Tuesday, December 28, 2010

Kerstbrief


Twee vrienden stuurden me niet een Kerstkaart maar een heuse Kerstbrief met Kerstwens. In de brief schreven ze hoe ze het afgelopen jaar hebben beleefd en wat ze verwachten van het jaar dat komt. Ik vond het zo leuk dat het me op het idee bracht het jaar af te sluiten met een kerstlog over mijn oude en mijn nieuwe jaar.

Natuurlijk was er het verschijnen van mijn boek het is zoals het is. Ik heb het inmiddels in handen en het bevalt. Ik heb er zelfs al weer de eerste bladzijden in gelezen, terwijl ik de tekst in de correctiefase wel tien keer onder ogen heb gehad. Maar lezen in een echt boek is echt anders dan lezen op een scherm. Ik ben kennelijk nog niet toe aan een E-book.

Donderdag ga ik samen met Fransje in het boek lezen. In de zomer heb ik haar verteld dat ik een verhaal schreef over onze vriendschap, dat ik uit wilde geven. Toen beloofde ik dat zij het eerste exemplaar zou krijgen en dat we het samen zouden lezen. Die belofte ga ik inlossen. Dat vind ik een belangrijk moment.

Het jaar is gekleurd door de kleine Youn, die woensdag zijn eerste verjaardag viert. Hij groeit als kool, brabbelt zijn eerste woordjes en kan bijna zelf op zijn benen staan. En binnenkort wordt zijn nichtje geboren en over een half jaartje een zusje of broertje. Nieuw leven dus. Wat een pret en een rijkdom. De ouders maken het trouwens ook goed.

Maar er was ook veel verdriet. Mijn zwager, de echtgenoot van mijn zusje en de vader van mijn nichtje, is in het najaar overleden na een kort ziekbed. Mijn zusje is nu akelig alleen. Ze stuurde me een mooie kerstwens met de sprekende tekst: "De dood is de geboorte van herinneringen". Ik hoop dat de herinneringen haar troost en kracht geven.

En onze goede vriendin Fanny is ons ook ontvallen. We missen haar nog dagelijks. Gelukkig staat haar beeld De Vrouw fier in onze tuin te pronken, zodat we in haar Fanny kunnen gedenken. "Wanneer je morgen dood bent ....."

Er was nog veel meer: de Franse les van Ger, de verdrietige dood van haar zwager, mijn vriendschappen, het ongeluk van Thamar met nare gevolgen. Het hoort er allemaal bij. Het leven is een kist vol verrassingen. Ik ben benieuwd wat het nieuwe jaar gaat brengen. We zijn er klaar voor.

Thursday, December 23, 2010

The making of the Book, deel V - Het is er!


Het boek is er! Wat een opluchting. De afronding van een jaar hard en intensief werken. Want een verhaal schrijven is een, een verhaal tot boek maken is twee. Vergis je niet.

In januari van dit jaar nam ik me voor een verhaal te schrijven over mijn vriendschap met Fransje. Sinds zij Alzheimer heeft bezoek ik haar regelmatiger dan ervoor. Over die speciale bezoeken schrijf ik in mijn dagboeken. Dat deed ik en dat doe ik nog steeds. In juni van dit jaar liet ik Fransje in een ontroerend gesprek weten dat ik een boek had geschreven over haar en mij. Ze kon het nauwelijks geloven. Maar het is zo en het bewijs ga ik haar laten zien. Zij krijgt het eerste exemplaar en dan gaan we er samen in lezen.

Als u "Het is zoals het is" ook wilt lezen, kunt u het bestellen bij uitgeverij Boekscout in de webwinkel.

Monday, December 20, 2010

The making of mijn boek - deel IV Taalkwesties

Omdat de verschijning van mijn boek me op de hielen zit en omdat het nieuwe jaar nadert en ik dan met een schone lei wil beginnen, hier voorlopig het laatste deel van The Making of Mijn boek. Dit deel gaat over taalkwesties. Maar om de last van dit onderwerp te begrijpen wil ik eerst nog eens uitleggen wat "uitgeven in eigen beheer" betekent. Ik heb nu een uitgever, maar die wil zo weinig mogelijk kosten vooraf maken. Dus zijn onze contacten louter zakelijk en kort en altijd per email. Bellen kan niet!

En uitgeven in eigen beheer betekent verder dat ik als schrijver niet alleen verantwoordelijk ben voor de inhoud van het boek en de promotie van mijn boek, maar ook voor het omslag en de kwaliteit van de tekst. Ook voor de tik-, taal- en stijlfouten. Aan het hele boek is geen beroepsredacteur te pas gekomen en ook geen professionele corrector. Dat heb ik allemaal zelf gedaan met hulp van die beroemde vrienden van me. Hulde!

Heeft u wel eens meegedaan met het Groot Dictee der Nederlandse Taal en maakt u ook altijd tussen de twintig en de dertig fouten en blijft de ingewikkeldheid van de spelling van de Nederlandse taal u razend maken. Dan moet u ongeveer begrijpen wat de correctie van de tekst met me gedaan heeft. En dan staan er in dat dictee niet eens dialogen. Die staan er veel in mijn boek en die moeten allemaal tussen aanhalingstekens. Dat klinkt simpeler dan het is. Probeer maar eens:

Wat is goed en wat is fout:

"Het ga u goed", zei de ambtenaar van dienst.
"Hebt u gezien", vroeg de winkeldame, "wat we in de aanbieding hebben?"
"Weet u niet wat u moet zeggen?", vroeg Sinterklaas.
"Had u gedacht!", dacht ik.

En dat is nog maar een uitdaging. Er zijn er meer. Hoofdletters, koppeltekens, afbrekingstekens, getallen, letterwoorden enz. Het was zo erg dat ik het laatste dictee der Nederlandse taal aan me voorbij heb laten gaan, net nu ik misschien mijn eigen record had kunnen breken.

Friday, December 17, 2010

The making of mijn boek - deel III samenwerk


Uitgeverij Boekscout liet me dus weten dat ze mijn boek wilden uitgeven. Pas op: dat zegt niets over de kwaliteit van mijn boek noch over de kansen op veel lezers. Het geeft me alleen de zekerheid dat ik over een tijdje mijn boek in mijn hand kan houden. Ik zzie het al staan op een prominente plek in mijn boekenkast: Nel Hoogmoed - Boek. Een paar dagen later lag er bij de post een contract met voorwaarden. Basis is wederzijdse afhankelijkheid om er een succes van te maken. Ik wil gelezen worden en zij willen geld verdienen. Ik moet mijn bijdrage leveren aan de promotie van het boek.

Wie A zegt moet B zeggen. Ik tekende dus. Nu werd het serieus. Ik had een werktitel voor mijn boek "Mijn vriendin heeft Alzheimer", maar die was me hoe langer hoe meer gaan tegenstaan. Hij leek teveel op "Ik heb Alzheimer" van Stella Braam en er is in het verhaal veel meer dan Mr. Alzheimer. Na een zoektocht langs "Wandeling", "De Wandelaars", "De weg en het leven"(!) werd het uiteindelijk een van de gevleugelde uitspraken van mijn vriendin "Het is zoals het is".

Ik kreeg een productieplan van de uitgever met drie hoofdpunten: de tekst moet foutloos aangeleverd worden, ik zelf ben verantwoordelijk voor de omslag en voor de tekst op de omslag. Hemel, dacht ik. Ik kan een beetje schrijven, maar daar houdt het op. Gelukkig zijn er vrienden. Een schakelde ik in voor het ontwerp van de voorkant. Voor de foto op de achterkant van het boek, liep ik mijn fotobestand na tot ik ziek werd van mijn eigen kop. Uiteindelijk selecteerde ik een foto van mijn vriendin en mij wandelend in Groeneveld. Maar de foto was te groot. Dus moest die bewerkt. Een andere vriendin ging avonden aan de slag om ons op de zeven vierkante centimeter te zetten.

Volgende keer de foutloze tekst.

Monday, December 13, 2010

Haagse mores in Huizen

Ik lees "Je hebt het niet van mij, maar ......." over de belevenissen van Joris Luyendijk als Nieuwspoort rapporteur aan het Binnenhof. Hij heeft een maand achter de schermen meegelopen. Hij benadert het politieke bedrijf als een antropoloog. Hij kijkt niet naar de poppetjes, maar vooral naar het spel tussen die poppetjes. Dat bestaat uit codes, mythes en taboes en vooral uit een gedeeld idee van wat "normaal" is. Zijn conclusie is dat het politieke bedrijf voor een buitenstaander niet te begrijpen is.

Nu hoor ik het eens van een ander. Omdat ik vier jaar in de gemeenteraad van Huizen heb verkeerd, word ik door vrienden en verwanten gezien als een insider. Zij vragen mij uitleg over het gedrag in de politieke arena? Soms kan ik vragen beantwoorden: Nee, de burgemeester leidt niet altijd de vergadering, de burgemeester leidt alleen de raadsvergadering. Commissievergaderingen worden geleid door raadsleden. Ja, er wordt altijd vergaderd in rondjes. Dus ook mensen die niets te zeggen hebben, gaan praten, als ze aan de beurt zijn, anders denken wij op de tribune dat ze niks te zeggen hebben. En je gaat niet in de politiek om je mond dicht te houden.

Maar op sommige vragen moet ik het antwoord schuldig blijven, omdat ik het zelf in de vier jaar dat ik er zat nooit heb begrepen. Lijken sommige raadsleden alleen ongeïnteresseerd, of zijn ze het ook? Wie doet het met wie en waarom is dat zo? Waarom zijn regels en afspraken zo belangrijk? Waarom wordt er zo weinig gelachen. Maar vooral, waar gaat dit eigenlijk over? Wie trekt er aan de touwen?

Joris L. beschrijft dat de politieke mores in Den Haag zo sterk zijn dat nieuwelingen zich binnen een jaar hebben aangepast. Ook de nieuwelingen die hadden aangekondigd het geheel anders te gaan doen. Ik ken dat. Toen ik in 2002 lid werd van de gemeenteraad van Huizen, traden er met mij nog wat gedreven vrouwelijke raadsleden aan. Na een lange raadsvergadering waarin door onze mannelijke collega's veel woorden waren verspild aan weinig, besloten wij gezamenlijk de knuppel in het hoenderhok te gooien. Wij wilden het anders, vooral inhoudelijker en efficienter. Maar er kwam niets van terecht. De mannen kregen er lucht van en praatten ons terug in het bankje.

Je moet stevig op je benen staan om de politieke arena te betreden en vooral om overeind te blijven. Zeker als je een boodschap hebt, die niet goed uitkomt. Overigens hebben twee vrouwen van toen het vakkundig overleefd.

Saturday, December 11, 2010

The making of mijn boek - deel II een uitgever

Ondanks waarschuwingen dat het een lange weg zou worden met veel teleurstellingen begon ik direct na terugkeer uit Frankrijk optimistisch en veel vertrouwen aan mijn zoektocht naar een uitgever. In mijn achterhoofd speelde de mogelijkheid van "uitgeven in eigen beheer", maar zover was ik nog niet. Eerst wilde ik het langs de traditionele weg proberen. Er waren twee mogelijkheden: het manuscript rechtstreeks naar een uitgever sturen of aanbieden aan een literair agent. Ik koos voor het laatste. Ik liet me niet ontmoedigen door een strenge passage op de website dat jaarlijks duizend manuscripten langs deze weg worden aangeboden, waarvan er hoogstens 3 tot 5 tot een boek in de boekwinkel leiden. Ik mocht de eerste vijftig bladzijden sturen volgens strikte voorschriften, mocht tussentijds geen contact zoeken en een eventuele afwijzing zou niet gemotiveerd worden. Waar begin ik aan, heb ik wel gedacht, maar ik sprong in het diepe.

Twee maanden heb ik gewacht. Er gebeurde niks. Toen besloot ik het heft weer in eigen hand te nemen en rechtstreeks uitgevers aan te schrijven. Ik selecteerde er een vijftal, waarvan ik dacht dat ze bij mijn boek hoorden. Ook op hun websites vooral ontmoedigende verhalen: doe het niet, je moet lang wachten wel 3 tot 6 maanden en de kans op succes is heel klein.

Ik deed het niet! Ik liet mijn oren hangen en ging op zoek naar alternatieve wegen. Ik troostte me met de gedachte dat een goed boek ook op eigen kracht de weg naar de lezersmarkt kan vinden. Er zijn voorbeelden genoeg. Ik laafde me aan de positieve toon op de website van Boekscout een printing-on-demand uitgever en stuurde hen de eerste bladzijde van mijn boek. Drie dagen later had ik hun antwoord. Ze waren geinteresseerd.

Tuesday, December 07, 2010

The making of een boek deel I


De meeste trouwe lezers van mijn blog weten dat ik een boek heb geschreven over mijn vriendschap met een van mijn beste vriendinnen. Het bijzondere aan de vriendschap is, dat die vriendin Alzheimer heeft. Zo'n tien jaar geleden werd bij haar de ziekte vastgesteld. De afgelopen jaren hebben we samen veel lief en leed gedeeld. Op een andere manier dan voor haar ziekte. Toen vertelden we elkaar in lange verhalen wat we beleefden, wat ons overkwam, waar we boos en verdrietig over waren en wat ons blij maakte. Die lange verhalen zijn verleden tijd. Er is wel wat anders voor in de plaats gekomen.

Voor het vervolg moeten jullie mijn boek lezen. Binnenkort kun je het bestellen. Hier wil ik iets kwijt over "the making of". Twee jaar geleden kwam het idee bij me op om dit boek te schrijven. Ik vond het zo bijzonder wat er met de vriendschap gebeurde, dat ik het op de een of andere manier vast wilde houden. Voor dat soort bijzondere ervaringen gebruik ik meestal mijn dagboek. Maar dit verhaal wilde ik delen. Ik wilde aan andere mensen die ook iets met Alzheimer te maken krijgen, laten weten dat het niet louter treurnis is.

Dus trok ik de stoute schoenen aan en legde het verhaal vast met behulp van de aantekeningen uit mijn dagboek, de e-mails die ik uitwissel met vrienden en familie van mijn vriendin en mijn herinneringen. Want die laatste heeft zij niet meer, maar ik wel. In de voorjaarsvakantie in ons huis in Jarjat schreef ik alle bestaande stukken aan elkaar tot een verhaal. Daarna liet ik het lezen aan getrouwen. Dat maakte me kwetsbaar. Ik vond het verhaal alle moeite waard. Maar vonden zij dat ook? Spannend vond ik het. En niet gemakkelijk toen ze mij hun opmerkingen niet spaarden.

Het lastigste was de oplossing van de privacy vraag. Het verhaal gaat over een levend mens dat ziek is. Dat mens heeft familie en vrienden. Die spelen een rol in het verhaal. Willen zij dat wel? Moest ik hen allen om toestemming vragen? Hoe kon ik voorkomen dat zij het lastig zouden vinden en niet in het boek willen? Moest ik hen allemaal onherkenbaar maken door alleen initialen te gebruiken of niet hun eigen naam? Ik herschreef een stuk tekst op die manier, maar het verhaal bleef hetzelfde verhaal van mijn vriendschap met die ene dierbare vriendin.

Ik moest de gok wagen en besloot van alle mensen die veel voorkomen de eigen voornaam te gebruiken. In een e-mail liet ik dat hen weten met het aanbod om uit te leggen waarom ik die keuze heb gemaakt. Ze begrijpen het. Het zijn grote mensen.

In de zomervakantie in Jarjat verwerkte ik de opmerkingen. Nu was er een verhaal, maar nog geen boek. Daarvoor was een uitgever nodig. Hoe vind ik die? Daarover de volgende keer.

A suivre, zegt Ger. Ook al zo'n levend personage.

Thursday, December 02, 2010

Het Lloyds in Huizen












Gisteren lunchte ik met goede vrienden in het Lloyds Hotel aan de Amsterdamse Oosterdokskade. Het Lloyds Hotel dateert uit 1920 en werd gebouwd als vertrekpunt voor emigranten die in Amerika op zoek gingen naar een betere toekomst. Toen de emigrantenstroom stopte werd het Lloyds Hotel een gevangenis. Eerst voor Amsterdamse verzetsstrijders die door de Duitsers werden opgepakt en in het hotel werden ondergebracht. Na de oorlog sliepen er veel Amsterdamse delinquenten. De naam "hotel" kreeg een cynische betekenis.

Na 1989 was deze gevangenis niet meer nodig. Wat doe je met zo’n oud, karakteristiek pand in Jugend Still stijl? In Amsterdam, Nederlandse kleurrijke Vrijstaat, weten ze het wel. Opknappen en tot nieuwe leven brengen. Het Lloyds is nu weer een hotel, nog wel met vijf sterren, en ook een Art & Food Huis. Aan een pure lunch met aangenaam gezelschap kon ik het niet laten weg te dromen over zo’n inspirerend, aangenaam onderkomen in onze Stad aan het Water.

Een open multifunctionele ruimte waar je op elk moment van de dag koffie kunt drinken, een lekkere hap kunt nuttigen met een goed glas, waar je kunt werken, bij kunt praten en je kunt vergapen aan bijzondere kunst. Waar je met een ruim gebaar vrienden van buiten kunt uitnodigen, met geloofsgenoten kunt genieten van mooie muziek en misschien zelfs een arthouse film kunt zien. De plek mag worden ingericht door Huizer Kunstenaars waar we er zoveel van hebben. Zet ze bij elkaar en laat ze iets moois maken.

Dromen zijn bedrog, ik weet het. Maar ook wel lekker.

Monday, November 29, 2010

Sociale netwerken - wat moet ik ermee?

Toen ik gisteren op Wikipedia wilde kijken naar de betekenis van sociale netwerken, kreeg in een persoonlijk bericht van oprichter Jim Wales of ik het werk van de Wikipedia gemeenschap financieel wilde steunen. Dilemma? Wikipedia is toch van ons en voor ons. Waarom dan het geld? Ik ging op zoek. Wikipedia werkt aan het wereldwijd delen van kennis met talloze vrijwilligers. Die krijgen geen geld. Maar Wikimedia maakt natuurlijk wel kosten. En die kosten moeten betaald worden. Omdat Wikimedia wil werken zonder reclame, vraagt ze de gebruikers om een bijdrage. Die heb ik dus gisteren gedoneerd.

Ik ben nu betalend lid van de Wikigemeenschap! Even wennen. Ik ben niet zo van de gemeenschappen. Maar omdat ik geheel sta achter de doelstelling van delen van kennis wil ik wel wat bijdragen. Want delen van kennis is delen van macht. En daar ben ik wel voor. Weg met al die achterkamertjes. Wat een platte wereld zal het toch worden. Logisch dat overheden met argwaan kijken naar deze ontwikkeling. Daarom moet ik ook weer lachen om alle opwinding over het lekken van diplomatieke documenten op Wikileaks. Hot news. Maar tot nu toe heb ik weinig nieuws gehoord. Al die karakterstieken van Europese leiders kennen we toch al?

Ik ben ook nog lid van de Linkedin gemeenschap. Lange tijd heb ik niet geweten wat ik ermee moest. Ik was ingegaan op uitnodigingen om gelinked te worden, en vond het te bot om te weigeren. Dus heb ik nu zo'n stuk of vijftig contacten. Ik heb er geen last van. Als ik geen zin heb, druk ik op "delete". Met die vijftig connecties ben ik een bescheiden Linkedinner. Maar nu ik lid ben geworden van een Alzheimergroep op Lindkedin, ben ik ineens actief. De groep deelt weetjes en weten, bijvoorbeeld over dementie en euthanesie. Bijzonder nettig. Ook weer delen van kennis, maar nu om er iets mee te doen.

De volgende stap heb ik nog niet gezet. Er staan nog een tiental uitnodigingen te wachten van "vrienden" om toe te treden tot Facebook. Ik heb nog niet ontdekt wat ik daarmee zou moeten. Ook niet met Hyves. Misschien ben ik daar wel te oud voor. Het is me teveel en het gaat me te snel. Ik twitter immers ook niet.

Thursday, November 25, 2010

Kunstcafé werd Politiek Café

Centraal tijdens de woordenwisseling in het Kunstcafé van gisteren in De Boerderij stond niet de kunst maar het geld! Ondanks pogingen van een enkeling om de discussie om te buigen, bleven een aantal hardnekkigen hameren op de zinlose vraag wat de gemeente wil met de Kunstweek en waarvoor de € 10000 is bedoeld die de gemeente op de plank heeft liggen voor de organisatie van een Kunstweek. In het midden bleef wat de kunstenaars en de kunstorganisaties zelf willen! En dat ondanks de oproep van raadslid Gerrit Pas om je niet afhankelijk te maken van de overheid.

De teleurstellende conclusie na het wisselen van al die woorden moet luiden dat de Huizer kunstenaars niets zien in een Kunstweek, die zij zelf op poten moeten zetten. Er komt dus geen Kunstweek in 2011 en ook niet in 2012. Dat neemt niet weg dat er volgend voorjaar wel weer het een en ander te beleven zal zijn: de Kunstpicknick, en het Brugfeest. Daar doen we het dan maar mee. KANS GEMIST!

Tuesday, November 23, 2010

Kunstcafé over Kunstweek


In het Kunstcafé van vanavond, dat begint om 20.00 uur in Theater De Boerderij, wordt in de woordenwisseling gesproken over een Kunstweek in het voorjaar van 2011. Afgelopen jaar beleefden we de eerste kunstweek. Mensen die het weten kunnen spreken over een "wisselend succes". Er waren mooie optredens. Ani Avramova speelde met het Harmonieorkest van Prinses Irene in de Oude Kerk. Janne Schra trad op bij De Brug. De Kunstprijzen werden uitgereikt in De Botterwerf en er was muziek op Plein 2000. Maar de Kunstpicknick was gesneuveld en er kwamen veel te weinig bezoekers om van een echt succes te spreken. Uiteindelijk leidde de afloop tot een hoop geruzie.

Kan het beter? Op die vraag gaan de deelnemers aan de woordenwisseling vanavond een antwoord geven. Eerst de wonden likken of gelijk vooruit kijken? De klus is om de krachten te bundelen! En daar zijn we in Huizen nog niet aan gewend. We hebben een bruisend cultuurleven, we hebben Prinses Irene, we hebben een groot aantal goede koren, we hebben twee toneelverenigingen, we hebben veel beeldend kunstenaars, we hebben een Kunstuitleen, een Huizer Museum, een Theater in De Boerderij en we hebben een groot aantal beeldend kunstenaars. Voldoende dus voor een echte Kunstweek. Ga er maar eens aanstaan.

De eerste vraag is natuurlijk of een Kunstweek van negen dagen nu al haalbaar is. Kan het ook met een lang Kunstweekend van donderdag t/m zondag. Donderdag de spetterende opstap, vrijdagavond een mooi concert en/of een theatervoorstelling, zaterdag buitenactiviteiten en zondag een passende totale afsluiting??

De kracht van de bundeling zit in het versterken! Met bundelen is goede gezamenlijke PR mogelijk. Susan Karsten van het Kunstcafé denkt bijvoorbeeld aan een Speciale Gastenkaart, voor een aantrekkelijk bedrag toegang tot alle evenementen en extraatje ( gratis drankje, handtekening, kus van de kunstenaar, creativiteit genoeg om dit iets moois te laten zijn, we zijn tenslotte van de K & C). Misschien iets te regelen met de horeca in Huizen??

De gemeente ziet er wel iets in en heeft een bedrag van € 10.000,- gereserveerd voor de publiciteit en promotie. Het is nu aan het gezamenlijk Huizer kunstleven om te laten zien, dat ze niet alleen creatief, maar ook bindend kunnen zijn. Zoek een mooie rode draad en ik verheug me op het voorjaar van 2011 met Kunstpicknick.

Friday, November 19, 2010

De Gouden Draad - berichten uit de multi culti samenleving


Al jaren was ik op zoek naar een rood, wollen jasje dat ik zou kunnen dragen bij bijzondere gelegenheden. En al jaren kon ik het niet vinden. Ik zocht in dure winkels, in warenhuizen, op markten, in winkels met casual kleding, maar alles wat ik aantrok, stond me niet. Ik heb een moeilijke maat en een moeilijk lijf. Maar onlangs lukte het toch bij een groot Postorderbedrijf. Ik zag in de catalogus een rood, wollen jasje, bestelde het, trok het aan en het zat als gegoten. Maar ik was niet tevreden. Het jasje prikte, want het miste een voering. Toch maar terugsturen, dacht ik teleurgesteld, want dit ga ik niet aantrekken. Moeilijk lijf.

Maar er kwam een oplossing. Mijn partner en ik bedachten dat er in onze multiculti samenleving weer echte kleermakers bestaan, kleermakers van Turkse afkomst. In het oude dorp zit er een en tegenwoordig ook een in winkelcentrum De Oostermeent. De Gouden Draad! We namen het jasje mee en vroegen of er een voering in gemaakt kon worden. Domme vraag, natuurlijk kan dat. Er kwamen rollen met glimmende voeringstof op de toonbank, rood, zwart, grijs en licht grijs. We zochten een passende rode kleur uit.

Drie dagen geleden was het jasje klaar en konden we het halen. Ik ben er de koning te rijk mee.

Tuesday, November 16, 2010

De Vrije Jongens van DWDD

Zelfs voor de Vrije Jongens van De Wereld Draait door bestaat er kennelijk een fatsoensgrens. DWDD is een programma met een hoog hijggeluid. Het begint al met presentator Matthijs van Niekerk, die zijn eigen woorden nauwelijks kan bijhouden. Vervolgens komen er zijn tafelheren, die er ook wat van kunnen en gisteren waren het zelfs de gasten die zich op lieten jutten. De hoofdredacteuren van De Volkskrant en de NRC vochten een robbertje verbale woordenstrijd uit over de betrouwbaarheid van De Volkskrant. Terecht merkte een van hen op dat Matthijs het vuur had opgestookt. In DWDD mag je immers alleen verschijnen als je goed kan praten en jezelf ver op kan blazen. La Grenouille et le Boeuf.

Maar er is kennelijk toch een grens. En die werd gisteren bereikt en ik zat er met verbazing, maar ook een beetje gniffelend naar te kijken. Prem R. mengde zich in de strijd tussen de twee hoofdredacteuren. Hij zit daar immers niet om zijn mond te houden. Ook hij vond op hoge toon dat De Volkskrant onbetrouwbaar is en schoot vervolgens diep onder de gordel. Je zag de heren schrikken. La Grenouille had zich zo hard opgeblazen, dat hij uit elkaar was geklapt.

Prem R. is nu geschorst. Hij mag niet meer meedoen. Maar het is net als met het kabinet van Wilders, Rutte en Verhagen en het Ajax van Johan Cruyff. Als je de kurk eraf haalt verdwijnt de geest uit de fles. Zie hem er nu maar eens in te krijgen, Jongens!

Saturday, November 13, 2010

Even zweten

Iedereen de snater houden en dit klusje met die Lucassen mooi aan Geertje overlaten. Zal hem de nodige hoofdbrekens kosten. Hier helpt geen grote mond. Hier helpt diep nadenken en wikken en wegen. Het is de vraag of Geert dat kan. Tot nu toe nog niet veel van gemerkt.

Trouwens een aardige oefening voor al die mensen in de politiek, die het zo goed weten. Wat zouden zij doen. De premier wil zijn duim er niet aan branden. "Echt een zaak voor de PVV", zei hij ferm, alsof de levsnduur van zijn kabinet er niet van afhangt. En de interim voorzitter van het CDA kwam er bij Paul en Witteman helemaal niet uit. Die kletste gewoon na wat iedereen al weet om vervolgens geen antwoord op de vraag te geven. Echt CDA.

Gelukkig houdt de oppositie de mond en verlekkert zich aan de zijlijn. Een verkeerd geluid en de geledingen worden gesloten. Dus mond houden, hoe moeilijk het ook is.

Wat ik zou doen? Laten zitten en eerlijk zeggen dat het vanwege het kabinet niet anders kan. We weten toch allang welk vlees er in de kuip zit. En het argument dat Lucassen dan monddood is, snijdt geen hout. Kenden wij Lucassen voor deze rel? Het gaat in die partij toch alleen om Geert! Blijven zitten en je mond houden, gaat Geert zeggen. Kost overigens wel een hoop geld!

Tuesday, November 09, 2010

Samen maken we Huizen

"84 Matches", riep Maartje van Wegen gisteren verheugd aan het einde van het drukke Maatschappelijk Diner. "Dat zijn er veertien meer dan vorig jaar." En in onze samenleving waarin het getal telt, duidt dit op succes. En dat was het. Dus nog maar een paar getallen: 32 Huizer ondernemers en 32 vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties schoven gisteren bij elkaar aan tafel in restaurant De Parel van De Bolder. Alleen dat is al een feest. De bedoeling was om uit te zoeken wat zij voor elkaar zouden kunnen betekenen. Als er een overeenkomst is, noemen we dat een MATCH.

De bijeenkomst was voor de vierde keer georganiseerd door de VrijwilligersCentrale, dit jaar onder de naam: Samen voor Huizen. Er waren acht tafels feestelijk gedekt en ieder tafel had een bekende Huizer als tafelheer. De notaris was er om de overeenkomsten te bekrachtigen en de accountant om uit te reiken wat er "gewonnen" werd met dit initiatief.

Het was mijn eerste bezoek! En omdat ik meer van de kwaliteit dan van de kwantiteit ben hier wat opmerkelijke Matches:

De meest ontroerende vond ik de match van Bouwer Verwelius met de belangenvereniging van ALS patienten. Mevrouw ALS zat zelf aan tafel! Verwelius wordt sponsor van de ALS vereniging, die meer naamsbekendheid wil. In ieder geval zorgt Verwelius voor de T-shirts en ander promotiemateriaal bij een fietstocht;
De Mulock Houwlerschool krijgt stageplekken bij Teeuwissen Rioolreiniging, bij Hagedoorn Bouw, bij IJzerhandel Vos. De vertegenwoordiger van de school praatte de blaren op zijn tong om de bedrijven te overtuigen dat schoffies ook kunnen werken. Ik zag de grote mannen langzaam smelten.
Het Theehuis van de Trappenberg, waar leerlingen zelf thee gaan schenken, krijgt "spullen" van Westland Kaas;
De kunstenaars van het Asielzoekerscentrum krijgen ook spullen om met vreemdelingen hun huis te zoeken;
De Gooi en Eemlander en Abaecon Automatisering organiseren een cursus websites bouwen en onderhouden voor verenigingen in Huizen.

Er is veel meer gematched! De fotograaf die alle matches vereeuwigde, had het er druk mee. Ik zag verrasende koppels achter de schilderijlijst.

Tegen half tien fietste ik naar huis met een rare knoop in mijn maag. Ik ben niet gauw ontroerd. Dat was ik nu wel. Samen maken we Huizen. Hulde aan iedereen die hier zijn schouders onder heeft gezet.

Monday, November 08, 2010

La Grenouille qui veut se faire aussi grosse que le Boeuf

Deze fabel van La Fontaine als vervolg op de 15 miljoen koningen zonder onderdanen van Claudia de Breij en de grote ego's van deze tijd. Hoor ze blazen en briezen.

La Grenouille qui veut se faire aussi grosse que le Boeuf.
Une grenouille vit un boeuf
Qui lui sembla de belle taille.
Elle, qui n'était pas grosse en tout comme un oeuf,
Envieuse, s'étend, et s'enfle, et se travaille,
Pour égaler l'animal en grosseur.
Disant : " Regardez bien ma soeur;
Est-ce assez ? dites-moi; n'y suis-je point encore ?
Nenni. - M'y voici donc ? - Point du tout.
M'y voilà ?
Vous n'en approchez point "
La chétive pécore.
S'enfla si bien qu'elle creva.

Le monde est plein de gens qui ne sont pas plus sages:
Tout bourgeois veut bâtir comme les grands seigneurs,
Tout petit prince a des ambassadeurs,
Tout marquis veut avoir des pages.

Jean de La Fontaine, alsof die het vandaag de dag heeft geschrevem

Thursday, November 04, 2010

Kunst van de straat in Huizen, deel 4 Beeldenroute


Piet van de Kar Standbeeld

Het "standbeeld" van Piet van der Kar, dat deel uitmaakt van de beeldenroute langs de Aanloophaven, is een verbeelding van een ruiterstandbeeld. Er staat echter alleen een onderbeen. Volgens de kunstenaar moet het standbeeld naar de mening van de kunstenaar verder afgemaakt worden in de verbeelding van de toeschouwer. Het is een klassiek thema met invulling door de kijker.

Maar zonder invulling is het beeld ook al de moeite waarde om een wandeling langs de Aanloophaven te maken. En over de invulling is de toeschouwer de baas. Dat is zo leuk aan het beeld. Ga het maar proberen. Zit er iemand op het paard, is het trouwens wel een paard? en als er iemand opzit hoe ziet die er dan uit?

Tuesday, November 02, 2010

Het grote gelijk

Claudia de Breij weet wat het probleem van Nederland is. We zijn met 15 miljoen koningen zonder onderdanen, die allemaal roepen dat ze gelijk hebben. En als je daar zo van overtuigd ben, wil je niet meer naar de ander luisteren. Stel je voor dat die je doet twijfelen. Daar moest ik aan denken toen ik vanmorgen hoorde dat de super VVD'er Charly Apetroot het verkeersonderzoek over de gevolgen van de 130 km per uur prutswerk van de linkse lobby vindt. De rechtste lobby wil de gevolgen niet eens onderzoeken. Die willen alleen maar gelijk.

Ik moest er ook aan denken, toen ik bij Pauw en Witteman de ideoloog van de PVV, ja heus die hebben ze, hoorde uitleggen dat "kopvoddentax" een gewoon woord is, omdat het helder beschrijft wat de PVV bedoelt. Maar toen hem werd gevraagd of het niet discriminerend is, omdat petten, hoeden, keppels e.d. niet bedoeld worden, gaf hij niet thuis. En wat misschien nog erger is, niemand vroeg door.

Het nieuwste gelijk is dat links geen verhaal meer heeft. Als je je oren dichtstopt, hoor je ook niets, denk ik. Het klinkt zacht, ik geef het toe. Maar het is er wel. De PVV heeft nu het redden van de verzorgingsstaat geclaimd, maar die was er al. Niet dankzij de PVV overigens! Fijn dat ze hem zo koesteren in deze barre tijden. Maar er zijn nog meer linkse hobby´s, het milieu, de armoede in de wereld, de overbevolking. Als je je ogen en je oren dichtstopt, zie je en hoor je niks.

Tijd voor het tegengeluid.

Wednesday, October 27, 2010

Kees van Dongen: Luxe maakt lui


Een kunstenaar moet een beetje ongelukkig zijn om mooie dingen te maken.Luxe maakt lui. Kees van Dongen schilderde zowel in zijn arme als in zijn rijke periode Vrouwenportretten. Een aantal is te zien in Booijmans van Beuiningen in Rotterdam op de tentoonstelling Grote Ogen. Die ogen slaan natuurlijk op de portretten, maar bij nader inzien valt dat nogal mee.

Wat niet meevalt is de ingewikkelde opbouw van de tentoonstelling. Wie braaf de aanwijzingen volgt, begint bij de latere werken van Van Dongen en eindigt bij het lossere werk dat hij in zijn jongensjaren in Delfshaven op papier zette. De gedachte is dat wij zo inzicht krijgen in de invloeden die hem hebben gemaakt tot de schilder die hij is geworden. Ik raakte geheel de draad kwijt, toen ik na de societyportretten uit zijn laatste Parijse periode belandde bij het werk dat hij schilderde nadat hij naar Noord-Afrika was gereisd. Kennelijk heeft hij daar vooral geëxperimenteerd met het tweedimensionale. Hij heeft het perspectief losgelaten en alles naast, onder en boven elkaar geplaatst. Mislukt vond ik het.

De vrouwenportretten uit de magere jaren maken heel veel goed. Stevig maar ook teder neergezet in felle kleuren. Veel beweging. Van Dongen hield van de stad. Op de tentoonstelling hangen ook twee natuurportretten. Als hij daarmee was doorgegaan was hij een tweede Van Gogh geworden. Maar Van Dongen koos voor de waardering en de roem. Het zij hem gegund.

Monday, October 25, 2010

Na de SMH? deel 3

De SMH bestaat niet meer. Het bestuur van de Stichting Marketing Huizen heeft er de brui aan gegeven. Ze waren al niet blij met de uitkomsten van het onderzoek. Maar kritiek die vervolgens losbarstte uit de hoek van de collegepartijen werd hen te gortig. De SMH was al uitgezwaaid, voordat het debat in de gemeenteraad was gevoerd. Door het nu zelf te doen, hebben ze de gemeenteraad het gras voor de voeten weggemaaid. Althans daar lijkt het op. Ik kan me niet goed voorstellen dat hiermee het laatste woord over de SMH is gezegd. Het is immers de gemeenteraad die de SMH heeft opgericht om het promotiebeleid van Huizen handen en voeten te geven. Het is de Gemeenteraad die een Raad van Toezicht heeft benoemd. Het bestuur had terug kunnen treden, maar opheffen?

Doet het er trouwens iets toe? Gaan we nu iets missen, is de vraag. Toen ik in vroeger dagen leiding gaf aan een stafafdeling van een grote gemeente, en de politieke bazen hadden weer eens besloten om te bezuinigen op ambtenaren, stelde ik altijd de pijnlijke vraag aan mijn medewerkers "Wat gaan ze missen, als ze ons opheffen?". Die vraag kun je ook stellen over de SMH. Wat gaan we missen?

Of is die vraag voorbarig? Het bestuur van de SMH had meer tijd willen hebben, laat het weten in een persverklaring. Het had niet geholpen. Want de kern van het falen zit in het niet onderkennen van het probleem. De evenementenorganisaties zaten niet op de SMH te wachten. Maar toen de SMH door de gemeenteraad in het zadel was geholpen en ook nog eens veel geld meekreeg, werd het met argusogen bekeken. Dat had het bestuur moeten weten en daar had het op moeten reageren. Dat heeft het bestuur niet gedaan. Het bestuur dacht dat we onder de indruk zouden raken van nota's en presentaties. Dat gebeurde niet. De evenementen kwamen er ook zonder de SMH.

De samenwerking tussen de verschillende organisaties kan beter wil Huizen er baat bij hebben. Maar die samenwerking kan niet van boven opgelegd worden. Als we dat van dit debacle opsteken, heeft het niet alleen verliezers.

Thursday, October 21, 2010

Meerwaarde Stichting Marketing Huizen (deel 2)


Ik heb het rapport inclusief bijlagen inmiddels te pakken gekregen en gelezen. Dank voor alle aanbiedingen. Wat een treurnis, wat een goede bedoelingen en wat een gemiste kansen. Zoals ik al aankondigde ben ik vooral op zoek gegaan naar aanknopingspunten voor betere samenwerking tussen de verschillende stichtingen die het werk doen. Want de SMH is uitgespeeld, als het al ooit heeft meegespeeld. Dat wordt klip en klaar duidelijk in het rapport. Organisatoren van de grote evenementen in Huizen, de Huizerdag, de Huizer Botterdagen en de Atelierroute zitten niet te wachten op de SMH. De SMH is hen overkomen en daar zit meteen de angel in het vlees. Overigens wordt in het rapport de Atelierroute niet eens genoemd. Een misser!

Wethouder Janny Bakker en het bestuur van de SMH constateren teleurgesteld dat de SMH geen kans heeft gekregen. Dat is bezijden de waarheid en tekent meteen het probleem. De SMH en de wethouder hebben er niets aan gedaan om het vertrouwen te winnen. Zij dachten dat de grote evenementen organisaties op hen zaten te wachten. Dat zaten ze duidelijk niet.

Desondanks werden de eerste bijeenkomsten van de SMH goed bezocht. We wilden wel eens weten wat er ging gebeuren. Wat het voor ons ging betekenen. Er kwamen de verhalen over de drie grote evenementen, over geldstromen, maar geen duidelijkheid over de wijze van aanpak. Veel verwijzingen en veel goede voornemens. Geen duidelijkheid, terwijl de Kunstweek van juni voor de deur stond. Tijdens een woordenwisseling in het Kunstcafé was een van de vragen wat de SMH ging doen. De SMH wees naar de mensen van de Stichting Kunst en Cultuur die het werk zouden doen. Op de vraag wat de SMH dan wel doet kregen we opnieuw een verwijzing naar nota's en goede voornemens. Dat er nog een Kunstweek is gekomen is een godswonder en zeker niet te danken aan de SMH en trouwens ook niet aan de SKC (Stichting Kunst en Cultuur).

De belangrijkste conclusie in het rapport is dat er geen vertrouwen is tussen SMH en organiserende stichtingen. Dat is zacht en vriendelijk gezegd. De SMH heeft er niets aan gedaan om dat vertrouwen te winnen en dat is voor een overkoepelende stichting die gebruik moet maken en versterken van al het goede dat er al is toch minstens vreemd.

Huizen zal het in de toekomst dus zonder SMH moeten doen. Dat is wel zo helder. Janny Bakker vraagt zich in haar reactie af wie het dan wel moet doen. Dat lijkt me niet echt moeilijk. De gemeente ambtenaar die was toegevoegd aan de SMH heeft het kennelijk goed gedaan. Mooie gelegenheid voor de gemeente om haar regierol op te pakken. Korte en vooral duidelijke lijnen, weet u wel. En een stuk goedkoper. En de Kunstpicknick terug!

Meerwaarde Stichting Marketing Huizen

De burgemeester van Huizen, de heer Fons Hertogh, heeft in opdracht van de gemeenteraad een onderzoek uitgevoerd naar de meerwaarde van de SMH voor de promotie en marketing van Huizen. Aanleiding voor het onderzoek waren de berichten na de Kunstweek in juni dat er veel mis was gegaan.

Volgens de berichten in de kranten is het rapport vernietigend over het functioneren van de SMH. Ik heb geprobeerd het rapport te pakken te krijgen, maar op de site van de gemeente is noch het rapport, noch het persbericht te vinden. Op de site van de Stichting Marketing Huizen staat wel een reactie van het bestuur van de stichting. Het is duidelijk dat zij niet blij zijn met de uitkomsten van het onderzoek.

Ik heb nog geen mening. Ik ga het rapport eerst zorgvuldig lezen. Want zo'n onderzoek doe je niet voor niets. Promotie van Huizen willen we allemaal. Maar nu nog op een goede manier. Misschien geeft het rapport daar aanzetten voor??

Saturday, October 16, 2010

Kunst van de straat in Huizen (3) - Beeldenroute


De titel van dit blog is gepikt van het televisieprogramma "Kunstuur" van de AVRO, waarin wekelijks aandacht wordt besteed aan een opvallend kunstwerk in de Openbare Ruimte. In een van de laatste uitzendingen liet men zien hoe de gemeente Rotterdam "onveilige plekken" in de stad door kunstenaars aan laat pakken. Dus niet er een hek omzetten of agenten op afsturen, maar kunstenmakers. Het levert spannende confrontaties op.

In Huizen doen we het rustiger aan. In het Oude Dorp staan her en der bronzen beelden die het agrarisch verleden van Huizen bevestigen. In het Nieuwe dorp is het wat spannender. Daar staan beelden die je verrassen. Die je wereldbeeld op zijn kop zetten en je dwingen anders te kijken. Mijn favoriete beeld is de Viervoeter (of misschien is het helemaal niet DE Viervoeter, maar EEN viervoeter) van Nicolas Dings. Het beeld staat gewoon op een plein tussen huizen, auto's en spelende kinderen. Gisteren toen ik weer eens langs liep hingen de spinnenwebben aan zijn neus en lagen er klodders vogelpoep op zijn hoofd. Het leek hem niet te deren. Even parmantig als altijd stapte hij op me af. Hoofd omhoog, glimlach om zijn dikke lippen. Ik mag er zijn!

Nicolas Dings is trouwens de maker van het monumentale beeld van Spinoza dat staat tegenover het Stadhuis op de Zwanenburgwal in Amsterdam, de geboorteplek van de beroemde filosoof.

Thursday, October 14, 2010

Waar is Gerda?

Gisteren stond een nieuw Rariteitenkabinet rond De Majesteit op het bordes. Wat zal ze gedacht hebben? Ze is natuurlijk blij dat ze brekebeen Balkenende niet meer hoeft te zien. Die had het onbenul om een van zijn kabinetten te laten vallen op de dag van de begrafenis van haar dierbare gemaal. Nu moet ze het doen met frisse Mark, die haar zoon had kunnen zijn en in de aanloop naar deze dag ook al niet getuigde van veel respect. Maar net als wij zal ze niet klagen.

Het bordes kraakte van de zwaargewichten. Allemaal vertrouwelingen van Mark, die hem door moeilijke tijden hebben geloodst: Rosenthal, Opstelten, Donner, Van Bijsterveldt. Kan iemand mij trouwens vertellen waarom rond het edele drietal Majesteit, Rutte en Verhagen, links Uri Rosenthal stond en rechts Ivo Opstelten. Hebben zij een speciale beloning gekregen? Met name de laatste is toch lang genoeg om ook op de laatste rij op te kunnen vallen. Ik miste Geert trouwens. Hadden ze die als dank niet even mee kunnen nemen. Want met stroop om de mond smeren kun je niet vroeg genoeg beginnen. Het kabinet kan immers geen stap zetten zonder de toestemming van Geert ("Gekke Geert, zoals Maarten van Rossum hem liefkozend noemt.)

Ik miste niet alleen Geert, ik miste nog iemand. Waar is Gerda Verburg gebleven, de vroegere minster van Landbouw? Waarom mocht zij niet blijven? Had toch mooi in het plaatje gepast en het aantal vrouwelijke bewindslieden wat opgeschroefd. Er moet een zwaarwegende reden zijn dat ze niet mee mag doen. Is ze soms niet te vertrouwen? Heeft zij in het CDA fractieberaad twijfels geuit over de samenwerking met de PVV? Valt zij niet goed bij Mark en Geert? Is ze niet aangepast genoeg? Valt ze uit de toon als de collega's met hun echtgenoten uit eten gaan? Of wilde ze zelf niet. Er gaan geruchten dat sommige aangezochte vrouwen NEE hebben gezegd zonder dat ze ermee te koop lopen. Blijf maar solidair dames!

Het blijft gissen, maar misschien horen we binnenkort wat er is gebeurd. Want Gerda blijft in de kamer en wie weet treedt ze wel toe tot de groep dissidenten die het Mark, Maxime en Geert moeilijk kunnen maken.

Tuesday, October 12, 2010

Claude Monet in Parijs

Klopt! Dit is niet Monet, maar wie wel?

De afgelopen vijf dagen waren we op bezoek in Parijs. Het was druk in Parijs. Misschien had dat iets te maken met de overzichtstentoonstelling van Monet in het Grand Palais. Hoewel geen echte Monet liefhebbers wilden we die tweehonderd bijeen gebrachte werken van her en der ook wel zien, maar het zat er niet in. Pas vanaf begin november kun je weer kaarten reserveren. Wat een geluk dat Monet een veel schilder was en dat zowel Musée Marmottan als de Orangerie geweigerd hadden hun werken af te staan aan de grote broer. Dus stonden we zondagmorgen vroeg in een bescheiden rij in het deftige 16e. Om elf uur mochten we naar binnen.

Musée Marmottan is het vroegere herenhuis van de kunstverzamelaar met dezelfde naam. Voor deze gelegenheid hadden ze al hun Monets uit de kelder gehaald en alle brieven, foto's, schetsboeken enz. Zij bezitten l'Impression. Zullen ze toch bij het Grand Palais niet blij mee zijn. Organiseer je met veel tamtam een overzichtstentoonstelling over de naamgever van het Impressionisme, maar moet je het doen met een kopie van het schilderij waaraan de naam ontleend is. Ik moest er wel om gniffelen. Houd wel van eigenzinnig gedrag.

Naast elkaar in een klein kamertje, misschien eens de kamer van de kinderen, hingen bij elkaar l'Impression en Gare St. Lazare. Je hoeft waarlijk geen Monet liefhebber te zijn om ervan te genieten. Maar ontroerend vond ik vooral de laatste werken die Monet schilderde in Giverny, nadat hij vrouw en zoon had verloren, zijn gezichtvermogen achteruit was gegaan en zijn levenseinde voelde naderen. Rauwe, kleurige kreten op het doek gesmeten.

We zagen nog meer Monet in Parijs. In twee ovalen zalen in De Orangerie hangen twaalf immense doeken met waterlelies, die Monet oorspronkelijk schilderde voor zijn eetzaal in Giverny. Spel met kleur en licht, maar toch vooral decoratief. In de kelders van de Orangerie werd ik vooral aangesproken door portretten die Soutine, de schiloder van het vlees, maakte van vrienden. Echt Soutine.

Tuesday, October 05, 2010

Kunst in Huizen (2) - De Atelierroute


In deze tijd van kaalslag en bezuinigingen ga ik op dit Blog de Kunst(met hoofdletter) in Huizen in de zon zetten. Dat helpt misschien om deze winter door te komen. Dit weekeinde is er voor de veertiende keer de Atelierroute. Vierenveertig beeldend Kunstenaars laten op lokatie hun werk zien, soms in eigen atelier, soms in andere openbare ruimte. In De Kunstuitleen van de Bibliotheek kun je voorproeven. Als je niet alles wilt of kunt zien en je wilt toch niets missen, kun je in de Kunstuitleen je hart ophalen.

Ik ben er al geweest en heb mijn keuze gemaakt. Dit keer ga ik me laten verrassen door kunstenaars die voor het eerst mee doen. En ik heb zo mijn favorieten. Die ga ik hier niet verklappen, omdat kunst beleven een zeer persoonlijke ervaring is. Zo moet het ook blijven zolang het nog kan. Dit klinkt dramatischer dan ik het bedoel, maar na het lezen van de reactie van mijn goede vriendin Susan K. op mijn vorige blog over de Kunst in Huizen moet ik steeds denken aan een Kunstpolitie van Wilders. Want het verbieden van kunst hoort toch bij lieden die bang zijn voor Anders en de Ander. Vooral voor al die nutteloze kunst van de linkse kerk, waar u en ik zo van genieten.

Esther Hofstetter en vriendinnen zorgen voor de organisatie van de Atelierroute. En dat doen ze goed. Het geld voor de folder, de spandoeken en wimpels komt van vogels van velerlei pluimage. Die goeie gevcers die de Kunst in Huizen een warm hart toedragen staan allemaal vermeld met een kleine advertentie in de folder. De gemeente Huizen sponsort, veel creatieve ondernemers, maar ook GroenLinks, en leden van de Huizer middenstand. Die sponsoren hebben heel goed in de gaten dat het leuker wonen en leven is in Huizen als er ook iets te beleven valt. En dat twee dagen lang. Laat je vooral verrassen.

Thursday, September 30, 2010

Kunst in Huizen (1)


De foto is van Frans Kolk.

Wat mag kunst kosten. Die vraag was onderwerp van de woordenwisseling in het Kunstcaf;e van woensdag jl. (Het Kunstcafé is iedere laatste woensdag van de maand in Theater De Boerderij). Deelnemers aan de discussie onderkenden allemaal dat kunst in een samenleving van belang is. Het verrast, opent ogen, brengt nieuwe inzichten, verbindt, troost. Kunst is van alle tijden. Het hoort bij de mens. Een mens heeft minstens twee werkelijkheden, de wereld die hij ziet en de wereld waarnaar hij verlangt.

Tot zover zijn we het allemaal eens. Maar over de vraag wat het mag kosten verschillen de meningen. Veel bezoekers van het kunstcafé zien de aangekondigde bezuinigingen op de kunsten als een bedreiging. Met minder subsidie kan het niet meer. Het is de vraag of dat waar is. Is het niet vooral een verdeel vraagstuk. Waar geven we het geld aan uit?

Onlangs heeft het Huizer college de € 40000 subsidie voor het theater van de Graaf Wichman gestopt. Er was te weinig te doen in het theater om de subsidie te rechtvaardigen. Nu kunnen we allemaal ach en wee roepen, maar een bezoek aan De Graaf was niet echt een feest. Dat is heel erg vervelend voor Prinses Irene en Ontwaakt, die erg hun best doen. Maar de aankleding is zo vreselijk slecht dat daar niet tegenop te spelen is.

Wat een verschil met Theater De Boerderij. Ook dat krijgt subsidie van de gemeente, maar ze doen er ook wat mee. Een bezoek aan het Theater is een feest, zelfs als het gebodene iets minder is. En verder kunnen dorpsverenigingen er tegen een schappelijk tarief bijeenkomsten organiseren. Zoals bijvoorbeeld de bijeenkomsten van het Kunstcafe op de laatste woensdagen van de maand.

Het nieuwe kabinet - breek me de bek niet open - gaat 1,2 miljard bezuinigen op bijdrage voor gemeentelijke taken. Wethouder Liesbeth Tijhaar vertelde tijdens de woordenwisseling dat het college rekening houdt met een tekort van 2 miljoen Euro voor 2012. Dan zal er dus ook in Huizen bezuinigd moeten worden. Met verstand graag!

Tuesday, September 28, 2010

De nieuwe mannen van Nederland, de vrouw van Afrika



Het zal wel even wennen zijn.


Als compensatie de president van Liberia. En misschien ook om even na te denken.

Friday, September 24, 2010

Verdwaald in het Geheugenpaleis


Verdwaald in het Geheugenpaleis is een documentaire van Klara van Es over drie vrouwen die op een kleine bijzondere afdeling van een verzorgingshuis wonen. De vrouwen hebben Alzheimer en kunnen niet meer voor zichzelf zorgen. De film toont een respectvol portret van deze drie vrouwen in hun bijzondere woonomgeving. We zien ze samen eten, samen dansen, naar het strand gaan, zingen en feest vieren. Maar vooral samen worstelen met de gevolgen van hun ziekte. Weten dat je iets hebt, dat het niet meer weggaat en dat de toekomst een groot grijs gat is. In hun ogen lezen we de angst.

De ziekte van Alzheimer wordt een steeds groter probleem in onze samenleving, omdat we al maar ouder worden en er dus steeds meer Alzheimer patienten komen. Ook het aantal jonge Alzheimerpatienten groeit. Zij vormen een bijzondere groep, omdat ze fysiek veel aan kunnen, maar dat niet alleen kunnen. Mijn vriendin die Alzheimer heeft kreeg de ziekte op zestigjarige leeftijd. Lange tijd kon ze in haar eigen huis blijven wonen met kunst- en vliegwerk en dankzij de enorme steun van haar broer, zoon en buurtgenoten. Een jaar geleden ging het niet meer en nu zit ze in een algemeen verpleeghuis tussen uitgebluste bejaarde mensen. Ze dreigde er knots- en knettergek te worden, omdat niemand iets wil. Ze zitten hier maar, riep ze regelmatig als wij haar haalden om te gaan wandelen.

Daarom keek ik met bijzondere belangstelling naar de film van Klara van Es. De drie vrouwen die zij portretteert zijn opgenomen op een gespecialiseerde afdeling van een woon- en zorgcentrum. Er wonen 8 mensen met Alzheimer onder begeleiding samen. De bewoners van deze afdeling, bevinden zich allen in de eerste fase van de ziekte. Ze weten dat er iets met hen aan de hand is, en dat het steeds erger zal worden. Ze zien om zich heen wat er gebeurt als een van hun medebewoners in de volgende fase belandt en andere opvang nodig heeft. Overigens zien we niet wat dat betekent. We kunnen het wel raden. Alzheimer is niet te stoppen, nog niet althans.

Door deze kleine groep individuen te volgen laat regisseur Klara van Es ons zien dat met een unieke manier van werken voor deze mensen in deze fase van hun ziekte een menswaardig leven mogelijk is. De vrouwen krijgen veel afleiding. Dat kan alleen met inzet van talloze vrijwilligers en familieleden. Anders zou deze intensieve zorg onbetaalbaar worden. In een gewoon verpleeghuis waar mensen met verschillende ouderdomsziekten door elkaar wonen is deze groepszorg onmogelijk.

Kan dit soort opvang een oplossing bieden voor de kosten van de gezondheidszorg die steeds verder uit de hand lopen. Misschien? Maar bezuinigen alleen is in ieder geval geen oplossing voor de afnemende kwaliteit van de zorg in verpleeghuizen. Daar is heel wat anders voor nodig. En de overheid weet maar niet WAT en HOE! Die kan kennelijk alleen de kraan dichtdraaien zonder zich te bekommeren om het schrijnend leed dat daardoor ontstaat. En helaas, helaas. Ook van dit nieuwe kabinet is niet te verwachten dat zij revolutionaire oplossingen gaan bedenken. Die zijn meer van de kaasschaaf.

Dus is het logisch dat experimenten zoals door Klara van Es in beeld gebracht door mensen in de zorg intensief worden gevolgd. Maar nu al is duidelijk dat zonder inzet van familie en vrijwilligers deze humane, respectvolle opvang niet mogelijk is.

Tuesday, September 21, 2010

Volksraadpleging

Gisteren behandelde de raadscommissie Ruimtelijke Ordening, Wonen en Milieu een voorstel van het college van B & W om door te gaan met de plannen voor een nieuw hoofdwinkelcentrum in de Keucheniusstraat (Het Gat). Afgelopen tijd was er opwinding ontstaan omdat de eigenaar van 50% van het winkelbestand in het Oude Dorp had laten weten dat ze niets ziet in de plannen. Dat is niet niks. Dat snapte het college ook, want IEF Capital is ook eigenaar van de twee parkeergarages, die in het plan gekoppeld moeten worden met de nieuwe parkeergarage van de gemeente. Onderhandelingen hadden geen oplossing gebracht. Het college had fier besloten gewoon door te gaan met de plannen, die overigens al stammen uit 2005! Wat is er eigenlijk de afgelopen vijf jaar gebeurd. En ja, het nieuwe raadslid van D66 had gelijk. De eerste plannen voor het nieuwe HWC stammen uit 1993. Het gat bestaat al 17jaar. Overigens zonder dat je eraan gaat wennen.

Het college wil na 17 jaar haast maken en niet ten onrechte. Maar het college wilde nu ook wel de steun van de raad voor het fiere besluit, want stel je voor dat mis gaat en die kans is niet denkbeeldig met de tegenstand van IEF Capital. De kranten stonden er vol van. Ik kan er hier dus over ophouden. Ik wil hier voor iets heel anders aandacht vragen. Ik ging gisteravond luisteren. Nu moet ik toegeven dat ik niet een onbevooroordeeld luisteraar was. Vanaf het begin heb ik de plannen veel te massaal gevonden voor dit fragiele dorpscentrum. Nog meer winkels betekent immers nog meer verkeer. En op zaterdag loopt het verkeer nu al vast in het oude dorp. Want de meeste mensen komen met de auto hun boodschappen doen.

Veel dorpsbewoners delen mijn gevoelens over de plannen. Zonder overigens te weten wat er precies gaat komen. Want de discussie in de kranten gaat over vierkante meters vloeroppervlakte, alsof je die zomaar ergens neerlegt. De discussie gaat niet over de verkeersproblemen en al helemaal niet over de manier waarop het HWC ingepast moet worden in het dorp. De gemeente heeft tot nu toe weinig gedaan om ons te winnen voor de plannen. De laatste openbare plaatjes stammen uit 2002(!) en die zijn volgens iedereen die het kan weten allang achterhaald. Zelfs de omwonenden in het gebied weten niet wat hen te wachten staat. En leden van de klankbordgroep die de gemeente had ingesteld om "problemen op te halen" kregen een spreekverbod.

Overigens bleek gisteren ook dat veel raadsleden geen flauw idee hebben wat de plannen gaan betekenen. Gisteren werd nog van verschillende kanten gevraagd of verkeersmaatregelen op de Ceintuurbaan tenkoste zouden gaan van oude bomen op de Oude Begraafplaats, en veel raadsleden moesten we uitleggen hoeveel op- en afritten er op de Ceintuurbaan komen. De projectontwikkelaars hadden vlak voor de vergadering de raadsleden een boekwerk met mooie plaatjes gepresenteerd, maar daar waren de lelijke oplossingen voor grote problemen mooi in weggepoetst.

Het college mag doorgaan van de meerderheid van de raad. Carte blanche: doet u maar en doe het vooral snel. Er waren zelfs raadsleden die uitspraken dat het niet uitmaakt wat er komt als het er maar komt. En daarbij heeft de raad van Huizen het dorpscentrum verder weggebracht dan het al was. Want zonder oplossingsrichting voor de grote problemen die er zijn, moet het college alleen verder op een zoektocht.

Zeventien jaar ligt het Gat er al en het is zelfs voor mij begrijpelijk dat het gevuld moet worden. Maar laat ik er als inwoner van Huizen nou wel op hopen dat er iets moois en goeds komt, dat aansluit bij al het moois dat er al is. Dat hopen velen met mij, maar de gemeenteraad lijkt doof. Hoe breken we de ogen en oren open?

Zes jaar geleden hielden we in het dorp een volksraadpleging over de komst van een GOKhal om de Graaf Wichman te redden. Het comité GOKHAL NEE, zwaar gesteund door het CDA, had het referendum aangevraagd en uiteindelijk vonden 11.000 inwoners van Huizen dat die Gokhal er niet moest komen. Dat waren er wel 7000 meer dan de voorstanders. Maar zal een aantrekkelijk dorpshart ook zoveel mensen op de been brengen? Ik durf er niet op te gokken. En ik ben al geen voorstander van referenda, omdat ik vind dat raadsleden hun werk goed moeten doen.

Saturday, September 18, 2010

Als ik een engel was

Als ik een engel was, zei de man
Ik zou mensen oprapen en het stof van ze afslaan;
Ik zou ze wakker schudden, mijn vleugels geven
En laten vliegen ……………..
Hij wreef even met zijn hand over zijn voorhoofd,
En ik zou hun hart laten bonzen.

Voor wie? Vroeg de engel.
Voor iemand, zei de man.

Toon Tellegen

Thursday, September 16, 2010

Bedreigde diersoort

Het worden er steeds meer! Vanmorgen stond de teller al op tienduizend. Als Maxime, Mark en Geert dadelijk uit het hok komen worden het er vast nog meer. Misschien gaan ze het getal wel verdubbelen. Misschien worden het wel twintigduizend ambtenaren die weg moeten. Dat is zo'n 20 procent van alle ambtenaren, als je politie en onderwijzend personeel niet meerekent. Dat lijkt heel wat, maar voorlopig is het niets. Wanr zo lang we niet horen hoe dat moet gebeuren, is het alleen slaan op de trommel van de verongelijkte burger.In mijn lange leven als ambtenaar heb ik meerdere keren politici horen roepen dat het met minder kan, maar er kwam nooit iets van terecht. En als er al mensen uitgaan, worden ze zogenaamd op afstand gezet, geprivatiseerd, en worden ze veel en veel duurder, of er komen goedbetaalde jongens in driedelig voor terug. De overheid is alleen maar duurder geworden door al die bezuinigingsdrift.

Toen ik nog ambtenaar was, voelde ik me lid van een bedreigde diersoort als de bezuinigingsplannen weer voorbij kwamen. Want het was vooral wild schieten. Na verloop van tijd begon ik eraan te wennen en werd er niet meer koud of warm van.

Het kan allemaal wel stukken beter en goedkoper maar dan moet de politiek zich er niet mee bemoeien. Dan moeten politici de organisatie van de overheid aan professionals overlaten. Gisteren verscheen er een rapport over de automatiseringsblunders bij de overheid. Als die niet gemaakt werden, zou dat 3 miljard per jaar schelen. Drie miljard die Geert en zijn vriendjes zomaar in kunnen boeken. Die blunders worden vooral veroorzaakt omdat politici teveel willen in veel te weinig tijd. Complexe en ondoorzichtige wetgeving laat zich niet in een simpel systeem wringen.

Ik heb nog een veel beter voorstel. Afslanken van de overheid kan het best beginnen met het wegsturen van de helft van alle politici. Die hebben tot nu toe nog niet laten zien dat ze er iets van kunnen. Die hebben ambtenaren aan het werk gezet om bezuinigingen te vinden, alsof die ambtenaren u en mij vertegenwoordigen! Niemand zal ze missen. En met de helft van de politici kunnen ook de helft van die domme actualiteitenprogramma's geschrapt worden met hun dure presentatoren, die iedereen maar napraten. Weg ermee! En dan ook nog een examen voor kandidaatpolitici die achterblijven en we komen heus verder dan schieten op een dooie mus.

Monday, September 13, 2010

Samen maken we de Huizerdag


Van het buitengebeuren heb ik weinig meegekregen, omdat wij van Behoud het Oude Dorp Theater De Boerderij hadden betrokken om te laten zien wat ons bezighoudt. Huizerdag is ook Open Monumentendag, dus we vonden de karakteristieke boerderij wel passend. Dat vonden onze bezoekers ook, hoewel de Boerderij buiten de route ligt. Even hadden we stiekem gehoopt op ietsje pietsje minder mooi weer zodat horde mensen bij ons zouden komen schuilen. Maar het was niet nodig. De belangstelling was boven verwachting groot. Toen Lenie Bos om klokslag twee uur begon aan het lezen van het eerste verhaal van een Oud Huizer uit haar bundel Huizer Verhalen van Vroeger zaten er zo'n veertig aandachtige luisteraars in de zaal.

Die hadden eerst rond gelopen langs onze presentatieborden die we van de gemeente mochten lenen dankzij de bemiddeling van Huub van Andel. Trudy en Germa uit De Wolfskamerbuurt lieten met levendige foto's zien hoe prettig het is in deze tijd om te leven in een tuindorp waar de mensen zich nog bekommeren om elkaar. Wij zelf hadden materiaal verzameld van een drietal tuindorpen in 't Gooi, waarvan er inmiddels twee een "beschermde status" hebben, nl. Het Rode Dorp in Baarn en de Electrobuurt in Hilversum. Goed voorbeeld doet goed volgen, gemeente! Verhalen van de bewoners uit die buurten leren dat het zin heeft om te strijden voor het behoud van deze arbeidersbuurten die zo'n grote rol hebben gespeeld bij het huisvesten van arbeiders tussen de twee wereldoorlogen.

We hadden meer: Achter Hoge Heggen! De Huizerdag gebruikten we als aftrap voor een actie om alle mooie panden in het dorp vanaf de straat weer zichtbaar te maken. We hadden er een quiz van gemaakt en bakker Kruijmer uit de Hellingstraat had een van de prijzen beschikbaar gesteld. Hij had er een mooi Melkmeisje van gemaakt, nog steeds het symbool van Huizen. Hij zelf kwam een gok wagen, maar hij kwam tekort.

Veel belangstelling trok ook onze presentatie om te laten zien welke desastreuze effecten de plannen van de gemeente voor de Keucheniusstraat hebben voor het karakter van ons dorp. Het verbaasde ons dat zo weinig Huizers weten wat er gaat gebeuren als de plannen doorgaan. Wij hebben ze uit de droom geholpen. Laat er geen misverstand over bestaan. We zijn niet overal tegen. Natuurlijk willen wij ook dat het Gat een bestemming krijgt. Maar het kan echt anders dan een massieve dubbele laag winkels met parkeerdak en supermarkt op etage. Overigens hebben we weinig politici gezien. Alleen Larissa Landre van GroenLinks had echte belangstelling. Van Kees de Kok van het CDA hebben we zijn schaduw langs zien flitsen.

Aan het einde van de dag ben ik toch een kijkje in het dorp gaan nemen. Het was er gezellig druk. Ik heb bij de kraam van Bakker Kruijmer een paar pakken speculaas gekocht voor de actie Huizen voor Albanie en bij de kraam van Drukkerij Bout het boek met mooie oude foto's van Huizen. Ik hoop dat de Oude Kerk ook veel bezoekers heeft getrokken, omdat dat zou bewijzen dat veel Huizers nog belangstelling hebben voor hun verleden.

Overigens hebben wij ook mensen op bezoek gehad die niet uit Huizen kwamen, maar een kijkje kwamen nemen. Het was hen wel bevallen.

Friday, September 10, 2010

rechts en links

Gisteren liet Geert W. ons weten dat het optimisme van Mark Rutte over de formatie van een rechts kabinet met gedoogsteun van de PVV wat voorbarig is. Ze zijn er nog lang niet. De PVV wil namelijk niet bezuinigen op de sociale zekerheid en ook niet op de zorg en dan is het lastig om de 18 miljard van Mark te vinden. Het moet een rechts kabinet worden en de meest rechtse partij, de PVV, trekt aan de linkerkant aan de touwen. Wie had gedacht dat we voor de bescherming van de zwakkeren in de samenleving afhankelijk zouden worden van Geert en zijn PVV'ers. Waar is het sociale gezicht van het CDA?

Het bewijst maar weer eens dat de begrippen rechts en links versleten zijn. Nog een voorbeeld:

De Duitse bondskanselier Angela Merkel (CDU) reikte gisteren een prijs uit voor meningsvrijheid aan de Deense cartoonist Kurt Westergaard, die een islam-cartoon tekende waartegen in 2006 op verschillende plaatsen in de wereld moslimprotesten plaatsvonden. Westergaard wordt nog steeds met de dood bedreigd. De prijsuitreiking vond plaats onder een groot schilderij van Rafaël over de hemelvaart (van Christus). Je moet maar durven in deze tijd van doodsbedreigingen. Merkel wordt algemeen beschouwd als conservatief dus rechts. Maar ze staat voor haar principes en kom daar maar eens om bij onze jongens in Den Haag.

Ik ben dus zo vreselijk benieuwd naar het regeerakkoord waar "rechts Nederland zijn vingers bij gaat aflikken". Daarin staat vast dat we honderden kilometers snelweg gaan aanleggen, dat er geen kilometerheffing komt, dat we flink gaan bezuinigen op ambtenaren, dat we zwaarder gaan straffen. Maar als er staat dat we niet bezuinigen op de zorg en dat mensen een fatsoenlijke uitkering houden is dat te danken aan de PVV. Vind ik toch een rare gedachte die mijn wereldbeeld flink ondermijnt.

Tuesday, September 07, 2010

Waar is links?

Kan het gekker Als Klink was blijven zitten had hij kennelijk in zijn eentje een rechts kabinet tegen kunnen houden. Dan hadden we onze vingers niet af hoeven likken bij het onderhandelingsakkoord van de braniejongens. Ik moet er niet meer aan denken dat dit stel vlegels ons land gaat regeren. Maar is er wel een behoorlijk alternatief? Want waar is links? Is er een alternatief voor dat rechtse regeerakkoord waar we de vingers bij af mogen linken? Hoe gaat links de problemen van onze tijd aanpakken? Niets over gehoord!

Vanmorgen zijn de linkse leiders bij de koningin geweest, arme majesteit, en daar hebben ze net gedaan alsof er sinds begin juni niets is gebeurd en we weer van voren af aan kunnen beginnen. Alleen SP leider Roemer heeft hardop uitgesproken dat rechts zijn kans heeft gehad en dat Rutte zijn ongeschiktheid heeft aangetoond om premier van dit land te worden. Hij kan nog niet eens behoorlijk formeren.

Het enige dat ons kan redden en het hoofd weer koel kan maken is een zakenkabinet van bekwame lieden. Dan kunnen de tweede en de eerste kamer weer volledig meespelen en daarvoor hebben we hen toch gekozen?

Thursday, September 02, 2010

Arme Ab

Heeft u het ook zo te doen met al die twijfelende CDA politici en met Ab Klink in het bijzonder. Leef je weken in de veronderstelling dat je serieus gaat onderhandelen over een rechts kabinet met gedoogsteun van de PVV, kom je terecht in een soort knikkerspel voor de branieboys. Want zo verklaart RTL4 commentator Frits Wester het verschil in interpretatie van de Wilders grapjes. Ab heeft ze serieus genomen,- kan het trouwens anders als je een landsregering formeert -terwijl Mark en Maxime hartelijk moesten lachen. Wilders heeft het nooit zo bedoeld.

En daar zit je dan als integer christelijk politicus. Kom je van een kouwe kermis thuis. Kijk je rond of je nog vrienden hebt, en moet dan constateren dat het er weinig zijn. Zelfs Piet Hein en Gerda hebben geen begrip voor je handelwijze. Tegen beter weten willen zij ook het resultaat afwachten. Wat is je definitieve conclusie nu nog waard.

Binnenkort komt het bericht dat Ab zich terugtrekt uit de politiek en een leuke andere baan heeft gevonden. Want zo doen ze het in de politiek. Wie niet voor ons is, moet weg. Liefst via de zijdeur. En daar gaat dan weer een integere serieuze politicus. De Maximes blijven achter. Alleen de naam al!

Overigens gaat de SGP een rechts kabinet met gedoogsteun van de PVV steunen, in ruil voor een moratorium op medisch ethische vraagstukken. De Bijbel staat er vol van.

Monday, August 30, 2010

Tiengemeten, weelde en weemoed


Tijdens een korte vakantie in Zuid-west Nederland brachten we een bezoek aan Tiengemeten. Tiengemeten is een eiland in het Haringvliet. Het is te bereiken met de veerboot vanaf Nieuwendijk in de Hoeksche Waard. Op Tiengemeenten leefden en werkten tot zo'n vijf jaar geleden zeven boeren. Zij verdienden een schrale kost met het verbouwen van graan, riet, bieten en aardappelen. Omdat het eiland geen vaste verbinding heeft met het land, werd het overleven steeds lastiger. Dijken brokkelden af en de boerderijen vervielen. Het paste in het nieuwe denken om een nieuwe bestemming te zoeken voor het eiland. De meest wilde ideeën kwamen langs. Een kerncentrale of opslag voor vervuilde grond. Dat is gelukkig niet gebeurd. De boeren zijn inmiddels vertrokken en het beheer van het eiland is overgenomen door Natuurmonumenten. Veranderingen kun je niet tegenhouden en als het dan toch moet dan maar zo.

De documentairemaakster Digna Sinke heeft de veranderingen op het eiland prachtig en met oog voor het bijzondere in beeld gebracht. Het derde deel van haar documentaire, dat de laatste vier jaar beslaat, zag ik in maart 2010. Ik wilde zelf gaan kijken. Dus lag een bezoek aan het eiland voor de hand. Het werd een bijzondere dag. Toen we ons bij de veerboot meldden waaide het windkracht 8 en gutste het water uit een loodgrijze hemel. Gaan of niet gaan? Het werd gaan en we hebben er ondanks een nat pak geen moment spijt van gehad.

Het eiland ademt twee sferen. In het Oosten overheerst de Weemoed van het agrarisch verleden met kleine akkertjes met oude gewassen. In het Westen de Weelde, ook wel wildernis genoemd. Hier zijn delen van het eiland teruggeven aan de elementen water en wind. Toen wij er waren had de guldenroede het eiland geel gekleurd.

Wie denkt dat het eiland geheel verlaten is, heeft het mis. De laatste boer is in 2007 vertrokken, maar er leeft nu nieuw volk op het eiland. Er is een zorgboerderij, een hotelcamping voor de wandelaar die rust zoekt, het Rien Poortvliet museum en het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten. Naast de permanente bewoners zijn er ook bezoekers die op het eiland een vakantiehuis hebben. Al deze mensen zijn geheel afhankelijk van de veerboot die ieder uur naar het eiland bromt. De overtocht deed me denken aan de tijd voor de Deltawerken, toen ik met mijn moeder ieder jaar twee keer van Den haag naar familie op Goeree reisde en ook het Haringvliet moest oversteken. Het kon er soms aardig spoken.

Op youtue staat een aardige trailer van de documentaire van Digna Sinke.

Monday, August 23, 2010

Spannende week

Eind deze week zullen we het weten. Gaan VVD en CDA een kabinet vormen met gedoogsteun van de PVV en wat dit voor ons land gaat betekenen? Misschien valt het op papier nog wel mee, maar de toon is gezet. Gaan alle Islamitische scholen dicht? Komt er een bouwverbod voor moskeeën? Komt er een hoofddoekjesbelasting? Gaan de grenzen op slot? Worden ambtenaren die islamiet zijn ontslagen? Wordt de haat verder opgevoerd en groeit de tweedeling?

Of maken de jongens in Den Haag handjeklap, doet Wilders water in de wijn en verdedigt Verhagen op zijn onnavolgbare katholieke toon een accoord met de PVV?

De CDA achterban heeft het moeilijk. Dat verbaast me niets. Wat me wel verbaast is de stilte bij de VVD en de volstrekte afwezigheid van links. Waar wachten we op schatten. Zou het niet goed zijn om voortdurend te laten horen dat met dit kabinet onze tolerante multiculturele samenleving in de afvalbak kan! En zou het niet nog veel beter zijn om te laten zien, horen en beleven dat het anders kan. Alleen wijzen naar Amsterdam is niet voldoende.

Friday, August 20, 2010

Het kan ook anders


Speciaal voor Dik en Rita
Om te voorkomen dat jullie denken dat ik oud word en de dagen zat ben schrijf ik dit bemoedigende bericht over onze jeugd. Gisteren reden Ger en ik een rondje Vecht en peuzelden onze boterhammen bij de sluizen van IJmuiden. Het was er een drukte van belang, omdat IJmuiden opstapplaats is voor mensen die Sail per boot bezoeken. Het ging er beschaafd aan toe. Geen geschreeuw, geen getoeter. Het was ook nog vroeg op de dag. Er was veel te zien in een gemoedelijke zomerstemming.

En ineens kwam daar een groep kleurig klein grut aanlopen; een stuk of twintig jongens en meisjes van vier-vijf jaar met drie begeleiders. Ze zetten zich neer rond de bank naast ons en wachtten geduldig op de dingen die komen gingen. Geen geschreeuw, geen getoeter. Gewoon wachten op de beurt die onvermijdelijk komt ook als je geen aandacht vraagt. Alle kinderen kregen een belegd bruin broodje en een bekertje sap. Een groepje van een jongeling of vijf posteerden zich met brood en sap onder aan de dijk, gevaarlijk dicht bij het water. Een van de begeleiders liep naar beneden en sommeerde hen achter een denkbeeldige lijn. Daar bleven ze braaf zitten.

Ik kon mijn ogen niet van ze afhouden. Waar kwamen ze vandaan? Wat deden ze hier en vooral waarom kan hier wel wat daar niet kon. Dwingen vreemde ogen? Geen gedrein, geen geschreeuw, niet slaan en schoppen en treiteren. Gewoon zitten en kijken. Het kan dus wel. En vertel me nou niet dat deze kinderen ongelukkiger zijn dan die belhamels in de verzamelruimte van Rebel.

Sunday, August 15, 2010

Hoe gaat het?

Hallo zeg, hoe gaat het! Meestal antwoord ik naar waarheid. Soms kort, soms wat uitgebreider, afhankelijk van de mens die tegenover me staat. Maar de vraag neem ik altijd heel serieus. Fout en verschrikkelijk ouderwets, begrijp ik na de uitzending van Zomergasten met Pauline Cornelissen. Jelle Brand Corstius en zij waren het er roerend over eens dat zo'n standaard vraag een standaard antwoord verdient. "Goed, dank je en met jou?" En vervolgens gaan we over tot de orde van de dag. Ze moesten allebei niet aan de poespas denken bij een serieus antwoord.

Ik begrijp het niet, of misschien wil ik het niet begrijpen. Is het zo dat mensen van nu geen behoefte hebben om stil te staan bij het wel en wee van een ander. Of misschien hebben ze niet de tijd. Liever steken ze een vage hand op en lopen door. Of misschien is zelfs dat al te veel. Liever alleen even langsschichten.

Vanmorgen zit ik in de verzamelruimte van mijn sportschool te praten met twee sportvrienden die ik al een tijd niet had gezien. We hadden er een kopje koffie bij genomen. In die verzamelruimte zitten ook andere mensen. Daarom heet het immers verzamelruimte. In dit geval een groepje moeders die hun kinderen hadden begeleid naar de zwemles. Misschien hadden zij elkaar ook lang niet gezien. Ze waren namelijk zo in elkaar verdiept, dat ze niet hoorden dat hun kinderen een hels kabaal maakten.

"Hoe gaat het?", vroeg ik. "Goed", zeiden ze, "en met jou?" "Minder" zei ik, "Kunnen jullie die kinderen niet een beetje in bedwang houden?" De gezelligheid was direct weg. Want dat was niet de bedoeling. Wat verbeeldde ik me wel. Was ik nooit kind geweest en van wie was die verzamelruimte eigenlijk wel, en als het me niet beviel moest ik maar lekker thuis koffie gaan drinken?" Ik heb op alle vragen eerlijk antwoord gegeven, en toen was het stil en konden mijn vrienden en ik elkaar weer verstaan. Die kinderen konden fluisterend ook verder spelen.

Hoe gaat het als je elkaar niet serieus neemt. Dan moet je op de PVV stemmen om nog een beetje hoop te houden.

Wednesday, August 11, 2010

Kleurrijk Nederland

Ik kan erop wachten. Ieder jaar na de Canal Parade van Gay Pride krijg ik de vraag wat ik nou eigenlijk vind van al die kontendraaiende, blote boothomo's die schaamteloos door Amsterdam varen. Vaak komt de vraag uit verwachte hoek, maar tegenwoordig ook uit onverwachte. En foetsie mijn gebruikelijke spontaniteit! Want men stelt die vraag niet voor niets zo nadrukkelijk aan mij. De vragensteller weet dat ik ook homo ben, maar veronderstelt dat ik een nette ben! Ik loop niet in mijn blote kont met een rode pruik op mijn kop. Ik ben wel zo, maar ook weer niet ZOOOO. Toch?

Nou lieve mensen: ik vind niets van die blote homo's, zoals ik van veel niets vind. Ik ben blij dat in dit waterige kikkerland Gay Pride en Canal Parade kunnen. En dat het feest, want dat is het, heel veel mensen trekt. Mensen die met ons het feest willen vieren. En dat er dan in de tram keurige Amerikanen hun neus optrekken, als Ger uitleg wat al die mensen op de grachten doen, nemen we maar voor lief.

Amsterdam kent nog een kleurrijk feest: Wakoo Wakoo dat ieder jaar in Amsterdam Zuid Oost honderdduizenden mensen trekt en ook allang niet meer alleen Surinamers. Amsterdam is de hoofdstad van Nederland, maar bij deze gelegenheden lijkt het eerder op een Vrijstaat. Ook de WK voetballers konden er zonder problemen onthaald worden. De Amsterdammer weet wat feesten is. Kleurrijk Nederland.

Maar veel gewone Nederlanders vinden het maar niks, gezien hun vragen aan mij. Die geloven nog in "doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!" En als je ongewoon wilt doen, doe je het maar onder de dekens. Maar lieve schatten: die tijd is niet meer en die komt ook niet terug. Waarmee ik niet wil prediken dat we nu allemaal in ons blote kont over straat moeten gaan. Maar wel dat Nederland is veranderd en dat we daar heel erg blij mee mogen zijn.n Als u het niet bent, dan ik wel. Laat me.

Tuesday, August 10, 2010

Couleur Locale Laren


Laren heeft het! In Singer Laren presenteren de gemeenten Blaricum, Laren en Eemnes hun kunstcollecties. Deze gemeenten werken sinds enige tijd intensief samen onder de naam BEL Combinatie. Ze hebben ieder hun eigen gemeentebestuur, maar ambtenaren delen ze met z'n drieën. Op die manier willen zij hun eigen identiteit bewaren, maar voorkomen dat ze opgeslokt worden door de grote broers Hilversum of Huizen.

Tegelijk met de tentoonstelling heeft iedere burger van de drie dorpen de fraai uitgegeven catalogus van de tentoonstelling gekregen. In die catalogus staan naast afbeeldingen van ongeveer 10% van de kunstwerken ook boeiende artikelen over de herkomst van de collectie (grotendeels schenkingen), wat en wie we zien op de schilderijen, en waarom sommige kunstenaars wel en andere niet zijn vertegenwoordigd.

Maar hoogtepunt blijven toch de fraaie afbeeldingen van de kunstwerken. Werk van Leo Gestel, William Singer, Willem Noordijk, Anton Mauve, Albert Neuhuys, Raoul Hynckes. en noem ze maar op.

Het bijzondere vind ik de uitgave van het boek. Moet een bom duiten hebben gekost. Sponsors hebben geholpen, maar toch: kom er in deze tijd maar eens om. Drie gemeenten die hun burgers een boek aanbieden over zoiets nutteloos als kunst en geschiedenis. Kun je toch niet eten! Mocht u net als ik een beetje jaloers zijn, kijk dan goed rond, want ondankbare Bellers hebben hun exemplaren afgedankt via de Kringloop of Markplaats.

En omdat er in Laren niet alleen oud, maar ook nieuw te zien is, heb ik me gisteren vergaapt aan de vier gouden stieren op ijzeren pilaren van Marte Roling die zijn geplaatst bij de ingang van de nieuwe Postiljonwijk in Laren. Marte oling is in Laren geboren. Niet iedereen houdt van dit monumentale werk. Maar je kan er tenminste niet omheen. Het vraagt iets van je! Kom, gaat het zien!

Friday, August 06, 2010

Oud worden met de PVV

Volgens de berichten gaat een nieuw kabinet met gedoogsteun van de PVV goed voor de ouderen in Nederland zorgen. Hoef ik even niet mee te doen? Ik wil helemaal niet verzorgd worden door een partij die propageert "eigen volk eerst". Aan welke voorwaarden moet ik straks voldoen om in aanmerking te komen voor de Goede Zorg van de heer Wilders? Misschien moet ik wel een hoedje op mijn hoofd en een kokerrokje rond mijn benen. Misschien mag ik mijn haren niet meer verven of op hoge hakken lopen. Misschien wordt een rollator verplicht en een nulttredewoning. Want u en ik geloven toch niet dat ik straks goede zorg krijg alleen omdat ik vijfenzestig word?

Hoe komt het toch dat CDA en VVD niet willen zien dat de heer Wilders de basale grondrechten vrijheid en gelijkheid aan zijn laars lapt. Waarom willen zij met een partij in zee die in de kern anti-democratisch is? Zijn anti-islam standpunt, dat nu expliciet wordt gerespecteerd door CDA en VVD(!!!) druist toch in tegen een van onze basale grondrechten namelijk de vrijheid van godsdienst. En die zou toch juist bij het CDA in veilige handen moeten zijn? Want, als gij niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet! Het CDA zou toch wijzer moeten zijn. Of hebben zij door de verkiezingsnederlaag het gezonde verstand verloren?

Maar ook de VVD moet het toch opgevallen zijn dat de heer Wilders een alleenheerser is in zijn partij en niet gecontroleerd wordt? Met zijn gedoogsteun gijzelt binnenkort de heer Wilders het nieuwe rechtse kabinet helemaal in zijn eentje. Macht zonder verantwoordelijkheid. Waar gaat dat nog toe leiden. Wil ik wel oud worden in dit land?

Monday, August 02, 2010

Brood en spelen











Sportverdwazing. We kunnen er wat van! Tijdens onze vakantie was er het WK voetbal en de Tour de France. Van beide hebben we een vleug meegekregen. De halve finale en de finale van het WK zagen we Nederlandse vrienden in Frankrijk. De hele kamer in het oranje, tshirts, hoofddeksels, oorbellen, haarlinten, jurkjes en een vuvuzuela. Na de gewonnen halve finale liepen we blij en trots door de straten van het dorp. Na de finale hebben we ons even niet laten zien. De Fransen vonden dat wij de beker niet hadden verdiend. Ze waren geschokt door het vuile spel van onze jongens.

De tour zagen we in levende lijve op de Col de Nonnieres van 671 m hoog. Die ligt vlak achter ons huis. De col is eigenlijk een colletje en liefhebbers vinden hem eigenlijk te min. Die beklimmen in de buurt zwaardere pukkels. Maar de pret was er niet minder om. Samen met zo'n paar duizend andere gekken van allerlei nationaliteit, posteerden we ons op de flanken van de bloedhete col met eten en drinken, vooral veel water. Liters vocht heb ik verbruikt. Eerst moesten we een eind lopen om een plekje te vinden in de schaduw en vervolgens moesten we er weer uit om eerst de reclamecaravan en vervolgens de renners langs te zien rijden.

Wat een gekkenhuis. In het voorjaar zag ik bij Soest de Girorenners langsflitsen, maar dit was wel wat anders! Eerst een reclamecaravan die me aan vroegere bloemencorso's deed denken met hossende, bossende jongens en meiden op de wagens. En al dat volk dat zich als wolven op kleine cadeautjes stort. Ik heb mijn ogen uitgekeken en was blij toen we tegen drieën omhoog konden naar de rust van het Franse land. Maar ik had het niet willen missen, allebei niet.

Friday, July 02, 2010

Volgend jaar weer een Kunstweek?

Als we de kranten mogen geloven, is er volgend jaar geen kunstweek meer in Huizen. Het is immers moeilijk voor te stellen dat de twee organisaties die elkaar nu de schuld toeschuiven van de chaos die zij samen veroorzaakt hebben nog met elkaar kunnen samenwerken. De organisatoren van de concerten in de Oude Kerk en van het Brugfeest en het Jazzfestival, belangrijke peilers onder de Kunstweek hebben hun vertrouwen opgezegd in de Stichting Markering Huizen. Omgekeerd legt het bestuur van deze stichting de schuld op bordje van een andere stichting, namelijk de Stichting Kunst en Cultuur.

Het wijzen naar elkaar brengt een tweede kunstweek niet veel dichterbij. Ik ben niet erg geïnteresseerd in de schuldvraag, wel in een nieuwe kunstweek volgend jaar en dan inclusief de Kunstpicknick. Het idee van bundeling van activiteiten in een week was immers lang niet fout. Maar met alleen bundelen ben je er niet. Je moet ook de programmering op elkaar afstemmen en goede publiciteit verzorgen. Dat laatste heeft de SMH nagelaten en daarmee heeft het zichzelf buitenspel gezet.

Een geluk bij een ongeluk is dat daardoor € 50000 vrijkomt die rechtstreeks aan de kunst besteed kan worden. Voor programmering en publiciteit moeten echte deskundigen zorgen die weten hoe je kunst op de kaart zet. Niet van alles wat, maar van weinig veel en dan ook nog goed. Geef de week een leidraad of een motto en een aansprekende titel. Zoek samen met kunstenaars naar het unieke van Huizen.

Niet treuren, streep eronder en gewoon opnieuw beginnen. Behoud het goede en ontdoe je van overtollige ballast. Zoek een groep enthousiastelingen en laat hen binnen een paar maanden een plan schrijven, dat de goedkeuring heeft van de verzamelde kunstwereld in Huizen. En dan samen aan het werk.

Sunday, June 27, 2010

Mijn wondere wereld (2)
















In de vroege morgen een rondje Huizen gefietst. Eerst door het dorp langs alle nieuwe bouwactiviteiten, toen langs de Julianastraat waar V & K op een binnenterrein vier nultredewoningen gaat bouwen, en toen over het fietspad van De Wolfskamer naar de haven. Erg benieuwd of het nieuwe Durgerdam al vordert. Van ver ligt het er beeldschoon bij. Weliswaar retro, maar aantrekkelijke retro: kleinschalig, afwisselend hoog en minder hoog, of als u het liever wilt laag en iets minder laag, houtbouw gemengd met baksteen, en aansprekende kleuren. Het nodigt uit om in rond te slenteren.

Dat was althans de bedoeling. Het gebied rond de Kalkovers zou een belangrijke trekpleister moeten worden in het nieuwe toeristisch-recreatieve beleid van de gemeente met een mix van horeca en nautisch gerelateerde bedrijvigheid, commerciele en niet commerciele functies. Toen de plannen bekend werden en de eerste gebouwen verschenen, kreeg ik visioenen van prettige gezelligheid op zomerse dagen en avonden. Met een beetje fantasie zag ik mezelf flaneren langs terrasjes en kleine ateliers, waar kunstenaars en handwerklieden mooie dingen maken. Op hoogtijdagen wordt er muziek gemaakt op een podium in de haven. Zo kan ik nog wel even verder gaan.

Vandaag was zo´n zomerse dag. Maar in het Nautisch Havenkwartier tussen alle kleurige gebouwen en gebouwtjes was het akelig stil. Alleen bij de Botterwerf stond de deur open en konden wij een kijkje nemen in de smidse. Koffie moesten we halen op het terras van de Haven van Huizen, dat overigens pas om elf uur open ging. In het NHK was alles wat er is hermetisch gesloten. En nog gekker, we konden niets eens vrij rond het kolkje lopen, omdat er hekken zijn geplaatst. Van Nautisch gerelateerde bedrijvigheid geen spoor te bekennen. Sorry, ik heb het begrip niet uitgevonden. Waar blijft de horeca. En waar de bootjes in het kolkje achter de Kalkovens.

Betekent dit nu dat ik mijn zomerse visioenen in de ijskast moet zetten. Gooit de economische crisis hier roet in het eten. Of zijn de plannen veranderd zonder dat we het weten? Ik ben gaan zoeken op de website van de gemeente en op de website van het NHK. Die hebben we niet veel wijzer gemaakt. Blijven dromen wordt steeds belangrijker.