Sunday, January 26, 2014

Facebook vrienden

Zo makkelijk is het blijkbaar. Je waagt je aan Facebook en je hebt in een mum van tijd een heleboel nieuwe vrienden. Ik ben er stil van. Maar dat is nu juist niet de bedoeling. Facebook vrienden willen dat je actief bent, laat weten wat je doet, wat je gezien hebt, of je iets leuk vindt, dat je dingen deelt. Er zijn ook passieve vrienden. Die doen zelf niks en of ze ooit bij een andere vriend kijken, weet ik niet. Want ik ben een groentje op facebook. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik er moet. Ik heb een profielfoto geplaatst en een omslag. Facebook heeft mijn woonplaats, geboorteplaats, mijn geboortedatum en mijn scholen ingevuld. Weet iemand waar? Ik ben niet scheutig met het delen van informatie. Ik kom nog uit de tijd dat privacy heilig was. Mijn vriendin en ik hebben op aanraden van het NOS journaal onze webcams afgeplakt. De angst dat enge Russen en Amerikanen mijn privégegevens inzien, heb ik nu wel losgelaten. Maar ik zou het toch niet leuk vinden als ik in mijn blote kont bij onverlaten op hun beeldscherm zou verschijnen. Hoewel ik af en toe bij vrienden "vind ik leuk" aanklik, voel ik mij nog steeds een vreemde en geen vriend op facebook. Waar is trouwens de VIND IK NIET LEUK button. Want soms zou ik die willen gebruiken. Breek me de bek niet open.

Waar dient Facebook voor, vraag ik me af. Vrienden laten elkaar weten dat ze elkaar leuk vinden. Maar dat wisten we toch al. Veel interessanter is om te laten weten wat je niet leuk vindt. Soms kom ik dat wel eens tegen en dan doe ik gauw mee. Want ik ben van het tegengeluid. Maar het is gauw verstomd. Want Facebook is vluchtig. Als je niet gauw reageert, is je kans verkeken. Het medium past in de tijd, zeggen trendwatchers. Ik niet kennelijk.

Wednesday, January 15, 2014

Tachtig is genoeg

Met groeiende ergernis volg ik de jubelverhalen over het ouder worden. Ik ben een ervaringsdeskundige en ik kan u verzekeren dat het lang niet altijd meevalt. Afgelopen jaar verloor ik een vriendin die net de vijfenzestig niet haalde, omdat het leven te ingewikkeld was en een andere vriendin wacht op het einde in een verpleeghuis, waar te weinig handen aan het bed zijn. Geen ideale omstandigheden om oud te worden. In de ratrace die het leven voor velen is geworden ligt de lat nu bij honderddertig. Maar je moet er wel iets voor doen om die leeftijd te bereiken, bijvoorbeeld dagen doorbrengen in de sportschool, of je lijf aldoor laten oppeppen. Dan heb je er ook iets voor. Althans dat beloven die toekomstvoorspellers.

Ik kan me bij een leven van honderddertig niets voorstellen, maar daar gaat het me niet om. Het gaat me vooral om de kortzichtigheid. Als we er nu eerst eens voor zorgen dat gewone mensen die netjes leven gelukkig en fatsoenlijk tachtig kunnen worden. Tachtig is echt al een hele prestatie voor een gewoon mens. Waarom zouden er anders zoveel antidepressiva geslikt worden en zijn onze zorgkosten zo hoog. Uit enquêtes zou blijken dat veel tachtigers gelukkig zijn. Het zij ze van harte gegund. Uit enquêtes blijkt ook dat jonge mensen absoluut niet langer willen werken dan tot hun vijfenzestigste. Dan gaan ze dus vervolgens nog vijfenzestig jaar leuke dingen doen. Het is de vraag of die dingen zolang leuk blijven, maar niet onbelangrijk is de vraag wie dat gaat betalen? Of is honderddertig alleen voor de happy few? Opsluiten in nieuwe Utopia's, waar ze niet uit mogen.

Friday, January 10, 2014

Pomona's

Een paar blogs geleden schreef ik enthousiast over het werk van Marino Marini dat in De Fundatie in Zwolle is te bewonderen tot 16 maart. Marino Marini heeft twee thema's, namelijk Man op Paard en de Pomona's. Volgens eigen zeggen ademen zijn Pomona's een zonnige poëzie, een zonnige wereld en stellen zij een rijk- mens voor, overdadig en sensueel.  Pomona is de Etruskische en Romeinse godin van de vruchtdragende bomen. Marino beschouwt haar als het symbool van de vruchtbare vrouw, van vitaliteit, sensualiteit en van levensvreugde. Haar schoonheid is geen hemelse illusie, maar geworteld in de aardse realiteit. Dat laatste is het mooie. Zij leeft onder ons.

Aan de beelden, tekeningen en schilderijen moest ik denken toen ik woensdagavond na mijn hydrotherapie in de Zandzee (dobberen in een warm bad) getuige was van een groep zwangere, jonge vrouwen met ronde dikke buiken, die zich klaarmaakten voor hun zwangerschaps-gymnastiek. Wat een rijkdom, wat een trots en wat een schoonheid. Gelukkig gaven zij zich niet over aan besmuikt gewriemel in een te klein kleedhokje, maar mocht iedereen het zien. Ik zag het en genoot. Dit geeft de wereld hoop! Zeker als je net ervoor in je bandje hebt gehangen.

Pomona - Marino Marini

Friday, January 03, 2014

Wegpoetsen

Speciaal voor mijn zusje, maar anderen mogen het ook lezen:

Het nieuwe jaar is begonnen en daar moet ik volgens veel mensen die mij goede wensen hebben gestuurd erg blij mee zijn. Gauw vergeten, vinden zij, dat nare jaar 2013. Nieuw jaar, nieuwe kansen! Dat het afgelopen jaar niet altijd rozengeur en maneschijn heeft gebracht, ben ik met hen eens. Maar vergeten zal ik het niet zo gauw. Juist in het afgelopen jaar ben ik veel bezig geweest met de verbinding tussen heden, verleden en toekomst. Dat heeft me geen windeieren gelegd. Veel van mijn huidige problemen vinden hun oorzaak in de manier waarop ik mijn leven tot nu toe heb willen leven. Veel doen en weinig zijn, noemen de deskundigen dat. Veel hollen en niet stilstaan. Veel kijken naar anderen en niet naar jezelf. Sinds enige tijd heb ik dat veranderd. Dat is wennen. Niet meer direct opspringen als je een probleem wordt gemeld. Kijken naar de ander en proberen ook de achterkant te zien. Lastig, heel erg lastig. Maar wel zeer de moeite waard. Ik zie nu ineens dingen die ik nooit eerder heb gezien en die er toch echt al jarenlang zijn. Ik lees boeken die ik al jarenlang heb willen lezen, maar waar het nooit van kwam. Ik leer luisteren, luisteren naar mezelf en vooral ook naar de ander. Ik leer lief zijn voor mezelf. En nu maar afwachten wat het me brengt. Ik heb goede moed.