Monday, August 30, 2010

Tiengemeten, weelde en weemoed


Tijdens een korte vakantie in Zuid-west Nederland brachten we een bezoek aan Tiengemeten. Tiengemeten is een eiland in het Haringvliet. Het is te bereiken met de veerboot vanaf Nieuwendijk in de Hoeksche Waard. Op Tiengemeenten leefden en werkten tot zo'n vijf jaar geleden zeven boeren. Zij verdienden een schrale kost met het verbouwen van graan, riet, bieten en aardappelen. Omdat het eiland geen vaste verbinding heeft met het land, werd het overleven steeds lastiger. Dijken brokkelden af en de boerderijen vervielen. Het paste in het nieuwe denken om een nieuwe bestemming te zoeken voor het eiland. De meest wilde ideeën kwamen langs. Een kerncentrale of opslag voor vervuilde grond. Dat is gelukkig niet gebeurd. De boeren zijn inmiddels vertrokken en het beheer van het eiland is overgenomen door Natuurmonumenten. Veranderingen kun je niet tegenhouden en als het dan toch moet dan maar zo.

De documentairemaakster Digna Sinke heeft de veranderingen op het eiland prachtig en met oog voor het bijzondere in beeld gebracht. Het derde deel van haar documentaire, dat de laatste vier jaar beslaat, zag ik in maart 2010. Ik wilde zelf gaan kijken. Dus lag een bezoek aan het eiland voor de hand. Het werd een bijzondere dag. Toen we ons bij de veerboot meldden waaide het windkracht 8 en gutste het water uit een loodgrijze hemel. Gaan of niet gaan? Het werd gaan en we hebben er ondanks een nat pak geen moment spijt van gehad.

Het eiland ademt twee sferen. In het Oosten overheerst de Weemoed van het agrarisch verleden met kleine akkertjes met oude gewassen. In het Westen de Weelde, ook wel wildernis genoemd. Hier zijn delen van het eiland teruggeven aan de elementen water en wind. Toen wij er waren had de guldenroede het eiland geel gekleurd.

Wie denkt dat het eiland geheel verlaten is, heeft het mis. De laatste boer is in 2007 vertrokken, maar er leeft nu nieuw volk op het eiland. Er is een zorgboerderij, een hotelcamping voor de wandelaar die rust zoekt, het Rien Poortvliet museum en het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten. Naast de permanente bewoners zijn er ook bezoekers die op het eiland een vakantiehuis hebben. Al deze mensen zijn geheel afhankelijk van de veerboot die ieder uur naar het eiland bromt. De overtocht deed me denken aan de tijd voor de Deltawerken, toen ik met mijn moeder ieder jaar twee keer van Den haag naar familie op Goeree reisde en ook het Haringvliet moest oversteken. Het kon er soms aardig spoken.

Op youtue staat een aardige trailer van de documentaire van Digna Sinke.

Monday, August 23, 2010

Spannende week

Eind deze week zullen we het weten. Gaan VVD en CDA een kabinet vormen met gedoogsteun van de PVV en wat dit voor ons land gaat betekenen? Misschien valt het op papier nog wel mee, maar de toon is gezet. Gaan alle Islamitische scholen dicht? Komt er een bouwverbod voor moskeeën? Komt er een hoofddoekjesbelasting? Gaan de grenzen op slot? Worden ambtenaren die islamiet zijn ontslagen? Wordt de haat verder opgevoerd en groeit de tweedeling?

Of maken de jongens in Den Haag handjeklap, doet Wilders water in de wijn en verdedigt Verhagen op zijn onnavolgbare katholieke toon een accoord met de PVV?

De CDA achterban heeft het moeilijk. Dat verbaast me niets. Wat me wel verbaast is de stilte bij de VVD en de volstrekte afwezigheid van links. Waar wachten we op schatten. Zou het niet goed zijn om voortdurend te laten horen dat met dit kabinet onze tolerante multiculturele samenleving in de afvalbak kan! En zou het niet nog veel beter zijn om te laten zien, horen en beleven dat het anders kan. Alleen wijzen naar Amsterdam is niet voldoende.

Friday, August 20, 2010

Het kan ook anders


Speciaal voor Dik en Rita
Om te voorkomen dat jullie denken dat ik oud word en de dagen zat ben schrijf ik dit bemoedigende bericht over onze jeugd. Gisteren reden Ger en ik een rondje Vecht en peuzelden onze boterhammen bij de sluizen van IJmuiden. Het was er een drukte van belang, omdat IJmuiden opstapplaats is voor mensen die Sail per boot bezoeken. Het ging er beschaafd aan toe. Geen geschreeuw, geen getoeter. Het was ook nog vroeg op de dag. Er was veel te zien in een gemoedelijke zomerstemming.

En ineens kwam daar een groep kleurig klein grut aanlopen; een stuk of twintig jongens en meisjes van vier-vijf jaar met drie begeleiders. Ze zetten zich neer rond de bank naast ons en wachtten geduldig op de dingen die komen gingen. Geen geschreeuw, geen getoeter. Gewoon wachten op de beurt die onvermijdelijk komt ook als je geen aandacht vraagt. Alle kinderen kregen een belegd bruin broodje en een bekertje sap. Een groepje van een jongeling of vijf posteerden zich met brood en sap onder aan de dijk, gevaarlijk dicht bij het water. Een van de begeleiders liep naar beneden en sommeerde hen achter een denkbeeldige lijn. Daar bleven ze braaf zitten.

Ik kon mijn ogen niet van ze afhouden. Waar kwamen ze vandaan? Wat deden ze hier en vooral waarom kan hier wel wat daar niet kon. Dwingen vreemde ogen? Geen gedrein, geen geschreeuw, niet slaan en schoppen en treiteren. Gewoon zitten en kijken. Het kan dus wel. En vertel me nou niet dat deze kinderen ongelukkiger zijn dan die belhamels in de verzamelruimte van Rebel.

Sunday, August 15, 2010

Hoe gaat het?

Hallo zeg, hoe gaat het! Meestal antwoord ik naar waarheid. Soms kort, soms wat uitgebreider, afhankelijk van de mens die tegenover me staat. Maar de vraag neem ik altijd heel serieus. Fout en verschrikkelijk ouderwets, begrijp ik na de uitzending van Zomergasten met Pauline Cornelissen. Jelle Brand Corstius en zij waren het er roerend over eens dat zo'n standaard vraag een standaard antwoord verdient. "Goed, dank je en met jou?" En vervolgens gaan we over tot de orde van de dag. Ze moesten allebei niet aan de poespas denken bij een serieus antwoord.

Ik begrijp het niet, of misschien wil ik het niet begrijpen. Is het zo dat mensen van nu geen behoefte hebben om stil te staan bij het wel en wee van een ander. Of misschien hebben ze niet de tijd. Liever steken ze een vage hand op en lopen door. Of misschien is zelfs dat al te veel. Liever alleen even langsschichten.

Vanmorgen zit ik in de verzamelruimte van mijn sportschool te praten met twee sportvrienden die ik al een tijd niet had gezien. We hadden er een kopje koffie bij genomen. In die verzamelruimte zitten ook andere mensen. Daarom heet het immers verzamelruimte. In dit geval een groepje moeders die hun kinderen hadden begeleid naar de zwemles. Misschien hadden zij elkaar ook lang niet gezien. Ze waren namelijk zo in elkaar verdiept, dat ze niet hoorden dat hun kinderen een hels kabaal maakten.

"Hoe gaat het?", vroeg ik. "Goed", zeiden ze, "en met jou?" "Minder" zei ik, "Kunnen jullie die kinderen niet een beetje in bedwang houden?" De gezelligheid was direct weg. Want dat was niet de bedoeling. Wat verbeeldde ik me wel. Was ik nooit kind geweest en van wie was die verzamelruimte eigenlijk wel, en als het me niet beviel moest ik maar lekker thuis koffie gaan drinken?" Ik heb op alle vragen eerlijk antwoord gegeven, en toen was het stil en konden mijn vrienden en ik elkaar weer verstaan. Die kinderen konden fluisterend ook verder spelen.

Hoe gaat het als je elkaar niet serieus neemt. Dan moet je op de PVV stemmen om nog een beetje hoop te houden.

Wednesday, August 11, 2010

Kleurrijk Nederland

Ik kan erop wachten. Ieder jaar na de Canal Parade van Gay Pride krijg ik de vraag wat ik nou eigenlijk vind van al die kontendraaiende, blote boothomo's die schaamteloos door Amsterdam varen. Vaak komt de vraag uit verwachte hoek, maar tegenwoordig ook uit onverwachte. En foetsie mijn gebruikelijke spontaniteit! Want men stelt die vraag niet voor niets zo nadrukkelijk aan mij. De vragensteller weet dat ik ook homo ben, maar veronderstelt dat ik een nette ben! Ik loop niet in mijn blote kont met een rode pruik op mijn kop. Ik ben wel zo, maar ook weer niet ZOOOO. Toch?

Nou lieve mensen: ik vind niets van die blote homo's, zoals ik van veel niets vind. Ik ben blij dat in dit waterige kikkerland Gay Pride en Canal Parade kunnen. En dat het feest, want dat is het, heel veel mensen trekt. Mensen die met ons het feest willen vieren. En dat er dan in de tram keurige Amerikanen hun neus optrekken, als Ger uitleg wat al die mensen op de grachten doen, nemen we maar voor lief.

Amsterdam kent nog een kleurrijk feest: Wakoo Wakoo dat ieder jaar in Amsterdam Zuid Oost honderdduizenden mensen trekt en ook allang niet meer alleen Surinamers. Amsterdam is de hoofdstad van Nederland, maar bij deze gelegenheden lijkt het eerder op een Vrijstaat. Ook de WK voetballers konden er zonder problemen onthaald worden. De Amsterdammer weet wat feesten is. Kleurrijk Nederland.

Maar veel gewone Nederlanders vinden het maar niks, gezien hun vragen aan mij. Die geloven nog in "doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!" En als je ongewoon wilt doen, doe je het maar onder de dekens. Maar lieve schatten: die tijd is niet meer en die komt ook niet terug. Waarmee ik niet wil prediken dat we nu allemaal in ons blote kont over straat moeten gaan. Maar wel dat Nederland is veranderd en dat we daar heel erg blij mee mogen zijn.n Als u het niet bent, dan ik wel. Laat me.

Tuesday, August 10, 2010

Couleur Locale Laren


Laren heeft het! In Singer Laren presenteren de gemeenten Blaricum, Laren en Eemnes hun kunstcollecties. Deze gemeenten werken sinds enige tijd intensief samen onder de naam BEL Combinatie. Ze hebben ieder hun eigen gemeentebestuur, maar ambtenaren delen ze met z'n drieën. Op die manier willen zij hun eigen identiteit bewaren, maar voorkomen dat ze opgeslokt worden door de grote broers Hilversum of Huizen.

Tegelijk met de tentoonstelling heeft iedere burger van de drie dorpen de fraai uitgegeven catalogus van de tentoonstelling gekregen. In die catalogus staan naast afbeeldingen van ongeveer 10% van de kunstwerken ook boeiende artikelen over de herkomst van de collectie (grotendeels schenkingen), wat en wie we zien op de schilderijen, en waarom sommige kunstenaars wel en andere niet zijn vertegenwoordigd.

Maar hoogtepunt blijven toch de fraaie afbeeldingen van de kunstwerken. Werk van Leo Gestel, William Singer, Willem Noordijk, Anton Mauve, Albert Neuhuys, Raoul Hynckes. en noem ze maar op.

Het bijzondere vind ik de uitgave van het boek. Moet een bom duiten hebben gekost. Sponsors hebben geholpen, maar toch: kom er in deze tijd maar eens om. Drie gemeenten die hun burgers een boek aanbieden over zoiets nutteloos als kunst en geschiedenis. Kun je toch niet eten! Mocht u net als ik een beetje jaloers zijn, kijk dan goed rond, want ondankbare Bellers hebben hun exemplaren afgedankt via de Kringloop of Markplaats.

En omdat er in Laren niet alleen oud, maar ook nieuw te zien is, heb ik me gisteren vergaapt aan de vier gouden stieren op ijzeren pilaren van Marte Roling die zijn geplaatst bij de ingang van de nieuwe Postiljonwijk in Laren. Marte oling is in Laren geboren. Niet iedereen houdt van dit monumentale werk. Maar je kan er tenminste niet omheen. Het vraagt iets van je! Kom, gaat het zien!

Friday, August 06, 2010

Oud worden met de PVV

Volgens de berichten gaat een nieuw kabinet met gedoogsteun van de PVV goed voor de ouderen in Nederland zorgen. Hoef ik even niet mee te doen? Ik wil helemaal niet verzorgd worden door een partij die propageert "eigen volk eerst". Aan welke voorwaarden moet ik straks voldoen om in aanmerking te komen voor de Goede Zorg van de heer Wilders? Misschien moet ik wel een hoedje op mijn hoofd en een kokerrokje rond mijn benen. Misschien mag ik mijn haren niet meer verven of op hoge hakken lopen. Misschien wordt een rollator verplicht en een nulttredewoning. Want u en ik geloven toch niet dat ik straks goede zorg krijg alleen omdat ik vijfenzestig word?

Hoe komt het toch dat CDA en VVD niet willen zien dat de heer Wilders de basale grondrechten vrijheid en gelijkheid aan zijn laars lapt. Waarom willen zij met een partij in zee die in de kern anti-democratisch is? Zijn anti-islam standpunt, dat nu expliciet wordt gerespecteerd door CDA en VVD(!!!) druist toch in tegen een van onze basale grondrechten namelijk de vrijheid van godsdienst. En die zou toch juist bij het CDA in veilige handen moeten zijn? Want, als gij niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet! Het CDA zou toch wijzer moeten zijn. Of hebben zij door de verkiezingsnederlaag het gezonde verstand verloren?

Maar ook de VVD moet het toch opgevallen zijn dat de heer Wilders een alleenheerser is in zijn partij en niet gecontroleerd wordt? Met zijn gedoogsteun gijzelt binnenkort de heer Wilders het nieuwe rechtse kabinet helemaal in zijn eentje. Macht zonder verantwoordelijkheid. Waar gaat dat nog toe leiden. Wil ik wel oud worden in dit land?

Monday, August 02, 2010

Brood en spelen











Sportverdwazing. We kunnen er wat van! Tijdens onze vakantie was er het WK voetbal en de Tour de France. Van beide hebben we een vleug meegekregen. De halve finale en de finale van het WK zagen we Nederlandse vrienden in Frankrijk. De hele kamer in het oranje, tshirts, hoofddeksels, oorbellen, haarlinten, jurkjes en een vuvuzuela. Na de gewonnen halve finale liepen we blij en trots door de straten van het dorp. Na de finale hebben we ons even niet laten zien. De Fransen vonden dat wij de beker niet hadden verdiend. Ze waren geschokt door het vuile spel van onze jongens.

De tour zagen we in levende lijve op de Col de Nonnieres van 671 m hoog. Die ligt vlak achter ons huis. De col is eigenlijk een colletje en liefhebbers vinden hem eigenlijk te min. Die beklimmen in de buurt zwaardere pukkels. Maar de pret was er niet minder om. Samen met zo'n paar duizend andere gekken van allerlei nationaliteit, posteerden we ons op de flanken van de bloedhete col met eten en drinken, vooral veel water. Liters vocht heb ik verbruikt. Eerst moesten we een eind lopen om een plekje te vinden in de schaduw en vervolgens moesten we er weer uit om eerst de reclamecaravan en vervolgens de renners langs te zien rijden.

Wat een gekkenhuis. In het voorjaar zag ik bij Soest de Girorenners langsflitsen, maar dit was wel wat anders! Eerst een reclamecaravan die me aan vroegere bloemencorso's deed denken met hossende, bossende jongens en meiden op de wagens. En al dat volk dat zich als wolven op kleine cadeautjes stort. Ik heb mijn ogen uitgekeken en was blij toen we tegen drieën omhoog konden naar de rust van het Franse land. Maar ik had het niet willen missen, allebei niet.