Vrouwen van 2006

Armoede en perspectief

Je moet goed kijken wil je de armoede zien. Mensen lopen er niet graag mee te koop. Het pleit voor politici als Andre Rouvoet en Job Cohen dat zij hun ogen er niet voor willen sluiten. Politici die in de banken van raadzalen of van de tweede kamer blijven zitten, zien het niet. Daar heerst geen armoede. Als je op straat kijkt zie je een groeiende groep mensen, die het hoofd niet boven water kan houden. Dat is niet relatief, dat is de realiteit. Vooral onder ouderen met alleen AOW en eenoudergezinnen groeit de armoede, alle mooie woorden van Balkenende c.s. ten spijt.

Veertien procent van alle kinderen leven onder de armoedegrens! Veertien procent van alle kinderen!

Meer geld en ook voedselbanken, hoe sympathiek ook, helpen maar tijdelijk. Alleen perspectief helpt echt. En niet perspectief in mooie woorden op papier. Maar perspectief in de dagelijkse praktijk. Dus laten ze in Den Haag ophouden met hun illusiepolitiek. Alleen roepen dat al die mensen aan de slag moeten helpt niet als er geen werk is. En iedereen die goed kijkt, weet ook dat bij een aantrekkende economie de grote groep mensen die al lange tijd in de bijstand zitten niet zonder slag of stoot aan het werk kunnen. Vraag en aanbod sluiten niet goed op elkaar aan.

Toch biedt werk perspectief. Dat klopt. Het zorgt ervoor dat mensen hun huis uitkomen en deelnemen aan de samenleving. Dus laat Den Haag nu meteen zorgen dat werken met behoud van uitkering mogelijk wordt, dat er direct leerwerktrajecten ingericht worden, en dat op lokaal niveau gesubsidieerde banen worden gecreëerd. Juist in de groep die tot nu toe “kansarm” wordt genoemd, moet geïnvesteerd worden. Niet pamperen, maar aanpakken. De samenleving schreeuwt om mensen die aan de slag willen.

Ondertussen kunnen allerlei liefdadigheidsinstanties er wel voor zorgen dat mensen in de tussentijd te eten hebben.

Extra beveiligde fietsenstalling

Plaats: de fietsenstalling bij het station Naarden Bussum. Tijd: eerste Kerstdag twee uur. Attributen: Twee fietsen, een chipkaart! Personages: Ger en ik op weg naar Amsterdam.

We plaatsen de eerste fiets in de goot, zoals het bord het voorschrijft: "Plaats de fiets in de goot!" We stoppen de chipknip in de kaartlezer. We wachten. "Neem de chipknip uit", zegt de kaartlezer. We doen het. We horen gezoem en een van de getraliede draaideuren gaat open. "Snel", roep ik tegen Ger en die holt met fiets door de lage ingang. De deur zoemt ook weer dicht. Ger staat met fiets aan de andere kant.

"En nu?", vraag ik dom. "Nu jij", zegt Ger. Ik had het kunnen voorspellen. Ik pak de chipknip door de tralies, zet mijn fiets in de goot, steek de chipknip in de kaartlezer, en er gebeurt niets. "Probeer het nog een keer!" zegt Ger door de tralies en natuurlijk doe ik dat. Fiets in de goot, chipknip in de kaartlezer en toen zag ik op het display: "Fiets is al binnen." Ik keek naar mijn fiets in de goot en begreep dat hier niet mijn fiets werd bedoeld.

"Dit gaat niet", zei ik tegen Ger aan de andere kant van het hek. "Kom jij er maar eerst uit. Stel je voor." Ik gaf haar de chipknip, en las voor wat ze moest doen. "Chipknip in de kaartlezer en het hek gaat open." Hij deed het, verdomd hij deed het. En Ger stond ineens naast me. Dat was in ieder geval iets.

"Wat nu?" Er is een intercom en dus drukten we op de grote rode knop. Eerst klonk muziek en vervolgens een luide toeeeeet. Het duurde lang voordat we een blikken mannenstem hoorden. We legden het probleem voor. Twee fietsen en een chipknip. "Dat gaat niet" zei de meneer in de intercom. "Per chipknip een fiets." Ik geloofde mijn oren niet. "Wat doen we dan met de tweede fiets?" Het antwoord was voorspelbaar: "Per chipknip een fiets."

We hebben de duurste fiets in de extra beveiligde fietsenstalling gezet, de andere bij de grote hoop onbewaakte fietsen, we zijn naar Amsterdam gegaan, en bij terugkeer lukte het om de dure fiets uit de stalling mee te nemen. De andere stond er ook nog.

Het zal nog wel een tijdje duren voordat ik aan deze gemechaniseerde wereld gewend ben. Ik kan er gelukkig om lachen.

Vrede op Aarde

Het is nog niet erg lang geleden, dat je dat elkaar wenste bij Kerst: Vrede op Aarde. Ik hoor het niet meer. We wensen elkaar "mooie feestdagen" en daar blijft het bij. Het lijkt erop, dat iedereen zich heeft neergelegd bij de troebelen in de wereld. We doen het met de relatieve rust. We denken dat we de armoede, honger, burgeroorlogen in Afrika niet kunnen oplossen, en het stelt ons gerust dat de Arabieren in het Midden Oosten nu tegen elkaar vechten in plaats van tegen ons.

Politici gaan ons voor in geruststellen. Bij de laatste verkiezingen in ons kikkerland speelde het buitenland geen rol. Idioot eigenlijk als je in ogenschouw neemt dat de economische opleving een hoop van onze binnenlandse problemen heeft opgelost. In de zorg gaat het beter, zeggen de rekenmeesters, het aantal armen daalt, ouderen worden steeds rijker. en nu mag een generaal pardon ook ineens. Die 26.000 of 39.000 kunnen we er nog wel bij hebben.

Gelukkig zijn er denkers, die over de grenzen blijven kijken. Hans Magnus Enzensberger schreef een essay over de radicale zelfmoordterrorist. Hij laat de schaduwzijde zien van de mondiale ecomonische groei. Vroeger, alweer vroeger, ik word nog een romanticus, had je boeren, burgers, buitenlui, nu zijn er winnaars en verliezers. De winnaars zijn de mensen met geld, de verliezers bijten op een houtje in het verdomhoekje. Verliezers willen winnaars worden. Aziaten doen hun best en het gaat ze vermoedelijk lukken. Arabieren lukt het niet, die voelen zich vernederd en beledigd.

En kennelijk kunnen zij niet de kracht vinden om zich op te werken, ondanks de oude beschaving en de vele verlichte geesten in hun midden. Volgens Enzensberger geven zij altijd de schuld aan de anderen. Misschien komt dat wel omdat zij niet in hun spiegel mogen kijken, en daardoor niet zien dat ze hun rijke oude beschaving vernietigen, dat ze de helft van hun volk achterlijk houden, en dat ze te weinig doen aan vernieuwing.

Boosheid en angst maken blind! Dat geldt niet alleen voor de buitenstaanders. Dat geldt ook voor de mensen in dit kikkerland, die de deuren en ramen dicht willen houden. Kijk om je heen en zie welk een rijkdom er is bij anderen.

Vrede op Aarde!

Eind in zicht

Nog een dag of vijf en ook dit jaar is weer voorbij. En wat voor jaar. Net alsof ik er tien in een heb gedaan. Het begon met mijn zusje (67) die het net haalde na een zware longontsteking op een verzwakt lijf. Toen was er op 15 maart het afscheid van de politiek. Jos Verdier noemde in zijn afscheidswoorden mijn voortdurende inspanningen voor de mensen in de samenleving die het echt nodig hebben en mijn allergie voor macht. Maar eerst had ik nog meegewerkt aan de keuze van de nieuwe burgemeester. Daar mag ik hier niets over zeggen, behalve dat het me geleerd heeft dat ook dit niet gaat zoals het zou moeten gaan.

En toen ging ik naar het ziekenhuis voor een eenvoudige heupoperatie. "We doen er wel driehonderd per jaar", had de orthepedisch chirurg geantwoord, toen ik vroeg wat er mis kon gaan. Dat was geen antwoord op de vraag en dat zou ik weten. Na vijf dagen was ik thuis met een kunstding en twee oefenkrukken. Die gebruikte ik fanatiek, alsof ik een wedstrijd moest winnen. Na vier weken kon ik met een kruk lopen. De terugslag kwam onverwacht.

Op bevrijdingsdag lag ik weer op de operatietafel. Nu met een onaangename en agressieve infectie. Er volgden vier weken ziekenhuis met intraveneus antibioticum. Ik probeerde een beeld van de toekomst te krijgen, maar die bleef duister. Ook toen ik na vier weken naar huis mocht en ik nog vier weken zware pillen kreeg voorgeschreven. Op elke vraag over het waarom en hoe lang, kreeg ik hetzelfde antwoord. "Voor alle zekerheid." Ik werd er onzeker en gespannen van. Dat ging langzaam over.

De hele warme zomer worstelde ik om er weer bovenop te komen. Ik kon lopen als een kievit, maar ik bleef jankerig en onzeker. Pas na twee weken wandelen in Jarjat werd het beter. Mijn wereld was veranderd, maar ik bleef op de been. Dus pakte ik ook mijn bezigheden buitens huis weer op. De Kunstprijzen Huizen, De Voedselbank, Behoud het Oude Dorp, het onderzoek in Zaltbommel en de basisregistraties voor Hilversum.

Vroeger toen ik nog betaald werkte, verbaasde het me ook al, dat je weken met vakantie kon zonder dat er iets was veranderd. Dat was nu ook zo. Ik kon zo weer binnenstappen. Relativeert het eigenbelang wel. Ik zie me nu ook regelmatig wazig aanwezig zijn. Ik ben trager en afstandelijker dan ik was en dat is niet onaangenaam. Er ontgaat me minder.

Het rapport voor Zaltbommel is afgerond. De aanmeldingen voor de kunstprijzen zijn naar de jury en ik heb mijn bemoeienissen met de Voedselbank gestopt. Het jaar heeft me twee dingen geleerd, namelijk hoe betrekkelijk alles is en hoe belangrijk vrienden zijn. Volgend jaar mag het ietsje minder.

Kerstkaarten

We stuurden kerstkaarten en we ontvingen ze. Ik stuur kerstkaarten naar mensen van wie ik weet dat ze het waarderen. Naar mijn nichtje Corrie op Goeree bijvoorbeeld, die ik nooit zie, maar die toch familie is. Of naar een oud-collega, die wazig rondzwerft in mijn verleden, maar die ik niet wil overslaan, omdat dan de deur zo dicht is. Ik gebruik kerstkaarten dus ook om vrienden die ik het hele jaar niet heb gezien te laten weten, dat ik nog besta, dat ik nog aan ze denk en dat het volgend jaar allemaal goed komt. Als ik dan een kaart terugkrijg, begrijp ik dat de boodschap goed is overgekomen. Als de kaart uitblijft ga ik bellen.

Kerstgroeten kregen we weer vele. De meeste per e-mail onder aan een gewoon bericht. Oh ja, het is bijna zover, dus hele mooie dagen. Dat deed ik overigens ook, omdat het zo onvriendelijk staat om het niet te doen. Maar we kregen ook echte kaarten. Hoewel ze lang niet meer zo mooi zijn als vroeger, toen veel afzenders ze nog zelf maakten.

Mijn zusje is altijd de eerste. Ik heb altijd het idee, dat ze niet kan wachten tot de Sint is vertrokken. Ook dit jaar weer was die vroeg en dat doet extra goed, omdat het er vorig jaar rond deze tijd naar uit zag dat ze helemaal geen kerstgroeten meer zou schrijven. Jammer dat ze nog niet het creatieve handwerk heeft opgepakt.

We kregen ook kaarten uit onverwachte hoek van mensen die nooit schrijven, maar die kennelijk dit jaar ons wat extra aandacht willen geven. Dat hebben we ook wel verdiend. Het jaar was niet simpel en we kunnen best wat krachtvoer gebruiken. Al die mensen dus heel erg bedankt. En voor iedereen die we zijn vergeten en die is uitgeweken naar dit weblog onze beste wensen.

Onze kerstkaart van dit jaar is het uitzicht op een herfstige morgen uit het huis van Ger in Jarjat in de Ardesch. De tekst: De morgenstond heeft goud in de mond. Ook in 2007!

De brug bij Bommel

De sfeer die Nijhoff in Moeder de Vrouw beschreef, bestaat niet meer. De Waal is een druk bevaren rivier met zwaar beladen aken die richting zee stampen. Bij Bommel hangt een nieuwe brug over de Waal, nota bene genoemd naar de dichter. Vrouwen staan niet meer aan het roer, en zingen al helemaal geen psalmen meer. En de bezongen brug is binnenkort niet meer. Actievoerders proberen hem te behouden, maar hebben van de Raad van State geen gelijk gekregen. Alsof hier gelijk en ongelijk zou bestaan.

Dus gauw maar een foto.

Ik ging naar Bommel

DE MOEDER DE VROUW

Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
die elkaar vroeger schenen te vermijden
worden weer buren. Een minuut of tien
dat ik daar lag, in 't gras, mijn thee gedronken
mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd-
laat mij daar midden uit de oneindigheid
een stem vernemen dat mijn oren klonken.

Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
kwam langzaam aan stroom af door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij 't roer,

en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren.
O, dacht ik, o dat daar mijn moeder voer.
Prijs God zong zij, Zijn hand zal u bewaren.

Martinus Nijhoff

Terugblik

Het einde van het jaar nadert. Veel mensen zegt dat niks. Voor hen is de laatste dag van het oude jaar niet anders dan de eerste dag van het nieuwe. Dat geldt niet voor mij. Het is mijn gewoonte om aan het einde van ieder jaar terug te kijken in een poging verleden, heden en toekomst rond te maken. Naast mijn westers lineair tijdsbesef, je wordt geboren en je gaat een x-aantal jaren later dood, voel ik ook dat het verleden doorwerkt in het heden en dat het samen een nieuw begin kan zijn. Zo iets dergelijks. Niet dat ik nog twintig kan worden, maar wel dat ik kan vernieuwen.

En dat heb ik dit jaar vaak gedaan.

Terugkijken zal trouwens een hele klus worden dit jaar. Want er is nogal wat gebeurd. Ik begon mijn dagboek dit jaar met de zin: Dit jaar word ik zestig en misschien wel wijs. Ik ben zonder meer wijzer geworden van de vier weken ziekenhuis, van het afscheid van de politiek, van mijn intrede in vrijwilligersland, maar of ik echt wijs ben geworden, weet ik niet.

Ik ben minder snel boos, maar niet minder snel geraakt. Ik kan me beter beheersen, maar ik kan nog steeds wakker liggen van onrechtvaardigheid en dommigheid. Een blik op de schrijfsels over politiek op dit weblog vertelt genoeg. Vier jaar heb ik in die wereld rondgekeken. Laatst heb ik voorzichtig en alleen voor mezelf de balans opgemaakt. Met een beetje poets en spuug hier en daar kan ik er nog wat van maken. Maar veel levert het niet op. Verloren jaren? Ook niet. Als ik het niet had gedaan had ik niet geweten wat ik nu weet. En dat is niet weinig.

Brede School (4)

Waarom mag in Huizen een brede school geen "Brede School" heten? In het Nieuwsblad van Huizen van afgelopen donderdag staat de uitslag van een enquete onder politici en schoolbesturen. De vraag was of er nou wel of niet een clusterschool, let wel een clusterschool, gaat komen in Stad en Lande nu het college eerst wil onderzoeken wat er in de wijk moet gebeuren. En iedereen hield braaf de kerk in het midden. Natuurlijk komt er een clusterschool! En misschien komt er in die clusterschool ook nog wel kinderopvang. En op het terrein mag ook een buurthuis staan. Wie kan erop tegen zijn? Als er op sociaal en onderwijskundig gebied maar niets verandert!

Ondertussen verdwijnt het openbaar onderwijs uit de wijk, worden de allochtone kinderen van de Zuiderzeeschool verspreid over de christelijke scholen in de wijk, en verschraalt het onderwijsaanbod.

De besturen en docenten van de christelijke scholen kun je niets kwalijk nemen. Die nemen hun verantwoordelijkheid voor de kinderen die binnenkort niet meer naar de Zuiderzeeschool kunnen. Voor de dames en heren politici ligt dat anders. Die verzaken hun plicht. In de wet staat immers dat gemeenten moeten zorgen voor voldoende openbaar onderwijs.

Ik ben reuzenbenieuwd of dat gezichtspunt ook wordt belicht in de visie op de wijk, die binnenkort zal verschijnen. Waar moeten ouders nu naar toe, die geen christelijk onderwijs willen voor hun kind? Die moeten buiten de wijk gaan kijken. En dat betekent niet samen naar school, op school en buiten school, maar kinderen op de achterbank, of op de fiets in het drukke verkeer.

in Huizen geen Brede School en ook geen clusterschool. Let op mijn woorden. In Huizen denkt men in stenen en in geld, niet aan sociale cohesie of ontwikkeling.

Oud en nieuw

Dikke kop, snot in de neus, pijn in mijn lijf. En het komt heel slecht uit. Zou weer vrijwillig heel maatschappelijk nuttig zijn deze week. Brede School, Behoud het Oude Dorp, kandidaten voor de Kunstprijzen Huizen (die ga ik binnenkort trouwens hier op dit weblog presenteren) blij maken en ook nog een heel serieus rapport voor de gemeenteraad van Zaltbommel afronden. Komt dus allemaal helemaal niks van. Alleen Zaltbommel kan niet zonder me, omdat ik daar voorzitter ben en mijn verantwoordelijkheid moet nemen.

Behoud het Oude Dorp doen Nienke en Hansje met hulp van Ruud. Wie zouden het beter kunnen? Lees het prachtige verhaal in de Huizer Courant van vandaag. De twee dames, recht van lijf en leden, misschien iets voor een schilderij van Pieter en Peter, wandelend langs de Huizer boerderijen. Ik had dit verhaal dus niet griep moeten noemen, maar oud en nieuw. Ga ik alsnog doen.

Zwarte Rita

Is ze nog niet weg, als ik de laatste berichten mag geloven. Doet ze weliswaar geen vreemdelingenbeleid meer, wat overigens voor haar betekende vreemdelingenuitzetting, maar we zullen nog steeds van haar horen. En ik vind het toch zo'n eng mens. Ze doet me inderdaad met haar ijzeren glimlach denken aan Margaret Thatcher. Die had overigens ook zo'n enorme aanhang van mensen die de wereld graag simpel maken. Als je denkt in zwart en wit, stem je Verdonk. Lekker makkelijk zolang je zelf tot de witten behoort. Hoef je ook niet na te denken.

Natuurlijk ben ik blij dat er voorlopig geen mensen worden uitgezet. Want daar gaat het toch eigenlijk om. Niet om die mensen in Den Haag, maar om mensen die opgevangen worden door mensen die verder kunnen denken dan zwart en wit. Gelukkig ging het bij de Christen Unie om die mensen.

Ik hoop dat ik binnenkort niet meer over Zwarte Rita hoef te schrijven, maar dat ze een rol krijgt in een goedkope musical.

Mensen voor Mensen

De actie Mensen voor Mensen van de Voedselbank Gooi en Omstreken bij Albert Heijn in het oude dorp van Huizen, was een groot succes. Althans als je de hoeveelheid gegeven producten als norm wil zien. Het winkelend publiek kon een extra boodschap doen voor klanten van de Voedselbank. Mensen gaven gul en veel. Een eerste schatting duidt op meer dan 5000 producten.

De loods van de Voedselbank staat nu vol met kratten pasta, rijst, suiker, tandpasta, vlees- en groenteconserven, pindakaas en vele andere zaken.

Het succes heeft een wrange bijsmaak. Veel geven voor de slachtoffers van natuurrampen vind ik prima, doet me niet aarzelen. Natuurrampen kunnen we niet voorkomen. Armoede wel! En dat dreigt door al dat succes vergeten te worden. In televisierubrieken worden mensen opgevoerd om ons te laten zien waar armoede vandaan komt. Wanneer zien we de politici die niet palaveren over eigen schuld e.d., maar er echt iets aan gaan doen!

Sletten

Ik geniet van het BNN programma waarin tien Gooise jonge meiden zichzelf en elkaar te kakken zetten. Het is verstandig van BNN dat ze niet een man, maar Paul de Leeuw het programma laten presenteren. Die voelt de sfeer goed aan. Hij hoeft immers niks met ze, hij is eerder een van hen.

Na de vorige aflevering heb ik mijn favorieten. Ik vind Daphne Bunskoek verrassend. Zij kan veel, weten we. Ze presenteerde charmant "goedemorgen Nederland", ze acteert in de advocatenserie Keizer en De Boer, als die anders heet weten jullie toch wel waar het over gaat, en ze helpt RTL Boulevard een beetje dragelijk te zijn.

Sophie Hillebrand vind ik aandoenlijk. Die doet Spuiten en Slikken en heeft dus een etiket van Van God Los. In De Wereld Draait Door is ze de favoriete tafeldame van Matthijs van Nieuwkerk omdat Marc Marie, hoewel die het graag zou willen, geen dame is. Ze doet daar haar best om dat foute imago van de rafelige randen te ontdoen. Maar eigenlijk is ze gewoon heel gevoelig. Dat zie je tussen al die andere sletten.

Mijn echte en enige favoriet is Katja Schuurman. Die is gewoon knotsgek. Ze zat ooit in Zomergasten met vijf vellen spiekbrief, omdat ze serieus genomen wilde worden. Ze speelde Medea bij Theo van Gogh. Ik vond het verhaal ongeloofwaardig, maar de verliefdheid van Katja en Thijs maakte het spannend. En verder rolt ze van het een in het ander. Bij haar ben ik nou echt benieuwd hoe dat afloopt. En voor haar ga ik de volgende keer weer kijken.

Terug van weggeweest

Gemist? Een goed teken! Mijn internet provider Casema vond het nodig mij af te sluiten vanwege een meningsverschil over mijn abonnementskosten. Ik dacht dat ik dat meningsverschil op de gewone manier kon oplossen. Maar voor Casema bestond er kennelijk maar een oplossing en dat was betalen. Toen ik dat niet deed sloten ze me af. Boem, weg, geen toegang en ook nog in het weekeinde.

Het heeft me dagen gekost om te bekomen van de schrik. Ik belde twee keer met de helpdesk, maar die wisten ook maar een oplossing: betalen. Ik verwees naar brieven, naar e-mails, maar die kenden ze niet en die wilden ze ook niet op zoeken. Bij Casema kennen ze alleen maar zwart en wit, als een echt modern internet bedrijf dat denkt in nullen en enen. Wit is betalen, zwart is afsluiten.

Tot donderdag heb ik gedacht dat ze tot reden zouden komen. Toen drong het tot me door, dat ik het op deze manier nooit van ze zou kunnen winnen. Die paar centen zijn voor hen immers geen probleem. Het afgesloten zijn van Internet voor mij belemmert me in mijn dagelijkse bezigheden. Bij de bibliotheek kon ik mijn e-mail raadplegen, maar ik kon er geen foto's of teksten versturen en ik kon er ook niet mijn weblog bijwerken. Vandaar die grote leegte.

Nu ben ik er dus weer. Casema zal het merken.

Hoogmoed

Ik zal u vertellen hoe de nederigheid in de wereld is gekomen.

Pygmee was klein van statuur en hield er van heen te zien over anderen. Dat zelden lukte omdat-i zo bitter klein was.

Hy ging op reis en zocht mensen die kleiner waren dan hy maar hy vond ze niet. En z'n begeerte om heentekyken over anderen, werd al heviger en vuriger.

Hy kwam in Patagonië waar de mensen zoo groot zyn dat 'n kind, terstond na de geboorte, heenziet over z'n vader.

Dit beviel Pygmee niet... in 'n ander. Maar uit wanhoop om menschen te vinden, kleiner dan hy, bedacht hy een middel. Hy vond 'n deugd uit, die voorschreef als eerste beginsel : wie grooter is dan Pygmee, moet zich bukken tot onder de gezichtslyn van Pygmee, en de nieuwigheid vond ingang. Alle Patagoniërs werden deugdzaam. Als iemand zondigde door rechtopgaan tegen de "eerste beginselen" van Pygmee's deugd, werd hy op eigenaardige wyze gestraft . Al wat gebogen was en deugdzaam, sprong den hardnekkige om den hals, en trok hem naar beneden, tot z'n hoofd het peil bereikte van patagonische braafheid. En wie heel Patagonië op z'n schouders droeg zonder deugdzaam te worden, werd te pronk gesteld met 'n bordje waarop 'n patagonisch woord geschreven stond, dat eigenlyk betekent: deze man stond Pygmee in den weg.

Dit woord vertaalt men in 't hollandsch met: hoogmoed.

Multatuli Idee 121

Van Vissen tot Legpenning

Voor de winnaars van de Huizer kunstprijzen 2006 maakte edelsmid Natalie Hoogeveen een penning in zilver. Natalie heeft voor vissen gekozen die volgens haar een dubbele symbolische betekenis hebben. Ze staan voor de welvaart in het voormalig vissersdorp en ze staan voor de ideeën van de kunstenaar, die hun weg naar het hart proberen te vinden.

Vrijwilligers?

Sinds mijn vriendin en ik vanwege de leeftijd niet meer werken, althans niet meer betaald werken, leven wij een druk bestaan. Ger rijdt met ouderen (nog ouder dan wij dus) met rolstoel door het dorp, onderhoudt tuinen en jureert bij de Rechtswinkel. Ik doe voedselbank, kunstprijzen, behoud het oude dorp, en bemoei me met allerlei andere dingen in dit dorp. Onze ervaringen wisselen we 's avonds aan tafel uit.

We verbazen ons vooral over het vrijwilligersleven, zowel in positieve als in negatieve zin. We vinden het fantastisch dat zo veel mensen zich inzetten voor hun medemens, maar we wantrouwen soms de beweegredenen. Heel veel vrijwilligers hebben een sterke behoefte om zich maatschappelijk nuttig te maken. Dat geeft inhoud en betekenis aan hun bestaan. Niks mis mee. Deed iedereen het maar op die manier. Er zijn echter ook vrijwilligers die tijdens hun vrijwillige werkzaamheden mislukkingen uit het verleden proberen te compenseren. En dat geeft teleurstelling.

Ook boeiend is hoe je dat vrijwilligerswerk organiseert. De Voedselbank Gooi en Omstreken draait geheel op vrijwilligers. Het bestuur bestaat uit vrijwilligers en ook de mensen die het dagelijkse werk doen. Er is dus een bedrijf (innemen en uitgeven van voedsel) en er is een bestuur. De relatie tussen die twee geledingen is niet vastgelegd. Bestuur is niet de baas van de vrijwilligers en andersom. Die twee moeten proberen om het samen te doen. Dat is niet altijd gemakkelijk omdat de hierarchische lijnen ontbreken. Gelukkig is er wel een bindend ideaal, nl. zorgen dat de armoede uit Nederland verdwijnt.

Doel is duidelijk, taken zijn duidelijk en als je die goed verdeelt worden de verantwoordelijk- heden ook duidelijk. Dan is er tenminste iets om elkaar op aan te spreken.

Onwil, onmacht of onkunde?

Het leek er echt even op. Het college van Huizen zou een oplossing presenteren voor de uitbreiding van het hoofdwinkelcentrum in het Oude Dorp. Tegelijkertijd zou er een voorstel komen voor de invulling van het Lucentterrein. Kon de vlag uit? Papieren plannen voor het hoofdwinkelcentrum liggen er al vijfentwintig jaar, maar gemeente en projectontwikkelaars konden het tot nu toe niet eens worden over de invulling. Wensen en ideeën van ontwikkelaars (veel geld verdienen) pasten niet in de ideeën van de gemeente, een kwalitatief hoogstaand winkelcentrum binnen de maat en de schaal van het oude dorp. Geen der partijen wilde water in de wijn doen, en dus kijken winkelende bezoekers in Huizen al vijfentwintig jaar naar een naargeestige lege vlakte midden in het centrum.

Van het nieuw aangetreden drie-vrouwencollege van Huizen wordt veel verwacht. Hun motto is no-nonsense, geen politieke spelletjes en hardwerken. Wethouder Petra van Hartskamp (VVD) presenteerde gisteren de plannen in een helder verhaal op hoofdlijnen. Maar de no-nonsense sloeg eigenlijk alleen op het besluit om hoofdkantoor, opleidingscentrum en winkel van de LIDL een plek op het Lucentterrein te geven. Dat wilde LIDL en die hebben nu hun zin.

Voor het hoofdwinkelcentrum is de oplossing verder weg dan ooit. Want met een LIDL op het industrieterrein is er geen plaats voor een tweede supermarkt in het dorp. Die zou immers verdere concurrentie voor de buurtcentra betekenen. Onduidelijk is welke grote publiekstrekker er dan moet komen. En zonder grote publiekstrekker vrezen de projectontwikkelaars dat ze het grote geld niet kunnen verdienen.

En dus zijn we geen steek verder. Want ook het parkeerprobleem is niet opgelost. De gemeente gaat nu (waarom nu pas?) onderzoeken of een parkeergarage in eigen beheer goedkoper is dan het beheer van een parkeergarage over te laten aan de markt. Vreemde vraag trouwens, als je nog niet hebt besloten of er al dan niet betaald parkeren komt.

Yes, yes, dames. Besturen is moeilijk. No nonsense is prima! Volhouden zou ik zeggen. Ook als dat betekent, dat er moeilijke keuzes gemaakt moeten worden. Zet de hoofdlijnen uit, nl. bouw op maat en in schaal van het dorp (met zicht op de Kerk), houd ruimte voor een publiekstrekker, maar als die niet komt kan een superstore zoals De Smederij ook, beknibbel niet op de ruimte voor ondergrondse parkeergarage met een ontsluiting op de Ceintuurbaan, voer in de parkeergarages betaald parkeren in, en maak het dorp gezellig!

Geen onderzoeken meer, maar doorpakken. Niet altijd kan iedereen tevreden gesteld worden. Doen. Kom op nou. Toon moed!

Verdonk en Wilders

Misschien vind ik Verdonk wel gevaarlijker dan Wilders. Zeker nu de mevrouw 650.000 voorkeurstemmen heeft gekregen. Het "eigen-volk-eerst" van Verdonk is moeilijk te grijpen, terwijl Wilders het openlijk belijdt. Wilders kun je daardoor bestrijden. Verdonk is zich van geen kwaad bewust.

Verdonk schoffeert mensen met andere leefgewoonten met een ogenschijnlijk charmante glimlach. Als ze schoffeert schept ze om zich heen het ogenschijnlijk gelijk. Ze kijkt het slachtoffer niet aan, maakt geen contact met hem of haar, maar haalt het gelijk bij het publiek. Het ontbreekt er nog aan dat ze haar toejuichen. Verdonk heeft zich immuum gemaakt voor kritiek omdat ze eigenlijk te dom is om het te doorgronden. Daarom gebruikt ze altijd dezelfde frasen in de afweer. Ik ben niet links enz, maar recht door zee. Recht door zee waarnaar toe mevrouw, zou iemand haar moeten vragen. Naar een schoon en blank Nederland?

Overigens betekent dit alemaal dat aan de geheel rechterzijde van het politieke speelveld nu zo'n 1,3 miljoen mensen bivakkeren. Ik vind dat niet meer prettig. Ik houd niet van eenvormigheid, en al helemaal niet als die louter blank en slank is en vervult van eigen gelijk.

Gisteren zaten bij Pauw en Witteman Winny Sorgdrager en Loes Luca. Er waren ook de twee Turkse meisjes die uitgezet moeten worden, omdat ze om de een of andere reden geen paspoort hebben. Ze zijn hier geboren, ze spreken Nederlands, ze hebben geen familie in Turkije, geen toekomst, maar regels zijn regels in dit kikkerland en dus moeten ze weg. Wij zaten met stomheid geslagen te kijken. Iedereen brauwde elkaar na "Ja regels zijn regels!" Waarom zei niemand, dat je regels kunt veranderen als ze onrechtvaardig zijn? Zijn we al zover afgedwaald, dat we dat niet eens meer weten?

Loes Luca mag de politiek slaapverwekkend vinden. Maar mevrouw Sorgdrager is jurist en lid van de raad van State. Die moet toch beter weten?!

Uitgaan in Huizen

Prinses Irene speelde zaterdag het najaarsconcert in De Graaf op het Plein 2000. Volle bak. Natuurlijk veel vrienden en bekenden, en de raadsleden op de gereserveerde plaatsen. Zouden ze betaald hebben? Vast niet. Ik hoop dat ook zij genoten hebben van het enthousiaste spel van eerst de blaasband, toen het leerlingenorkest, het jeugd harmonie-orkest en na de pauze Het echte grote Harmonie-orkest. Swinging music! Het jeugdharmonie orkest had zich in groot gala gestoken. Vooral de meiden zagen er schitterend uit. Ik kon nauwelijks blijven zitten.

Fijn vond ik dat de finessen van ieder muziekstuk werden uitgelegd in begrijpelijke taal. Eindelijk weet ik dat bij syncope muziek het accent voor en na de tel valt, dus dat het soms lijkt alsof de noten over elkaar heen buitelen. Nu begrijp ik ook dat een hobo melancholieke klanken voortbrengt, net als een cello en een trombone. Klanken van de herfst. En ik weet wat een canzone is.

Maar toch allereerst en vooral heb ik genoten van de muziek. Denk er zelfs over om ook naar het nieuwjaarsconcert te gaan.

Brede School(3)

In de wijk Stad en lande komt voorlopig geen nieuwbouw voor een clusterschool. De wethouder heeft de gemeenteraad van Huizen er niet van kunnen overtuigen, dat een clusterschool alleen de redding zou zijn van het "zwarte" openbaar onderwijs in de wijk. Het college gaat nu een visie voor de wijk ontwikkelen. Wat dat voor een visie is, laat zich raden in Huizen. Wat kost het? En wil de buurt het wel? Jemig, de pemig, terwijl er zo veel goeds juist voor Stad en Lande te bedenken is.

Lees de NRC van gisteren! Op de pagina binnenland staat onder de kop "Zwarte topschool wordt zonder dwang witter". Hoe doe je dat? Door topsport te gaan doceren en muziek, dans en theater in je leerplan op te nemen. Cultuur is kleurenblind en integreert als een dolle. Het idee is van Steven van Eijck, commissaris Jeugd- en Jongerenbeleid. Daar heb je geen nieuw schoolgebouw voor nodig. Wel politici met inspiratie. Zijn die er nog in Huizen?

De grimlach om Balkende

Het stof is neergedaald, de wonden worden gelikt. De verliezers laten partijbonzen uitzoeken waarom ze hebben verloren. Is het bij de Pvda de hypotheekrenteaftrek, de fiscalisering van de AOW, of hadden alle ontevreden, zwevende kiezers genoeg van de aarzelende en voorzichtige toon van Wouter Bos? Want dertig zetels is de harde kern van de PvdA, de rest komt aanwaaien. En hoe zou je de VVD nog serieus nemen na het kinderachtige geruzie tussen Mark Rutte en Verdonk? Alle aanhangers van ijzeren Rita zijn weggelopen naar Geert Wilders.

Met de verklaring van het verlies van de middenpartijen is ook de winst van de partijen aan de uiteinden verklaard. Overigens is het een misvatting om het succes van de SP uitsluitend op het conto van Jan Marijnissen te schrijven. Het compromisloze optreden van Agnes Kant over de marktwerking in de zorg zal veel ongeruste mensen hebben aangesproken. Het optreden van de nummer twee op de lijst van de SP is trouwens een opvallend verschil tussen de SP en de PvdA. Het leek wel of Wouter alleen de kar wilde trekken. Mochten de anderen niet of durfden ze niet?

Vanmorgen las ik de buitenlandse kranten over onze verkiezingen. Die volgen ons met argusogen. Wat is er gebeurd met het vrije, open en tolerante Nederland? Het is de weg kwijt en het zal dus nog wel even duren, voordat het weer een prominente rol in Europa kan gaan spelen. La Republica (It) vindt ons zelfs het meest reactionaire land van Europa geworden. Dat laatste lijkt we wat overdreven, hoewel ik ook geschrokken ben van de negen zetels van de anti-islam partij van Wilders.

Hoe nu verder? Bij wie ligt de sleutel van de oplossing? We hoeven Jan Peter niet te benijden. Zijn vrienden op rechts is hij kwijt. Met de partijen op links zal hij serieus moeten onderhandelen. Dat is hij niet meer gewend. En zijn jongensachtige branie zal hem niet helpen. We hebben afgelopen week voorlopig voor het laatst een blijmoedige premier gezien. Nu gaat het serieuze werk beginnen. Ben benieuwd hoe hij zich daaronder houdt. Weglopen kan immers niet.

Kunstprijzen Huizen

De kunstprijzen Huizen zijn bedoeld om het kunstleven in Huizen een extra impuls te geven. Er gebeurt al een heleboel in dit schone dorp, maar een groepje liefhebbers, waaronder ikzelf, dacht dat het nodig was om bepaalde groepen extra in de spotlight te zetten. En toen werd het bang om het hart. Want van veel kanten hoorde ik dat mensen wel een stem op een genomineerde kandidaat wilden uitbrengen, maar als ze hoorden dat dat niet de bedoeling is, maar dat ze zelf een motivering moeten verzinnen, waarom de kandidaat in aanmerking zou komen, haakten ze af. Althans dat dacht ik.

Maar volgens de laatste berichten zijn er toch mensen die de moeite hebben genomen en ons initiatief steunen. Die bellen om raad en advies. En dat krijgen ze. Of ze bellen om mij te wijzen op een bepaalde kandidaat. Dan moet ik ze vertellen, dat leden van de Voorbereidingsgroep niet kunnen aanmelden. Dus dat ze het zelf moeten doen, of een ander moeten vinden.

Volgende week donderdag sluit de aanmeldingstermijn. Dan gaat de voorbereidingscommissie aan het werk om te beoordelen of de aanmeldingen voldoen aan de formele criteria. Ik ben dus reuze benieuwd.

Conservatieven winnen de verkiezingen

Nederland heeft behoudend gestemd. Een paar commentatoren is het opgevallen. Die wisten er niet een goede uitleg aan te geven. Maar in tijden van recessie, bedreiging, zoekt de mens naar zekerheden en die vind je eerder bij het gezin van het CDA en bij de "goede buurman" Jan Marijnissen dan bij het wenkend perspectief van VVD, PvdA en GroenLinks. Zeker nu dat perspectief ook nog eens zonder duidelijke richting is.

De deuren en de luiken gaan dicht, we kruipen met Jan Peter en Jan bij de kachel en hopen dat het buitenland ons vergeet. Treurig word ik er van. Een lichtpunt is dat Wilders Rita Verdonk in xenofobie voorbij is gestreefd, zodat we in ieder geval geen herhaling van CDA-VVD krijgen. Dat zou het allerergste zijn geweest. Maar welk kabinet dan wel? CDA en SP? Jan Peter en Jan kunnen het samen goed vinden over de normen en waarden van een conservatief Nederland. De afschaffing van de marktwerking wordt een zorgenkind, maar dat vinden ze wel iets op. Een beetje marktwerking met vaste uitgangspunten bijvoorbeeld. Äls je iets wilt, moet je compromissen kunnen sluiten", ik hoor het ze al zeggen. Woutertje schuift dan aan en ze gaan het saampjes leuk proberen.

Rob Oudkerk hoopte gisteren nog dat Wouter zijn rug recht zal houden en niet met het CDA in een kabinet gaat zitten. Dat hoop ik ook, en niet omdat Woutertje zo is geplaagd, maar gewoon omdat die partijen niet bij elkaar horen. De zelfgenoegzaamheid van het CDA moet een halt toegeroepen worden en dat kan alleen als je ze verrast: "Nee schatten! We willen niet met jullie!" Zou toch leuk zijn.

Kijkdoos

In het Verpleeghuis, waar mijn zusje elf maanden werd verzorgd na twee zware longont- stekingen en twee heupoperaties, stonden op een middag ineens vijf ouderwetse kijkdozen op de balie van een recreatieruimte. Het waren spannende kijkjes op Haagse markante punten. Ik raakte gefascineerd en haalde ze een voor een tevoorschijn om ze aan mijn zusje te laten zien. Ze genoot er net zo van als ik. Om me te laten zien dat zij ze eerder had ontdekt dan ik, toonde ze me een artikel in de Haagsche Courant over de kijkdozenmaker. En vervolgens wees ze hem aan. Hij was op bezoek bij zijn echtgenote, die ook was opgenomen in het verpleeghuis.

Ik ging naar hem toe en vertelde hem dat we genoten. Hij glom en glimlachte. "Dat doe ik al sinds mijn twaalfde, vertelde hij. "Toen kreeg ik op de lagere school een handenarbeidleraar, die me vertelde hoe het moest. Ik ben er nooit mee opgehouden en heb ik er nu wel vijfenveertig.""

Mijn zusje kreeg de Prinsengracht van hem. Die heeft ze mee naar huisgenomen. En ik het zicht op de Kneuterdijk met links de gevangenpoort.

Kiezen

Kiezen is bijna altijd lastig. Want als je het een kiest, laat je het ander liggen. Vaak denk ik daarom: hoefde ik maar niet te kiezen, of kon ik gewoon maar alles kiezen. Maar ik ben blij, dat ik woensdag weer mag kiezen. Woensdag is er immers kans op een andere wind in dit kikkerland. Maar dan zouden andere mensen ook zo blij moeten zijn dat ze mogen kiezen en dan zouden ze daar een poosje bij stil moeten blijven staan. Gewoon even nadenken! Waar moet het met dit land naar toe? Vervelend dat de heren politici ons het kiezen zo moeilijk maken door al dat gebral en gebrabbel. Dus ben ik zelf de grote onderwerpen maar weer langs gegaan: vrede en gerechtigheid in de wereld, respect voor iedereen die anders is, respect voor moeder aarde die ons het leven geeft, een toekomst voor de kinderen. Raden waar ik uitgekomen ben?

Brede School (2)

In de wijk Stad en Lande van Huizen staat een goede, zwarte, openbare basisschool. Het leerlingenaantal van die school loopt langzaam maar zeker terug, omdat zich geen nieuwe leerlingen melden. Ouders, ook allochtone ouders, willen niet meer dat hun kinderen naar uitsluitend zwarte scholen gaan. Dat zou een verheugende ontwikkeling zijn, ware het niet, dat daarmee het openbaar onderwijs uit de wijk dreigt te verdwijnen. Want ouders geven hun kinderen op bij het christelijk onderwijs of kiezen voor een openbare school buiten de wijk.

Het bestuur van het openbaar basisonderwijs en de gemeente worstelen met het probleem, en hebben de goede oplossing nog niet kunnen vinden. Het zorgen voor voldoende en goed openbaar onderwijs is een plicht van de gemeente, ook van de christelijke politici in een gemeente, maar de gemeente kan ouders niet dwingen om hun kinderen naar een openbare school te sturen. En daarmee zit de gemeente in een spagaat. De gemeente kan daar alleen uitkomen door het probleem te verbreden. Een wijk is een afspiegeling van de samenleving. En in de samenleving moeten mensen van verschillende culturele herkomst met elkaar leven. Waarom zou je dat niet alvast op school oefenen. Dat kan met respect voor elkaars culturele identiteit. Zelfs onze onderwijsminister van christelijke huize vindt dat.

In ons land mogen christelijke, islamitische en openbare basisscholen naast elkaar bestaan. Gelukkig maar. Daar is niets mis mee, als op die scholen wordt geleerd, dat er ook andere geloven en opvattingen bestaan dan alleen de eigen opvatting. Als kinderen van verschillende culturele herkomst elkaar voor- en naschool ontmoeten, met elkaar spelen, versterkt dat het begrip en het respect voor elkaar. Daar zijn scholen ook verantwoordelijk voor. Normen en waarden zijn niet alleen de eigen christelijke normen en waarden.

Misschien moet eerst geinvesteerd worden in die visie op onderwijs in de wijk. Het gaat niet om het bouwen van een nieuwe school, het gaat om een onderwijskundig en sociaal idee.

Henry Moore de beeldhouwer

Nog meer kunst. In de Kunsthal is een tentoonstelling van de beelden van Henry Moore. Ik had me er veel van voorgesteld omdat ik zijn beeld de koning en de koningin een van de indrukwekkendste kunstwerken vind, die ik ken. Ik zag dat beeld voor het eerst in Park Middelheim in Antwerpen, waar het hoort tot de vaste collectie. Ik zag in diezelfde tijd de beelden van Koning Salomo en de koninging van Sheba aan het zuidportaal van de kathedraal van Chartres. De twee beeldengroepen drukten hetzelfde uit: gratie, macht, sereniteit. Ik vond dat macht er zo uit moet zien.

Intocht van Christus in Brussel

Op de Kunstpagina van de NRC las ik dat op een veiling een Francis Bacon € 12 miljoen had opgebracht. Het moet gezegd, er stond een foto bij. Zo'n grofkorrelige krantenfoto van kunst, brrrr. De toon was dat we met het bedrag allemaal heel erg blij moeten zijn. Weer een record gehaald. Niets over de schoonheid van het schilderij, niets over de betekenis en al helemaal niets over de treurnis dat het weer in een kluis verdwijnt en we het nooit meer kunnen zien.

Misplaatst dus. Zo'n artikel moet op de pagina Economie. Is immers voer en voorbeeld voor de nieuwe rijken. Ik krijg zo steeds meer waardering voor de rijken die hun kunstverzameling laten zien in een museum. Beelden aan Zee. Dat zijn kunstliefhebbers met geld.

Als troost een kleine afbeelding van de Intocht van Christus in Brussel van James Ensor, die volgens mij nog steeds te zien is in het Paleis van Schoone Kunsten in Antwerpen.

De Wereld voor Kinderen (2)

Als we links stemmen, voor alle mensen die rechts en links niet van elkaar kunnen onderscheiden, links is GroenLinks, SP, ChristenUnie en PvdA, is er hoop voor de aarde en de wereld. Natuur- en milieu onderzoekers hebben de verkiezingsprogramma's van alle partijen doorgenomen, en wat we al wisten wordt bewaarheid. GroenLinks is het best voor de toekomst, gevolgd door de Partij voor de Dieren, de ChristenUnie en de SP. De Partij van de Arbeid doet een beetje mee, zoals bij alles. Het CDA vult het rentmeesterschap slecht in, de VVD en Wilders en Fortuyn zijn om te huilen.

Op 22 november gaat Nederland niet linksaf, omdat de PvdA niet wil. Het milieu is het zoveelste thema, waarin het links beter vertoeven is dan rechts. Met de halve maatregelen van het midden redt de wereld het niet.

www.vroegevogels.vara.nl

Mensen

Umuntu ngumuntu ngabanye bantu is Xhosa spreekwoord en betekent Mensen zijn mensen door andere mensen. Umuntu sluit nooit en niemand buiten. In de meeste landen in Afrika is umuntu sterk. Mensen weten dat ze het samen moeten doen om te kunnen overleven. Daaruit zou je kunnen verklaren dat in Afrika vergeving belangrijker is dan wraak. Daarom al die waarheidscommissies en volkstribunalen.

Maar er is nog een kant aan vergeven. Pumla Gobodo Madikizela, lid van de Zuidafrikaanse Waarheidscommissie, stelt dat vergeven slachtoffers een sterkere positie geeft dan wraak. De verschoppeling (dader) wenst immers altijd weer gewoon mens te worden en dat kan pas als het slachtoffer hem vergeeft. Zo wint het slachtoffer omdat het zich niet verlaagt tot het niveau van het kwaad.

Na de aanval op de TwinTowers vroeg een vriendin of ik vond dat de daders de doodstraf hadden moeten krijgen, als zij zichzelf al niet hadden gestraft? Ik aarzelde, maar mijn weerzin tegen de doodstraf is groot. Wie of wat geeft een mens het recht om een ander mens van het leven en dus van de hoop en de toekomst te beroven. Toen ik naar een documentaire over de Nurnbergprocessen keek, stelde ik mezelf opnieuw de vraag. Verdienden de moordenaars van 6 miljoen Joden de doodstraf?

Ze verdienen een andere straf, namelijk het demasquee en de confrontatie met het leed. En verder moeten zij hun hele leven werken om het leed te vergoeden.

De wereld voor kinderen

Zaterdag hield het Jeugdjournaal een verkiezingsdebat met de vier lijsttrekkers. Balkenende dacht dat hij nu eindelijk op zijn plek zat, maar de kinderen vonden hem razend irritant. Rutte gebruikte te moeilijke woorden. Bos en Marijnissen kwamen er het best van af in hun ogen. Maar allemaal kwamen ze ferm tekort in de antwoorden op vragen over het milieu. Het milieu zou voor de kinderen het belangrijkste verkiezingsonderwerp moeten zijn en wat blijkt. In alle verkiezingsprogramma's komt het nauwelijks voor. En toen de lijsttrekkers antwoord moesten geven wat zij eraan gingen doen kwam Marijnissen niet verder dan de spaarlampen en Bos dacht dat het wel goed zou komen als we het allemaal maar echt wilden.

Kinderen laten zich minder makkelijk om de tuin leiden dan volwassenen door het verwaterde politieke gebeuzel. Zij testten de echte kennis van de lijsttrekkers met een heuse kennisquiz. Die vielen hard door de mand, en verstopten hun schaamte achter kinderachtig gelach. Vooral JP deed zijn best. Ze stonken er dus niet in. Kunnen grote mensen nog wat van leren.

Misschien moeten we al die vergrijzing toch eens inruilen voor werkelijk belangrijke onderwerpen: de toekomst van de Aarde, van de wereld en van Europa.

De zee in de herfst

Melancholie(2)

De herfst is het jaargetijde van de melancholie. De wereld draait naar winterslaap. Bladeren vallen van de bomen en mensen verbergen zich in hun dikke jas. Maar de herfst is ook het jaargetijde van de grote stormen die de wereld schoonwassen. Winter is einde en begin. Zijn alle grote kunstenaars wel melancholici, zoals Aristoteles beweerde. Picasso en Van Gogh zijn geen melancholici. En in de documentaire Wording die Cherry Duijns maakte ter gelegenheid van een jubileum van Beatrix zijn Reinbert de Leeuw en Hans van Maanen veel te vitaal om melancholiek te zijn. Er zijn kunstenaars die scheppen, nieuw leven geven, om de melancholie te bestrijden. Er zijn er ook voor wie het gewoon een levenskracht is.

Wij gaan vandaag naar zee. Ik ga goed kijken hoe anders de zee is in de herfst.

Verdonk en Wilders

Doodzwijgen moet je ze eigenlijk, maar ik kan het niet nalaten om hun domheid in de schijnwerper te zetten. Wilders vond gisteren bij Nederland kiest dat we al te veel Moslims in Europa hebben, en Verdonk wil de commissie Gelijke Behandeling opheffen, omdat ze een advies geven dat haar niet bevalt. Kunnen we hen samen ook niet opheffen? Als ze nou eerst partijgenoten worden in de Club voor de Vrijheid, dan maken wij ze af op 22 november. Zo zal het wel niet gaan. Wat me zo verdrietig maakt, is dat er mensen zijn die hun standpunten zo verfrissend vinden. Gewoon recht toe recht aan, alsof we geen ogen en oren en vooral verstand hebben. Ga toch fietsen samen, ver weg, naar zo'n land achter de horizon waar alleen van die schoon gewassen kinderen wonen.

Beste vrienden(5)

In een andere stemming, een ander jaargetijde, en bij nadere beschouwing van het beeld, zou je er misschien ook een andere betekenis aan kunnen geven. Dan moet je het wel uit zijn omgeving lichten. Zie ik dan warmte en genegenheid, koestering en misschien wel hoop?

beste vrienden(4)

Is dit melancholie of nostalgie? Overigens heet het beeld De Muur en is het van Jaroslawa Dankova, een Bulgaarse beeldhouwster. Zij heeft ook het beeld bij het Indisch Monument in Den Haag gemaakt. Dit beeld staat bij ons in de tuin.

Melancholie

Zaterdag ontmoetten Cherry Duijns (documentairemaker en Herenleed) en Klaas Gubbels (schilder) elkaar bij de Kunstuitleen in Huizen. Melancholie was het trefwoord. Het was even zoeken naar de betekenis. Wat is melancholie voor u lezer of luisteraar? Is melancholie het zoete verdriet van het besef dat alles voorbijgaat, en de vergeefse poging om het waardevolle vast te houden? Is melancholie het verlangen naar alles wat was en niet meer is en nooit meer zal komen.

Ik zag in de documentaire Wording, die Cherry maakte voor Beatrix geen melancholie. Ik zag er vooral herhaling, ritme. Hans van Maanen telt als hij zijn dansers laat doen wat hij wil, en dat doet ook Reinbert de Leeuw met zijn zangers. Armando schuift zijn verf met grote streken op het doek in zich herhalende bewegingen en Ida Gerhardt frommelt haar woorden tussen rijm en ritme. Zelfs de beeldhouwer Carel Visser is niet vrij. Die probeert op een ronde rubber autoband, die rust tussen vier autoruiten een lange staaf in evenwicht te brengen.

Het waren geen vier kunstenaars, het waren er vijf. Vier mannen en een vrouw. Vier scheppende kunstenaars en een uitvoerende. Allemaal met aandacht en bevlogenheid. Kon ik maar wat laten horen.

Die Kind

Die kind is nie dood nie
die kind lig sy vuiste teen sy moeder
wat Afrika skreeu skreeu die geur van vryheid en heide
in die lokasies van die omsingelde hart

Die kind lig sy vuiste teen sy vader
in die optog van die generasies
wat Afrika skreeu skreeu die geur
van geregtigheid en bloed
in die strate van sy gewapende trots
Die kind is nie dood nie
nòg by Langa nòg by Nyanga
nòg by Orlando nòg by Sharpville
nòg by die polisiestasie in Philippi
waar hy lê met 'n koeël deur sy kop

Die kind is die skaduwee van die soldate
op wag met gewere sarasene en knuppels
die kind is teenwoordig by alle vergaderings en wetgewings
die kind loer deur die vensters van huise en in die harte
van moeders
die kind wat net wou speel in die son by Nyanga is orals
die kind wat 'n man geword het trek deur die ganse Afrika
die kind wat 'n reus geword het reis deur die hele wêreld

Sonder 'n pas
Maart 1960 Ingrid Jonker

Vrouwenmoed(1)

Vier amazones van een ruitervereniging haalden vrijdag meer dan 100 paarden van het natte wad. Op de dijk stonden stoere mannen van hulpdiensten toe te kijken. De paarden moesten worden gelokt. Daarvoor is naast moed ook overredingskracht nodig, geen angstig makend mannelijk geweld. Het lukte. De paarden werden gered. Hulde.

Ook moedig was de actie van honderden Palestijnse vrouwen in de Gaza strook, die probeerden bruut Israëlisch geweld te keren. Ook hen lukte het, maar het ging wel ten koste van twee vrouwenlevens. Hoe ver reikt de wanhoop en de onmacht?

Veel minder spectaculair, maar toch wel bijzonder is het bestaan van het CDA Vrouwenberaad. Dat had donderdag een avond belegd om over armoede en vergrijzing te praten. Ik had er veel van verwacht. Vrouwen houden immers minder van praten dan van aanpakken. Maar toch ook hier weer de bekende verhalen. Er is armoede. Daar is iedereen het wel over eens. Ook over de zorgzame samenleving. Wij moeten onze medemens helpen. Maar dat vinden we al jaren en toch leeft 10% van de Nederlanders op of onder de armoedegrens. Kom op vrouwen: aanpakken. Daar hebben we jullie voor gekozen. En niet wachten op de goede bedoelingen van anderen.

beste vrienden(3)

Een van mijn betere vrienden heeft Alzheimer. "Niet erg", zeg ik, als ik andere vrienden over haar vertel, maar toch "Alzheimer". Iedere keer hoop ik dat ze me nog herkent, als ik een afspraak wil maken. Iedere keer hoop ik dat ze er is, als ik voor de deur sta. En iedere keer ben ik weer heel erg blij, dat ze er nog is en dat we nog veel delen. Vooral het gevoel dat we vrienden zijn.

beste vrienden(2)

Beste vriend kan er eigenlijk maar een zijn. Goed, beter, best. Je hebt goede vrienden en een beste vriend. Maar ik heb er echt twee. Mijn lief is ook mijn beste vriendin en dan heb ik er nog een. Samen zijn ze ook goede vrienden, misschien wel beste. Maar dat weet ik niet. Dat moeten ze zelf maar zeggen.

Bos en Balkenende

Leg hem voor het doel en hij trapt hem erin. Daar is de premier inmiddels groot in geworden. Hij doet het met zijn bekende hikkedepik lachje, waarbij hij parmantig om zich heen kijkt. Dat had Bos moeten weten, toen hij een oproep deed voor fairplay. Een beetje plagen hoort voor de premier bij het spel. Dan hoeft hij immers niet serieus te worden. Wij jongens onder elkaar.

Het land houdt wel van de charlatans in de politiek. We lachen hard om Conny van Oudenallen, om Pim Fortuyn, en nu doet de premier zijn best om er ook bij te mogen horen. Geef hem de kans niet Wouter. Sla hem op zijn bek.

Dus kom Wouterje, neus snuiten, broek ophalen en opnieuw beginnen. En misschien wordt het nu wel tijd om te laten zien, dat het je om serieuze dingen gaat. Tijd om kleur te bekennen. Geheel links is echt veel beter voor dit land. En het berooft mij van een vervelend dilemma.

Lisa Ferschtman verleidt Hugo Borst

Soms, heel soms, zie je ontroerende televisie. In De Wereld draait door speelde violiste Lisa Ferschtman Bach voor voetbalkenner Hugo Borst. Je zag het brok in zijn keel. Jammer dat ik de muziek niet kan laten horen. Maar als u even uw ogen sluit kunt u het zich misschien wel voorstellen.

Generaal Pardon

Kies voor een humaan asielbeleid te beginnen met een generaal pardon!

Hoe kan het dat meer dan 60% van de Nederlanders zegt voor een generaal pardon te zijn voor asylzoekers die al meer dan vijf jaar in Nederland zijn, en dat de politiek tot nu toe doof is gebleven. Zaterdag a.s. gaan een heleboel organisaties, die zich hebben ingezet voor deze mensen nogmaals proberen de beslissers in Den Haag te overtuigen. Dan is er op het Plein in Den Haag een grote manifestatie van 14.00 tot 16.00 uur. Hoe meer mensen hoe overtuigender het protest.

En vervolgens op 22 november zorgen dat mevrouw Verdonk niet meer terug kan komen.

wethouder janny bakker over armoede

Ik schreef Janny Bakker:

Janny. ik begrijp je reactie, maar het is wel het beeld dat leeft bij veel mensen (de overheid staat onverschillig tegenover armoede in ons land). En het CDA versterkt volgens mij dat beeld door armoede problemen door te verwijzen naar het maatschappelijk middenveld. Overigens weet ik dat jij werkelijk naar wegen zoekt om mensen die het zwaar hebben te ondersteunen.

En Janny schreef terug.

Hallo Nel, Leuk dat je op mijn weblog reageert. Ik heb inmiddels (nav het persbericht dat je doorstuurde) ook jouw weblog bezocht en die ziet er erg professioneel uit. Je hebt een prettig leesbare en ook leuke schrijfstijl.

Ik begrijp jouw zorg over het "credo" van het CDA waar het gaat om het maatschappelijk middenveld, maar ik deel de zorg dat het CDA het probleem hiermee afschuift belist niet. Het CDA (en daarmee bedoel ik echt niet alleen mijzelf) vindt namelijk absoluut dat armoedebestrijding een taak is van de overheid ! De beste vorm van armoedebestrijding is volgens het CDA nog steeds het hebben van betaald werk. Daar wordt (juist ook door het CDA landelijk) heel zwaar op ingezet. Beleid dat door tegenstanders als "a-sociaal" wordt bestempeld, omdat je mensen na een jarenlange WAO uitkering weer aanspreekt op wat ze nog wel kunnen, is juist bedoeld om ook die groepen kwetsbare mensen minder afhankelijk te maken van een uitkering en daarmee te beschermen tegen een soort van permanent bestaan aan de onderkant van de samenleving. Voor diegenen die echt niet kunnen werken (chronisch zieken, gehandicapten, 65+ ers, kinderen) wordt geprobeerd om via allerlei (fiscale) maatregelen het inkomen te vergroten.

Ondanks al die overheidsmaatregelen moeten we echter erkennen dat mensen niet altijd komen vragen waar ze recht op hebben, dat mensen vastlopen in de bureaucratie, dat er een toenemend schuldenprobleem is en dat er een groep mensen is die we gewoonweg niet kunnen bereiken. Die laatste groep zit echt niet alleen bij Vangnet en Advies, maar bestaat ook uit ouderen, gezinnen met kinderen etc. die zich voor hun armoede schamen. Heel erg vind ik dat!
Arm zijn is geen schande. Maar armoede is wel een schande. Daar zouden we ons als rijke samenleving (juist ook vanuit onze christelijke traditie) voor moeten schamen. Om daar op locaal niveau een adequaat antwoord op te vinden is de samenwerking tussen overheid en maatschappelijk middenveld mijns inziens onmisbaar.

Voor de duidelijkheid: ik vind niet dat de diaconieen arme mensen geld zouden moeten geven. Ik vind ook niet dat de Jellinek organisatie tijdelijk geld moet voorschieten om mensen weer in een uitkering te helpen. Ik vind ook niet dat voedselbanken mensen in elementaire levensbehoeften moeten voorzien. Dit soort praktijken zijn helaas momenteel aan de orde in Huizen. Wat maatschappelijke organisaties wel kunnen doen (en daarin worden ze mijns inziens echt in waarde onderschat) is - door een persoonlijke benadering- mensen begeleiden naar de mogelijkheden die er zijn (o.a. bijzondere bijstand, schuldhulpverlening etc.). Waar maatschappelijke organisaties goed in zijn (en de overheid veel minder goed in is) is juist die persoonlijke steun, de -soms jarenlange- trouw ook aan mensen die de complexe samenleving maar moeilijk kunnen bijhouden. Dus wat mij betreft (en dat is echt ook een landelijk CDA standpunt!):1. Probeer mensen weer zelfredzaam te maken en onafhankelijk van een uitkering (= primair een taak van de overheid)2. Ondersteun mensen die het zelf niet redden door een fatsoenlijk basisinkomen en aanvullende fiscale maatregelen + locale bijzondere bijstand (= primair een taak van de overheid)3. Erken ieder mens in zijn eigen intrinsieke waarde. Sta naast kwetsbare mensen, wijs hen waar mogelijk de weg, breng hen waar mogelijk ook in andere netwerken dan waarin ze gewend zijn te leven, biedt hen vriendschap en blijf hen trouw, ook als er nauwelijks meer iets in hun situatie te verbeteren is. (= primair een taak van maatschappelijke organisaties) Als we zo als overheid, samen met maatschappelijke organisaties, onze schouders onder het armoedeprobleem zetten, dan moet het ons toch lukken om armoede met succes te bestrijden.

Beste vrienden

Beste vrienden. Bestaan die nog. Henk Hofland denkt dat jonge mensen er geen tijd meer voor hebben. Dat had hij gelezen in de Sunday Times. Ga het ze eens vragen, zou ik zeggen. De jongens van mijn beste vriendin hebben beste vrienden, aan wie ze net zo trouw zijn als wij aan de onze. En als ik over straat sliert als jonge mensen samen naar school fietsen, kan ik er bijna niet langs. Zo hecht klitten ze aan elkaar. En waarom klagen wij dan altijd over die groepjes jongeren die 's avonds samen de straat onveilig maken?

Huizer vrouw van Peter Kos en Pieter Hogenbirk

Gewoon omdat ik hem zo mooi vind.

Clusteren van scholen in Stad en Lande geen oplossing

Tijdens de algemene beschouwingen bij de behandeling van de begroting van 2007 is door een aantal prominente raadsleden aandacht gevraagd voor het basisonderwijs in Stad en Lande. Rond het winkelcentrum De Kostmand hebben drie basisscholen een vestiging, nl. de openbare Daltonschool aan de Kotter, de R.K. Tweemaster aan de Koers en de P.C. van der Bruggenschool aan de Landweg. In de loop der jaren is de openbare basisschool een zogenaamde “zwarte” school geworden. Witte ouders sturen hun kinderen naar de andere scholen in de wijk of naar een school buiten de wijk. Ook jonge allochtone ouders kiezen voor hun kinderen een andere school, zodat het leerlingenaantal van de openbare school nu zo sterk is gedaald, dat sluiting van de school dreigt.

Met de dreigende sluiting van de openbare school in Stad en Lande, kunnen ouders die hun kinderen naar een niet-christelijke school willen sturen niet meer in de wijk terecht. Dat betekent dat voor die kinderen het leven op school en na school sterk wordt gescheiden. Samen naar school met de kinderen uit je buurt is er dan niet meer bij.

Dus willen een paar politieke partijen er veel aan doen om het openbaar onderwijs in de wijk Stad en Lande te houden. GroenLinks en D66, en in het verleden ook de PvdA, zijn voorstanders van een Brede School. In een Brede School gaan kinderen naar school, kunnen er voorschool en naschool terecht, en kunnen ook nog andere activiteiten worden georganiseerd samen met mensen uit de buurt. In een clusterschool gebeurt dat allemaal niet. Een clusterschool is niet meer en niet minder dan drie scholen onder een dak.

In de Huizer Courant van 26 oktober zegt de fractievoorzitter van de PvdA dat een Brede School in Stad en Lande niet kan, omdat de schoolbesturen geen brede school willen. Dat is maar de vraag. Zeker is dat het bestuur van het Openbaar Onderwijs die Brede School wel wil en dat de directeur van de R.K.Tweemaster meerdere keren heeft laten weten dat er met een nieuw schoolgebouw ook iets te winnen moet zijn voor de kwaliteit van het onderwijs. Je zou zeggen voor wat hoort wat aan beide kanten.

Als een clusterschool in Stad en Lande niets meer betekent dan het huisvesten van drie aparte scholen onder een dak, valt er niets te winnen, voor niemand niet.

Appel en het ei

Ik ben op afstand betrokken bij het reilen en zeilen van de Voedselbank Gooi en Omstreken (zie www.voedselbankgooi.nl) Ik heb een enorme bewondering voor alle vrijwilligers die er rondlopen en die geheel belangeloos heel veel werk verzetten. Die bewondering geldt zowel de werkers, die zorgen dat mensen hun pakket krijgen, als het bestuur dat probeert een organisatie rond te krijgen op basis van allemaal vrijwillige bijdragen (zowel menskracht als geld). Af en toe leidt dat tot misverstanden tussen het hoofd en de handen, af en toe zelfs tot wrijvingen. Maar alles wordt opgelost door het idealisme dat kop en handen delen.

We hebben nu bijvoorbeeld de discussie over het logo. Er is een landelijk logo, althans dat denk ik, maar nu wil het bestuur ook een eigen logo invoeren om te laten zien dat wij van 't Gooi zijn. Dat is mooi, zeker als het een leuk logo is. Maar hoe zit het met de herkenbaarheid als Voedselbank. Want hoe je het wendt of keert, wij zijn een Voedselbank en dat mag een ieder weten.

Armoede in Nederland

Het Sociaal Cultureel Planbureau heeft een nieuwe armoedegrens ontwikkeld en nu is een grote groep Nederlanders ineens niet meer arm. Je gelooft je ogen niet. Met de meest gebruikte definitie van armoede, zijn 6,4 van de honderd Nederlanders arm. Met de nieuwe grens van het CPB zijn nog maar 3,6 van de honderd Nederlanders arm. Zo los je achter het bureau de armoede in Nederland snel op. Ging het in de dagelijkse praktijk ook maar zo gemakkelijk.

Vorige week hebben wij van de Voedselbank Gooi en Omstreken gesprekken gevoerd met hulpverleners en die waarschuwen juist dat onder mensen met alleen AOW en met mensen met kinderen in de bijstand de armoede juist toeneemt. En dat zijn niet allemaal mensen met schulden, maar ook mensen die op allerlei droefmakende manieren de einden aan elkaar proberen te knopen. Als oorzaken noemen zij de steeds maar stijgende energierekening, de zorgtoeslag, schoolkosten, maar ook de prijsstijgingen.

Misschien moet het SCP het bepalen van de armoedegrens maar aan anderen overlaten. Niet alles is immers van achter het bureau te regelen.

Halsbandparkiet

Ger zag ze het eerst. Een middelgrote, groene vogel met een lange staart. We wandelden op de Waalsdorper vlakte op weg naar het Monument. Staartmees? probeerden we. Te klein. Groene specht? Heeft geen lange staart. Ekster? Te groot. En zo gifgroen? Gelukkig wandelden er mensen langs die reageerden. "Halsbandparkieten", zeiden ze. "Hele troepen zitten hier en overal in het land." "Nooit gezien", zeiden we en vroegen naar hun geschiedenis. Ontsnapt en gegroeid zonder natuurlijke vijanden. Zijn een ware plaag geworden als ze in troepen optreden. Dan vallen ze jong groen aan in bomen en binnen een mum van tijd is de boom kaal en de bezitter verdrietig.

Het deed ons denken aan het verhaal van de man uit Kortenhoef over de nijlganzen. Een zoektocht op het net leert overigens dat de vogel verre van zeldzaam is.

Nieuwe poging

Ik ben dus nog steeds aan het worstelen met alle mogelijkheden die het web biedt. Ik heb ongeveer 100 foto's van de Sjerpen-reunie, die ik wil publiceren, zodat alle sjerpen en aanhang ze kunnen bekijken. Inmiddels heb ik begrepen, dat een weblog daarvoor niet geschikt is. Waarvoor dan wel, vraag ik me nu af. Toch ook niet om dit soort onzinnige verhaaltjes over mijn worstelingen te publiceren. Maar wie weet, leest iemand dit en komt die met de goede (en liefst ook eenvoudige) oplossing.

Ardeche

Jarjat - Ardeche. In de herfst. Dit is een foto die ik des morgens uit het raam heb genomen.