Saturday, June 27, 2015

God bless America

The president of the United States, Barack Obama:

“Sometimes there are days like this, when that slow, steady effort is rewarded with justice that arrives like a thunderbolt.”

Gisteren heeft het Federaal hooggerechtshof in Washington bepaald dat een huwelijk tussen twee mensen van hetzelfde geslacht niet in strijd is met de Amerikaanse grondwet. Staten mogen in de ogen van het hoogste Amerikaanse rechtsorgaan dergelijke huwelijken dus niet verbieden. Het was een dubbeltje op zijn kant, maar nu is het zover. En God, wat ben ik blij. Tranen krijg ik ervan in mijn ogen. Toen ik vijftig jaar geleden uit de kast stapte, had ik niet kunnen dromen dat het ooit zover zou komen. Ik heb de jarenlange strijd op mijn manier gesteund door vooral mezelf te blijven en nooit onder stoelen of banken te steken dat ik vrouwen aantrekkelijker vind om mee te leven dan mannen. De laatste jaren valt het me op dat niemand in Nederland daar nog een punt van maakt. Maar toen ik zes jaar geleden in Amerika was, waarschuwde mijn Amerikaanse vriendin me nog om in haar staat, Montana, niet hand in hand over straat te gaan. En nu zou ik zelfs mogen trouwen. Dat wil ik niet, net zoals heel veel andere mensen. Maar het kan en daar ben ik heel erg trots op. Hulde voor alle strijders die dit voor elkaar hebben gekregen.

Thursday, June 25, 2015

Invloedrijke politici


VRIJ NEDERLAND publiceert deze week een lijst van de invloedrijkste politici in Den Haag. Verrassend, want het zijn niet de schreeuwers die wij op die televisie zien; het zijn mensen die hun werk doen. Zeven van de tien zijn VROUW en allemaal oppositie. 
 10,0 Carla Dik-Faber, CU
 9,8 Gerard Schouw, D66
 9,7 Carola Schouten, CU
 9,3 Renske Leijten, SP
 9,1 Liesbeth vanTongeren, GL
 8,9 Pieter Omtzigt, CDA
 8,8 Esther Ouwehand, PvdD
 8,2 Jesse Klaver, GL
 8,1 Stientje van Veldhoven, D66
 8,0 Sadet Karabulut,

Wednesday, June 17, 2015

De Parkiet en de Zeemeermin

Kunst beleven doe je met je hoofd en met je gevoel. Althans zo doe ik het. Het woord doen is hier eigenlijk niet op zijn plek. Want meestal hoef ik niets te doen, maar overkomt kunst me. Ik kijk of luister en de emotie volgt. Daarna probeer ik te begrijpen met mijn hoofd wat het werk met me doet. Van het werk van Leo Gestel dat onlangs in het Singer hing werd ik blij. In onze donkere wereld laat het zien dat er veel vrolijkheid is. Het werk van Mark Rothko doet me beseffen dat ik als mens verbonden ben zowel horizontaal als verticaal. Het relativeert mijn eigen Ik.

Het werk van Matisse deed me lange tijd niet veel. In de hal van het Centraal Station in Amsterdam heeft voor de verbouwing een kopie gehangen van De Parkiet en de Zeemeermin. Ik zag het in mijn ooghoek als ik naar college of vrienden ging. Kleurrijk vond ik het en van dezelfde maat en orde als de Appel mozaïeken aan de muur van het Congresgebouw in Den Haag. Ik hield meer van dramatische kunst. Kunst van het lijden en de pijn. Die tijd is voorbij. Dat merkte ik bij mijn bezoek aan de Matisse tentoonstelling in Amsterdam. Zittend voor de Parkiet en de Zeemeermin besefte ik ineens de lange weg die Matisse is gegaan om dit werk te kunnen maken. Vorm en kleur met bijna kinderlijk plezier gemaakt. De Cirkelgang van het bestaan, die wij allen beleven maar vaak niet beseffen. Al het overbodige wordt weggelegd, vergeten.

Friday, June 12, 2015

Smalltalk


Gisteren waren we in het Stedelijk Museum van Amsterdam voor de Matisse tentoonstelling. We waren niet de enige, maar druk was het niet. Met een handvol mensen liepen we bedachtzaam door de zalen, waar het Stedelijk behoorlijk had uitgepakt. Ik moest even zoeken naar de juiste manier van kijken. Het museum had een chronologische route uitgezet van zaal een naar zaal laatst. Die laatste zaal was boven. Voordat we de trap beklommen, rustten we even uit op een bankje in het trappenhuis, dat er dus nog steeds is. Naast ons zat een jonge vader met een hele jonge zoon. Ouder dan anderhalf was hij vast niet. Ik vroeg me af wat het kind had gezien en besloot het de vader te vragen. Die glimlachte.
"Geen flauw idee; hij heeft zo zijn eigen wereld. Maar hij is vast wel onder de indruk van de ruimte en het licht in het gebouw."
Het joch bleef voor zich uitkijken.
"Zullen we een foto maken?", vroegen we.
De vader vond het een goed idee, nam het joch in de armen en poseerde geduldig. Zo vader zo zoon?

Een tijdje later viel ons oog in het restaurant op een andere jonge man. Ik had hem al fier rond zien stappen door de zalen, maar nu zag ik dat hij zijn oude vader begeleidde. Die zat geheel in zijn eigen wereld een salade te eten. Het was een mooie, oude man. De twee spraken Engels. Maar het waren Amerikanen. Althans dat vermoedde ik, omdat de jongeman in zijn rode trui er uitzag als een baseball- of footballspeler. Hij ging zelf een foto maken van zijn vader en zichzelf. Met een flex statief probeerde hij zijn camera recht aan een stoel te hangen. Kennelijk waren de foto's niet naar zijn zin, want deze actie herhaalde hij meerdere keren. Zijn vader glimlachte erbij. Ik dacht er wel even aan om onze hulp aan te bieden, maar kreeg de indruk dat ik hem zijn spel zou afnemen. Dus deed ik niet. Maar het tweetal fascineerde me wel. Vader en zoon.

Thursday, June 04, 2015

We zijn weer thuis

We zijn weer thuis na een verblijf van twee weken op onze kale berg in het midden van Frankrijk. Dat valt niet mee, moet u weten. Hier geldt zichtbaar "leve de vooruitgang". Toen we bij Eijsden de grens overreden viel ons direct op dat het hier drukker, nauwer en jachtiger is dan bij onze Zuiderburen. In Maastricht wordt het verkeer geduwd door een deel van de stad dat wel oorlogsgebied lijkt. De zwoel zwevende roofvogels in de lucht zijn verdwenen. Het land is aangeharkt. Er staan veel te veel koeien op een klein stukje weiland. "Gaan we terug?", kijken we elkaar aan.

Dat gaat niet. Over de redenen wil ik hier niet uitweiden. Want 's avonds als we voor de televisie plaatsnemen wordt het nog erger. We verwachten nieuws over de penibele staat van de wereld. We kregen: pesten op het werk, de corruptie bij de FIFA, en de rest was zo onbenullig dat ik het niet eens heb onthouden. Wij vroegen ons af of het nu al komkommertijd is?

Vanmorgen las ik in de NRC dat de journalistiek het steeds moeilijker heeft om onafhankelijk te blijven. Steeds vaker laten ze de kop hangen naar de luimen van de lezers. Die willen kennelijk Telegraaf journalistiek over de afrekeningen, bobo's, kinderleed enz. Gelukkig hebben we nog Zembla, Het Uur van de Wolf, de Keuringsdienst. Maar hoe lang nog? Want Rutte lijkt steeds meer op de president van een Telegraaf imperium.