Thursday, March 31, 2011

Vogelleven


Het is lente, want ze zijn er weer, de vogels en de vogelaars. Toen we twee weken geleden in de Eempolder een kijkje namen, waren er alleen nog voorboden. In het plasje bij de Eem zat een groepje rose grutto's uit te rusten van de lange vlucht uit Marokko. Ze werden vergezeld door scholeksters, kieviten en een enkele tureluur. In een ander plasje zagen we een koppel wintertalingen. Ogenschijnlijk gewone eenden, maar wel met een opvallende gele staartstreep. Niets spectaculairs dus ook geen vogelaars.

Die waren er twee weken later wel, want in een grote troep ganzen die was neergestreken bevond zich tussen de grauwe ganzen, rotganzen, brandganzen en canadese ganzen een zeldzame roodhalsgans. Wat deed dat uitheemse exemplaar nu hier zo in zijn piere-uppie? Hij moet zich hebben vergist bij vertrek uit het overwinteringsgebied en zich bij de verkeerde groep hebben aangesloten. Overigens kon je aan zijn reisgenoten niet merken dat hij een vreemde eend in de bijt was. Dat zagen alleen wij met die grote toeters. Hij liep er lustig te grazen alsof het zo hoorde.

In de gracht rond de vesting Naarden zagen we twee koppels grote zaagbekken. Ook al van die vreemdelingen. Ze zijn er wel in de winter, maar je ziet ze weinig omdat ze stille wateren opzoeken. In deze tijd maken ze zich klaar om naar het Noorden te trekken om te broeden aan de oever van stille visrijke vijvers. Later zagen we dichter bij huis twee koppels in de Aanloophaven. Overigens zijn deze ranke, slanke eenden niet bijzonder genoeg voor de vogelaars. Gelukkig maar. Want gisteren konden we daardoor onbespied een vrouwtje grote zaagbek observeren die een klein visje verschalkte. Toen ze ons doorkreeg dook ze weg en kwam pas weer buitengaans boven water. Overigens van een vermeende echtgenoot geen glimp.

Dichterbij huis maken de pimpelmezen het nestkastje klaar om hun nieuwe leven straks een veilig onderkomen te bieden, is onze huismerel nog op zoek naar een geschikte vrouw, zingen de groenlingen en de putters onder het slaapkamerraam dat het nieuwe leven een lieve lust is.

Sunday, March 27, 2011

Open Podium van het Woord


Gisteren las ik een hoofdstuk voor uit Het is Zoals het Is op het Open Podium van het woord in de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Het Open Podium geeft verhalenvertellers en poëten al zeven jaar de kans om hun schrijfsels te laten horen aan een publiek van taalliefhebbers. Deze zaterdag, mijn zaterdag, waren het vooral dichters, jong en oud en rijp en groen, beginnend en gevorderd. Er zaten juwelen van gedichten tussen, die zonder Open Podium op de plank waren blijven liggen. Natalie Guivol een naam om te onthouden.

Het bijzondere van het Open Podium is dat iedereen welkom is. Je wordt niet geballoteerd. Het enige verplichte is dat je je aanmeldt. Op de zaterdag dat je aan de beurt bent, ga je met verhaal, fragment of gedichten en wacht totdat je op het podium wordt geroepen door presentator Jos van Hest. Die heeft er duidelijk plezier in om zich te laten verrassen. Iedereen is even welkom. Voor alle voorlezers heeft hij een bemoedigend woord en voor sommigen een goede raad.

Ik was als eerste aan de beurt en dat was maar goed ook. Want achteraf voelde ik me met mijn afgerond verhaal, dat zelfs al in boekvorm is verschenen, een beetje vreemd eend in de bijt. Doet er niet toe. Ineens kreeg ik vreselijke zin om veel meer te gaan schrijven en vooral met taal te spelen. Dan zal mijn hart wat steviger kloppen als ik het Podium opstap.

In het programmaboekje van het Open Podium geeft hij in een gedicht inzicht in zijn bedoelingen:

Het Open Podium is een taaltheater.
Het Open Podium is een ontmoetingsplaats.
Het Open Podium is een experimenteerplek.
Het Open Podium is een stemmenspel.
Het Open Podium is een open keuken.
Het Open Podium is een restaurant.
Het Open Podium is een springplank.
Het Open Podium is een feest

En zo is het.

Tuesday, March 22, 2011

Voorlezen op het Open Podium OBA

Open Podium OBA zaterdag 26 maart 2011 met gedichten en verhalen.

op het Cultuurplein van de Openbare Bibliotheek Amsterdam op de tweede etage aan de Oosterdokskade 143 treden voor u op:

P. Roeffen, Helena Ansata, Paul Roelofsen en Vrouw Aalbers met gedichten in het Fries en het Nederlands, Bart Melief, Nel Hoogmoed, Natalie Guivol, Martijn Boomsma met nieuw werk, Leonice Leite Da Silva en Lotte Kassies.

Het Open Podium is er voor iedereen die iets heeft met taal of poëzie.
Kom kijken en luisteren naar wat anderen ons te vertellen hebben.
U kunt hen ontmoeten en ook nog hun werk kopen.

Jos van Hest , de presentator, begint om 15.00 en gaat door tot 17.00.
Hij hanteert een willekeurige volgorde, maar degenen die op de lijst staan komen aan de beurt.

Gastvrouw deze maand is Riet Lamers.

Friday, March 18, 2011

Stichting Kunst en Cultuur - laatste stuiptrekkingen


De Huizer Courant besteedde de laatste weken veel aandacht aan Kunst en Cultuur in Huizen. Dat zou een mooi bericht kunnen zijn, ware het niet dat het opnieuw niet over Kunst gaat, maar over bestuurlijk gedoe. Het begon met het vertrek van de voorzitter van de Stichting Kunst en Cultuur en het eindigde voorlopig met de reactie van de medebestuursleden Frans Bianchi en Diana Kuijper. Overigens ken ik de laatste niet en alleen dat is al opmerkelijk.

Maar opmerkelijker is dat de twee overgebleven bestuursleden van de Stichting Kunst en Cultuur in hun reactie op het vertrek van hun voorzitter duidelijk laten blijken dat zij geen flauw benul hebben van de taak van de Stichting die zij nu draaiende moeten houden. De Stichting Kunst en Cultuur is destijds in het leven geroepen om te binden, te faciliteren, te inspireren!! Niet om ruzie te maken! Ik kan het weten, want ik stond samen met Fanny Kiezenberg aan de wieg van de Stichting.

Dat de twee overgebleven bestuursleden dat niet meer weten verontrust! Het duidt er ook op dat ze niets geleerd hebben van de problemen met het Kunstfestival van afgelopen jaar. De Stichting Kunst en Cultuur gaat nu opnieuw zich bemoeien met de organisatie van onderdelen van de Kunstweek, terwijl dat allerminst de bedoeling is. Want de Stichting Kunst en Cultuur verdeelt ook het geld. En een kind kan snappen dat als je geld verdeelt, je niet zelf uit de ruif moet willen eten.

Dus het is van tweeën een: De Stichting concentreert zich op de taak waarvoor het in het leven is geroepen: Binden, Faciliteren, Inspireren. Of de Stichting heft zichzelf op. Na alles wat er is gebeurd, zou het laatste het beste zijn.

Nel Hoogmoed, 18 maart 2011.

Thursday, March 17, 2011

Waar je mee omgaat, word je mee besmet.


De hoofddoekjes van Geert Wilders bezorgen nu ook de VVD een probleem. Kamerlid Jeanine Hennis, onlangs nog beloond en geprezen als beste kamerlid van allemaal, wil een debat over de scheiding van Kerk en Staat. De aankondiging uit liberale hoek verraste me, maar tegenwoordig wordt door VVD-politici gesproken over minder ernstige onderwerpen. Met zo'n PVV naast je, moet je wat! Wat dacht u van de 130 km op de Afsluitdijk. Hoewel ze nadrukkelijk heeft verklaard dat het haar niet alleen om de hoofddoekjes gaat maar om alle religieuze symbolen, hebben haar partijgenoten alle nuancering afgelegd en gaat het bij hen nog alleen over een hoofddoekjesverbod. Dat begrijpt het volk en daar doen ze het allemaal voor. Overigens is het wel de vraag of hoofddoekjes een religieus symbool zijn of gewoon een kledingstuk.

Nuancering past niet bij politici. VVD coryfee Wiegel zei bits: "In ons land bestaat al een scheiding tussen Kerk en Staat! We hebben wel belangrijker zaken te regelen in dit land!" Stef Blok, de strenge fractievoorzitter van de VVD kamerfractie heeft zijn veelbelovende collega het woord ontnomen. En een Amsterdamse VVD raadslid heeft met een hoofddoek om laten weten niets te zien in een hoofddoekjesverbod.

De reacties verbazen me nog meer dan het voorstel. De VVD leek zo leuk en ontspannen van de verkiezingsoverwinning te genieten. Rutte wuift innemend naar links en naar rechts en reist op en neer naar Brussel om de crisis in de wereld te bestrijden. Waarom dan nu zo'n overspannen reactie, vraag ik me af. Maar misschien is het wel de afwezigheid van de premier met zijn jongensachtige zwier die het VVD smaldeel parten speelt. Ik vond Edith Schipper ook al niet sterk met het Electronisch Patienten Dossier en Melanie Schultz moet nog steeds de toiletten in de Sprinter oplossen.

Jeanine had zich dus minstens even in kunnen houden. Maar succes maakt blind. Dat weten we al heel lang en zij ook als ze naar rechts kijkt. Misschien wilde ze wel een graantje meepikken van de populariteit van haar mannelijke blonde evenknie. Waar je mee omgaat, word (zonder -t) je mee besmet. Als het maar niet gaat ruiken.

Monday, March 14, 2011

Als je niet meer beter wordt, ben je nog niet dood.

De titel is OK. Nu nog het verhaal. Het begon met mezelf. Al een tijdje zit ik in de lappenmand. Allemaal kleine ongemakken, die al te samen me het leven knap lastig maken. En zeker nu het niet wil zomeren. Wachten op betere tijden zit niet in mijn karakter. Dus besloot ik aan te pakken. Eerst mijn pijnlijke schouders. Donderdag jl. bracht ik op aanraden van mijn fysiotherapeut een bezoek aan een bekende schouder-chirurg die zich had genesteld in een nieuwe privé kliniek in de buurt. Bij de balie leek het eerst nog of ik een hypotheekadvies kwam vragen. Ik moest wat vragen beantwoorden, maar toen ik die niet allemaal verstond - een van de ongemakken - voelde ik me ineens wat minder welkom.

Maar de dokter was aardig en vol aandacht. Helaas kon hij niets voor me betekenen. Uw schouders zijn versleten, het kraakbeen tussen kop en kom is weg en als u zo agressief - heus het woord is van hem - blijft bewegen als u nu doet, blijft u pijn houden. Hoe dan wel? Hoe kan ik wel een dragelijk leven leiden met deze schouders. Daar was hij niet voor, zei hij. En wie er wel voor was, wist hij ook niet. Doe maar even helemaal niets en over twee maanden terugkomen.

Deze teleurstelling is niets vergeleken bij wat mijn lieve vriendin van het boek overkomt. Haar Alzheimer is niet te genezen. Dankzij vrienden, familie en bekenden is ze in een puike lichamelijke conditie. Die houdt er geen rekening mee, dat haar geest niet meer wil. Om dat op te vangen, zit ze in een verpleeghuis sinds anderhalf jaar. Zo althans hadden wij het bedacht. Maar zo is het niet. In het verpleeghuis hebben ze last van de energie van mijn vriendin, die maar niet slapend in haar stoel wil blijven zitten en keer op keer vraagt "wat gaan we doen vandaag?" Ze gaan niets doen, want daar hebben ze geen tijd voor. Een uurtje in de week atelier, een uurtje euritmie en dat is het dan. Dan blijven er vele uurtjes over. Gelukkig zijn wij er om te wandelen en te zingen.

Zouden we de zorg niet wat anders moeten organiseren om de tijd tussen diagnose "u kunt niet meer beter worden" en de onvermijdelijde dood een beetje leefbaar te houden? We hebben heel veel geld over voor technische ingrepen in de gezondheidszorg. Daarmee is onze gezamenlijke levensverwachting een stuk langer geworden. Dat gaat niet voor iedereen zonder pijn. Moeten we daar niet wat meer aandacht aan besteden?

Friday, March 11, 2011

Kunst in Huizen, gemiste kansen


Nu het Kunstcafé eind april de deuren sluit, wordt het tijd terug te kijken. In 2004 ontstonden de eerste ideeën over het samenbundelen van ideeën over het kunst(be)leven in Huizen. Er werden twee drukbezochte bijeenkomsten gehouden in de Bibliotheek waar het enthousiasme groeide. Er zou een Kunstcafé worden opgericht dat een podium of platform zou bieden voor nieuwe initiatieven, samenwerking, experimenten. Een groep enthousiastelingen ging direct aan de slag om het Idee uit te werken. Op de foto van het eerste uur zitten de aanjagers bij elkaar. Fanny Kiezenberg ontbreekt op de foto, omdat die de foto heeft genomen. We zien wel Ton Prins, Pieter Hogenbirk, Huub van Andel, Olga Dol en Rob Geene.

De eerste nieuwe initiatieven ontstonden al snel. Er moest een Kunstpicknick komen, een Kunstprijs en een Filmhuis. En natuurlijk kon dit niet zonder geld. De plannen werden uitgewerkt en de gemeente werd gevraagd subsidie te verlenen. Het Kunstcafé vond voor de maandelijkse bijeenkomsten een warm onderdak in de boerderij en de gemeente verstrekte een subsidie ter dekking van de noodzakelijke kosten.

Het eerste Kunstcafe was op 29 september 2004. Het werd druk bezocht. Er volgden vele mooie avonden met memorabele optredens. Maar al gauw ontstonden ook de eerste meningsverschillen. De Kunstpicknick ging haar eigen gang, een paar aanjagers van het eerste uur verdwenen, er kwamen nieuwe mensen bij met nieuwe ideeën. Het Kunstcafé overleefde! Zo sterk was het idee!

Maar na zeven jaar gaat het toch mis. Het meningsverschil met het bestuur van de Stichting Kunst en Cultuur is niet te overbruggen. Zolang die Stichting bestaat en niet doet wat het zou moeten doen, is er geen plek voor een Kunstcafé. De twee overgebleven bestuursleden kunnen nu roepen wat ze willen, maar het Kunsttcafé rustte op de samenwerking met de kunstenaars in het dorp. Als die het niet meer zien zitten is er geen Kunstcafe!

Wednesday, March 09, 2011

Kunst in Huizen

In juni toch een kunstweek! Weliswaar met kunst- en vliegwerk en steun uit onverwachte hoek, maar hij komt er. Op 18 juni de Kunstpicknick, de week ervoor het Brugfeest en de week daarvoor Jazz op het plein. Niet een week dus, maar wel twee! Inmiddels heeft de Stichting Kunst en Cultuur beloofd, dat zij de promotie gaan verzorgen! Dat maakt nieuwsgierig.

Dit is groot nieuws zou je zeggen. Gek toch dat er niets over te vinden is op de website van de Stichting. Ook niet over het plotselinge vertrek van de voorzitter van de Stichting Johan Reijnen? Die staan wel te lezen in een mail van hem aan de wethouders Tijhaar en Bakker.

"Verschillen van inzicht binnen het bestuur van de stichting hebben geleid tot dit vertrek." Over die verschillen van inzicht ook geen helderheid. Wel staat er dat inmiddels de werkgroep Kunstcafé het einde heeft aangekondigd en het zou best kunnen dat het een iets met het ander te maken heeft. Maar het blijft giswerk, zolang er geen persbericht komt van het bestuur van de tichting. Dat deed het bestuur van de SMH een stuk sjieker.

Het is toch werkelijk te hopen, dat er met het vertrek van de voorzitter van de Stichting Kunst en cultuur schoon schip gemaakt kan worden. De Stichting Kunst en Cultuur heeft niet gedaan wat het beloofd heeft, aanjagen en binden. En wat misschien nog wel erger is, de Stichting Kunst en Cultuur is doof gebleven voor vragen en suggesties uit de Kunstwereld in Huizen, die uit elkaar is gevallen. Opruimen en opnieuw beginnen.

Sunday, March 06, 2011

Muziek en dementie

"Hoe gaat het nu met Fransje?", vragen veel mensen die mijn boek hebben gelezen. De vraag is niet eenvoudig te beantwoorden, omdat het vertrekpunt zo verschillend kan zijn. Met Fransje gaat het goed, als je haar toestand beziet in het licht van de levensverwachting van alzheimerpatienten. We maken grote wandelingen en zingen uit volle borst. Ook kunnen we nog steeds emoties delen. Er gaat ook veel niet zo goed meer en wij proberen daar zo goed mogelijk mee om te gaan.

In mijn boek heb ik benadrukt dat er drie factoren zijn die positieve invloed hebben op de progressie van de ziekte: liefde en aandacht van familie en vrienden, beweging en zingen. Laatst liet Sander, de zoon van Fransje, ons meeleven met een kerkbezoek met zijn moeder. Hij had zich verbaasd over het gemak en vooral het plezier, waarmee Fransje alle liederen kon meezingen.

In mijn boek was ik op zoek naar de achtergronden van het positieve effect dat zingen op mijn vriendin heeft. Een vriendin wees me op Musicofilia van Oliver Sacks, waarin een hoofdstuk staat over Muziek en Identiteit, dementie en muziektherapie

Sacks stelt de vraag of het verlies van het zelfbewustzijn of van bepaalde mentale aspecten ook het verlies van het ik betekent?
Als Jacques in As you like it van Shakespeare nadenkt over de zeven levensfases van de mens, beschouwt hij de laatste fase als “zonder alles”! Maar, zegt Sacks, een mens is nooit zonder alles. Aspecten van het wezenlijk karakter, van de persoonlijkheid en het persoon-zijn, blijven bestaan. (Zie het laatste hoofdstuk van mijn boek).
Het lijkt alsof de identiteit zo’n uitgebreide neurale basis heeft, alsof de persoonlijke stijl zo diep in het zenuwstelsel is doorgedrongen, dat ze noot geheel teloorgaat. De reactie op muziek blijft behouden, zelfs als de dementie vergevorderd is. Daarom is muziektherapie zo belangrijk.
Het doel van muziektherapie bij mensen met dementie is heel breed: het richt zich op emoties, cognitieve vermogens, gedachten en herinneringen, het overgebleven ik. Het doel is het bestaan te verruimen en te verrijken.
Muzikale perceptie, emotie en geheugen kunnen voortbestaan lang nadat andere vormen van geheugen zijn verdwenen.
Sacks noemt een voorbeeld van een vrouw, die al zeven jaar aan dementie lijdt, die iedere dag enkele uren piano speelt. Hij noemt voorbeelden van intensivering van het muzikaal vermogen. Opvallend is dat in alle genoemde voorbeelden, mensen al langer Alzheimer hebben.
Nu de vraag: heeft Fransje haar identiteit behouden? Misschien ten diepste wel? Ze is nog steeds hoffelijk en goed opgevoed, innemend! Maar ook nog steeds snel aangebrand. Natuurlijk heeft ze een identiteit. Ze heeft een verleden en een toekomst, ze heeft een lichamelijke verschijning en haar muzikaliteit is nog volledig in tact. Tijdens het zingen is Fransje zeer aanwezig. Het besef te kunnen zingen stimuleert het zelfbewustzijn enorm. Het maakt levendig, scherpt de concentratie en vermindert de onrust. Het kan de alzheimermens aan zichzelf teruggeven en prikkelt de bewondering.
Soms gaat muziektherapie individueel, soms in de groep. Het bouwt een band onderling en met de therapeut.
“Samen” is ook voor Fransje een cruciale term.
Het verplegend personeel ziet mensen ineens in een heel ander licht, als mensen met een verleden, die iets kunnen.
Volgens Sacks is er ook een langere termijneffect bij mensen met dementie, zoals verbetering van stemming, gedrag en cognitieve functie.
Dementie is geen belemmering voor emotionele diepgang. Er is wel degelijk een IK.
Welke gebieden in de hersenschors zijn verantwoordelijk voor de muzikale intelligentie? Cortiaal en emotie is subcortiaal. Muziek hoort kennelijk onverbrekelijk bij het menszijn.

07032011/hm

Saturday, March 05, 2011

Mojo is dood


Mojo is dood! Zo maar plotseling en ineens. Tussen half vijf donderdagmorgen en negen uur moet hij iets van hartfalen hebben gehad, waardoor zijn achterlijf verlamd was. Hij had de hele nacht vredig bij Charlotte op het hoofdkussen geslapen. Dat deed hij sinds we terug zijn uit Istanbul. Tegen half vijf wilde hij eruit om zijn behoefte te doen. Die doet hij altijd in de tuin. Toen ze hem tegen negenen binnen wilde laten, zat hij stil voor de deur op de mat. Ze zag meteen dat er iets mis was. Hij liep moeilijk, omdat zijn achterpoten het niet meer deden. Ze waren koud en stijf. Opwrijven hielp niet. Toen het tegen tienen niet veel beter met hem ging, belde ze de dierenarts. Die raadde haar aan meteen te komen. Mo liet zich gewillig in het mandje helpen, dat voor dit soort ziektegevallen is bedoeld. Alsof hij besefte dat hij hulp nodig had.

Omdat hij nergens tekenen van beschadiging vertoonde die op een aanrijding of een val konden wijzen, constateerde de dierenarts dat er hoogstwaarschijnlijk ergens een bloedprop moest zitten als gevolg van hartfalen. Moeilijk te behandelen, zei ze. Misschien konden ze aan de faculteit diergeneeskunde in Amsterdam nog iets voor hem doen, maar ik denk dat ze dat zonder veel overtuiging heeft gebracht. Charlotte voelde niets voor gesleep, gezeur en veel lijden en heeft toen besloten hem direct te laten inslapen. Niet eerst mee naar huis nemen en vervolgens constateren dat het toch niet zou gaan.

Ze had ons gebeld, maar wij waren bij Lenie Bos de twee contrapunten halen. Ik belde haar terug zodra ik het bericht op mijn voicemail hoorde. Ze waren nog bij de dierenarts. Wij reden er langs om haar in de laatste ogenblikken van Mojo bij te staan, maar die had zijn laatste adem al uitgeblazen.

Wat een idiote gewaarwording. Mojo, onze tijger, die zo genoot van het leven op en rond de boerderij is er nu ineens niet meer. Als Charlotje over een week naar Rome gaat hoef ik hem geen eten te geven. Zit hij niet meer te wachten op het stoeltje naast de deur als ik over het pad kom. Komt hij niet meer aansluipen om het hoekje. Hoeven we hem nooit meer te roepen, als hij even geen zin heeft en ergens lekker in het warme zonnetje ligt te slapen. Nooit zal hij meer tegen me aan komen dringen als ik op het zwarte bankje zit. Alles heeft zijn eind, maar dit is wel erg abrupt. Hij ligt nu vredig onder de rhododendron in de tuin. Maar wel erg dood.

Wednesday, March 02, 2011

Kleine baantjes / de schoenpoetser


Na een bezoek aan de Chorakerk bij de Stadsmuur daalden wij af naar de Gouden Hoorn door de wijken Fener en Akay. Onze bedoeling was om langs het water terug te lopen naar De Brug van Geert Mak. Ik had er een romantische voorstelling bij, maar die verdween al snel met de gure noordoosten wind. In het verlaten park liep ons een schoenpoetser tegemoet met standaarduitrusting. In zijn linkerhand droeg hij zijn doos met smeer en doeken in zijn rechter de borstel. Het leek of hij liep te dromen en ons niet zag. Vlak voor ons liet hij zijn borstel vallen. Wij zagen het en riepen hem na. Hij draaide zich om en pakte met een grote grijns en een diepe buiging zijn borstel van de grond. Zijn dankbaarheid kende zijn grenzen! Als blijk van waardering wilde hij onze schoenen wel poetsen `for free`! Het zou onbeleefd zijn om zijn aanbod af te wijzen.

Dus zette ik als eerste mijn voet op de doos van de schoenenman. Op zijn aandringen volgden een voor een de voeten van Ger en Charlotte. Tijdens het insmeren en borstelen vertelde hij dat hij uit Ankara kwam, vier kinderen had die alle vier erg ziek waren en dat hij voor hen de kost moest verdienen. Ons hart bloeide open. `We geven hem wat!` besloten we en gul haalden we een briefje van vijf Turkse Lira uit onze zak. Toen we hem die onder de neus hielden haalde hij die op. Vijf Turkse Lira waren niet voldoende. Hij wilde meer. Toen wij hem er uiteindelijk acht gaven was hij nog steeds niet tevreden.

Later zagen we dat er voor het poetsen van een paar schoenen een tarief bestaat van twee Euro. Drie paar schoenen is dus goed voor zes Euro en zes Euro´s zijn ongeveer tien Lira´s. Die twee Lira´s verschil moeten we maar beschouwen als zijn blijk van dank voor de "gevonden borstel".

Pas veel later vertelde ik mijn reisgenoten dat de schoenborstel niet voor niets uit zijn handen gevallen moest zijn.

Tuesday, March 01, 2011

Istanbul - stad van tegenstellingen

Alvast een voorproef! Het verhaal volgt: