat hebben we allemaal gehad. Het gaat nu om serieuze problemen, die een volwassen oplossing nodig hebben. Ik denk nog steeds dat Hillary Clinton daarvoor het meest in huis had. Nu zij van het toneel is verdwenen, is Obama het beste alternatief. Maar nogmaals, na het zien van de twee conventies met al die tranenroerende persoonlijke verhalen, ben ik er niet meer gerust op. Ik blijf het volgen.

Monday, September 01, 2008

Rondje polder


Zondagmorgen vroeg stapten we op de fiets voor een Hollands wenrondje. Ervaring leert dat we dat het beste aan de overkant in de polder kunnen doen, omdat je daar niet zoveel Gooise mensen tegenkomt. Op de dijk werden we tegengehouden door een grote dwarsliggende boomstam, een rood-wit lint, een hek en een vriendelijke mevrouw met oranje hes, die ons vertelde dat er WK triathlon werd gehouden en dat we er dus niet door mochten.

Wij wilden langs het water in de hoop een glimp op te kunnen vangen van onder vol zeil varende Friese skutsjes die huiswaarts keerden na deelname aan het laatste Huizer skutsjessiel evenement van zaterdag. Als we niet langs de dijk konden, ging dat niet lukken. Op de vraag hoe we dan konden, kon de vriendelijke mevrouw ons geen antwoord geven. En dus liet ze ons door. Als we maar goed aan de linkerkant van de dijk bleven.

Een eind verderop werden we opnieuw gestopt. De kop van de wedstrijd kwam eraan. Wij verstopten ons achter de hekken en zagen de eerste mannen op volle snelheid de bocht nemen. Niet iedereen bleef achter het hek. Toen een jonge man geen gehoor gaf aan de vriendelijke raad van een van de officials om de wedstrijd niet te verstoren, kwam een motoragent hem te hulp. De brave borst zwichtte voor het gezag en kwam met de staart tussen de benen terug achter het hek.

In Almere Haven waren vertrek en aankomst georganiseerd. Er werd door veel mensen aangemoedigd, geklapt, gespeakerd, gegeten en gedronken. Een eind verderop zagen we in het water een achtergebleven zwemmer proberen de lange vier kilometer te voltooien. Zou een latertje worden. In het Flevopark moesten we opnieuw kruipdoor-sluipdoor roodwinte linten en officials. Een fietsend echtpaar dat drie weken in het jaar in de polder fietst - kennelijk ook last van Gooigenoten - wees ons de weg. Maar helemaal lukte het pas toen een vriendelijke militair en zijn vriendelijke militairende vriendin ons een stukje over het parcours lieten lopen. Daar zagen we achterblijvers zwoegen op de fiets. De mannen keken verbeten, veel vrouwen groetten vriendelijk terug.

In de polder werd ook gewerkt. De grote boer rooide zijn aardappelen en uien. Dat mag in de polder op zondag. Sommige triathleten genoten ervan zagen we 's avonds op StudioSport. Wij zijn weer gewend en gaan er voor goede moed en zin tegenaan.

Wednesday, August 27, 2008

Komkommertijd

We zijn er weer. Vier weken hebben we ons vermaakt met mooie boeken en dwalen door de eindeloze natuur in frankrijk. Heel af en toe heb ik een krant gekocht om de verrichtingen van onze meiden en jongens in Bejing te volgen. Vooral veel bewondering voor de prestaties van de hockey en waterpolomeiden, de vrouwenacht en de lichte dubbeltwee. Die waren vier jaar geleden ook al goed, maar kwamen er toen net niet aan. Doorgaan hebben ze toen tegen elkaar gezegd, met dit resultaat. Knap, heel erg knap. Als u niet weet over wie ik het heb, toch door blijven lezen. Want er is nog iets waar ik me druk over heb gemaakt.

Omdat in het verweg dorp in Frankrijk alleen De Telegraaf verkrijgbaar was, heb ik de kwestie Duyvendak kunnen volgen. Ik dacht dat het een echte Telegraaf ballon was en dat alle serieuze kranten in Nederland zich wel met andere zaken zouden bezighouden. Niet dus! Wat een armoede, vind ik dit. En wat jammer dat GroenLinks is gezwicht voor al dit gekwetter! En dat nu Jacqueline Cramer zich ook al verlaagt tot liegen over haar actieverleden. Misschien weet u het ook niet meer, maar in het verleden hadden wij opvattingen over de inrichting van de samenleving. En als de autoriteiten dan niet thuis gaven, gingen wij de straat op! Ik heb ook het een en ander op mijn kerfstok, en ben daar trots op.

Friday, August 01, 2008

Tuesday, July 29, 2008

Effectief Leiderschap

Er wordt veel geklungeld aan de top. Noem mij een mens die tevreden is met zijn werk en zijn werkgever. In veel ogen zijn bazen zakkenvullers, nitwits, zwevers, uitbuiters of arrogante klootzakken. Allemaal hebben ze gemeen dat ze er niets van begrijpen en niet willen luisteren naar medewerkers met veel ervaring.

Met een beetje geluk worden ze met een zak vol geld naar huis gestuurd. Maar meestal is de volgende die verschijnt niet veel beter. Managen is een kunst en een kunde en veel managers beheersen die niet. Drie weken Tour de France lieten de verschillen duidelijk zien.

Wielrennen is een sport van individuen. Jarenlang is de tour gedomineerd door topwielrenners, die al dan niet proper hun teamgenoten voor zich lieten werken. Lance Armstrong was de laatste van die mohikanen. De slimste wint, de rest volgt. Veel te managen viel er niet. Dat is nu anders. Er zijn geen uitgesproken favorieten meer, controles op stimulerende middelen zorgen voor nivellering en het winnen van de tour hangt van meer factoren af.

Daarom ben ik blij dat Carlos Sastre de Tour heeft gewonnen. Sastre maakte deel uit van een vriendenteam en aan het hoofd van dat vriendenteam stond een vriendenmanager. Die vriendenmanager wist dat als je de Tour wilt winnen je na drie weken in Parijs de snelste tijd moet scoren. Cruijf zei al dat als je wilt winnen, je er in ieder geval een in moet schoppen. Of met een fietsvariant: als je alleen het juiste achterwiel kiest, kom je nooit als eerste over de streep. Om de Tour te winnen moet een renner fysiek en mentaal sterker moest zijn dan de anderen.


Die vriendenmanager maakte een team van negen goede wielrenners en hij smeedde een duivels plan. Etappe na etappe liet hij zijn zes van zijn renners sleuren aan de kop van het peleton. Drie potentiele kanshebbers werden gespaard tot de bergen. De rest reed de longen uit het lijf en het peleton uit de wielen. "Riss heeft een plan", joelde alle commentatoren door de microfoon. Zij wisten alleen niet welk plan. En dat wisten de ploegleiders van de andere ploegen ook niet en dus wisten zij niet wie ze moesten volgen. Dat ze zelf in de aanval konden gaan, hadden ze zich niet bedacht. Want wielrennen was tot nu vooral volgen.

Met al dat gesleur werd het een slopende tour, die alleen gewonnen kon worden door een topfitte coureur in een topfit team. En natuurlijk had de ploegleider ervoor gezorgd dat zijn team topfit was. Dat hoorde immers tot zijn plan. Na de laatste bergetappen had hij de nummer een van twee van het klassement in handen.


En toen kwam de laatste zet. In de laatste bergetappe had zijn team de gele trui om de schouders. Maar bij de verkeerde persoon. De ploegleider wist dat de gele truidrager nog te jong was om de tour te winnen. En dus fopte hij alle volgers die bij de gele truidrager in het wiel gingen zitten. Een van de andere ploegleden kreeg ruimte en nam op de berg twee minuten voorsprong. De andere ploegleiders waren gerustgesteld, want de nieuwe gele truidrager zou nooit kunnen winnen, omdat hij geen goede tijdrit in de benen had.

Wat een misrekening. Want mentale fitheid speelde ook een rol in het duivelsplan. En waar anderen aan de druk van het secondenspel ten onder gingen, reed de uiteindelijke winnaar met een glimlach om de lippen.

Wat leert deze Tour: als je wilt winnen heb je een plan en de juiste mensen nodig.

Sunday, July 27, 2008

Room Eleven in the Concertgebouw

Hoe snel kan het gaan? Heel snel, als je hard werkt en een beetje geluk hebt. Dat dachten we toen we gisteren in een stampvol Concertgebouw genoten van de show van Janne Schra en Room Eleven. Drie jaar geleden trad ze op in het KunstCafe, nu stond ze te stralen op het podium van de beroemdste muziekzaal van ons land.

Eerlijk gezegd was het begin nog een beetje onwennig. Er zijn altijd die lange, brekebenende trappen bij opkomst. Je bent groot als je langzaam af durft dalen om optimaal te kunnen genieten van de spanning in de zaal. Sommige artiesten zoeken een uitweg via de zijtrappen van het podium. Room Eleven had gekozen voor een mix. Een trommelaar in de zaal en de leden van de band verdeeld over de twee trappen. Rommelig.

Twee weken geleden hadden we in dezelfde zaal Wouter Hamel gezien. We ontkwamen niet aan de vergelijking. En op alles scoort Janne hoger. Betere presentatie, meer theater en vooral een veel mooiere stem. Het blijft natuurlijk gek om dit soort jazzy muziek te brengen in een zaal met allemaal braaf zittende mensen. Als je vervolgens in staat bent om leven in zo'n zaal te brengen, ben je een echt talent. Wat mij betreft mag Janne wat maniertjes afleren en veel meer gebruik maken van haar vocale kwaliteiten. Knallen maar.

Wednesday, July 23, 2008

Het beeld (5)



Fanny zegt dat de vorm nu goed in de steen zit! Daar hebben die twee meiden dan ook hard voor gewerkt. Per sessie hakken ze in twee uur 4 – 6 kg steen weg. Dat doen ze natuurlijk op aanwijzing van de meester. Na afloop van de laatste sessie hebben we gevieren het beeld van alle kanten betast en bekeken. De achterkant zit er het beste in, zegt Fanny. De stand is goed. De voorkant is nog te massief, die leeft nog niet. Schouder en borsten moeten verder blootgelegd worden. Kan geen probleem zijn met al die vrouwen van vlees en bloed in de buurt. Half augustus gaan ze verder.




Wednesday, July 16, 2008

Huizen moet bruizen

Hoe dan wel, vroeg ik me af na het vorige blog. Huizen moet Bruizen! Of, moet Huizen wel bruizen. Waarom eigenlijk? Wie wil dat? Kennelijk zijn er heel veel dorpsbewoners die er helemaal geen zin in hebben, of die wat er is wel genoeg vinden. Anders zouden die terrassen zomers wel stampvol zitten en zouden ondernemers staan te dringen om in het dorp meer terrassen neer te leggen. Dan zou op Koninginnedag en op de Huizerdag een stroom Huizers door het dorp trekken en zouden bij het Skutsjezeilen aan de de oevers van het Gooimeer drommen mensen staan, vermaakt door Friese dweilorkesten. Dan zou het Huizer Museum te klein zijn voor de Natuur fototentoonstelling in het Huizer Museum, Art for Nature.

Of werkt het anders? De externe klankbordgroep suggereerde in de Toekomstvisie dat er een groot regioneel, landelijk of misschien zelfs internationaal evenement in Huizen moet komen. Allemaal mooi en aardig. Maar past het wel bij het dorp en de Huizers?

Alle vraaggesprekken met Huizers wijzen uit dat er behoefte is aan gezelligheid in het oude dorp. Iedereen wil al jaren meer terrassen op het Raadhuisplein. Kan toch niet zo moeilijk zijn, zou je denken. Maar zelfs dat lukt niet. Moeten we daar niet eens mee beginnen en vervolgens koesteren wat we al hebben en dat leuker, sprankelender, aantrekkelijker maken?

Wie het weet mag het zeggen!

Friday, July 11, 2008

Zondagsrust

De gemeenteraad van Huizen is hard op weg een karikatuur van zichzelf te maken, als we de berichten geloven in de Huizer Courant van vorige week. En dan laat ik hier de ingezonden brief van Dorpsbelangen Huizen over het Dualisme nog buiten beschouwing. Ik denk dat weinig mensen buiten de gemeenteraad, begrijpen waar die brief over gaat. En als ze het al begrijpen, zullen ze zich afvragen wat wij dorpsbewoners met dit gekibbel van volwassen raadsleden te maken hebben.

Ik doel hier wel op de ingezonden brief van de gehele VVD-fractie, waarin die tracht de coalitiegenoten van de PvdA een uitspraak te ontlokken over de zondagsrust. Uit het ook gepubliceerde antwoord van de PvdA fractie-voorzitter Rob van Nunspeet maken we op, dat over het koesteren van die zondagsrust iets is afgesproken in het coalitieakkoord, waarbij vooral rekening is gehouden met de gevoeligheden van coalitiegenoot CDA. Kennelijk is de VVD dat vergeten.

Er zijn trouwens meer raadsleden met een beperkt geheugen. Bij de bespreking in de gemeenteraad van de nota Toerisme, waarvan de krant uitgebreid verslag doet, wist CDA raadslid Joost Kok zich niet te herinneren dat volgens de Toekomstvisie het toerisme in Huizen niet stoelt op een, maar op twee peilers. Niet alleen de haven moet een toeristische trekker worden, maar ook het oude dorp. En een goedwillend PvdA fractielid kwam weer met de muziektent op de Oude Raadhuisplein die in de vorige raadsperiode vakkundig is afgeschoten. Andere raadsleden riepen andere losse toeristische flodders, zoals een fietsroute door het dorp, die er al is. En de wethouder temperde het enthousiasme, omdat volgens haar de ondernemers niet willen.

Het blijft na het lezen van al dit fraais toch de grote vraag wat onze volksvertegenwoordigers nu echt met dit dorp willen. Het lijken opnieuw schone woorden, maar geen echte keuzes. Met het toerisme dreigt het dezelfde kant op te gaan als met het dorpshart. Men wil wel wat, maar als er knopen doorgehakt moeten worden, schrikt men terug. Huizen moet bruizen, maar niet te veel. Het historisch karakter van het dorp moet toeristen lokken, maar voor het behoud van het historisch karakter heeft de gemeenteraad weinig oog. In de hele discussie over het toerisme is bijvoorbeeld de rol van het Huizer Museum niet genoemd, en ook niet al bestaande evenementen, die veel publiek trekken als de Atelierroute, de Kunstpicknick, het South Sea Jazzfestival, de Huizerdag en de Botterdagen.

Hoe zou het dan wel kunnen! De gemeenteraad zou zich allereerst eens grondig op de hoogte moeten stellen van alles wat er al gebeurt in haven en dorp. Vervolgens kan het bedrijven en organisaties uitnodigen die al jaren bezig zijn om Huizen aantrekkelijker te maken. En dan vooral luisteren dames en heren! Vervolgens moet het een professioneel bureau de opdracht geven om samen met die organisaties en bedrijven een toeristisch plan op te stellen. Maar dat alles alleen als de gemeenteraad bereid is ruimte te geven voor nieuwe initiatieven, en ruimte voor gezelligheid. Als we in het oude dorp op zondag alleen de kerkgang mogen bewonderen – jaren geleden kwamen daar trouwens bussen Japanners voor uit Amsterdam, maar toen droegen die kerkgangers nog klederdracht – kunnen we beter de centen in de zak houden. Dan hoeft er ook geen verbinding te komen tussen dorp en haven. In de haven kunnen de ondernemers dan hun eigen gang gaan.

Misschien toch eerst eens een keer echt met elkaar praten over de toekomst van het dorp. En dan niet in de krant, maar gewoon in de gemeenteraad, waar dit soort discussies thuishoren.

Wednesday, July 09, 2008

Il y a longtemps que je t'aime


Je zou toch willen dat je zelf deze poëtische titel had verzonnen. Wat een wereld vol warmte, troost en verwachting ligt er in verborgen. Il y a longtemps que je t'aime! Hardop zeggen en laten klinken. Dan komt het vanzelf vrij. Deze volzin klinkt in een kinderliedje, dat twee hoofdpersonen in de gelijknamige film van Philippe Claudel samen aan de piano zongen toen ze klein waren en nog in het paradijs leefden. De titel slaat vooral op hun terugkerende genegenheid voor elkaar. De oudste zus heeft vijftien jaar gevangen gezeten, omdat ze haar zoon heeft vermoord. De jongste neemt haar in huis, als ze vrijkomt. Dat is vreemd, omdat ze al die vijftien jaar niets van zich heeft laten horen.

In de film wordt het verhaal langzaam ingevuld. Met prachtig toneelspel laten de twee hoofdpersonen ons vanaf het begin geloven dat het tussen hen weer goed gaat komen. Maar de spanning blijft, omdat we willen weten wat er precies is gebeurd. Vooral de slotscene is adembenemend.

Gaat het zien, dus. En niet alleen voor de film, maar ook voor het nieuwe filmhuis Hilversum. Want met durf en hard werken hebben een stel vrijwilligers een filmhuis neergezet waar ze trots op mogen zijn. Drie smaakvol ingerichte filmzalen en een grandcafe bar, waar je graag wil zijn in een licht en open gebouw midden in de stad. Het kan dus nog. Als je er maar in gelooft.

Thursday, July 03, 2008

Klus- en aannemingsbedrijf Hoogmoed-Sjerps

Maandag moest ik weer eens vertellen wie ik ben en wat ik doe. We zaten met twee gemeentelijke rekenkamercommissies voor de eerste keer bij elkaar om ons onderzoek naar de woningbouw in kleine kernen voor te bereiden. Ik zat zelf voor (eerste klus) en stelde voor een kennismakingsrondje te doen. Alle aanwezigen noemden hun naam en vertelden braaf wat ze in het dagelijks leven doen. Toen ik als laatste aan de beurt was, wist ik het ineens niet meer.

Wie ben ik: Nel Hoogmoed, 62 jaar, ongehuwd, geen kinderen, maar wel samenwonend.
Wat doe ik: ineens wist ik het. Mijn vriendin en ik runnen sinds een jaar een klus- en aannemingsbedrijf. We zijn om werk niet verlegen. We wieden onkruid wieden in het 2500 vierkante meter grote aardappelveld van de Voedselbank, we doen boodschappen met mensen die dat niet zelfstandig kunnen, we maken foto's van de Kunstpicknick, we controleren de financien van stichtingen met een ideel doel. We zitten commissies voor die het gemeentelijk handelen en wandelen controleren.

En tussendoor genieten we op de fiets van ons kikkerland, van ons huis in Frankrijk en van reizen in de grote wereld. We vinden de afwisseling tussen hand- en hoofdwerk prettig. We blijven er jong van geest bij en fit van lijf en leden. Alleen niet als we 's morgens stram opstaan.

Dit vertelde ik natuurlijk niet allemaal die avond. Ik brabbelde wat over belangrijk werk in het openbaar bestuur en sporen verdienen en moest er bij glimlachen. Toen ik later ergens las dat vrouwen maar niet willen doordringen in de top - welke trouwens -, dacht ik dat het de hoogste tijd wordt om ons zelf eens serieus te nemen. Ik ben dus sinds vandaag zelfstandig en vrijgevestigd consultant.

Friday, June 27, 2008

Fitte vutter

Niet altijd maar wel vaak besef ik dat ik het nogal heb getroffen in het leven. Dan kijk ik naar mezelf en zie dat het goed is. Dat gebeurt vooral op dagen, dat ik hoor dat vrienden of bekenden ernstig ziek zijn, dat ik mijn Alzheimer vriendin een bezoek heb gebracht, dat ik jonge mensen zie hollen, rennen, vliegen om van alles voor elkaar te krijgen, wat de volgende dag weer is vervlogen. Het gebeurt ook als ik al die ontevreden hoofden zie van die blonde dellebellen die met hun grote, ronkende jeeps door mijn dorp zie crossen om hun onvrede te compenseren. Dan geniet ik van mijn huis, de tuin, mijn vrienden, en mijn fiets.

Gisteren was het niet een sombere dag en toch had ik ook weer zo'n uitgelaten bui. Toen fietste ik in de duinen en zag veel evenbeelden langs komen. Fitte Vutters, bruingebrande, goedlachse, vrolijk geklede vijftigers en zestigers, die van de zon, de natuur, hun vrijheid en vooral van elkaar genieten. Ik bedacht me met een glimlach dat zij en wij de mensen zijn die van Balkenende c.s. weer aan het werk zouden moeten om de economie een duw te geven.

Gekke wereld. Eerst waren onze bazen blij dat ze van ons af waren en nu zouden andere bazen ons weer in dienst moeten nemen. Gaan ze niet doen, stelde ik mezelf gerust. Niemand wil ons hebben, omdat we te eigenwijs, te ervaren en vooral te serieus zijn. Dit hadden al die beleidsmakers zich maar eerder moeten bedenken. Wij fietsen gewoon verder!

Ik ken trouwens evenbeelden die veel en hard werken. Maar niet in een gewone, betaalde baan van acht tot vijf, maar in de rafelranden van de samenleving, waar goed en zinvol werk wordt gedaan, zodat al die jonge, drukke mensen hun ambitie kunnen blijven najagen. Ik zag opvallend veel opa's en oma's met hun kleinkinderen op de bagagedrager en vroeg me af of dat nu allemaal het gevolg is van die 6 Euro per uur, die ze nu trouwens ook weer af gaan schaffen. Ook niet goed nagedacht. Want het is toch idioot dat je eigen opa en oma geld vragen om op je te mogen passen, terwijl dat op zich al een beloning is.

Tuesday, June 24, 2008

Kunstpicknick




Kunstpicknick, Kunstcafé en Kunstprijs Huizen waren vier jaar geleden een kunstzinnige drieling. Ze stoelden op de gedachte om Huizer kunstenaars en kunstliefhebbers op ongedwongen wijze met elkaar in contact te brengen. De Kunstpicknick staat inmiddels als een huis. Afgelopen zaterdag was het al de vierde keer en het leek dit jaar drukker dan ooit. Veel mensen komen voor de enthousiaste optredens op het open podium en lopen en passant rond langs de kramen waar kunstenaars hun werk en hun kunnen aanbieden.
Vooral kinderen willen graag met verf, papier, klei aan de slag. Ingespannen en met het puntje van de tong tussen de tanden zetten ze hun streken op papier niet gehinderd door enige schroom. Prachtige kleurrige feestbeesten maken ze. Sponsor Rabobank had een heuse tekenwedstrijd georganiseerd. Dat is nog eens wat anders dan alleen geld geven of een auto showen.
De Kunstpicknick is geen kunstmarkt. Die is in juni in Laren op de Brink. Daar kunnen kunstenaars hun kunst verkopen. Dat lukt een paar bekende Huizer kunstenaars inmiddels ook. De Kunstpicknick is er vooral voor de ontmoeting. En ieder jaar is het weer verrassend wat er allemaal op kunstzinnig gebied is te beleven in Huizen. Ik heb vooral genoten van al die jonge mensen die met veel plezier en durf hun kunsten tonen op het open podium.
Hier en daar werd even gesproken over de recente rel met de blote tieten van Ellen Vroegh die inmiddels uit het gemeentehuis zijn verwijderd. Het is maar goed dat die gekwetste ambtenaren niet op de kunstpicknick zijn komen kijken, want daar was heel wat meer en uitdagender bloot te zien. Wat is toch die angst voor het blote die zo veel mensen bevangt? Ik zou er een weblog over vol kunnen schrijven. Maar dat doe ik even niet, want de bedoeling van dit weblog is dat ik de kunstpicknick in de zon zet.

Ik zag heel veel kunstenmakers die genoten van de aandacht voor hun werk, die graag hun passie voor kunst wilden delen, die kinderen inspireren, andere werelden laten zien, verschillen overbruggen, want kleur en vorm zijn voor ons allemaal.

Het is goed, dat Petra van Hartskamp die namens het college van burgemeester en wethouders van Huizen de kunstpicknick opende, nu ook zelf kon zien dat kunst leidt tot begrip en verbroedering. Jaag die gekwetste ambtenaren volgend jaar naar de kunstpicknick. Geef ze een penseel en verf en stel ze tentoon. Komen wij allemaal kijken.

Saturday, June 21, 2008

Verkiezingen in Amerika


Ik had dit weblog bijna de titel Obama en Verdonk gegeven, of Rita en Barack. Maar dat leek me toch iets te simpel. Ik zal het uitleggen. In mijn vorige weblog verkneukelde ik me over de ruzie tussen Rita en een vaar haar vriendjes over de financiering van haar beweging Trots op Nederland. Nu lees ik dat Obama, zeer tegen zijn eerdere belofte in, heeft besloten gebruik te maken van kleine en grote geldschieters om zijn campagne te financieren. Hij denk dat hij alleen met veel geld de verkiezingen kan winnen. En de 85 miljoen dollar waarop hij en ook zijn tegenstander MacCain recht hebben uit de staatskas is kennelijk niet genoeg.

Is daar iets mis mee? Ja, daar is iets mis mee. En daarvoor kan ik wijzen op de private financiering van bewegingen als die van Fortuyn en Verdonk. Want veel van die geldschieters, en vooral de grote geldschieters willen iets terug voor hun geld. Bij die lieden is niets voor niets. Ze willen roem, voordeel of een mooi baantje. En als ze dat niet krijgen, maken ze ruzie. Zij voelen zich immers niet gebonden aan de goede zaak, zij voelen zich alleen gebonden aan hun eigen roem en rijkdom.

Daarom had Obama beloofd dat hij in zijn campagne geen gebruik zou maken van deze geldschieters. Nu hij deze belofte heeft gebroken is dat natuurlijk voer voor zijn kritikasters. En die komen niet alleen van rechts, maar ook uit zijn eigen partij. En die heeft het al zo moeilijk nu veel aanhangers van Hillary Clinton hebben laten weten dat ze niet of niet op Obama gaan stemmen. De Democraten hebben nu ernstig behoefte aan een gesloten front. Hillary wil wel mee doen. Maar dan moet Obama niet zelf roet in het eten gooien. En het verbreken van verkiezingsbeloftes smaakt de kiezer slecht. Genoeg voorbeelden te vinden.